ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 481

ตอนที่481เหตุผลที่อารมณ์เปลี่ยนไป

“ข้าเพียงแต่อยากบอกบางอย่างกับเจ้าเพื่อไม่ให้เจ้า......”หลี่เฉินเย่นเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไปแต่เหลียงกุ้ยเฟยเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ช่างเถอะเสี่ยวลู่จื่อเจ้าเป็นคนพูดเถอะ”หลี่เฉินเย่นลังเลอยู่นานแม้เขาจะเกลียดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแต่เขาก็ไม่สามารถพูดเรื่องในวันนั้นออกมาได้

อย่างที่ชูเซี่ยบอกหล่อนเป็นคนน่าสงสารผู้หญิงตำหนักในเหล่านี้มีหลายคนที่หลี่เฉินเย่นไม่ชอบแต่เขาก็ไม่เคยใช้วิธีนี้เหลียงกุ้ยเฟยถือว่าทำตัวเองทั้งนั้น

“เหลียงกุ้ยเฟยเรื่องที่ฝ่าบาทต้องการให้ข้าน้อยบอกท่านนั้นนั่นก็คือความจริงแล้วเด็กในท้องของท่านไม่ใช่รัชทายาทเป็นลูกของเจ้ากับขอทานต่างหาก”เสียงของลู่กงกงไม่ดังนักแต่ทำให้เหลียงกุ้ยเฟยตกใจราวกับเสียงฟ้าร้องหล่อนกระโจมเข้าหาลู่กงกงในทันทีตะโกนเสียงดังว่า“เจ้าช่างกล้าพูดซี้ซั้วรอดูว่าข้าจะฉีกปากของเจ้าหรือไม่”

ระหว่างที่พูดเหลียงกุ้ยเฟยก็ได้กระโจมเข้าหาลู่กงกงลู่กงกงมองดูผู้หญิงใบหน้าดุร้ายตรงหน้าด้วยความเยาะเย้ย

ผู้หญิงที่กล้าวางแผนฝ่าบาทอย่างหล่อนตั้งแต่วินาทีที่หล่อนลงมือกับฝ่าบาทก็ไม่ต่างอะไรกับคนตายแล้ว

“เจ้าระวังหน่อยเถอะเหลียงกุ้ยเฟยเด็กในท้องของเจ้าสูงส่งยิ่งนักข้าพาพ่อของลูกมาด้วยให้ครอบครัวของพวกเจ้าสามคนได้พบหน้ากันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเสียหน่อย”ลู่กงกงพูดจบก็โบกมือส่งสัญญาณให้ขันทีด้านหลังพวกเขาหันหลังและเดินออกจากพระตำหนักหลึงกงไม่นานก็พาขอทานผมผ้ายุ่งเหยินกลับมาหนึ่งคนคนๆนั้นเมื่อเห็นหลี่เฉินเย่นก็รีบคุกเข่าลง

“ฝ่าบาทสิ่งที่พวกเขาพูดไม่ใช่ความจริงไม่ใช่ความจริงจริงๆข้าน้อยจำได้ดีกว่าเป็นท่านตอนนั้นท่านถูกวางยาหากไม่ใช่ข้าท่านไม่สามารถถอนพิษได้อย่างแน่นอนฝ่าบาทอย่าทรงทำให้ข้าตกใจไปเลยข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้วข้าไม่ควรมีใจที่อยากวางยาชูเซี่ยแต่ข้าไม่ได้เป็นคนวางยาเธอจริงๆข้าไม่ได้ลงมือจริงๆดังนั้นฝ่าบาทอย่างเพิ่งโมโหและห้ามไม่ต้องการเด็กในท้องข้านี่เป็นลูกของพวกเราเป็นลูกของพวกเราจริงๆ......”

มองดูสายตาเย็นชารอบๆในที่สุดเหลียงกุ้ยเฟยก็เข้าใจแล้วเธอไม่กล้าเชื่อความจริงนี้ดังนั้นเธอพูดกับตนเองซ้ำๆในใจว่านี่ไม่ใช่ความจริงเด็กในท้องเป็นลูกของฝ่าบาท

หลี่เฉินเย่นมองเหลียงกุ้ยเฟยด้วยสายตารังเกียจไม่ได้พูดอะไรเลยช่วงนี้ถูกเหลียงกุ้ยเฟยเซ้าซี้และพูดแต่เรื่องไม่เป็นความจริงเขารู้สึกน่าเบื่อสุดทนตอนนี้ไม่อยากพูดกับหล่อนแม้แต่ครึ่งคำ

“ฝ่าบาทท่านกำลังล้อเล่นกับข้าน้อยแน่เลยไม่กี่วันที่ผ่านมาท่านยังบอกกับข้าน้อยว่าท่านรอคอยกับการเกิดมาของลูกท่าน......”เหลียงกุ้ยเฟยเห็นซ่งอวิ๋ฯเชียนไม่พูดอะไรในใจพลันวุ่นวายกว่าเดิมเธอพูดถึงความตรงจำที่อบอุ่นระหว่างพวกเขาซ้ำๆความจริงแล้วเธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอีกแล้วแต่ถ้ายอมรับง่ายๆอย่างนี้เธอรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่

“เหลียงกุ้ยเฟยท่านอย่าหลอกตัวเองอีกเลยแม้ท่านจะงามเพียงใดแต่ก็ไม่เข้าตาฝ่าบาทอยู่ดี”ลู่กงกงรู้สึกดูถูกเหลียงกุ้ยเฟยที่ยังคงไม่รู้เรื่องเขาเตือนด้วยความหวังดีสิ่งที่ได้กลับคืนมากลับเป็นสายตาที่คบดั่งใบมีดของเหลียงกุ้ยเฟย

เหลียงกุ้ยเฟยจ้องไปที่ดวงตาของหลี่เฉินเย่นในที่สุดก็ยอมกับสายตาเย็นชาของเขา

เธอชื่นชมหลี่เฉินเย่นมานานหลายปีนิสัยของหลี่เฉินเย่นนั้นเธอก็รู้สึกพอสมควรแม้เขาจะทำผิดขนาดไหนเขาก็ไม่มีทางที่ไม่ต้องการลูกของตัวเอง

และในตอนนี้เขาไม่สนใจเด็กในท้องของตน

“ฝ่าบาทก่อนหน้านี้ท่านพูดจาก่อนหน้านี้ท่านพูดจาสุภาพอ่อนหวานกับข้าน้อยท่านก็รู้มาโดยตลอดทำไมยังต้อง.......”เหลียงกุ้ยเฟยไม่ค่อยพอใจหลี่เฉินเย่นรู้แต่แรกแล้วว่าไม่ใช่ลูกของตนแต่ยังคงปฏิบัติดีกับเธอแต่ตอนนี้กลับ......

“ยังไงเสียนี่ก็เป็นชีวิตอีกหนึ่งชีวิตไม่ว่าจะเป็นลูกของข้าหรือคนอื่นข้าก็ไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจแต่เจ้าทำเกินไปจริงๆ”หลี่เฉินเย่นพูดอย่างช้าๆ