ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 461

ตอนที่ 461 ชีพจรเหมือนเคยเห็นมาก่อน

“ได้ เราจะไม่ยอมแพ้” ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพิษในร่างกายเมื่อมันกระเริบจะทรมานแค่ไหน ในสายตาของหลวี่หนิง เพียงแค่ได้อยู่กับเชียนซาน ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนเชาก็ทนได้

“ข้าให้คนส่งพวกเจ้ากลับไปก่อน พิษในร่างกายเค้าสามารถเอาออกได้ มันคือเรื่องที่ดี”จูเก๋อหมิงบอกพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่ปลอบโยน พวกเขาไม่มีใครคิดได้เลยว่า หลี่อวิ๋นลี่นั้นจะร้ายกาจถึงขั้นนี้ เมื่อแต่วางยาพิษยังมีสองชุด นี่คือจะให้หลวี่หนิงตายคาดมือให้ได้

เชียนซานเห็นชูเซี่ยคิดหนัก จึงไม่กล้าอยู่ต่อรบกวนเค้า เธอจึงพาหลวี่หนิงออกไป ในห้องเหลือเพียงชูเซี่ย หมอเทพจูเก๋อและอานเหยียน

“ชูเซี่ย เจ้ามีอะไรปิดบังข้าอยู่ใช่ไหม หรือว่าพิษในร่างกายของหลวี่หนิงเจ้าเคยเห็นมาก่อน”

จูเก๋อหมิงเห็นชูเซี่ยคิ้วขมวดมากขึ้น จึงทนไม่ไหวถามไป พอพอจูเก๋อหมิงพูดจบ อานเหยียนจึงเงยหน้าหันไปดูชูเซี่ย

ชูเซี่ยมองหน้าจูเก๋อหมิงแล้วกล่าวเบาๆว่า “ข้ารู้สึกว่าเส้นชีพจรของหลวี่หนิงเหมือนเคยได้เห็นมาก่อน แต่จำไม่ได้ว่าเห็นที่ใต”

“เจ้าไม่พูดขึ้นมาข้าก็ไม่แปลกใจ พอได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ ข้าก็รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนเหมือกัน ข้าจำได้ว่าตอนจับชีพจร น่าจะเป็นตอนอยู่พระตำหนักฉ่ายเหว่ย…… ”คำพูดของชูเซี่ยทำให้หมอเทพจูเก๋อสะดุดคิดได้เขาค่อยๆนึกขึ้นได้ว่าก็เคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน แต่ก็ไม่อาจหาที่มาของเส้นชีพจรนี้ได้

ชูเซี่ยกับหมอเทพจูเก๋อหมิงจ้องตากัน ผ่านไปไม่นาน ชูเซี่ยถึงจะอธิบายว่า พิษของเสี่ยวเชี่ยนพวกเขา ข้าได้แก้ไปเรียบร้อยแล้ว พวกเข้า

ตอนนั้นโดนฉ่ายเวินจับขัง ต้องการจะทำร้ายหน้าพวกเขาเพื่อทำหนังหน้าที่สมบูรณ์ ตอนที่พวกเค้าโดยจับเข้าไป ในร่างกายก็มีพิษมากมาย ได้ชูเซี่ยช่วยรักษาพวกเขาอย่างตั้งใจ สุดท้ายจึงช่วยชีวิตไว้ได้ ชีพจรในตอนนั้นของพวกเขากับชีจพรของหลวี่หนิงในวันนี้มีความตล้ายกันบ้าง แต่ก็เหมือนจะไม่คล้าย

พอนึกภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น ชูเซี่ยจึงลุกลี้ลุกลนขึ้นมา รีบลุกขึ้นตะโกนบอกนอกหน้าต่างบอกว่านสู่นที่รอนอกห้องตลอดว่า“พาตัวเสี่ยวเชี่ยนเข้ามา ข้าต้องการดูสภาพร่างกายของนางหน่อย

ชูเซี่ยหันหลังไปมองหมอเทพจูเก๋อหมิง หมอเทพจูเก๋อหมิงก็มองนางด้วยความเป็นห่วงเหมือนกัน พอเสี่ยวเชี่ยนเดินเข้ามา ชูเซี่ยจึงจะพบว่า หลังของตัวเองนั้นมีเหงื่อไหลถ่วม

“หัวหน้า ท่านตามหาข้ารึ”ทุกครั้งที่เห็นชูเซี่ย เสี่ยวเชี่ยนคำนับและรู้สึกขอบพระคุณชูเซี่ยมากที่ช่วยชีวิตเค้าไว้ ครั้งนี้ก็ไม่ต่างเช่นกัน

ชูเซี่ยเห็นสีหน้าที่ซีดขาวของเค้า พูดขึ้นมาเบาๆว่า ไม่เป็นไร แต่ก็รอไม่ได้ที่จะไปกุมมือเค้า เสียงหัวใจและชีพจรที่คุ้นเคย

กลับมีเสียงที่ไม่เข้ากัน ชูเซี่ยรู้สึกได้ถึงนิ้วที่ไม่ปกติ ทำให้มือไม่สามารถควบคุมจนสั่นขึ้นมา

มีอะไรที่ต้องให้หมอเทพจูเก๋อช่วยอีกไม การแสดงออกมาของชูเซี่ยได้อธิบายทุกอย่างแล้ว

“เสี่ยวเชี่ยน เจ้าลงไปก่อน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวจะเรียกหาเจ้า”ชูเซี่ยยังไม่รู้ว่าจะบอกเสี่ยวเชี่ยนยังไงเกี่ยวกับร่างกายที่ผิดปกติไปของเสี่ยวเชี่ยน เค้าไม่รู้จะเปิดปากยังไร โดยเฉพาะเวลาที่เห็นเสี่ยวเชี่ยนตอบแทนพระคุณ

“หัวหน้า จะให้ข้าไปรับใช้ที่เหลียงเฟยไหมค่ะ？เพียงแค่ข้าไป นางก็จะไม่กล้าทำอะไรง่ายๆ ไม่ลำบากใจท่านแน่นอน ”คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนนั้นจริงใจพร้อมกับหน้าที่แสดงออกมาอย่างเฝ้าคอย

ชูเซี่ยพอเห็นเสี่ยวเชี่ยน ใบหน้าเขามีรอยยิ้มออกมา เขาพูดออกมาเบาๆว่า “เจ้าวางใจได้เลย เค้าไม่ทำอะไรข้าหรอ อีกอย่าง เจ้าเป็นแค่นางคนรับใช้ หากไปที่นั่นจริง มีแต่จะโดนเขารังแกเท่านั้น”

ชูเซี่ยรู้สึกตื้นตันที่เสี่ยวเชี่ยนเป็นห่วงและปกป้องตัวเอง และเพราะสิ่งนี้ทำให้ใจเค้ารู้สึกผิดในใจมากขึ้น

“ท่านอาจารย์ ข้าเป็นเด็กคนหนึ่ง ทำอะไรไม่มีคนมาสงสัยหรอ ข้าจะไปขโมยเลือดของเสี่ยวเชี่ยนมานิด”อานเหยียนอยู่ในห้องตลอดเลย ถึงแม้อายุเขาจะยังน้อย แต่ตอนนี้เข้าใจถึงความรุนแรงของเรื่องนี้แล้ว สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงการช่วยท่านอาจารย์อย่างเต็มกำลังที่พอจะมีและช่วยคนที่อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัย

“เจ้าไปเถอะ ถ้าเค้าเห็นเจ้า เจ้าก็บอกความจริงไปเลย เค้าน่าจะเข้าใจ”ถึงแม้ว่าไม่อยากให้เสี่ยวเชี่ยนใช้ชึวิตอยู่ในความกลัว แต่การไปเอาเลือกนี้……

“ท่านอาจารย์วางใจได้เลย เมื่อกี้วิชาเข็มบิน ข้าเรียนรู้แล้ว จะทำได้เร็วแน่นอน”บนหน้าของอานเหยียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ชูเซี่ยกับหมอเทพจูเก๋อต่างก็ตกใจในคำพูดของเขา

“อานเหยียนเจ้ารอก่อน เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรนะ เจ้าเป็นแล้ว？”ถ้าหากไม่ใช่เพราะรู้ว่าอานเหยียนมีพรสวรรค์ด้านการแพทย์ เค้าน่าจะคิดว่าอานเหยียนพูดไปเรื่อยแน่ๆ แต่อานเหยียนไม่ใช่คนที่พูดไปเรื่อย

อานเหยียนเห็นชูเซี่ยจองตัวเองจึงยิ่งเข็มทองออกมาจากแขนเสื้อ เล็งไปที่แขนของตัวเองจะทำการ ชูเซี่ยจึงตะโกนขึ้นมาให้หยุดก่อน เค้ายังเล็กอยู่ ถ้าลงมือกับตัวเอง

แตว่าอานเหยียนในแบบนี้ทำให้ในใจลึกๆของชูเซี่ยนั้นรู้สึกชื่นใจ พอนึกถึงตอนแรกที่เค้าเริ่มเรียนวิชา金针术 ก็ลองเข็มที่ตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเหมือนกัน

แต่อานเหยียนเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เขายังเล็กมาก ดูแขนเล็กๆนั่น……

ชูเซี่ยก็อดไม่ได้เดินเข้าไปดูแขนของอานเหยียน แขนของเขาเต็มไปด้วยรอยเข็มจนลายตา โดยเฉพาะจุดเลือดลมบนร่างกายที่มี รอยเข็มที่เต็มไปหมด ทำให้ชูเซี่ยรู้สึกเห็นใจ เค้าเข้าไปกอดอานเหยียน พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า เจ้านี่มันโง่จริงๆ ร่างกายเป็นของเรา เจ้าจะทำอะไรบ้าบอแบบนี้ไมได้ เจ้านี่มัน……

“ท่านอาจารย์ ข้าไม่เจ็บเลย ข้าแค่อยากรู้ความรู้สึกเวลาฝังเข็มเข้าไปจะตามจุดเลือกลมบนร่างกาย สิ่งนี้ไม่มีใครทำแทนข้าได้ รอข้าเรียนรู้แล้วก็ไม่ต้องทำอีก ท่านอาจารย์ไม่ต้องร้อง”พอเห็นน้ำตาของชูเซี่ย อานเหยียนจึงพูดปลอบใจ หลังจากนั้นจึงยกมือขึ้นเช็คน้ำตาให้ชูเซี่ย

เหตุผลของอานเหยียนจริงแท้แน่นอน ชูเซี่ยแม้แต่จะพูดเตือนก็ไม่มแล้ว เค้าเพียงแค่รู้สึกชื่นใจ เวลามองอานเหยียน พูดขึ้นมาเบาๆว่า ต่อไปต้องมีความพอดี ร่างกายเป็นของเรา เจ้าทำแบบนี้……