ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 455

ตอนที่ 455 ผ่าฝืนให้อาหารลาท่องเที่ยวรอบโลก

“หมูเฒ่า ตอนนี้ประเด็นที่เจ้าต้องให้ความสนใจไม่น่าจะใช่เรื่องการสั่งสอนเด็ก แต่เป็นการที่คิดหาวิธีให้เด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัย” จูเก๋อหมิงเห็นจูฟางไม่ได้สังเกตเห็นถึงความอ่อนแออย่างรุงแรงของร่างกายชูเซี่ย จึงพูดอย่างหนักแน่น

“วิชาแพทย์ของนางดีกว่าเจ้า นางยังเป็นแม่ของเด็กอีก ดังนั้นเจ้าไม่คิดว่านางควรเป็นคนที่จะความกังวลในเรื่องนี้หรือ ขนาดนางยังไม่กังวล แล้วเจ้าจะไปกังวลหาอะไรกันเล่า?” จูฟางหยวนเห็นจูเก๋อหมิงสีหน้าหนัก อดไม่ได้ที่จะเตือนเสียงเบา

เพราะว่าเห็นท่าทางของชูเซี่ย ไม่ได้เหมือนมีท่าทางกังวลสักนิด ไม่อย่างนั้นนางคงไม่มีจิตใจมาล้อเล่นกับตัวเองแน่

“ชูเซี่ย เจ้าลองคิดสิ คงไม่ใช่เพราะพิษที่เก๋อเอ๋อนะ? ทำไมข้าถึงได้รู้สึกว่าชีพจรเจ้าแปลกๆ ข้า....” แม้ว่าจะมีคำปลอบของจูฟางหยวน แต่ว่าจูเก๋อหมิงกลับยังไม่วางใจ เขาทำงานเป็นหมอมาหลายปี นอกจากพิษ ยังไม่เคยมีของอะไรที่สามารถทำให้ร่างกายทรุดหนักลงได้ขนาดนี้

“ไม่มีทาง ข้าขับพิษของเก๋อเอ๋อให้ไปอยู่ที่สมองหลังแล้ว” ชูเซี่ยพูดเสียงเบา มือกลับลูบไปที่สมองหลังอย่างไม่รู้ตัว ตั้งแต่ที่นางฝังเข็มบังคับขับพิษให้มาอยู่ที่นี่ แค่เพียงไปแตะต้องก็จะเจ็บปวดรวดร้าว

“เจ้ายังคิดหาวิธีการแก้ไม่ออกอีกหรือ? ขนาดจะเป็นพิษกู่ เจ้าก็น่าจะไม่ใช่ไม่มีหนทางนะ ทำไมนานขนาดนี้ถึงยังแก้ไม่ได้?” จูเก๋อหมิงได้ยินข่าวว่าชูเซี่ยกลับมาก็รีบร้อนมาหา นอกจากกังวลเรื่องร่างกายชูเซี่ย ที่สนใจมากที่สุดก็คือพวกเขาเจอพิษพวกนี้ที่ยังแก้ไม่ได้

“หลี่อวิ๋นลี่ให้เวลาข้าได้หยุดคิดดีๆที่ไหนล่ะ ช่วงก่อนนี้ยังทำพิษสือรื่อล่วนออกมาอีก” ชูเซี่ยพูดอย่างเอือมที่สุด นางรู้แล้วว่าจะต้องควบคุมพิษยังไง จะแก้พิษก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น แต่ว่า หลี่อวิ๋นลี่ไม่ยอมได้เวลานี้กับตัวเองเลย

“หรือว่าพวกเราจะลงมือจากเก๋อเอ๋อ เก๋อเอ๋อคนนี้เป็นคนใช้พิษขั้นสูง ถ้าหากเราสามารถใช้งานได้......” จูฟางหยวนเห็นจูเก๋อหมิงและชูเซี่ยเอาแต่ถอนหายใจ อดไม่ได้เตือนเสียงเบา

“นอกเสียว่าเจ้าจะส่งหลี่เฉินเย่นให้นาง ไม่อย่างนั้นนางไม่มีทางให้เจ้าใช้งานได้หรอก อีกอย่าง แม้ว่าจะส่งหลี่เฉินเย่นไป นางก็ไม่มีทางจะแก้พิษให้กับชูเซี่ยหรอก ถ้าหากไม่ใช่สนใจความรู้สึกของหลี่เฉินเย่น ป่านนี้สิ่งที่เก๋อเอ๋ออยากทำที่สุดก็คือทำให้ชูเซี่ยตาย” จูเก๋อหมิงเห็นว่าคำพูดของจูฟางหยวนยิ่งอยู่ยิ่งไม่ได้ความ อดไม่ได้ที่จะเตือนด้วยความหวังดี

“ข้าก็แค่พูดว่าสมมติ ถูกคนบีบจนตรอกแล้ว ถ้ายังไม่สมมติหน่อย ชีวิตก็เหลือแค่ความสิ้นหวังแล้ว” จูฟางหยวนถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย

แม้ว่าชูเซี่ยเป็นเพื่อนที่ดี แต่ว่าหลังจากกลับเมืองหลวง ความรู้สึกที่มากที่สุดของเขาก็คือความอึดอัดใจ ไม่เหมือนชีวิตอิสระตอนที่อยู่เมืองหนานซานสักนิด เขาแทบจะถูกบรรยากาศแบบนี้ทำให้หายใจไม่ออกตายแล้ว ไม่สามารถหายใจแรงๆได้ เขาก็แค่อาศัยการจินตนาการปลอบโยนตัวเองยังถูกห้าม แค่คิดก็รู้สึกยิ่งหายใจไม่ออกแล้ว

“หมูเฒ่า ถ้าเจ้าอยู่ที่นี่แล้วเบื่อ ก็พานายท่านเหมาออกไปเดินเล่น ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน โลกมันใหญ่มากนะ ออกไปดูหน่อยเป็นไง”

ชูเซี่ยเตือนเสียงเบา นางรู้ว่าจูฟางหยวนไม่ยินดีถูกกักขังไว้ที่เมืองหลวง ถ้าไม่ใช่เพราะนาง เขาหายตัวไปนานแล้ว

แต่ว่าตอนนี้ เป็นเวลาที่ดีจริงๆ ไม่อย่างนั้นถ้าเขารู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย แม้ว่าจะมีเวลาสบายๆแค่ไหนเขาก็คงไม่จากไปแน่

“ถ้าหากไม่ใช่เพราะข้าไม่วางใจเรื่องทางนี้ของเจ้า ข้าหนีไปนานแล้ว ข้าไม่ได้อยากไปเห็นแค่โลกที่กว้างใหญ่นี้ ยังมีสาวๆที่สวยงาม ยังมีของกินเริศรส ยังมี.......” ฟังชูเซี่ยพูดถึงโลกอันกว้างใหญ่ที่ค้นเคยฉันอยากไปดู ความไม่พอใจในใจของจูฟางหยวนก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป เขายิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าชูเซี่ยขัดขวางตัวเองในการค้นหาความสุขบนโลกนี้อย่างรุนแรง