ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 471

ตอนที่471เวลาไม่ทัน

“ศิษย์พี่ท่านคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าชูเซี่ยใช่หรือไม่หากไม่ใช่ว่าคำนึงถึงความรู้สึกของท่านหล่อนตายไปนานแล้วล่ะ”

ฉ่ายเวินคิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่ตนได้รับจะเป็นคำพูดเหยียบหยามเช่นนี้สายตาของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเธอตะคอกใส่หลี่เฉินเย่น

เธอไม่ต้องการให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกรำคาญใจด้วยเหตุนี้เธอจึงยอมทนเห็นชูเซี่ยมีชีวิตต่อแต่ศิษย์พี่กลับยังคง…...

“ศิษย์พี่ท่านน่าจะรู้ว่าข้าคิดอย่างไรคนที่ข้ารักคือท่านข้าสามารถไม่สนใจได้แม้กระทั่งว่าท่านชอบใครท่านมีเหลียงจี้อยู่แล้วมีหลันกุ้ยเฟยด้วยท่านไม่ได้เป็นของชูเซี่ยคนเดียวอีกแล้วทำไมล่ะทำไมท่านจึงมีข้าเพิ่มอีกคนไม่ได้ท่านรู้ไหมว่าหลายปีมานี้ข้าต้องทนทุกข์ทรมานกับการรักท่านมากแค่ไหนเพียงแค่ท่านยอมให้ข้าอยู่ข้างๆท่านอยากให้ข้าทำอะไรข้าก็จะยอมทำตามแต่โดยดีศิษย์พี่ข้าเพียงแต่อยากเป็นผู้หญิงของท่านมันยากขนาดนั้นเชียวรึ”

น้ำเสียงของฉ่ายเวินเศร้าสลดและกลายเป็นเสียงกรีดร้องในที่สุด

ในสายตาของเธอแล้วไม่มีใครรักหลี่เฉินเย่นมากกว่าตนเอง

สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังก็คือจนถึงวันนี้หลี่เฉินเย่นก็ยังไม่รับรู้ถึงความรักที่เธอมีต่อเขา

“เจ้าหญิงอวี๋นซึนการที่ข้าจะโปรดปรานใครนั้นมันก็เป็นอิสรภาพของข้าไม่เกี่ยวกับเจ้า”หลี่เฉินเย่นพูดเตือนฉ่ายเวินผู้ไม่สนใจในภาพลักษณ์ของตนเลยแม้แต่น้อย

เจ้าหญิงอวี๋นซึนคำเดียวทำให้สติของฉ่ายเวินค่อยๆกลับคืนมาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับการเพิกเฉยของหลี่เฉินเย่นเธอไม่สามารถควบคุมตนไม่ให้กลับไปเป็นฉ่ายเวินได้แต่ตอนนี้อยู่ในวังนอกจากเธอจะเป็นฉ่ายเวินผู้รักศิษย์พี่อย่างสุดหัวใจแล้วยังเป็นเจ้าหญิงอวี๋นซึนแห่งแคว้นหนานจ้าวด้วย

สิ่งใดที่ฉ่ายเวินไม่สามารถให้หลี่เฉินเย่นทำตามได้แต่เจ้าหญิงอวี๋นซึนสามารถล่ะ

เมื่อนึกถึงจดหมายที่ตนได้รับตอนมาถึงที่นี่ในที่สุดฉ่ายเวินก็เริ่มพูดขึ้นว่า

“ฝ่าบาทสามารถเพิกเฉยกับชีวิตความเป็นความตายของชูเซี่ยได้ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาทก็จะทรงเพิกเฉยกับความสัมพันธ์ระหว่างหนานจ้าวอย่างนั้นรึเสด็จพ่อของข้าเขียนจดหมายมาว่าหวังอยากให้ข้ามีลูกกับท่านถึงเวลานั้นไม่จำเป็นต้องสืบทอดราชบัลลังก์เพียงแค่แบ่งแคว้นรอบๆหนานจ้าวให้เขาและเขาจะรักษาสันติภาพระหว่างหนานจ้าวและแคว้นเหลียงเรา”

ระหว่างที่พูดนั้นฉ่ายเวินได้หยิบจดหมายออกมาจากเสื้อหนึ่งฉบับ

เป็นฉบับเดียวกันกับที่เขาเอาให้หลี่เฉินเย่นก่อนหน้านี้…...

“ฉ่ายเวินในเมื่อนี่เป็นความต้องการของฮ่องเต้หนานจ้าวข้าจะเก็บไปพิจารณาแต่ว่าก่อนที่ข้าจะได้บทสรุปเจ้าควรจะอยู่แต่ในตำหนักของเจ้าเท่านั้นไม่อย่างนั้นข้า……”สุดท้ายแล้วหลี่เฉินเย่นก็ไม่ได้พูดคำพูดขู่เข็ญเหล่านั้นออกมา

หากไม่ได้เป็นเพราะว่าอำนาจทหารในมือตอนนี้กระกายไปทั่วเขาอยากออกคำสั่งให้เหล่าทหารรีบตรงไปยังชายแดนภาคใต้ตอนนี้เสียแล้วไปตีคนของหนานจ้าวให้ร้องขอชีวิตกันเลยทีเดียว

แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้ในตำหนักส่วนในก็มักจะถูกผู้หญิงมากหน้าหลายตาขัดแข้งขัดขา

หลังจากพูดจบหลี่เฉินเย่นรู้สึกจนปัญญาในทันทีเขารู้สึกว่าตนทำดีที่สุดแล้วเขาไม่ละอายใจต่อบรรพบุรุษและไม่ได้ทำให้ประชาชนผิดหวังแต่ว่าไม่มีใครรับรู้ถึงความเจ็บปวดรวดร้าวของเขา

“ศิษย์พี่ในเมื่อท่านยอมแต่งงานกับอวี๋นซึนก็จะไม่มีทางทำให้อวี๋นซึนผิดหวังใช่หรือไม่หากท่านไม่ใช่ข้าที่เป็นฉ่ายเวินท่านสามารถคิดว่าข้าเป็นเจ้าหญิงอวี๋นซึนได้เพียงแค่เรารักกันแคว้นเหลียงและหนานจ้าวก็จะ…...”ฉ่ายเวินก็รู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหลี่เฉินเย่นจึงพยายามพูดให้เคลิบเคลิ้ม

“เรื่องของข้าไม่ต้องให้เจ้าหญิงอวี๋นซึนเป็นกังวลหรอก”หลี่เฉินเย่นพูดจบพลันหันหลังและเดินจากไปเขารู้สึกว่าทุกนาทีที่อยู่กับฉ่ายเวินนั้นผ่านไปช้ามากหนึ่งวันนานเหมือนหนึ่งปีเขาจำเป็นต้องพูดกับตนเองซ้ำๆว่าอย่าใจร้อนแต่เมื่อได้ฟังที่เธอพูดเขาก็ยังคงไม่สามารถควบคุมความคิดที่อยากจะฆ่าผู้หญิงจอมเสแสร้งและเห็นแก่ตัวคนนี้ได้เพื่อหลีกเลี่ยงการทำความผิดหลี่เฉินเย่นทำได้เพียงเดินหนี

ฉ่ายเวินเดินตามไปหลายก้าวแต่หลี่เฉินเย่นเดินเร็วเกินไปเธอจึงตามไม่ทัน

เธอมองดูเงาด้านหลังของหลี่เฉินเย่นอย่างหดหู่และจับใบหน้าของตนอย่างช้าๆเธอรู้ว่าตอนนี้ตนมีรูปร่างหน้าตาที่สวยเช่นเดิมแล้วเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความสวยของตนเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกลึกซึ้งของตนศิษย์พี่ของเธอไม่รู้สึกหวั่นไหวสักนิดเลยรึ

ฉ่ายเวินรู้สึกสับสนเล็กน้อยเธอไม่รู้ว่าทำอย่างไรจึงจะสามารถชนะใจศิษย์พี่ได้

และตำหนักในในขณะนี้มันแตกต่างจากครั้งแรกที่ตนมาก่อนหน้านี้เพราะเหล่าสนมต่างยังไม่ได้รับการโปรดปรานดังนั้นใจที่คิดจะแก่งแย่งชิงดีกันก็แทบจะไม่มีแต่ตอนนี้เห็นหลี่เฉินเย่นเดินเข้าออกพระตำหนักหลันจือเห็นท้องของเหลียงเฟยนับวันยิ่งโตขึ้นความขุ่นเคืองในใจเธอไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถมาระงับมันได้