ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 468

ตอนที่ 468 กลหญิงงานที่ล้มเหลว

ชูเซี่ยพยายามที่จะพูดกล่มให้หลี่เฉินเย่นเปลี่ยนใจ แต่ดูจากสีหน้าที่เข้มงวด พอเห็นชูเซี่ยจะเปิดปาก ฝ่าบาทก็หันหลังให้ชูเซี่ยเห็นแต่แผ่นหลัง

ตลอดทั้งคืนก็เป็นบบนี้ ต่อให้รู้ว่าชูเซี่ยไม่สบายใจที่ฝ่าบาทแสดงท่าทางแบบนี้ ฝ่าบาททำได้เพียงมองข้ามคำพูดของนางแต่ละครั้ง

ไม่อยากให้ชูเซี่ยได้รับอันตราย คือ สิ่งเดียวที่ไม่มีใครเปลี่ยนได้

ฝ่าบาทไม่มีอะไรที่จะให้ชูเซี่ยได้อีก ฉะนั้นฝ่าบาทไม่ยอมให้ใครมาเปลี่ยนขีดจำกัดของตนเด็ดขาด

“หลี่เฉินเย่น ไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับข้าแล้ว ข้าเป็นหมอ ข้าสามารถดูแลตัวเองได้ใม่ให้ได้รับอันตราย ฉะนั้นนี่คือโอกาสที่ดี พวกเราจะพลาดไม่ได้ ถ้าหากพลาดโอกาสนี้ไปแล้ว ถ้าอยากจะแยกจางเซียนฮุยกับเหลียงกุยยิ่งยากขึ้นไปอีก

เสียงของชูเซี่ยยิ่งพูดยิ่งเบาลง คิ้วของหลี่เฉินเย่นยิ่งอยู่ยิ่งชนกัน สุดท้ายฝ่าบาทก็ทนไม่ไหวหันมามองชูเซี่ยด้วยความเหนื่อยล้าพูดว่า“ชูเซี่ย ข้าเคยบอกแล้ว ว่าข้าจะจัดการเอง ขอเวลาให้ข้าหน่อย ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเสี่ยงอันตรายเพื่อข้า ข้าแค่อยากขอให้เจ้าปกป้องตนให้ดีๆ ในวันที่ข้าประสบความสำเร็จอยู่ข้างๆตัวข้า”

หลี่เฉินเย่นไม่กล้าพูดต่ออีก หลายวันมานี้ฝ่าบาทฝันถึงเรื่องนี้ตลอด ฝันว่าเรื่องในราชสำนักได้จัดการเสร็จแล้ว หลี่อวิ๋นลี่ก็โดนจับแล้ว ฉ่ายเวินและคนอื่นๆไม่ต้องโดนขู่อีก แต่ฝ่าบาทกลับนั่งเดียวดายอยู่บนความสำเร็จ ฝ่าบาทพยายามหาชูเซี่ยอย่างไรก็ไม่เจอ เขาตะโกนชื่อนางเสียงดังเพียงได มีแต่ความเดียวดายที่ตอบกลับมา

ฝ่าบาทไม่อยากให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น แต่เขากลับรู้สึกได้ว่า นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นจริง เพราะหากระยะเวลายิ่งนาน ฝ่าบาทอยู่กับชูเซี่ยน อาจจะทำร้ายชูเซี่ยก็ได้

ชูเซี่ยเห็นหลี่เฉินเย่นได้หันหลังให้ตนพิง ในใจรู้สึกได้ถึงแต่ความเศร้าเสียใจและความเจ็บปวด ความกังงลของหลี่เฉินเย่นอาจจะกลายเป็นเรื่องจริงในตอนสุดท้ายได้

ชูเซี่ยทนไม่ไหวไปเช็ดน้ำตาให้ฝ่าบาท ค่อยๆยืนมือไป โอบกอดเอวของหลี่เฉินเย่น ศีรษะของนางติดแน่นที่หลังฝ่าบาท นางรุ้สึกได้ถึงเสียงหายใจที่หนักหน่วง รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากร่างกายของเขา

หลี่เฉินเย่นหยุดนิ่งและหันหลังมาอย่างรวดเร็ว โอบกอดชูเซี่ยอย่างแน่น ก้มหัวบรรจงจูบที่ปากนางอย่างนุ่มนวลและอบอุ่น ทำให้ฝ่าบาททั้งกังวลใจและสงบลง

ชูเซี่ยจูบกลับฝ่าบาท ด้วยการค่อยๆใช้ลิ้นสำรวจไปที่ริมฝีปาก ตอบสนองต่อความต้องการที่ร้อนแรงของเขาตั้งแต่แรก

หลี่เฉินเย่นดื่มด่ำอย่างหลงใหล ข้างหูของชูเซี่ยได้ยินเสียงหายใจของเขาที่หนักแน่น ดั่งเสียงตีกลองในสนามรบที่ดังมาเป็นระยะๆ ทำให้เลือดในตัวชูเซี่ยสูบฉีดอย่างร้อนแรง ทั้งตัวอ่อนไปหมด

หลี่เฉินเย่นโอบกอดชูเซี่ย เหมือนโอบกอดสิ่งที่มีค่าที่สุด ตาของฝ่าบาทเปล่งประกาย และพูดอย่างจริงจังกับชูเซี่ยว่า“ไม่ได้เด็ดขาด ลูกยังเล็กเกินไป”

ชูเซี่ยมองหลี่เฉินเย่นแล้วยิ้มหวานๆ พยักหน้าเบาๆ แต่ไม่อยากให้หลี่เฉินเย่นโน้มตัวลงมาจูบลูบหลังหูของนาง เสียงหายใจที่ร้อนไปถึงหูนางเมื่อแนบชิด ทำให้ชูเซี่ยรู้สึกดูดด่ำอย่างบอกไม่ถูกเป็นระยะๆ

“เฉินเย่น อย่าค่ะ ลูกยังเล็กนะคะ”อ้างเหตุผลที่หลี่เฉินเย่นเคยใช้ น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นเหมือนไร้เรี่ยวแรง นางรู้ดีว่า หากหลี่เฉินเย่นทำต่อ นางจะไม่สามารถห้ามได้เลย

เพราะในร่างกายของเค้าก็เรียกร้องเช่นกัน เพราะนางไม่รู้ว่าครั้งนี้จะใช่ครั้งสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันกับหลี่เฉินเย่นหรือเปล่า

นางมักจะคิดอยากให้หลี่เฉินเย่นได้มากกว่านี้ แต่ร่างการที่อ่อนแอนี้ กลับไม่สามารถรับได้…… โดยเฉพาะ เด็กในท้องยังเล็ก

“ชูเซี่ย เวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกันช่างสั้นเหลือเกิน เจ้าไม่รู้หรอก ยังมีวิธีอื่นที่ทำให้เจ้ามีความสุขได้ ”หลี่เฉินเย่นพูดแนบหูด้วยน้ำเสียงเบาๆ ณ เวลานี้ ชูเซี่ยรู้สึกเพียงว่าจากที่มีสติอยู่ก็ถูกเสียงนี้กลบไป รู้เพียงร่างของเค้าทั้งตัวโน้มลงไปแนบชิดกับตัวของหลี่เฉินเย่น