ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 456
สรุปบท ตอนที่ 456 อย่าปิดปังข้า: ชายาเกิดใหม่ของข้า
อ่านสรุป ตอนที่ 456 อย่าปิดปังข้า จาก ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
บทที่ ตอนที่ 456 อย่าปิดปังข้า คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ ชายาเกิดใหม่ของข้า ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 456 อย่าปิดปังข้า
ได้ยินที่จูเก๋อหมิงพูด ดวงตาชูเซี่ยก็เป็นประกาย
นางจ้องที่จูเก๋อหมิงรอให้เขาเอ่ยปาก จูเก๋อหมิงมองดูชูเซี่ย พูดเสียงเบาประโยคหนึ่ง “ก่อนหน้านี้ที่อ๋องห้าให้ว่านเหลียงส่งสารให้เจ้า ตอนนั้นพิษที่เจ้าคิดถึงคืออะไร?”
“ชื่อซินตัน” ชูเซี่ยตอบตามจริง ที่จริงก่อนหน้านี้เก๋อเอ๋อไม่ได้ใช้เยอะ ใช้พิษกับเฉินอวี่โหรว จากนั้นก็ใช้กับไทเฮา ทำให้ตัวเองกับหลี่เฉินเย่นหมดสติในช่วงวิกฤติเหมือนจะเป็นพิษชนิดเดียวกัน ที่เหลือก็คือชื่อซินตัน
และพิษของหลวี่หนิง บางครั้งตอนที่การอารกำเริบก็เจ็บปวดถึงกระดูก แต่ว่าพิษนี้จะกำเริบก็ต่อเมื่อตอนที่เจอกับผู้หญิงที่ตัวเองรัก
“ดังนั้น พวกเราสามารถลองดูได้หรือไม่” ดวงตาจูเก๋อหมิงมีแต่ประกาย ความสัมพันธ์ของเขาและหลวี่หนิงดีมาก มองดูหลวี่หนิงและเชียนซานคู่รักคู่หนึ่งที่แม้แต่หน้าก็มองไม่ได้ในใจก็สงสารมาก ดังนั้นเช้าค่ำก็คิดถึงแต่วิธีแก้พิษบนร่างกายหลวี่หนิงทั้งนั้น
“เคยลองแล้ว ไม่มีผล” ชูเซี่ยมองดูสีหน้าตื่นเต้นของจูเก๋อหมิง พูดอย่างตรงไปตรงมา
“ตอนที่ข้าคิดชื่อซินตัน ก็เคยบอกกับเชียนซานแล้ว เชียนซานรีบไปลองแล้ว แต่ไม่มีผลเลย” ชูเซี่ยตอบ สีหน้าก็กลับมาเศร้าอีก
จูเก๋อหมิงก็ถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว เดิมทีมาอย่างตื่นเต้น แต่กลับมาเศร้าอีกครั้งเพราะคำของชูเซี่ย
“แต่ว่า ทิศทางของพวกเราไม่ผิดหรอก ถ้าหากเลือดของเชียนซานก็ไม่ได้ งั้น......” จูเก๋อหมิงพูดเสียงเบา เขารู้สึกว่ายาแก้พิษจริงอยู่ตรงหน้าตัวเอง แต่กลับเหมือนมีอะไรที่มองไม่เห็นกั้นเอาไว้ ทำให้เขารู้สึกร้อนรนมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“จูเก๋อ ที่จริงแล้วข้ารู้ความเป็นไปได้หนึ่ง แต่ว่าความเป็นไปได้นั้น พวกเราไม่สามารถไปทำได้” ชูเซี่ยมองดูท่าทางเศร้าของจูเก๋อหมิง อดไม่ได้ที่จะเตือน
“เจ้าบอกว่า เก๋อเอ๋ออยากฆ่าเชียนซาน?” จูเก๋อหมิงมองดูท่าทางจริงจังของชูเซี่ย นัยน์ตามีแต่ความตกใจ แต่ว่าหลังจากพูดจบ เขาก็เข้าใจ
เดิมทีเก๋อเอ๋อก็ไม่ใช่คนจิตใจดีอยู่แล้ว นางใช้วิธีการอย่างนี้ทรมานคู่รักคู่หนึ่ง จริงๆเลย……
“ผู้ญิงคนนี้ ควรตายจริงๆเลย” จูเก๋อหมิงเห็นชูเซี่ยพยักหน้า ในใจเทามืดไปหมด
“งั้นพวกเราจะทำยังไงดี?” จูเก๋อหมิงถามเสียงเบา ถ้าหากเชียนซานรู้ว่านี่เป็นวิธีแก้เพียงทางเดียว นางคงจะต้องเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งเพื่อแก้พิษให้กับหลวี่หนิงแน่ๆ แต่ว่าถ้าหากถูกช่วยชีวิตไว้เพราะเชียนซาน หลวี่หนิงคงตายทั้งเป็น
นี่เป็นวิธีทรมานที่โหดเหี้ยมที่สุดของคู่รัก นี่ก็เป็นพิษที่สิ้นหวังที่สุด
“ข้าคิดตลอดว่ายังมีวิธี” ชูเซี่ยพูดเสียงเบา ตอนที่นางคิดได้ว่าพิษของหลวี่หนิงก็คือชีวิตของเชียนซาน นางก็เชื่อมาโดยตลอดว่ายังมีวิธี
แต่ว่า ตอนนี้นางไม่มีวีแววเลยสักนิด ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว
“พิษบนร่างกายเจ้าเป็นยังไงบ้าง? มีแนวทางแล้วใช่หรือไม่? แต่ยังไม่มีวิธี?” เพราะว่ายาแก้พิษบนร่างกายหลวี่หนิงชูเซี่ยเลือกที่จะปิดปัง จูเก๋อหมิงเลยถามชูเซี่ยอย่างไม่ค่อยวางใจ
เก๋อเอ๋อไม่ได้เกลียดหลวี่และเชียนซานเข้ากระดูก คนที่นางเกลียดคือชูเซี่ย เก๋อเอ๋อยังวางยาที่.....โหดเหี้ยมขนาดนี้กับหลวี่หนิง งั้นชูเซี่ย
“ช่วงที่ข้าอยู่ที่เก้อโจวเลี้ยงหนูมาตลอด ข้าขับพิษในร่างกายไปยังร่างของมัน ตอนนี้พวกมันยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก สำหรับจะแก้พิษยังไง ต้องรอให้พวกมันมีการเปลี่ยนแปลงแล้วข้าถึงจะรู้ได้” ชูเซี่ยพูดเสียงเบา น้ำเสียงนิ่ง นิ่งจนจูเก๋อหมิงใจหาย
เขาไม่เคยเห็นที่คนที่สงบนิ่งต่อหน้าความตายของตัวเองอย่างนี้มาก่อน นิ่งจนเหมือนกับว่าไม่สนใจความเป็นความตายของตัวเองอย่างนั้น
“ชูเซี่ย เจ้ามีเรื่องอะไร อย่าได้ปิดปังข้า ข้ารคิดว่าข้ายังสามารถนับว่าเป็นเพื่อนเจ้าได้” จูเก๋อหมิงพูดอย่างจริงจัง ดวงตาจ้องมองชูเซี่ย แต่ความเจ็บปวดกำลังกระจายในใจไปหมด
เขาชอบชูเซี่ย แม้ว่าตัวเองเลือกที่จะหลีกทางให้นางและหลี่เฉินเย่น
เฉินหยวนชิ่งอารมณ์หดหู่ เหตุผลก็ง่ายนิดเดียว เขามักจะคิดถึงหน้าตาท่าทางไม่พอใจของจิงโม่ ชูเซี่ยได้มารักษาให้กับน้องสาวเขาแล้ว นี่ทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดต่อจิงโม่
เขาเองยังไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมสิ่งที่ควรตอนอยู่ต่อหน้าชูเซี่ย เมื่อตอนอยู่ต่อหน้าจิงโม่ก็หายไปหมด?
เฉินหยวนชิ่งเดินไปด้วยคิดไปด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกร่างกายอ่อนนุมหนึ่งขวางทางเดิน เขาก้มตัวไปมอง เป็นเด็กเล็กๆคนหนึ่งที่ถูกห่อไว้อย่างแน่นหนา ทั้งใบหน้ามีแต่ดวงตาที่โผล่ออกมา ส่องประกาย ราวดวงดาวสดใสบนท้องฟ้า
ดวงตาที่คุ้นเคยทำให้เฉินหยวนชิ่งคิดถึงจิงโม่ในทันที เขาลองถามอย่างเสียงเบาว่า : “จิงโม่”
“ท่านลุงแม่ทัพใหญ่เก่งจังเลย แบบนี้ยังสามารถจำข้าได้” ดวงตาจิงโม่มีประกายความตื่นเต้น น้ำเสียงและท่าทางของนางทำให้เฉินหยวนชิ่งดีใจได้
“นี่เจ้าเป็น......” เฉินหยวนชิ่งสงสัยการแต่งตัวของจิงโม่ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูดอกไม้ร่วงปลายแล้ว แต่ยังไม่ต้องใส่ชุดอบอุ่นร่างกายอย่างนี้
จิงโม่ก้มหน้าใส่เฉินหยวนชิ่ง เป็นสัญญาณให้เขานั่งลง เฉินหยวนชิ่งเพิ่งจะก้มตัว มือน้อยๆจิงโม่ก็กอดเข้าที่คอของเขา เสียงอ่อนดังขึ้นข้างหูเฉินหยวนชิ่ง จิงโม่บอกว่า : “ข้าแหย่ผึ้งเข้า พวกมันกำลังไล่ข้า จะกินข้า”
เฉินหยวนชิ่งฟังจิงโม่พูด รอยยิ้มบนหน้าก็ควบคุมไม่ได้ เขาลูบใบหน้าน้อยๆของจิงโม่ที่ถูกห่ออย่างแน่นหนา พูดอย่างจริงจังว่า : “พวกมันไม่ได้ตามมา เจ้าไม่ถูกต่อยหรอก”
จิงโม่กลับรีบจ่ายหัว นางยังอยากอธิบาย แต่ยังไม่เปิดปาก เฉินหยวนชิ่งก็ได้ยินเสียงผึ้งหึ่งๆ
จิงโม่ได้ยินเสียง เป็นธรรมดาที่จะไม่พูดอะไรกับเฉินหยวนชิ่ง วิ่งไปด้วยตะโกนเสียงดังไปด้วยว่า : “ท่านลุงแม่ทัพใหญ่ข้าวิ่งไปก่อนนะ”
เฉินหยวนชิ่งมองดูร่างเล็กๆของจิงโม่หายไปอย่างรวดเร็ว ดวงตามีประกายอ่อนนุ่มผ่านไป แต่กลับคิดเขาเพิ่งหันหลัง ฝูงผึ้งก็บินมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว......
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...