ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 452

ตอนที่ 452 บุกตำหนัก

“หลี่เฉินเย่น อย่ามาเพียงแต่แต่ว่ากับข้า ข้าบอกเจ้า ข้าจะเอาเด็กคนนี้” ตอนที่ชูเซี่ยพูดดวงตาก็คลอไปด้วยน้ำตาแล้ว

นางแสดงความอ่อนแอต่อหน้าหลี่เฉินเย่นน้อยมาก แต่ว่าตอนนี้ ตอนที่หลี่เฉินเย่นเลือกที่จะไม่เอาเด็กคนนี้เพื่อจะรักษาตัวเองเอาไว้ นางกลัวจริงๆ

เพราะว่านางรู้ดีกว่าใคร นางไม่สามารถอยู่เคียงข้างหลี่เฉินเย่นได้นานกว่านี้แล้ว ที่นางสามารถเหลือเอาไว้ให้หลี่เฉินเย่นก็มีเพียงเด็กคนนี้

พวกเขาแยกห่างกันนาน 5 ปี วันเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันนับวันได้ นางไม่รู้ว่าจะยังสามารถอยู่ข้างหลี่เฉินเย่นอีกนานแค่ไหน ที่นางสามารถเหลือไว้ให้หลี่เฉินเย่น มีเพียงแต่เด็กคนนี้แล้ว

ดังนั้น แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิต นางก็จะยังเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ไม่ว่าหลี่เฉินเย่นจะยินยอมหรือไม่ยินยอม

ชูเซี่ยเองก็รู้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะตัวเอง หลี่เฉินเย่นเองก็ไม่มีทางจะทิ้งเด็กคนนี้แน่นอน

นี่เป็นลูกของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นคนที่หนึ่งหรือว่าคนไหน ต่างก็เป็นสมบัติในใจของพ่อแม่

มองดูชูเซี่ยหลั่งน้ำตา หลี่เฉินเย่นตื่นตระหนก เขารีบยื่นมือเพื่อเช็ดน้ำตาให้ชูเซี่ย แต่ว่าน้ำตาเหมือนกับสายน้ำอย่างนั้น ไม่ว่าเขาจะเช็ดยังไงก็เช็ดไม่หมด

“ชูเซี่ย เข้าจะให้ข้าทำยังไง ข้า”...... สุดท้ายหลี่เฉินเย่นก็ทำอะไรไม่ถูก

เขาเคยชินกับท่าทางการอดทนของชูเซี่ยแล้ว เคยชินกับท่าทางดื้อรั้นของนาง เคยชินกับท่าทางการที่นางไม่ลังเลที่จะยืนอยู่ข้างๆคอยช่วยบังลมฝนให้กับตัวเอง แต่กลับไม่เคยเห็นชูเซี่ยที่ร้องไห้เหมือนกับเด็กผู้หญิงอย่างนี้

ก่อนหน้านี้ก็มีผู้หญิงร้องไห้ต่อหน้าตัวเอง เขาก็ปลอบโยนเสียงเบา เป็นสามีหรือศิษย์พี่ที่อ่อนโยนคนหนึ่ง แต่ว่าเมื่อเป็นชูเซี่ยร้องไห้อยู่หน้าตัวเอง เขารู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลาย เหตุผลพังทลายไปหมดแล้ว เขารู้เพียงอย่างเดียวก็คือ ไม่สามารถให้ชูเซี่ยร้องไห้อีกแล้ว ร่างกายที่อ่อนแออย่างนี้ของนาง ร้องไห้แย่จะทำยังไง?

“ชูเซี่ย เจ้าบอกมา เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรถึงจะไม่ร้องไห้ เจ้าบอกข้า ข้าจะไปทำให้เลยดีไหม?”

“ชูเซี่ย ทำอย่างไรเจ้าถึงจะไม่ร้องไห้ เจ้า”......

“ชูเซี่ย”......

หลี่เฉินเย่นไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรดีถึงจะสามารถทำให้ชูเซี่ยไม่ร้องไห้ สุดท้ายเขาทำได้เพียงแค่กอดชูเซี่ยเอาไว้ ราวกับว่านี่เป็นวิธีการปลอบโยนที่ดีที่สุดที่เขาสามารถจะนึกได้แล้ว

แต่ว่า รู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างกายหลี่เฉินเย่น ซบอยู่ในอกกว้างๆของเขา ชูเซี่ยยิ่งอยากจะร้องไห้หนักเข้าไปอีก

หลี่เฉินเย่นเพียงแต่กอดชูเซี่ยที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น อะไรก็ไม่ได้พูด เพียงแต่คอยลูบหลังนาง ให้นางรู้สึกสบายขึ้นนิดหนึ่ง

และความกังวลของชูเซี่ยที่อัดอั้นอยู่ในใจอยู่นานก็ค่อยๆหายไปจากการร้องไห้ในครั้งนี้ ในที่สุดนางก็ค่อยๆผล็อยหลับไปภายในอ้อมกอดของหลี่เฉินเย่น

หลี่เฉินเย่นขยับยังไม่กล้าขยับ เพียงแต่รักษาท่าที่กอดชูเซี่ยที่หลับไปแล้ว นี่เป็นผู้หญิงที่เขารักที่สุดในชีวิตนี้ ในท้องของนางยังมีลูกที่ตัวเองรอคอย เขากอดพวกเขาไว้ อยากกอดโลกทั้งใบเอาไว้

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงโดยไม่รู้ตัว เชียนซานค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง เห็นหลี่เฉินเย่นยังคงรักษาท่าเดิม ชูเซี่ยยังคงหลับอยู่ ใบหน้านางก็แสดงความวิตกกังวลอย่างช่วยไม่ได้

“ท่านแม่ทัพ หัวหน้าพรรคของเรากำลังพักผ่อนอยู่ ท่าน......” เห็นว่ามีคนที่สวมใส่เครื่องแบบแม่ทัพกำลังจะบุกเข้ามาในตำหนัก ทหารรักษาประตูที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยพูดเอ่ยห้ามปราม

เขาไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เชียนซานได้พูดโกหกเพื่อปิดบังให้ชูเซี่ย ดังนั้นคำของเขาทำให้เขาเฉินหยวนชิ่งโกรธได้สำเร็จ

ที่แท้แล้วในสายตาของชูเซี่ย พิษที่อวี่โหรวโดนก็ไม่สำคัญไปกว่าการหลับของตัวเอง นางกำลังโกหกตัวเองอยู่จริงๆ

ไฟความโกรธกำลังปะทุขึ้นในใจของเฉินหยวนชิ่ง สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นไฟโกรธที่ไม่สามารถระงับได้ เขาไม่สามารถบังคับเท้าของตัวเองอีกครั้ง พุ่งเข้าไปในตำหนักหลักของตำหนักฉ่ายเหว่ยทันที

ทุกคนได้ยินเพียงเสียงประตูตำหนักเปิดออกเสียงดัง “ท่านแม่ทัพท่านนี้ ถ้าหากมีธุระจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทก็ขอท่านรออยู่ที่นี่สักเดี๋ยว ข้าจะไปตามให้ท่าน ท่านบุกเข้าไปเช่นนี้......” ทหารนายนั้นเห็นว่าเฉินหยวนชิ่งบุกเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สีหน้าก็ร้อนรนขึ้นมา

พวกเขาต่างก็รู้ว่าหลังจากเหตุการณ์ที่กองทัพเก้อโจวร่างกายของหัวหน้าพรรคไม่ดีมาตลอด โดยเฉพาะการนอนหลับ ดังนั้นตอนที่หัวหน้าพรรคกำลังพักผ่อนอยู่พวกเขาต่างก็หลีกเลี่ยงการส่งเสียงดังมากที่สุดเพื่อไม่ให้กระทบต่อการนอนหลับของหัวหน้าพรรค แต่กลับไม่คิดว่าชายหยายคายคนนี้กลับ......

เฉินหยวนชิ่งมองดูทหารนายนั้นอย่างดูถูก ก็บุกเข้าไปข้างในต่อ ทหารเห็นว่าห้ามไม่อยู่ รีบส่งสัญญาณให้เพื่อนข้างๆลงมือ เพียงแต่ยังไม่รอให้พวกเขาลงมือ ก็ได้ยินเสียงหลี่เฉินเย่นที่พยายามระงับดังออกมาจากตำหนักนอน : “หยุดเดี๋ยวนี้”

คนของพรรคมังกรเหินหยุดตามคำของเขาแล้ว แต่กลับทำให้เฉินหยวนชิ่งได้โอกาส บุกเข้าประตูตำหนักนอนต่อ

“เฉินหยวนชิ่ง เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ?” เชียนซานที่อยู่ในตำหนักข้างมาตลอดได้ยินเสียงทหารพูดจึงงเดินออกมา กลับไม่คิดว่าจะเห็นเฉินหยวนชิ่งที่กำลังจะบุกเข้าตำหนักนอนของชูเซี่ย

“ข้าคงบ้าไปแล้วที่ไปเชื่อชูเซี่ยผู้หญิงต่ำคนนั้นว่าจะแก้พิษให้กับโหรวเอ๋อ ในสายตาของนางสิ่งที่สำคัญที่สุดคงเป็นการเสวยสุขกับผู้ชายของตัวเอง นางคงลืมไปหมดแล้ว นางเป็นคนแย่งผู้ชายคนนี้ไปจากโหรวเอ๋อ” เฉินหยวนชิ่งมองดูเชียนซาน ก็เหมือนกับเห็นชูเซี่ยก็ไม่ปาน เขาพูดเสียงดัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ