ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 479

ตอนที่479ช่องว่างได้เกิดขึ้นแล้ว

“ท่านพ่อลูกไม่เคยโกหกท่านเลยครั้งนี้เป็นเพราะการไม่ทำตามสัญญาของสองพ่อลูกหลันกุ้ยเฟยข้าจึงถูกทำลายข้ามีลูกกับฝ่าบาทแล้วผลเป็นแบบนี้ข้าไม่ยอมหรอกท่านพ่อท่านยอมรึลูกของข้ากลายเป็นหลานของเหลียงกุยเมื่อเขาครองบัลลังก์เหลียงกุยก็จะกลายเป็นเครือญาติราชตระกูลตระกูลจางของเรามีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดกับพระมหากษัตริย์แท้ๆแต่กลับต้องยอมมีชีวิตภายใต้ตระกูลเหลียงท่านพ่อนี่ไม่ควรเป็นเป้าหมายของท่านในหลายปีมานี้ไม่ใช่รึ”

เหลียงกุ้ยเฟยพูดไปน้ำตาไหลไปหล่อนไม่กล้ามองหน้าจางเซียนฮุยเพราะตั้งแต่เข้าไปในพระตำหนักหลึงกงสีหน้าของเขาก็อึมครึมตลอดเรื่อยมาไม่มีชีวิตชีวาเลย

ความจริงแล้วเหลียงกุ้ยเฟยรู้ความต้องการของพ่อหล่อนรู้ดีว่าหากตอนนี้อยากให้พ่อช่วยตัวเองก็ต้องใช้อนาคตในการต่อรอง

แต่อนาคตที่หล่อนวาดฝันไว้ไม่ได้ทำให้จางเซียงฮุยมีชีวิตชีวาขึ้นเขามองดูลูกสาวที่ร้องไห้จะเป็นจะตายแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะมีแผนการกับตนอดทนอดทนในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว

เขาผิดหวังเล็กน้อยทำไมต้องเลือกลูกสาวที่โง่แบบนี้เข้าวังด้วยหากฉลาดกว่านี้เสียหน่อยสถานการณ์ไม่เป็นอย่างวันนี้อย่างแน่นอน

หากไม่ได้เป็นเพราะว่าเด็กในท้องของหล่อนเขาจะยอมแพ้ยังไม่ลังเลและตอนนี้เขาก็ขี้เกียจที่จะช่วยหล่อนแล้ว

คนที่ไม่รู้แม้กระทั่งสถานะของตนเองยังพยายามหลอกตน

จางเซียนฮุยลุกขึ้นยืนเตรียมเดินหนีเหลียงกุ้ยเฟยในตอนนี้ยังไม่ค่อยมีสติเขาจะให้เวลาหน่อยทบทวนสถานะของตนเองเขาก็ต้องหาวิธีรู้เรื่องทั้งหมดอย่างกระจ่างให้ได้

เหลียงกุ้ยเฟยคิดว่าหากตนเองร้องขอและวาดฝันอนาคตที่สวยงามให้พ่อแล้วพ่อต้องหวั่นไหวเป็นแน่และช่วยตนให้กลายเป็นสนมคนโปรดของฝ่าบาทอีกครั้งถึงเวลานั้นลูกเป็นคนของตระกูลจางของตนหล่อนไม่เชื่อว่าจะสู้หลันกุ้ยเฟยไม่ได้

ครั้งนี้ที่แพ้หลันกุ้ยเฟยเป็นเพราะว่าตนประเมินศัตรูต่ำเกินไปและคิดไม่ถึงว่าหลันกุ้ยเฟยจะมุ่งที่ตน

เหลียงกุ้ยเฟยเห็นจางเซียนฮุยได้เดินไปถึงปากประตูของพระตำหนักหลึงกงแล้วพลันรู้สึกร้อนรนขึ้นมาหล่อนตะโกนเรียกว่าพ่อและวิ่งไปทางปากประตูอย่างโซซัดโซเซเธออยากขวางจางเซียนฮุยไว้

จางเซียนฮุยหันไปมองเหลียงกุ้ยเฟยผู้น่าสงสารและถามขึ้นว่า“หากเจ้าไม่ยอมพูดความจริงข้าทำได้เพียงออกไปจากที่นี่แต่เจ้าต้องรู้ไว้ด้วยเมื่อถึงเวลาที่เจ้ายอมพูดความจริงแล้วพ่อก็จะไม่สามารถช่วยเจ้าได้แล้ว”

คำพูดของจางเซียนฮุยทำให้เหลียงกุ้ยเฟยขนลุกซู่หล่อนมองดูจางเซียนฮุยน้ำตาคลอเบ้าพูดด้วยน้ำเสียงร้องขอว่า“ท่านท่านขอให้ท่านอยู่ก่อนข้ายอมเล่าทุกอย่างให้ท่านฟังแล้วได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิด”

จางเซียนฮุยจึงยอมหันกลับไปยังที่ที่ตนนั่งก่อนหน้านี้อย่างพึงพอใจเหลียงกุ้ยเฟยเห็นจางเซียนฮุยนั่งลงแล้วถึงรู้สึกวางใจเหลียนได้บอกเรื่องที่ตนไม่พอใจวันนั้นที่หลังจากที่จางเซียนฮุยกลับไปแล้วและได้บอกแผนทั้งหมดของตนให้จางเซียนฮุยฟังหล่อนโน้มน้าวหลันกุ้ยเฟยอย่างไรแล้วเรื่องราวดำเนินต่อไปอย่างไรและตอนทั้งหล่อนย้ำว่าเธอไม่เคยเจอชูเซี่ยดังนั้นคนที่วางยาชูเซี่ยไม่ใช่ตนแน่นอน

จางเซียนฮุยฟังเหลียงกุ้ยเฟยพูดจบแล้วมีรอยยิ้มลึกซึ้งปรากฎตรงมุมปาก

“ในเมื่อเจ้าไม่ได้ทำก็ไม่ใช่ความผิดของเจ้าถึงเวลานั้นเจ้าเพียงแต่ยอมรับว่าเจ้าริษยาหลันกุ้ยเฟยและอยากทำร้ายหล่อนก็เพียงพอแล้วถึงเวลานั้นก็จะกลายเป็นการทะเลาะกันระหว่างผู้หญิงไม่มีปัญหาใหญ่อะไร”จางเซียนฮุยเองก็เป็นผู้มากประสบการณ์ในราชสำนักเมื่อได้ฟังสิ่งที่เหลียงกุ้ยเฟยพูดก็รู้แล้วว่าปัญหาเกิดจากอะไรและสำหรับเขาแล้วเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีทางออกเลย

“ท่านพ่อท่านช่วยข้าได้จริงๆท่าน......”เหลียงกุ้ยเฟยคิดไม่ถึงว่าเมื่อตนพูดความจริงพ่อจะยอมช่วยตนหล่อนมองจางเซียนฮุยด้วยความดีใจและยิ้มมุมปากแต่ก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าหลังจากที่ตนออกไปแล้วสิ่งแรกที่จะทำก็คือเล่นงานหลันกุ้ยเฟย