ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 454

ตอนที่ 454 ร่างกายที่ทรุดโทรมกะทันหัน

หลี่เฉินเย่นไล่เฉินหยวนชิ่งไปก็รีบกลับเข้าไปตำหนักนอนของชูเซี่ย ชูเซี่ยมองเขาที่สีหน้าโกรธ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“โมโหกับเฉินหยวนชิ่งหรือ?” ชูเซี่ยถามเสียงเบา หลี่เฉินเย่นไม่ได้พูด แต่ว่าคำตอบก็ชัดเจนอยู่แล้ว

“ข้ากลับคิดว่ากำปั้นทุบดินอย่างเขาก็ไม่เลวนะ อย่างน้อยอารมณ์โกรธเคืองก็แสดงออกบนหน้าหมด และยังทำให้เจ้ารู้ว่าเขากำลังเป็นอริกับเจ้าแล้ว อย่างนี้ดีกว่าพวกที่เล่นห์เบื้องหลังเป็นไหนๆ” ชูเซี่ยปลอบเตือนอย่างเสียงเบา นางรู้ดีว่า หลี่เฉินเย่นเป็นคนที่ช่วยดึงเฉินหยวนชิ่งขึ้นมากับมือ มากไปกว่าความโกรธเคืองในตอนนี้ก็คือความผิดหวังเท่านั้น

“ข้าหิวแล้ว” เห็นว่าหลี่เฉินเย่นยังคงไม่หายโกรธ สุดท้ายชูเซี่ยเลยจงใจเปลี่ยนหัวข้อเรื่องคุย

ได้ยินคำของชูเซี่ย หลี่เฉินเย่นก็ได้สติ เขายิ้มตอบชูเซี่ยไปว่า รอก่อนนะ ก็หายตัวไปจากตำหนักนอน

แต่ว่าชูเซี่ยรอแล้วรออีก ก็รอไม่ถึงคนส่งข้าว และก็รอไม่ถึงหลี่เฉินเย่น

นางอยากจะเดินออกไปดูสักหน่อย แต่ว่าร่างกายอ่อนล้าอย่างรุนแรง นางได้เพียงแต่นอนอยู่บนเตียง ไม่นานก็เริ่มสะลึมสะลืออีกครั้ง

“ชูเซี่ย กินข้าวแล้ว” เมื่อตอนที่เสียงอันอ่อนโยนของหลี่เฉินเย่นดังขึ้นมาข้างหูของตัวเองอีกครั้ง ชูเซี่ยถึงได้ลืมตามขึ้นอย่างยากลำบาก

“รีบชิมดู” หลี่เฉินเย่นใช้ช้อนตักข้าวส่งถึงปากชูเซี่ย ชูเซี่ยมองดูเขาที่สีหน้ามีความสุขจางๆ ไม่ค่อยเข้าใจ เพียงแต่อ้าปากกินข้าวลงไป

แต่ว่า หวานเลี่ยนเกินไป หวานอย่างกับกินลูกอมไปทั้งปาก ชูเซี่ยกำลังคิดถึงปัญหาของข้าวนี้ กลับเห็นหลี่เฉินเย่นที่มีสีหน้าคาดหวังมองดูตัวเอง

“ข้าวนี้......”

“ข้าวนี้เป็นยังไง ยังใช้ได้ไหม?” หลี่เฉินเย่นเห็นชูเซี่ยเปิดปาก ความคาดหวังบนใบหน้ายิ่งหนักขึ้นอีก

ชูเซี่ยมองดูท่าทางของเขาก็เข้าใจแล้ว หลี่เฉินเย่นต้องทำข้าวนี้แน่ นางอยากบอกความจริงกับเขา แต่ว่าคิดถึงว่าเขาที่เป็นถึงผู้นำของประเทศ เข้าครัวเพื่อตัวเอง ตอนนี้ก็ยังมีท่าทางความคาดหวังอีก นางก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า

หลี่เฉินเย่นดีใจมากกับผลตอบรับของชูเซี่ย เพราะว่าความสุขและความพอใจบนใบหน้าของชูเซี่ย เขาลืมความวุ่นวายในห้องครัวไปหมด

“ถ้าเจ้าอยากกิน วันหลังข้าทำให้เจ้ากิน” หลี่เฉินเย่นรับปากเสียงเบา

ชูเซี่ยไม่กล้าเงยหน้า ได้เพียงแต่พยักหน้า นางพยายามเก็บซ่อนน้ำตาในดวงตาเอาไว้

ถ้าหากสามารถ นางอยากจะมีชีวิตอยู่อย่างดีจริงๆ กินกับข้าวที่หวานจนเลี่ยนที่หลี่เฉินเย่นทำ ใช้ชีวิตธรรมดากับหลี่เฉินเย่น

แต่ว่า ทำไมชะตากรรมถึงทำให้นางทางตันครั้งแล้วครั้งเล่า?

ชูเซี่ยไม่กล้าที่จะขอให้โชคชะตากรุณากับตัวเองอีกครั้ง ตายแล้วฟื้นครั้งแล้วครั้งเล่า นางได้ใช้บุญที่สะสมมาตั้งแต่ชาติที่แล้วจนหมดแล้ว ดังนั้น ไม่อยากตายจริงๆ นางอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่ออีก ใช้แรงทั้งหมดก็อยากจะมีชีวิตต่อไป

“เจ้าก็กินหน่อยเถอะ” ชูเซี่ยเห็นว่าหลี่เฉินเย่นมองดูตัวเองอย่างลึกซึ้งตลอด ในใจก็อดไม่ได้ยิ่งอยู่ยิ่งหนักอึ้ง นางพูดเสียงต่ำ หลี่เฉินเย่นได้ยินดังนั้น เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้กินอะไรเลยมาครึ่งค่อนวันแล้ว เขาเอาช้อนไปตักโจ๊กเข้าปากตัวเองอย่างว่าง่าย แต่เพียงไม่นาน ก็ไม่พูดอะไรอีก

ชูเซี่ยเพียงแต่มองดูเขาอย่างอ่อนโยน เขาก็มองดูชูเซี่ย เป็นเวลานานกว่าจะพูดออกมาประโยคหนึ่ง : “หวานขนาดนี้ เจ้ากินได้ยังไง ทำไมเจ้าไม่บอกกับข้าล่ะ ข้าไปทำให้ก็ได้”