ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 476

ตอนที่476กระจั่งในทันที

เหลียงกุยมองลูกสาวของตนอย่างละเอียดในใจวุ่นวายยิ่งนัก

หากรู้แต่แรกว่าเรื่องราวกลายเป็นแบบนี้แล้วเขาต้องคิดอย่างรอบคอบจริงๆแต่เรื่องที่จางเซียนฮุยตัดสินใจว่าต้องสละลูกสาวของตนทำให้เขาโมโหอย่างมากแต่ว่าเมื่อชั่งน้ำหนักระหว่างประโยชน์ที่ได้และข้อเสียเปรียบแล้วเขาอาจเลือกที่จะสละชีวิตหลันกุ้ยเฟยจริงๆ

แต่คำพูดเมื่อครู่เขาได้พูดมันออกไปแล้วเขา......

แต่ก่อนที่เขาจะพูดเรื่องที่ตนเปลี่ยนใจหลันกุ้ยเฟยก็ได้เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วยิ้มและพูดขึ้นว่า“ท่านพ่อไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ว่าข้าเป็นคนวางยาท่านหัวหน้าชูเซี่ยยาพิษถึงนั้นไม่ใช่ของจริง”

“พี่หลันนี่ช่างกล้าที่จะหลับตาพูดความเท็จเสียจริงยาพิษถุงนั้นจะเป็นของปลอมได้อย่างไรกันนั่นข้ามั่นใจว่าครั้งนี้เจ้าต้องถูกประหารอย่างแน่นอนต้องการดึงตระกูลเหลียงมาตายด้วยอย่างนั้นรึ”เสียงที่หลันกุ้ยเฟยพูดกับเหลียงกุ้ยไม่ดังนักแต่ก็ได้เข้าไปในหูของเหลียงกุ้ยเฟยที่เผ้ามองพวกเขาพ่อลูกไม่ห่างเธอพูดอย่างเยาะเย้ย

แน่นอนว่าหล่อนรู้ว่าในถึงนั้นคืออะไรสิ่งๆนั้นเพียงพอที่จะทำให้หลันกุ้ยเฟยไม่ได้ผุดได้เกิดแน่นอนตอนนี้หลันกุ้ยเฟยกลับกล้าสาบานว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ของจริงงั้นรึ

“อี้หรูให้คนไปเชิญฝ่าบาทมา”หลันกุ้ยเฟยเพียงแค่ส่งยิ้มให้เหลียงกุ้ยเฟยอย่างอ่อนโยนเป็นมิตรเหมือนก่อนแต่ทำให้เหลียงกุ้ยเฟยรู้สึกผวาความกลัวที่ไม่เคยมีค่อยๆกระแทกเข้าในหัวใจราวกับระลอกคลื่นทำให้หล่อนไม่สามารถสงบสติอารมณ์ของตนได้อีกต่อไป

“ท่านลุงท่านต้องเชื่อช้าข้ารู้ว่าท่านกับท่านพ่อเป็นเพื่อนสนิทกันท่านน่าจะรู้สึกนิสัยของท่านพ่อดีข้า......”เห็นหลันกุ้ยเฟยไม่อยากพูดกับตนอีกเหลียงกุ้ยเฟยจึงทำได้เพียงร้องขอเหลียงกุยเท่านั้นเธอดูออกว่าเหลียงกุยเริ่มหวั่นไหวเธอรู้สึกได้อีกว่าเมื่อฝ่าบาททรงสรุปว่ายาพิษนั้นเป็นของจริงเหลียงกุยต้องยืนหยัดที่จะอยู่ข้างหล่อนอย่างแน่นอนและสลัดลูกสาวของตนทิ้ง

หลันกุ้ยเฟยไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองพ่อของตนด้วยสายตาที่อ่อนโยนความเคารพรักนั้นทำให้เหลียงกุยรู้สึกสับสนเล็กน้อย

หลี่เฉินเย่นมาถึงอย่างรวดเร็วเพราะว่าชูเซี่ยฟื้นแล้วแต่เพื่อต้องการให้เรื่องราวดำนานไปอย่างราบรื่นทุกคนต่างคิดว่าหล่อนยังไม่ได้สติ

หลันกุ้ยเฟยเห็นหลี่เฉินเย่นเดินเข้ามารีบลุกขึ้นคำนับจากนันถามด้วยเสียงเบาว่า“ฝ่าบาทพี่สาวชูเซี่ยตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้างถอนพิษหรือยัง”

“ก็ตามที่เจ้าต้องการตอนนี้หล่อนไม่ได้สติทั้งหมอวังและจูเก๋อหมิงก็ไม่สามารถทำให้หล่อนฟื้นขึ้นมาได้”แม้เป็นข่าวของชูเซี่ยน้ำเสียงของหลี่เฉินเย่นกลับดูรังเกียจราวกับว่าในใจของเขาชี้ชัดแล้วว่าหลันกุ้ยเฟยเป็นคนวางยาชูเซี่ย

หลันกุ้ยเฟยเพิ่งจะตระหนักถึงโทษของตนจึงคุกเข่าลงอย่างช้าๆและพูดเสียงเบาว่า“ฝ่าบาทข้าน้อยไม่ได้เป็นคนวางยาจริงๆจริงๆนะข้อน้อยมีเพียงควมเคารพรักต่อพี่สาวชูเซี่ยเท่านั้นข้าไม่มีวันทำเรื่องที่ทำให้ฝ่าบาททรงเสียพระทัยอย่างแน่นอน”

หลันกุ้ยเฟยจริงจังและจริงใจเมื่อพูดจบตอนที่เงยหน้าขึ้นมองหลี่เฉินเย่นนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาหลี่เฉินเย่นมองดูหล่อนดวงตาปรากฏความเห็นอกเห็นใจและความเอ็นดูเพียงแต่ยังไม่ได้ให้หล่อนลุกขึ้น

ปฏิสัมพันธ์ทางคำพูดและการแสดงออกของหลี่เฉินเย่นและหลันกุ้ยเฟยยังไงก็หนีไม่พ้นสายตาของจิ้งจอกเฒ่าอย่างเหลียงกุย

ส่วนเหลียงกุ้ยเฟยก็มองหลันกุ้ยเฟยด้วยความเกลียดชังในใจด่าอยู่ซ้ำๆยังไงก็ต้องตายแล้วยังโปรยเสน่ห์ให้ฝ่าบาทไม่หยุดช่างไร้ยางอายเสียจริง

“พี่สาวความจริงอยู่ตรงหน้าแล้วเจ้าบอกว่าไม่ใช่ของจริงก็ไม่ใช่ของจริงอย่างงั้นรึหากไม่ใช่ยาพิษถ้าอย่างนั้นกินแล้วก็ไม่ถึงตายหรอกพี่สาวสามารถลองได้เพียงแค่เจ้าไม่ตายฝ่าบาทก็ต้องเชื่อเจ้าอย่างแน่นอน”เหลียงกุ้ยเฟยเดินไปข้างหลี่เฉินเย่นอย่างช้าๆและแยกฝ่าบาทและหลันกุ้ยเฟยออกจากนั้นก็พูดกับหลันกุ้ยเฟย

หากก่อนหน้านี้เพียงได้ยินอี้หรูบอกว่าเหลียงกุ้ยเฟยพยายามสร้างความบาดหมางระหว่างฝ่าบาทและหลันกุ้ยเฟยเหลียงกุยยังไม่เชื่อเท่าไหร่นักแต่ณตอนนั้นคำพูดของเหลียงกุ้ยเฟยทำให้เหลียงกุยมั่นใจแล้วว่าสิ่งที่อี้หรูพูดไม่มีความเท็จแม้แต่น้อยเหลียงกุ้ยเฟยในตอนนี้ต้องการให้หลันกุ้ยเฟยตาย

“ลุงเหลียงท่านต้องการปกป้องลูกสาวของตนอย่างนั้นรึการวางยาท่านหัวหน้าชูเซี่ยเป็นเรื่องใหญ่เพียงใดฝ่าบาทไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆอย่างแน่นอนพวกเจ้า......”เหลียงกุ้ยเฟยยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ

“ฝ่าบาททรงนำห่อกระดาษห่อนั้นออกมาเถอะ”หลันกุ้ยเฟยเพียงแค่มองเหลียงกุ้ยเฟยหนึ่งทีและพูดกับหลี่เฉินเย่น

หลี่เฉินเย่นผงกหัวให้คนนำห่อกระดาษไปให้หลันกุ้ยเฟยหลันกุ้ยเฟยหยิบห่อกระดาษขึ้นและเปิดออกอย่างช้าๆเทผงสีขาวในนั้นลงในปากของตนตอนที่กินผงเหล่านั้นเธอสีหน้าปกติไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับความตายที่กำลังจะมาถึงเลยสักนิด

“พี่สาวหลันเฟยเจ้า......”เหลียงเฟยกล่าวด้วยความกังวลแต่ความสะใจและความสุขแห่งชัยชนะได้สะท้อนออกมาทางแววตาหลันกุ้ยเฟยหาที่ตายเองเธอจะไม่มีความสุขได้อย่างไร

เหลียงกุ้ยเฟยเขาไปหาหลี่เฉินเย่นอย่างกังวลใจและพูดเสียงเบาว่า“ฝ่าบาทถ้าไม่มีพี่หลันเฟยแล้วยังมีข้าน้อยที่จะคอยอยู่ข้างๆท่าน......”

เพียงแต่สิ่งที่หล่อนพูดได้กลายเป็นเรื่องตลกของทุกคนเพราะหลันกุ้ยเฟยไม่ได้ตายหล่อนคุกเข่าเงียบๆอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าโดนยาพิษ

“ฝ่าบาทข้ากินยานี้ไปครึ่งชั่วยามแล้วฝ่าบาททรงให้หมอหลวงมาตรวจได้ว่ามีอาการของคนโดนยาพิษหรือไม่”

เหลียงกุ้ยเฟยในเวลานี้ตะลึงอย่างยิ่งหล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าแผนที่ตนวางอย่างพิถีพิถันผลกลับ......

“เหลียงจื่อหลันไอ้คนน่ารังเกียจเจ้าโกหกข้าเจ้าโกหกข้า”ในเวลานี้แม้เหลียงกุ้ยเฟยจะโง่เหมือนหมูก็เข้าใจแล้วว่าในห่อกระดาษนั้นไม่ใช่ยาพิษแน่นอน