ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 462

ตอนที่ 462 เห็นการเติบโตของเด็กๆ

“ท่านอาจารย์ ข้าแค่รู้สึกตั้งใจไปหน่อยจนลืมไปเลย ต่อไปข้าจะระวังมากกว่านี้”อานเหยียนพูดอธิบายด้วยรอยยิ้ม พูดจบจึงเดินจากไป

ชูเซี่ยพอเห็นอานเหยียนเดินจากไป ในใจมีคำพูดมากมายที่พูดไม่ออก เค้าได้ลูกศิษย์ที่ดีมากจริงๆ แต่อานเหยียน

ผู้ที่หลงใหลในวิชาแพทย์ แต่กลับใช้ร่างกายตัวเองนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ชูเซี่ยรู้สึกว่าตัวเองมีหน้าที่ที่จะต้องสั่งสอนอานเหยียน

ต้องพูดกับเค้าว่า มีเพียงร่างกายที่แข็งแรงเท่านั้นจึงจะไปรักษาผู้คนได้อีกมากมาย

หลังจากที่รับอานเหยียนมาเป็นลูกศิษย์เค้าจึงพบว่า แท้จริงแล้วในการสอนลูกศิษย์นั้น ไม่เพียงแต่ถ่ายทอดวิชาแพทย์ยังมีเรื่องมากมายที่ต้องสอน

พอเห็นอานเหยียนค่อยๆเติบโต ความกังวลจึงกลายเป็นความชื่นใจ

อานเหยียนเห็นชูเซี่ยไม่พูดอะไร ไม่โดนออาจารย์ด่าว่าอะไรจึงเดินออกไปด้วยความดีใจ ชูเซี่ยจึงหันหลังไปพูดกับหมอเทพจูเก๋อ

ว่า “ต่อไปสอนเค้าอย่าให้เค้าทำอะไรมั่วอีก เค้ายังเป็นเด็กอยู่”ชูเซี่ยบอกหมอเทพจูเก๋อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก หากเป็นอาจารย์พอเห็นลูกศิษย์ตังใจเรียนรู้วิชาก็รู้สึกชื่นใจ อานเหยียนไม่เพียงแต่เป็นแค่ลูกศิษย์ของเค้า แต่เป็นลูกบุญธรรรมของเค้าด้วยเหมือนกัน เป็นชีวิตเล็กๆที่เค้าช่วยไว้อย่างยากลำบาก

“ข้าจะระวัง แต่ก็ยินดีกับเจ้าด้วยที่ได้ลูกศิษย์ที่ดีแบบนี้ ความฉลาดและใฝ่เรียนอย่างเขา ใช้เวลาไม่กี่ปี สำนักข้าจะมีหมอเทพอย่างอานเหยียน”หมอเทพจูเก๋อพูดด้วยความจริงใจ วิชาแพทย์พวกเขาก็ค่อนๆเรียนรู้เหมือนอานเหยียน ค่อยๆเก็บประสบการณ์ ก็ใช้ร่างกายตัวเองค่อยๆหนึ่งเข็มหนึ่งเข็มทดลองมาได้ ชัดเจนมากเลยอานเหยียนนั้นโหดกว่าพวกเขาและโหดกับตัวเองเช่นกัน

“ที่จริงแล้วข้าอยากให้เขาเป็นเพียงหมอธรรมดา แต่ถ้าหากวิชาเข็มทองนี้มีผู้มาสืบทอดวิชาอย่างเขา ข้าเองก็ชื่นใจ”ชูเซี่ยพูดออกมาจากใจจริง ในใจนั้นกลับรู้สึกเจ็บแทน

สุดท้ายชูเซี่ยถึงจะหายห่วงอานเหยียนและปรึกษาหารือกับหมอเทพจูเก๋อจนถึงยามดึก จูฟางหยวนจึงพาเด็กสองคนกลับมา

จิงโม่ยิ้มอย่างได้ใจบอกกับชูเซี่ยเรื่องที่ตัวเองไปแกล้งเฉินหยวนชิ่งแล้วไปปลอบใจเค้าจนสำเร็จ ชูเซี่ยมองมาที่จิงโม่โดยที่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

จิงโม่กำลังใช้วิธีของตัวเองในการช่วยเขา เพียงแต่เฉินหยวนชิ่งในแกนลึกนั้นเป็นผู้ชายที่หยิ่งยโส หากตั้งมั่นที่จะทำเรื่องไดแล้วไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ แต่จิงโม่เป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง……

“ต่อไปพวกเจ้าทั้งสองจงเชื่อฟังและอยู๋กับพ่อบุญธรรมที่ตำหนักของท่านอา ท่านพ่อบุญธรรมของพวกเจ้าจะอยู่ดูแลกพวกเจ้า อย่าเข้าไปในวังบ่อย และอย่าเข้าใกล้เฉินหยวนชิ่ง” ชูเซี่ยพูดกับเด็กสองคนเบาๆ

“แม่ ท่านแม่ทัพเฉินเป็นคนดี เขาไม่ใช่คนร้าย”จิงโม่นึกกว่าชูเซี่ยจะเป็นห่วงตัวเอง จึงพูดตอบกลับไปด้วยความจริง

แม้ว่าเฉินหยวนชิ่งจะพูดว่าแม่ไม่ดี แต่สิ่งที่เขาทำให้กับจิงโม่ทั้งการแสดงความดีและความน่าเชื่อถือทำให้จิงโม่ซึ้งใจมาก ฉะนั้นถึงแม้รู้ว่าเขาเป็นศัตรูของแม่ จิงโม่ก็ยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนดี

“จิงโม่ เจ้ายังเล็กเกินไป”

ชูเซี่ยอยากจะบอกจิงโม่ ไม่ใช่คนดีทุกคนบนโลกใบนี้ที่จะคุ้มค่าแก่การทำดีด้วย ตัวอย่างเช่น เฉินหยวนชิ่ง ความเกลียดชังที่เขามีต่อชูเซี่ยนั้นลึกจนฝังราก ไม่มีทางที่จะเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งทำให้มันเปลี่ยนแปลงไปได้

“ท่านแม่ ต่อไปถ้ามีโอกาส ข้าจะเตือนเขานะ”จิงโม่มองเห็นความกังวลในสายตาของชูเซี่ย จึงไม่ยื้อต่อ แค่พูดออกมาเบาๆ

ถ้าหากเข้าใกล้ เฉินหยวนชิ่งตอนแรกเพียงเพื่ออยากได้ความรู้สึกดีๆจาก เฉินหยวนชิ่ง ถึงตอนนี้ จิงโม่น่าจะหวังว่าพวกเขาจะปล่อยวางลง

ชูเซี่ยไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงแม้จิงโม่จะยีนยันก็ดี เดี๋ยวรอเค้าได้พบเจอแบบนี้ ก็จะรู้เองว่ามันลำบากและถอยออกมาเอง

นึกย้อนไปถึงตอนนั้น ตนเองก็เคยคิดที่จะคิดดีกับ เฉินหยวนชิ่ง แต่ว่า

ถ้าหากเป็นไปได้ ใครจะอยากมีศัตรูเพิ่มล่ะ