ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 ไม่ได้เด็ดขาด

“ท่านพี่ ท่านพ่อบอกแล้วว่า มีเพียงแต่ฆ่าชูเซี่ยเท่านั้น ฉองเหลาก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะจัดการ ถึงเวลานั้นลูกของข้าก็จะโตเป็นรัชทายาท ถึงตอนนั้นไม่ว่าจะตระกูลจางหรือตระกูลเหลียงต่างก็มีอนาคตที่ดี ท่านพ่อยังพูดอีกว่า ที่พวกท่านให้เราเข้าวัง ก็เพื่อให้เป็นเกียรติต่อวงศ์ตระกูลของเรา ท่านยังบอกอีกว่า……”เหลียงเฟยพูดไปร้องไห้ไป ยังพูดไม่ทันขาดคำจึงโน้มตัวเข้าไปกอดหลันกุ้ยเฟยร้องไห้ฟูมฟาย

หลันกุ้ยเฟยได้แต่ปลอบใจเสียงเบาๆ ท่าทางที่แสดงออกมาว่าไม่รู้จะทำอะไรดี ไม่ว่านางจะพูดกล่มอย่างไร เหลียงเฟยก็ร้องไม่หยุด

จุดประสงค์ของนางชัดเจนมาก คนฉลาดอย่างหลันกุ้ยเฟยจะมองไม่ออกได้อย่างไร เพียงแต่การถูกหลอกใช้แบบนี้ ทำให้หลันกุ้ยเฟยไม่พอใจเท่าไหร่

วิธีง่ายๆแบบนี้ ใช้ได้กับแค่พี่น้องอย่างเราท่านั้น อีกอย่างลูกในท้อง อนาคตของสองวงศ์ตระกูล ทำให้หลันกุ้ยเฟยปฏิเสธไม่ได้ที่จะไม่ไป

หลันกุ้ยเฟยคิดว่าเจ้าโง่อย่างเหลียงเฟย ฉลาดสุดก็ตอนมาให้ตนช่วยเรื่องนี้ แม้แต่นางก็หาเหตุผลที่จะปฏิเสธไม่ได้เลย

“น้องรัก เจ้าให้ข้าได้คิดดูก่อนเถอะ คิดก่อนว่าควรจะทำอย่างไรดี พวกเราต้องจัดการโดยที่ไม่มีใครรู้ ไม่ควรทิ้งหลักฐานที่จะมาเอาผิดเราได้ในอนาคต ”หลันกุ้ยเฟยตอบกลับเบาๆ แต่ในใจนั้นโมโหจนไม่รู้จะพูดอย่างไร

“ท่านพี่ พวกเราต้องรีบลงมือกัน ท่านพ่อไม่ได้เหลือเวลาให้พวกเรามาก ข้าหวาดกลัว ข้า……”เหลียงเฟยพูดไปร้องไห้ไป ถึงแม้นางไม่พูดถึงลูกในท้องออกมา แต่มือนั่นลูบท้องไปมาตลอด ทำเหมือนตนรักลูกมาก

“ข้ารู้แล้ว ข้ารู้แล้ว เจ้ากลับไปก่อน ถ้าข้ารับปากแล้ว ยังไงก็ต้องไปจัดการอยู่แล้ว เจ้าวางใจได้เลย กลับไปก่อนเถอะ” หลันกุ้ยเฟยไม่อยากได้ยินเหลียงเฟยร้องไห้อยู่ที่นี่ การแสดงออกมาที่จอมปลอมและเต็มไปด้วยเลห์เหลี่ยม พอได้ยินยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม

“มีเพียงท่านพี่เท่านั้นที่ดีที่สุด มีเพียงท่านพี่เท่านั้นที่รักน้อง มากกว่าท่านพ่ออีก ท่านพี่ ต่อไปท่านก็เป็นพี่สาวแท้ๆของน้องแล้วนะ ลูกในท้องของข้าก็เป็นลูกของท่านพี่เช่นกัน ถ้าหากอนาคตเด็กคนนี้ได้ขึ้นบังลังค์ เช่นนั้นท่านพี่กับข้าก็จะได้เป็นฮ่องเฮาด้วยกัน” เหลียงเฟยคิดไม่ถึงว่าการที่หลันกุ้ยเฟยรับปากเร็วเช่นนี้ นางแทบจะไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเลย แต่หลังจากนั้นนางก็เริ่มให้คำมั่นสัญญา ขอบพระคุณหลันกุ้ยเฟยที่ดีกับนาง โดยที่ไม่มีคำไหนจริงใจเลย

หลังจากที่เหลียงเฟยเดินจากไปไม่นาน หลันกุ้ยเฟยจึงรีบเก็บของไปที่ตะหนักไช่เหว่ย ตอนที่ได้ยินข้อความนี้ เหลียงเฟยดีใจจนแทบจะกระโดดขึ้นมา แต่นางกลับนึกไม่ถึงว่าหลันกุ้ยเฟยไปจริงๆ

พอนึกถึงหากนางเป็นนางสนมคนเดียวที่มีลูก นึกถึงต่อไปจะไม่มีเหลียงเฟยและชูเซี่ยเป็นศัครูอีกต่อไป เหลียงเฟยถึงกับเมือสั่นจนดีใจสุดไปเลย

แต่ตำหนักฉ่ายเหว่ยไม่ได้เป็นอย่างที่เหลียงเฟยคิดไว้ ไม่มีการวางแผนอาฆาตแค้น ชูเซี่ยกับหลันกุ้ยเฟยเพียงแค่นั่งเงียบๆอยู่นานโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

“เจ้าไม่สงสารอะไรเลยรึว่าข้ามาตำหนักฉ่ายเหว่ยทำอะไร”หลันกุ้ยเฟยทำเป็นแอบถามไป

“ถ้าหากเป็นเรื่องที่สำคัญเจ้าน่าจะพูดออกมาแล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องรีบถาม”คำพูดของชูเซี่ยสั้นๆง่ายๆ เหมือนไม่เคยใส่ใจในคำพูดของหลันกุ้ยเฟยที่จะพูดกับตน

พอเห็นท่าทางของชูเซี่ย หลันกุ้ยเฟยรู้สึกอุทานในใจมากมาย ผู้หญิงคนหนึ่งต้องมีความมั่นใจตัวเองมากแค่ไหน มากพอที่จะเชื่อใจผู้ชายของตน ถึงได้มาพบนางได้อย่างไม่ต้องมีความกังวลอะไรเลย

“เจ้าเจอปัญหาแล้ว ข้าเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ เจ้าอาจจะโดยวางพิษ”หลันกุ้ยเฟย ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายถึงยอมพูอออกมาทั้งหมด

“เรื่องนี้เจ้าสามารถกับฮ่องเต้ ฝ่าบาทจะตอบตกลง แต่อย่าพูดเรื่องโดนยาพิษ ถ้าจะเอาชีวิตข้าก็ไม่เป็นไร”

พอชูเซี่ยพูดจบ หลันกุ้ยเฟยจึงเงยหน้าขึ้นมองนางแล้วพูดว่า “เจ้าร้ายกาจที่สุด”