ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 482

ตอนที่482แค้นเคืองนี่เอง

สีหน้าของเหลียงกุ้ยเฟยนั้นเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกเธอคิดไม่ถึงว่าเป็นเพราะชูเซี่ยอีกแล้ว

ขณะที่หล่อนรู้สึกสิ้งหวังหล่อนก็รู้สึกมีหวังในพริบตาเดียวเธอตะโกนใส่หลี่เฉินเย่นว่า“ฝ่าบาทข้าไม่ได้ทำไรไม่ดีกับหัวหน้าชูเซี่ยข้าไม่ได้วางยาชูเซี่ยเช่นกันคนที่วางยาหล่อนคือเหลียงจื่อหลันนังสารเลวนั่นสิ่งที่ข้าพูดคือความจริงฝ่าบาท”

เธอไม่ได้ลงมือกับชูเซี่ยเพราะฉะนั้นคนที่ฝ่าบาททำแบบนี้ด้วยไม่ควรจะเป็นเธอในใจเหลียงกุ้ยเฟยเริ่มตะโกนอย่างมีความสุขหลันกุ้ยเฟยนังสาวเลวที่วางแผนตัวเองในที่สุดก็จะถูกกรรมตามทันแล้ว

“ท่านผิดแล้วเหลียงกุ้ยเฟยหลันกุ้ยเฟยได้บอกแผนของท่านให้ฝ่าบาทฟังตั้งแต่แรกแล้วไม่อย่างนั้นจะมีฉากพระตำหนักหลันจือได้อย่างไร”ลู่กงกงเห็นหลันกุ้ยเฟยใบหน้ายิ้มแย้มพลันอดไม่ได้ที่จะพูดเตือน

แม้แต่ลู่กงกงเองก็ไม่รู้จะบรรยายผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างไรแล้วมาถึงขั้นนี้แล้วทำไมยังไม่เข้าใจอีกทุกอย่างที่เกิดขึ้นในพระตำหนักหลันจือนั้นเป็นเพียงละครของฝ่าบาทและหลันกุ้ยเฟยเท่านั้นเพื่อต้องการให้เหลียงกุยและจางเซียนฮุยแตกคือกันส่วนเธอก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งเท่านั้น

ไม่รู้แม้แต่สถานภาพของตนยังกล้ามากัดคนอื่นไปทั่วแบบนี้โง่ขนาดนี้ไม่มีใครเกินกว่านี้แล้วจริงๆ

“แต่คนที่วางยาคือหลันกุ้ยเฟยไม่ใช่ข้าข้า......ชูเซี่ยไม่ได้โดนพิษใช่หรือไม่ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริงพวกเจ้าจงใจทำให้ข้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เป็นเพราะพวกเจ้าข้าทำอะไรผิดทำให้พวกเจ้าต้องวางแผนข้าเช่นนี้ข้า......”ในที่สุดคำพูดของลู่กงกงก็ทำให้เหลียงกุ้ยเฟยเข้าใจแล้วว่าเธอไม่กล้าที่จะเชื่อและมั่นใจกว่าเดิมว่าตัวไม่ได้ทำผิด

“ฝ่าบาทเรื่องนี้ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดชูเซี่ยไม่ได้โดนพิษท่านกลับส่งข้าเข้ามาในพระตำหนักหลึงกงข้าไม่พอใจ”เหลียงกุ้ยเฟยพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำเห็นได้ชัดว่าเธอลืมสถานะของตนไปแล้วสำหรับเธอแล้วตนถูกวางแผนฝ่าบาทเองก็เข้าใจว่าเธอถูกวางแผนฝ่าบาทไม่เย็นชาอย่างนี้กับเธอแน่นนอ

เธอรู้มาโดยตลอดว่าฝ่าบาทเป็นคนสนใจกับความรู้สึกของคน

ดังนั้นความหวังในใจเธอค่อยๆพุ่งขึ้นเธอเดินไปทางหลี่เฉินเย่นทีละก้าวแต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อเดินไปถึงข้างๆลู่กงกงเธอก็ถูกดึงเสื้อไว้ลู่กงกงถอนหายใจอย่างจนปัญญาและพูดเสียงเบาว่า“เหลียงกุ้ยเฟยถึงตอนนี้ท่านก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฝ่าบาทจึงส่งท่านมาพระตำหนักหลึงกงเป็นเพราะว่าท่านอยากทำร้ายหัวหน้าชูเซี่ยแต่ไม่ใช่เจ้าได้ทำร้ายหรือไม่เข้าใจหรือยัง”

ในที่สุดลู่กงกงก็ได้เห็นสีหน้าที่สลดลงของเหลียงกุ้ยเฟยเขาพูดกับเหลียงกุ้ยเฟยด้วยเสียงต่ำว่า“พูดกับคนโง่นั้นไม่สามารถพูดอ้อมๆได้เสียน้ำลายเปล่าๆ”

พูดจบลู่กงกงก็รีบเดินไปสองสามก้าวเพื่อตามหลี่เฉินเย่นให้ทันส่วนเหลียงกุ้ยเฟยก็ไม่ได้พูดอะไรอีกหล่อนเพียงแต่ยืนมองผู้ชายที่ตนเคยชื่นชมเดินจากไป

หล่อนคิดไม่ถึงว่านี่ก็คือเหตุผล

แม้เธอจะใช้ยาพิษหลงเสน่ห์เขาก็สามารถอดทนได้เขาสามารถอดทนได้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกขอทานเขาอดทนได้ทุกอย่างนอกจากเรื่องที่เกี่ยวกับชูเซี่ย

เธอประเมินความทุ่มเทในความรักของฝ่าบาทต่ำไปเธอไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งจริงๆ

ที่แท้เพียงแค่มีความคิดที่จะทำร้ายชูเซี่ยเขาก็จะไม่อดทนอีกต่อไป

เหลียงกุ้ยเฟยหัวเราะทั้งน้ำตาเพราะเหตุนี้จึงทำให้เธอไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทอีกต่อไปเธอไม่ค่อยพอใจนักแต่ก็ต้องยอมรับชะตากรรม

เมื่อรู้ความจริงที่โหดร้ายนี้แล้วเธอเพียงแต่หัวเราะกับการประเมินตนผิดของตัวเองแต่ก็ไม่รู้สึกโกรธเคืองหลันกุ้ยเฟยอีก

แม้เธอจะฉลาดและมีเหตุผลก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่มีความริษยาโดยเฉพาะการถูกผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างหลี่เฉินเย่นรักไม่มีใครสามารถไม่รู้สึกกับเขาได้ดังนั้นตอนจบของหลันกุ้ยเฟยก็ไม่น่าจะดีกว่าตัวเองเพราะพวกเขากำลังแย่งผู้ชายคนเดียวกันกับชูเซี่ย

และในใจของผู้ชายคนนั้นมีเพียงคนหญิงคนเดียวเท่านั้นชูเซี่ย