ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 466

ตอนที่ 466 แผนการร้ายของเหลียงเฟย

พอเหลียงเฟยเห็นสีหน้าบิดาที่เต็มไปด้วยความใจเย็น เหมือนไม่ค่อยใส่ใจในความโมโหและเสียใจของตน บิดาแบบนี้ทำให้เหลียงเฟยรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้ามากเลย แต่นางจึงรวบรวมความกล้าเอยปากตามไปว่า “ถ้าหากข้าไม่ฟังท่านพ่อ จะเป็นศัตรูกับนางล่ะ？นางแย่งสิ่งที่ลูกรักที่สุดไป และอนาคตของลูกด้วย ลูกไม่พอใจ”

พอพูดถึงสุดท้ายนี้ คำพูดของเหลียงเฟยเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

หากอยู่ในวังต้องการมีตัวตนและมีชีวิตที่ดีต่อไป ต้องนึกถึงอนาคตไว้ ต้องได้รับความรักจากฮ่องเต้ แต่ในความคิดของเหลียงเฟย ฮ่องเต้อาจจะแต่รักตนคนเดียวเท่านั้น แต่เป็นเพราะผู้หญิงต่ำต้อยอย่างหลันกุ้ยเฟยจงใจแสดงออกมาเพื่อดึงดูดให้ฮ่องเจ้สนใจตัวย ทำให้นางรู้สึกไม่พอใจ และเกลียดชังหลันกุ้ยเฟย

สำหรับนางสนมในวังแล้ว การได้รับความรักจากฮ่องเต้น้อยจนเหมือนหยาดน้ำค้างที่หยดลงจากในฤดูร้อน น้อยนิดจนทนต่อแดดและลมในเวลานั้นไม่ได้เลย

ถึงแม้จะเป็นพี่น้องที่รักกันมากเพียงไรก็ไม่อาจจะเสียสละส่วนหนึ่งออกมาได้ ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาเลย ไม่ได้เป็นพี่น้องที่รักกันขนาดนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้

“แต่ถ้าหากต้องเป็นศัตรูกับนางจริง ก็เหมือนเป็นศัตรูกับท่านพ่อ ตระกูลจางและตระกูลเหลียงไม่ว่าใครจะคลอดลูกออกมาก็ได้ ไม่ใช่มีแค่ท้องเจ้าที่คลอดลูกได้เท่านั้น”

จางเซียนฮุยจงใจที่จะพูดออกมาอย่างไร้ความรู้สึก ถึงแม้ความจริงแล้วอาจไม่ใช่อย่างที่คิด เพียงแต่เขาคิดว่าการทำแบบนี้กับเหลียงเฟย

จะทำให้นางคิดได้ถึงความ่ร้ายแรงของเรื่องนี้ ถึงจะยอมปฏิบัติดีกับหลันกุ้ยเฟย มีเพียงพวกเค้าสองคนร่วมมือกัน ถึงจะทำให้พวกเราร่วมือกันได้อย่างราบรื่น ถึงเวลานั้นตระกูลจางถึงจะได้ผลประโยชน์ยิ่งมากขึ้น

เหลียงเฟยแทบไม่อยากเชื่อในคำพูดของบิดาตน รอยยิ้มที่เย็นชา ยิ้มไปยิ้มมา จู่ๆก็ร้องไห้ออกมา ไม่สนว่าจางเซียนฮุยยังมองตนอยู่ จึงปล่อยโฮร้องออกมาอย่างเสียงดังบนเตียง เหมือนเด็กน้อยที่รู้สึกน้อยใจคนหนึ่ง

จางเซียนฮุยรู้ตัวว่าหากไม่เตือนสติลูกสาวจน นางต้องไปหาเรื่องหลันกุ้ยเฟยแน่นอน ฉะนั้นการร้องไห้ที่แสบเจ็บปวดในครั้งนี้ น่าจะเป็นวิธีหนึ่งที่ระบายออกมา หลังจากร้องเสร็จก็จะไม่มีอะไรแล้ว

ฉะนั้นเข้าจึงเดินไปอยู่ตรงหน้าเหลียงเฟยที่กำลังร้องไห้อยู่ และพูดด้วยความตั้งใจว่า “จำคำพูดของข้าไว้ หาโอกาสไปทะเลาะกับชูเซี่ย”

พอพูดจบจางเซียนฮุยจึงเดินจากไป นี่คือวังหลังของฮ่องเต้ เวลามืดค่ำแล้ว เขาที่เป็นผู้ชายคนนอกคนหนึ่งอยู่ที่นี่นานมากไม่ดี

เหลียงเฟยไม่เคยเลยว่าท่านพ่อแม้แต่คำปลอบใจที่จะมีให้ลูกสาวยังไม่มีก็เดินจากไปแล้ว ใจของนางรู้สึกเย็บชาไปเลย นางไม่เคยคิดเลยว่าท่านพ่อจะไม่สนใจความรู้สึกของตัวเองเช่นนี้ ทำไมถึงได้เห็นแกตัวเช่นนี้ ทำไมถึง……

ร้องไห้อยู่นานสมควร พอเหนื่อยแล้วจึงจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตู กลางคืนลมเย็นเหมือนน้ำ รอบตัวเค้ารู้สึกเหมือนเย็บไปหมด ถ้าหากไม่ใช่เพราะเสียงที่ดังออกมาจากท้องนั้น นางคิดว่าตนนั้นกลายเป็นคนตายไปแล้ว

เหลียงเฟยนอนไม่หลับทั้งคืน พอวันที่สองเช้าจึงเดินไปที่พระตำหนักหลันจือ ในใจนางได้ตัดสินใจไปแล้ว เพียงแค่แม้แต่ตัวนางเองคิดไม่ถึง ว่าตนนั้นได้ตัดสินใจทำเรื่องบ้าบอแบบนี้ นางไม่เคยคิดเลย ตนจะมีความคิดที่ต่างกับบิดาของตน

ตอนที่เหลียงเฟยเดินเข้าไปพระตำหนักหลันจือ ในห้องนั้นเงียบกรีบ พอเห็นนางเดินเข้ามา ข้ารับใช้ใกล้ตัวของหลันกุ้ยเฟย่จึงรีบออกมาต้อนรับ พูดเบาๆว่า เหลียงเฟยได้โปรดยื่นรอที่นี่ หลันกุ้ยเฟยยังทรงบรรทมอยู่ เมื่อวานฮ่องเต้……”

ข้ารับใช้จึงรีบหุบปาก ถึงแม้จะเป็นการพูดตามความจริง พอพูดให้เหลียงเฟยฟังเมื่อกำลังประชดอย่างแรง

หลันกุ้ยเฟยคนต่ำต้อย นี่นางกำลังใช้วิธีมาอวดข้า มาดูถูกข้า

ตอนนี้นอกจากลูกในท้องของนางแล้ว ไม่มีอะไรเทียบกับเหลียงเฟยได้เลย หากไม่ใช่ลูกในท้อง หลันกุ้ยเฟยไม่รู้จริงๆว่าฮ่องเต้จะหันมามองตนไหม

พอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไวของเหลียงเฟย ทำให้อี้หยู่รู้ตัวว่าตนได้พูดผิดไปแล้ว