ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 448

ตอนที่ 448 ท่านแม่เป็นคนดี

จิงโม่มิรู้ว่าเพลานี้ในใจของเฉินหยวนชิ่งตกตะลึงเพียงใด คำถามเช่นนี้ของเขาทำให้นางมิรู้ว่าจะตอบเช่นไรดี

“หม่อมฉันเพียงแค่คิดว่าหม่าฮวาที่นั่นรสชาติดีเยี่ยมที่สุด ดังนั้นจึงซื้อมาจำนวนหนึ่งเพื่อนำมาให้ท่านลุงลิ้มชิมรสเพคะ” จิงโม่เอ่ยออกมาเสียงเบา

“เจ้าตั้งใจซื้อมาให้ข้าหรือ?” เฉินหยวนชิ่งเอ่ยถามอย่างตะกละตะกลาม

“เพคะ ตั้งใจซื้อมาให้ท่านลุง” จิงโม่เอ่ยตอบอย่างตั้งใจ

ความซาบซึ้งใจในสายตาของเฉินหยวนชิ่งเพิ่มมากขึ้น จิงโม่จ้องมองท่าทางที่ตื้นตันใจของเขา แต่นางกลับวิจารณ์อยู่ในใจ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเพื่อต้องการเอาใจเขา ถ้าหากมิใช้เพราะหม่าฮวาที่ซื้อมานั้นเยอะเกินไปแล้วถ้าเสวยไม่หมดจะทำให้เน่าเสีย ข้าก็จะมิมีวันนำมันมาให้เขา

“ท่านลุงลองลิ้มรสดูเถิด รสชาติมันดีมาก” จิงโม่เห็นเฉินหยวนชิ่งจ้องหม่าฮวาเขม็ง นางจึงเอ่ยออกมาอย่างอดไม่ได้

“ตกลง ข้าจะลองชิมดู” หลังจากเอ่ยประโยคนี้จบเฉินหยวนชิ่งก็หยิบหม่าฮวาขึ้นมาหนึ่งชิ้น หลังจากนั้นจึงอ้าปากแล้วกัดมันเข้าไป รสชาติความหอมหวานเย้ายวนในขณะที่ขบเคี้ยว ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเสวยอีกหนึ่งคำ

“หากท่านลุงชอบก็ดีแล้วเพคะ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวกลับก่อน” เมื่อเห็นเสวยในใจของนางมีความสุขเป็นอย่างมาก ราวกับว่านางเพิ่งทำภารกิจที่สำคัญมากๆอันใดสำเร็จก็ไม่ปาน

หลังจากเอ่ยจบจิงโม่ก็เตรียมตัวที่จะจากไป เฉินหยวนชิ่งลุกขึ้นยืนอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงหัวไหล่เล็กของจิงโม่ไว้ เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงของตนเอ่ยกับจิงโม่ให้อ่อนโยนที่สุด “เจ้าอยู่พูดคุยกับข้าที่นี่ก่อนเถิด”

น้ำเสียงของเขาเป็นประโยคบอกเล่าที่ดังอยู่ในใบหูของจิงโม่ แต่กลับแฝงไปด้วยความอ้อนวอน ทำให้จิงโม่ตัดใจที่จะปฏิเสธไม่ลง

“ท่านลุงมีอันใดอยากจะเอ่ยกับข้าหรือทำกับข้า ท่านลุงเอ่ยมาได้เลยเพคะ” จิงโม่นั่งลงที่ข้างกายเฉินหยวนชิ่งอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นจิงโม่นั่งลงบนพื้นเขาจึงนั่งลงบนพื้นกับนาง

“เมื่อครู่นี้เจ้าเอ่ยว่าเจ้าจักให้ท่านแม่ของเจ้ามารักษาโหรวหมู่เฟย...” เฉินหยวนชิ่งค้นหาบทสนทนาที่สามารถนำมาพูดคุยกับจิงโม่ได้ แต่ทว่าคิดไปคิดมา คิดอยู่ครึ่งค่อนวัน สิ่งที่เขาเอ่ยออกมากลับเกี่ยวกับเรื่องยาพิษในตัวของโหรวเฟย

ประการแรกคงเป็นเพราะสิ่งที่เขากังวลที่สุดก็คือยาพิษในร่างกายของน้องสาว อีกประการก็คือเขามิค่อยได้คลุกเคล้ากับจิงโม่เท่าใดนัก เขาอยากจะพูดคุยในเรื่องที่เขาและนางสนใจก็มิรู้ว่าเรื่องใด

“หม่อมฉันจะบอกกับท่านแม่ เรื่องราวนี้เกี่ยวข้องกับพวกเรามาตั้งแต่แรก ท่านแม่ควรจะออกมาแก้ปัญหาเพคะ” วาจาของจิงโม่จริงจังตั้งใจ ยามที่นางเอ่ยออกมาก็พยักหน้ามิหยุด มิสามารถบรรยายออกมาได้ว่าน่ารักเพียงใด

“เจ้าช่างเป็นเด็กดีเสียจริง” เฉินหยวนชิ่งเอ่ยอย่างทอดถอนใจ เขามิเข้าใจว่าเหตุใดหญิงที่เจ้าเล่ห์เพทุบายเช่นชูเซี่ย จักสามารถให้กำเนิดบุตรสาวที่น่ารักเช่นนี้ได้ นางช่างมีน้ำใจและรู้จักดูแลเอาใจใส่ผู้อื่นทำให้ผู้คนชอบพออย่างมิอาจควบคุมได้

“เจ้าสามารถโน้มน้าวใจท่านแม่ของเจ้าได้หรือ? เฮ้อ... ท่านแม่ของเจ้า มิใช่คนที่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นัก” ถึงแม้ว่าจิงโม่แน่ใจเช่นนี้ แต่เฉินหยวนชิ่งกลับมิกล้าเชื่อ เพราะว่าข้อเท็จจริงอยู่ในใจของเขามาโดยตลอด เขาไม่รู้สึกว่าชูเซี่ยเป็นผู้ที่จะเอ่ยอันใดด้วยได้ โดยเฉพาะในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับน้องสาวของเขา การที่นางไม่ฉวยโอกาสเอาเปรียบคนอื่นก็ว่ายากแล้ว ถ้าหากนางลงมือรักษาเอง ยังไม่รู้ว่านางจะเสนอเงื่อนไขอันใดอีก

จิงโม่มิชอบประโยคสุดท้ายที่เฉินหยวนชิ่งเอ่ยออกมาเป็นอย่างมาก นางพยายามเก็บซ่อนความไม่พอใจนี้ไว้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “หม่อมฉันสามารถโน้มน้าวท่านแม่ได้ เพราะว่าใจจริงท่านแม่เป็นคนที่แสนดีเพคะ”

วาจาของจิงโม่ยังคงจริงจังตั้งใจและนุ่มนวล แต่ทว่ากลับทำให้เฉินหยวนชิ่งรู้สึกละอายใจ ราวกับว่าการที่เขาเอ่ยถึงข้อเสียของผู้อื่น กลับถูกหักหน้าเสียเอง

เห็นได้ชัดว่าจิงโม่เพียงแค่เอ่ยประโยคบอกเล่าธรรมดาเท่านั้น

“ถ้าท่านลุงมิเชื่อหม่อมฉัน ก็คิดหาวิธีอื่นก็ได้เพคะ แต่ทว่าหม่อมฉันแน่ใจว่าสามารถโน้มน้าวท่านแม่ได้” เป็นเพราะวาจาของเฉินหยวนชิ่งทำให้ในใจของจิงโม่รู้สึกไม่สบายใจ นางมิต้องการนั่งอยู่กับเฉินหยวนชิ่งแล้ว ดังนั้นหลังจากที่เอ่ยจบนางจึงเตรียมตัวจะจากไป

“ลูกคิดถึงเสด็จย่าเพคะ ก็เลยให้เสด็จป้าพาลูกเข้ามาในพระราชวัง” เมื่อจิงโม่อธิบายกับหลี่เฉินเย่นเสร็จก็มองไปยังชูเซี่ย ชูเซี่ยก็กำลังจ้องมองนาง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“ท่านแม่ ท่านแม่มิต้องรักษาให้โหรวเฟยแล้วเพคะ” จิงโม่เอ่ยวิงวอนเสียงเบา เพียงแต่ว่าวาจาที่นางเอ่ยออกมาทำให้เวินอี่ตกตะลึง

“เหตุใดเล่า?” หลี่เฉินเย่นมิรอให้ชูเซี่ยเอ่ยออกมา ก็ชิงเอ่ยถามเสียก่อน

“ท่านพี่ของนางเอ่ยว่าท่านแม่มิใช่คนดี ถ้าหากมิใช่คนดี เช่นนั้นก็มิต้องรักษาให้น้องสาวของเขาแล้ว ลูกก็จะไปบอกท่านพี่อันหรันว่ามีต้องไปรักษาให้นาง” จิงโม่เอ่ยอย่างตั้งใจ ความโกรธในดวงตาของนางมิสามารถเก็บซ่อนไว้ได้

“เขาบอกว่าแม่มิใช่คนดี ถ้าเช่นนั้นแล้วแม่ใช่คนดีหรือไม่?” ชูเซี่ยถูกวาจาของจิงโม่ทำให้ขบขัน นางเข้าใจความรักและความเกลียดชังในดวงใจบุตรของตนดี แต่ทว่าการที่ถูกบุตรสาวปกป้องนั้น ทำให้นางรู้สึกตกใจ

“ท่านแม่ต้องเป็นคนดีอยู่แล้วสิเพคะ ผู้คนเมืองหนานซาน ทหารเก้อโจวล้วนเอ่ยว่าท่านแม่เป็นคนดี แล้วยังผู้คนพรรคมังกรเหิน เสด็จย่า เสด็จลุง เสด็จป้า อีกทั้งผู้คนในวังหลายคนก็เอ่ยว่าแทนแม่เป็นคนดี” จิงโม่เอ่ยตอบอย่างตั้งใจ ในดวงใจของนางท่านแม่ก็คือคนที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ ดังนั้นนางจึงรับถ้อยคำของเฉินหยวนชิ่งมิได้

“ผู้คนมากมายถึงเพียงนั้นเอ่ยว่าแม่เป็นคนดี มีเพียงแค่เขาที่เอ่ยว่าแม่คือคนมิดี แล้วเจ้าคิดว่าแม่เป็นคนดีหรือมิดีเล่า? ถ้าหากแม่มิรักษาให้น้องสาวของเขา เขาก็จะยิ่งรู้สึกว่าแม่มิใช่คนดี”

ชูเซี่ยอธิบายอย่างจนปัญญา แต่ไหนแต่ไรมานางมิคิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่ทั้งเรียบง่ายและซับซ้อนในเวลาเดียวกัน คนดีคนเลว แท้จริงแล้วมิได้มีแนวคิดที่แบ่งแยกชัดเจนจริงๆ

“แต่ทว่าเขาเอ่ยว่าท่านแม่เป็นคนเลว การที่ท่านแม่มิรักษาให้น้องสาวของเขา นี่มัน...” ใบหน้าของจิงโม่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก ในใจของนางกำลังคิดหาวิธีว่าจะจัดการกับเฉินหยวนชิ่งให้เขามิตัดสินท่านแม่ของนางเช่นนี้อีก

แน่นอนว่าในเพลาที่นางกำลังวางแผนการอยู่ในใจของตนเองอยู่นั้น ผู้ที่ถูกวางเข้าไปในแผนการของนางก็คือผู้ที่มิความสามารถอันใดเช่นฉองเหลา และแน่นอนว่าผู้ที่มีความรู้เรื่องการรักษาเช่นอันหรันก็มิถูกละเว้นเช่นกัน....