ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 457

ตอนที่ 457 การตัดสินใจของอาเหยียน

เฉินหยวนชิ่งไม่คิดว่าตัวเองกลับกลายเป็นเป้าหมายโจมตีของผึ้ง ถึงแม้ว่าศิลปะการต่อสู้ของเขาจะไม่เลว แต่การเผชิญหน้ากับฝูงผึ้งที่พุ่งมาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาทำได้แต่เลือกที่จะหนีเหมือนกับจิงโม่ โดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์

แต่ว่าฝูงผึ้งตามเขาตลอด เข้ารู้สึกว่าบนคอของตัวเอง บนใบหน้าถูผึ้งต่อยไม่หยุด ปวดไปหมด ความเจ็บปวดทำให้เขาตื่นตระหนกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ทำได้แต่ตบตีเท่านั้น ปองกันไม่ให้ผึ้งโจมตี

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดฝูงผึ้งพวกนั้นก็จากไป และเฉินหยวนชิ่งมองดูเงาของพวกมันบินหนีไป ในที่สุดค่อยได้หายใจ ใบหน้าและคอที่เจ็บอยู่เขาไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง

เขารีบร้อนกลับพระตำหนักโหรวหยีของโหร่วยเฟย ให้นางในเรียกหมอหลวง หลังจากทายา เขาถึงได้สงบสติลง คิดถึงเรื่องประหลาดก่อนหน้านี้

ผึ้งพวกนั้นมาได้ประหลาดมาก จิงโม่ไปแหย่พวกผึ้งเข้า แต่ว่าจิงโม่บังเอิญไปเจอเข้ากับเขา ดังนั้น จิงโม่ไม่น่าจะตั้งใจแน่

ทั้งที่รู้ว่าผึ้งต้องเกี่ยวข้องกับจิงโม่แน่ เฉินหยวนชิ่งกลับยินดีพูดกล่อมตัวเอง เรื่องราวนี้ไม่เกี่ยวข้องกับจิงโม่

ไม่ต้องบอกว่าเป็นเด็ก แม้ว่าจะเป็นผู้ใหญ่การควบคุมผึ้งเป็นเรื่องที่ยากลำบาก

เฉินหยวนชิ่งพยายามปัดความสัมพันธ์ของจิงโม่กับเรื่องนี้ออก กลับไม่รู้ว่าตอนนี้จิงโม่กำลังดีใจไม่หายกับความสำเร็จของแผนการ

พี่อานเหยียนไม่ให้ยาพิษให้ตัวเอง นางไม่มีทางได้แต่โขมยหนังสือวิจัยพิษก่อนหน้านี้ของพี่อานเหยียน อ่านไปหลายหน้าก็คิดถึงวิธีแหย่ผึ้ง นางทำตัวล่อผึ้งออกมา อาศัยตอนที่เข้าใกล้เฉินหยวนชิ่งใส่ไว้บนตัวเขา

เป็นธรรมดาที่ผึ้งที่ยังค้นหาเกสรดอกไม้ในปลายฤดูดอกไม้ร่วงไม่ปล่อยไป ดังนั้น นางได้ดูฉากตลกที่แม่ทัพใหญ่ถูกผึ้งไล่ตาม

“พี่อานเหยียน ข้ารู้สึกว่าข้ายิ่งเหมาะกับการเรียนแพทย์มากกว่าเจ้าอีก ข้าก็แค่เปิดหนังสือแพทย์ของเจ้าไปสองหน้า ก็หาวิธีเฉินหยวนชิ่งได้แล้ว และยังไม่ถูกเขาสงสัย” จิงโม่พูดอย่างภูมิใจกับอานเหยียน มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่กลับทำให้อานเหยียนอดไม่ได้ตกใจ

หลายวันมานี้เขาคิดอยากพูดคุยกับชูเซี่ย เสด็จแม่ของเขาก็คุยกับเขาหลายเรื่องเกี่ยวกับงานราชการ มีบางเรื่องที่เขายังไม่เข้าใจ แต่ว่ามีบางเรื่องเขาเข้าใจแล้ว

จิงโม่เรื่องในวันนี้ถ้าหากเฉินหยวนชิ่งดูออก นั่นจะยิ่งก่อปัญหาให้อาจารย์และเสด็จลุงมาก ดังนั้นใช้พิษ จะต้องระมัดระวังจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่พวกเขายังเด็ก

และก็ในตอนนี้ อานเหยียนเข้าใจในทันที ทำไมอาจารย์ไม่ให้ตัวเองเรียนวิชาพิษ

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนมีดีมีโทษของตัวเอง และสถานภาพที่ไม่เหมือนกันจะส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจ ถ้าหากวางยาพิษในกรณีที่ไม่เข้าใจ ถึงเวลานั้นจะต้องมีชีวิตผู้บริสุทธิ์พลอยโดนไปด้วยแน่

“จิงโม่ ไปขอโทษเฉินหยวนชิ่ง เร็ว” อานเหยียนใช้วิธีพูดน้ำเสียงอย่างหนักแน่นกับจิงโม่ หนึ่งคือเขาชอบน้องสาวแปลกๆคนนี้ สองคือนางเป็นลูกสาวของเสด็จลุงและอาจารย์ ที่ผ่านมาเขาเอ็นดู ทนไม่ได้ที่จะให้นางได้รับอันตรายใดๆ

“พี่อาเหยียน ข้าก็ไม่ได้ทำผิด ทำไมข้าต้องขอโทษด้วย อีกอย่าง เขาคงไม่คิดว่าเป็นข้าหรอก ข้าไม่” ในใจจิงโม่ยังคงมีคำพูดน่ารังเกียจของเฉินหยวนชิ่งในวันนั้น ไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด และไม่คิดจะไปขอโทษ

“งั้นเจ้ารอก่อน” จิงโม่พูดอย่างมั่นใจกับฉองเหลา ก้าวขาแล้วจากไป เร็วจนเลยความคาดหมายของอานเหยียน

“ฉองเหลาเป็นเจ้าถึงมีวิธี” อานเหยียนอดไม่ได้ที่จะชื่นชมลูกพี่ลูกน้องของตัวเองเพิ่มอีกนิด เหมือนกับว่าในการมองใจคน ฉองเหลาเป็นคนที่เก่งที่สุดในเหล่าพวกเขาพี่น้อง

“ข้าเองก็ไม่อยากให้นางทำลายเรื่องดีของเสด็จพ่อและท่านแม่” ฉองเหลามองดูแผ่นหลังของจิงโม่ ใบหน้ามีรอยยิ้มเพิ่มมาหน่อย ท่าทางไม่แยแส

ท่าทางของฉองเหลาอย่างนี้มักทำให้เขานึกถึงเสด็จลุง ในความทรงจำของเขา เสด็จลุงของเขาเองก็เป็นเช่นนี้ เข้าใจเรื่องราวตั้งนานแล้ว จัดการเรื่องราวอย่างสบายๆ

ฉองเหลาพูดจบก็ก้มหน้าลง เขาไม่กล้ามองไปทางอานเหยียน เพราะว่าแม้ว่าเขาจะช่วยอาเหยียนเกลี้ยกล่อมจิงโม่ แต่ก็ไม่รู้ คำที่เขาบอกคือความในใจ เขาไม่อยากให้จิงโม่ดีเด่นกว่าตัวเองเกินไป แน่นอน เขาก็ไม่ยอมให้คนอื่นมารังแกจิงโม่ ดังนั้นหลังพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนค่อยๆเดินไปทางพระตำหนักโหรวหยี

อานเหยียนเห็นฉองเหลาจากไป ในที่สุดก็เหมือนตัดสินใจอย่างแน่วแน่ เดินไปทางตำหนักฉ่ายเหว่ย

อานเหยียนรู้ดี อาจารย์รอคำตอบจากตัวเองมาตลอด และผ่านเรื่องราวครั้งนี้ของจิงโม่ อานเหยียนก็เข้าใจความตั้งใจของอาจารย์แล้ว

พิษ จับต้องไม่ได้ เพราะถึงแม้พิษจะรุนแรงแค่ไหนก็ไม่ชนะกลเลห์ในคนได้ เก่งกาจเหมือนอาจารย์ยังไม่กล้าใช้พิษ วันหลังตัวเองจะหยุดความคิดแบบนี้ จากนี้ไป ขอแค่เรียนรู้การรักษาคนก็พอ