ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 483
สรุปบท ตอนที่483สองแฝดถูกลอบสังหาร: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปตอน ตอนที่483สองแฝดถูกลอบสังหาร – จากเรื่อง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
ตอน ตอนที่483สองแฝดถูกลอบสังหาร ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดยนักเขียน ลิ่วเยว่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่483สองแฝดถูกลอบสังหาร
หลี่เฉินเย่นพักที่พระตำหนักฉ่ายเหว่ยเป็นเหมือนเช่นเคยการได้ผ่านคืนที่เงียบสงบไปกับชูเซี่ยคืนแล้วคืนแล้วเป็นความหวังที่ใหญ่ที่สุดของหลี่เฉินเย่น
แต่ความหวังนี้ก็ได้สูญเปล่าเพราะกลางดึกลู่กงกงมาเคาะห้องทรงพระบรรทม
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูชูเซี่ยกำลังต่อสู้กับฝันร้ายหลี่เฉินเย่นลุกขึ้นถึงได้เห็นเม็ดเหงื่อและความสับสนบนใบหน้าของชูเซี่ยเขาตบร่างกายของชูเซี่ยเบาๆให้หล่อนตื่นจากฝันร้าย
เมื่อเห็นหลี่เฉินเย่นที่อยู่ตรงหน้าชูเซี่ยเข้าไปกอดเขาทันทีไม่ได้พูดอะไรในใจมีแต่ความหวาดกลัว
“ใครมาเคาะประตู”เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งชูเซี่ยขนลุกเล็กน้อยเธอถามหลี่เฉินเย่นด้วยเสียงที่เบาพูดจบหลี่เฉินเย่นก็ตะโกนอย่างโมโหว่า“เคาะอะไรกันรออยู่ข้างนอกก่อน”
หลี่เฉินเย่นรู้สึกโมโหที่คนข้างนอกรบกวนการพักผ่อนของชูเซี่ยแต่ก็รู้ว่าหากไม่ใช่เรื่องรีบร้อนอะไรไม่น่าจะมีใครกล้ามารบกวนตอนนี้
หลี่เฉินเย่นจัดการกับความโกรธในใจพูดกับชูเซี่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า“เจ้ารออยู่ที่นี่ข้าจะออกไปดูเสียหน่อยน่าจะมีเรื่องด่วนอะไร”
ตั้งแต่กลับวังมาหลี่เฉินเย่นก็ได้แยกเธอกับรัฐสภาออกจากกันเขาไม่ต้องการให้ชูเซี่ยกังวลกับเรื่องในราชสำนักอีกแม้จะยังคงเป็นห่วงหลี่เฉินเย่นแต่ชูเซี่ยก็ได้ทำตามที่เขาบอก
เพียงแต่เมื่อมองดูเงาด้านหลังของหลี่เฉินเย่นที่เดินจากไปก็คิดถึงเรื่องที่ตนได้ฝันเมื่อครู่ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะเดินออกไปและได้ยินปลายเสียงของลู่กงกงพอดี
“เด็กทั้งสองต่างได้รับบาดเจ็บรึหนักหรือไม่แพทย์หลวงไปกันหรือยังไปหาจูเก๋อหรือยัง”
“องครักษ์ทางศิษย์พี่ก็ถือว่าดีนะทำไมจู่ๆ......”
“ช่างเถอะข้าไปดูเสียหน่อยเถอะ”หลังจากที่หลี่เฉินเย่นยิงคำถามยาวเหยียดอย่างร้อนรนพลันตัดสินใจเสียงเบา
“ถ้าอย่างนั้นทางหัวหน้าชูเซี่ยนี้พวกข้าจะพูดอย่างไรดี”ลู่กงกงมองหลี่เฉินเย่นอย่างลำบากใจ
หากตอนนี้ออกไปอย่างรีบร้อยทางชูเซี่ยก็จะไม่สามารถปิดบังอะไรได้แล้ว......
“ข้าไปกับพวกเจ้าด้วย”ชูเซี่ยที่ใบหน้าซีดเซียวเดินออกมาจากห้องทรงพระบรรทมหลี่เฉินเย่นเห็นเธอใส่เพียงเสื้อบางๆตัวเดียวรีบเดินไปข้างหน้าถอดเสื้อของตนให้ชูเซี่ยสวมใส่
“ดึกแล้วเจ้ารอข่าวในพระตำหนักเถอะข้าไปหรือเจ้าไปล้วนเหมือนกัน”หลี่เฉินเย่นเห็นว่าไม่สามารถปิดบังอะไรได้แล้วพลันถอนหายใจและพูดด้วยเสียงนุ่มนวล
“หลี่เฉินเย่นเราไม่ต้องไปกันทั้งสองคนหรือไม่ก็เราไปด้วยกันสองคน”ชูเซี่ยรู้ว่าหลี่เฉินเย่นเป็นห่วงสุขภาพของตนแต่เธอเป็นแม่ของสองแฝดพวกเขาเจอปัญหาตนควรรีบไปในวินาทีแรก
ตอนนี้เธอไม่มีวิธีโน้มน้าวหลี่เฉินเย่นให้พาตนไปด้วยหากต้องการให้เขาตอบตกลงก็ต้องใช้สองคน
เธอรู้ความละอายที่หลี่เฉินเย่นมีต่อเด็กทั้งสองและรู้อีกว่าพวกเขาเป็นสิ่งล้ำค่าของหลี่เฉินเย่นดังนั้นตอนนี้ไม่ให้เขาไปตำหนักของอ๋องแคว้นเจิ้นนั้นจึงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขา
เธอรู้ว่าเขารู้สึกเสียใจสำหรับเด็กทั้งสองและรู้ว่าพวกเขาเป็นสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาดังนั้นจึงเป็นวิธีเดียวที่จะประนีประนอมกับเขาสงบสติอารมณ์
“เฉินเย่นพวกเราเป็นพ่อแม่ของเด็กตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่พวกเขาต้องการเรามากที่สุด”เมื่อเห็นหลี่เฉินเย่นเริ่มหวั่นไหวชูเซี่ยเริ่มพูดอีกครั้งเธอมองหลี่เฉินเย่นด้วยสายตาวิงวอน
หล่อนน้ำตาคลอเบ้าเพียงแค่มองหน้าหลี่เฉินเย่นก็รู้สึกปวดใจยิ่งนักเขามองดูชูเซี่ยและถอนหายใจในใจซ้ำๆสุดท้ายก็พูดอย่างจนปัญญาว่า“ไปเปลี่ยนเสื้อที่หนากว่านี้เรารีบไปกัน”
ชูเซี่ยบรรลุวัตถุประสงค์ก็ไม่กล้าต่อรองอะไรกับหลี่เฉินเย่นอีกเธอรีบไปเปลี่ยนเสื้อเมื่อเธอออกมาจากห้องทรงพระบรรทมอีกครั้งเกี้ยวก็ได้จอดอยู่หน้าประตูพระตำหนักแล้ว
จูฟางหยวนที่เดินตามชูเซี่ยตั้งแต่เข้ามาในห้องยืนมือออกไปพยุงเธอไว้เธอจึงสามารถยืนตัวตรงได้
“เด็กทั้งสองล่ะตอนนี้พวกเขา......”
“นี่เป็นเลือดของนักลอบสังหารเด็กอยู่ห้องข้างๆข้าไปกับเจ้า”จูฟางหยวนพูดจบพลันพยุงชูเซี่ยตรงไปยังห้องของเด็กๆ
“พวกเขาสบายดีไหม”เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องที่เด็กทั้งสองอยู่ในตอนนี้ชูเซี่ยกลับกลายเป็นคนขลาดเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรและมองจูฟางหยวนอย่างตึงเครียด
เมื่อจูฟางหยวนเห็นท่าทีกังวลของเธอพลันพูดขึ้นว่า“พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมากแค่เจ็บที่ผิวชั้นนอก”
“แม่พวกเขาจะฆ่าลูกลูก......”ฉองเหลาที่ได้รับบาดเจ็บน้อยกว่าได้ยินเสียงของชูเซี่ยก่อนเขาร้องไห้และเปิดประตูไปด้วยแล้วเข้าไปในอ้อมกอดของชูเซี่ย
ความกังวลทั้งหมดเมื่อเห็นฉองเหลาแล้วก็ได้สลายหมดสิ้นไป
ไม่มีใครรู้จักความสามารถของฉองเหลามากกว่าชูเซี่ยแล้วคนบนโลกใบนี้ที่จะฆ่าเขานั้นอาจยังไม่ได้เกิด
เขาทำท่าทีหวาดกลัวอย่างนี้ข้อแรกเป็นเพราะว่าเขาตกใจกับนักลอบสังหารแบบนี้และเหตุผลสำคัญอีกข้อก็คือเพื่อไม่ให้ตนเป็นห่วง
“พี่เป็นอย่างไรบ้างเธอเจ็บหนักหรื่อไม่”เมื่อได้สติชูเซี่ยเริ่มเป็นห่วงจิงม่ออีกครั้งคนรายงานเมื่อกี้ก็บอกว่าจิงม่อเจ็บหนักกว่าฉองเหลาตอนนี้ก็ไม่เห็นเธอออกมาทำให้ใจของชูเซี่ยร้อนขึ้นอีกครั้ง
ยังไงเสียจิงม่อไม่เหมือนฉองเหลาตอนนี้จิงม่อไม่มีพลังพิเศษอะไรอีกแล้ว
“พี่ไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะนักลอบสังหารแต่เจ็บเพราะความโง่”เมื่อพูดถึงจิงม่อใบหน้าของฉองเหลามีความโมโหเพิ่มเข้ามาแต่ขณะที่พูดนั้นก็ยังคงมีความเป็นห่วงอยู่เล็กน้อย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...