ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 484

ตอนที่484เจ้าโง่คนนั้น

“ฉองเหลาพาแม่ไปหาพี่ก่อนตอนนี้คนที่แม่เป็นห่วงที่สุดคือพี่สาวไม่ใช่ว่าเธอโง่อย่างไร”จูฟางหยวนเห็นท่าทีของฉองเหลาที่กำลังจะเล่าสถานการณ์ณตอนนั้นพลันอดไม่ได้ที่จะพูดเตือน

“แต่พี่สาวโง่จริงๆข้าไม่เคยเห็นคนโง่เช่นนี้”ฉองเหลาพูดกับชูเซี่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังจากนั้นก็จูงมือชูเซี่ยเดินไปยังห้องนั้น

เพิ่งก้าวเท้าเข้าไปก็ได้ยินจิงม่อตะโกนใส่ฉองเหลา“เจ้าต่างหากที่เป็นคนโง่เจ้าเคยเห็นพี่คนไหนไม่ปกป้องน้องของตนบ้างการที่ข้าปกป้องเจ้าเป็นสิ่งที่ควรทำ”

“ปกป้องข้างั้นรึเจ้ามีความสามารถอะไรมาปกป้องข้าเจ้าไม่เป็นอะไรก็คือการปกป้องแล้วล่ะข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาปกป้องข้าโดยไม่สนใจชีวิตของตนข้า......”ฉองเหลาทะเลาะกับจิงม่ออย่างร้อนรนส่วนจิงม่อถึงแม้สีหน้าซีดเซียวก็ได้แสดงท่าทีไม่ยอม

จูเก๋อหมิงที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงจิงม่อมองเด็กทั้งสองทะเลาะกันด้วยรอยยิ้มและถามชูเซี่ยว่า“ตอนนี้วางใจได้แล้วใช่ไหมล่ะ”

“วุ่นวายจริงๆเลยจูเก๋อเจ้าสามารถหาวิธีดูดเลือดของเด็กทั้งสองนี้ให้พวกเขาเหมือนกับว่ากำลังรักษาตัวหน่อย”ชูเซี่ยพูดกับจูเก๋อหมิงอย่างจนปัญญา

“ข้าพูดอะไรล่ะไม่ใช่แม่แท้ๆของพวกเราแน่นอน”เมื่อจิงม่อได้ยินที่ชูเซี่ยพูดพลันพูดกับฉองเหลาอย่างจริงจัง

ฉองเหลามองชูเซี่ยหนึ่งทีพลันผงกหัวแสดงความเห็นด้วย

“เพราะฉะนั้นเมื่อถึงเวลาสำคัญข้าผู้ซึ่งเป็นพี่สาวก็ต้องปกป้องเจ้าแม้เจ้าจะมีพลังวิเศษแต่ว่าสำหรับพี่แล้วเจ้าเป็นแค่น้องชายของข้าแม้ข้าจะต้องตายก็ต้องปกป้องเจ้า”คำพูดของจิงม่อค่อนข้างลึกซึ้งราวกับว่าเป็นผู้ใหญ่ที่กำลังคุยกับลูกของตนยิ่งไปกว่านั้นคือฉองเหลาไม่ได้คัดค้าน

“จิงม่อข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีกับข้าแต่ต่อไปนี้ข้าไม่ต้องการให้เจ้าปกป้องข้าแล้วเสด็จพ่อเคยบอกว่าผู้ชายต้องเป็นฝ่ายปกป้องผู้หญิงต่อไปนี้ข้าจะปกป้องเจ้าเองข้าจะไม่ยอมใครหน้าไหนมารังแกเจ้าทั้งสิ้น”ฉองเหลารับประกันกับจิงม่ออย่างจริงจัง

จิงม่อรู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของฉองเหลาในตาเต็มไปด้วยน้ำตาแต่จิงม่อยังไงก็คิดไม่ถึงว่าคำรับประกันเหล่านี้ของฉองเหลาจำกัดเพียงตอนที่เขายังไม่เจอคนที่ตนชอบเมื่ออยู่ต่อหน้านางฟ้าของฉองเหลาแล้วเธอก็เป็นแค่กาก

แต่ว่านี่ล้วนแต่เป็นเรื่องของอนาคต

ชูเซี่ยคุ้นเคยกับความรักความชังของทั้งสองแล้วก่อนหน้านี้ยังมีท่าทีเกี่ยงกันว่าอีกฝ่ายโง่ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นพี่น้องที่มีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดในโลกดังนั้นเธอไม่ได้ฟังพวกเขาพูดเพียงแต่ถามถึงอาการของเด็กทั้งสอง

แม้ตอนนี้พวกเขาทะเลาะกันอย่างดุเดือนแต่ตอนที่นักลอบสังหารลักลอบเข้าไปห้องทรงพระบรรทมของทั้งสองนั้นพวกเขาก็ตกใจเหมือนกันจิงม่อทำตามสัญชาตญาณปกป้องฉองเหลาด้วยร่างกายของตนส่วนฉองเหลาเมื่อเห็นบาดแผลของจิงม่อแล้วพลันโมโหยิ่งนักใช้พลังวิเศษของตนทำร้ายนักลอบสังหารที่แทงจิงม่อจนได้รับบาดเจ็บเกือบตาย

หลังจากนั้นเหล่าองครักษ์แห่งตำแหน่งแค้วเจิ้นที่มาเพราะได้ยินเสียงได้สู้กับเหล่านักลอบสังหารสุดท้ายพวกเขาได้หลบหนีไปส่วนนักลอบสังหารที่ถูกฉองเหลาทำร้ายก็ถูกเพื่อนของเขาทอดทิ้ง

จูเก๋อหมิงพูดพอสังเขปแต่กลับทำให้ชูเซี่ยรู้สึกกังวลแต่หลังจากกังวลและหวาดกลัวเธอรู้สึกโล่งใจมากขึ้นเพราะครั้งนี้สองแฝดไม่ได้ทำให้พวกเขาผิดหวังแม้พวกเขาจะทะเลาะกันบ้างแต่เมื่อถึงเวลาสำคัญกลับ......

“แม่ฉองเหลาวุ่นวายเกินไปท่านพาเขาไปเถอะข้าจะนอนแล้ว”จิงม่อไม่มีแรงมากพอแล้วเธอต้องฝืนตัวเองเพื่อทะเลาะกับฉองเหลาเพื่อให้ชูเซี่ยสบายใจ

ยังไงจิงม่อก็ปิดบังชูเซี่ยไม่ได้เธอหัวเราะและตบไหล่ของจิงม่อสองสามทีเมื่อจับชีพจรของหล่อนแล้วเธอถึงจะพาฉองเหลาออกไปและตอนนี้หลี่เฉินเย่นที่เพิ่งไปพบซ่งหยุนกางได้เดินเข้ามา

“จิงม่อไม่ได้เป็นอะไรเพียงแค่อ่อนเพลียงเล็กน้อยตอนนี้นอนหลับไปแล้วรอตื่นมาก่อนเจ้าค่อยไปพบหล่อน”ชูเซี่ยขวางหลี่เฉินเย่นไว้และพูดด้วยเสียงเบา

“ความจริงแล้วที่พวกเขาเป็นแบบนี้เพราะเหมือนข้า”ขณะที่ชูเซี่ยกำลังจะผงกหัวยอมรับหลี่เฉินเย่นก็พูดขึ้นเสียงเบา

“หลี่เฉินเย่นอย่างเจ้าเนี่ยนะตอนเด็กแปลกประหลาดรึเจ้าทำแบบนี้ไม่ได้รับแทนแม้กระทั่งความผิดตอนเด็กของเมีย.......”

ช่วงนี้จูฟางหยวนเห็นความรักใคร่กันของหลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยจนเบื่อเห็นหลี่เฉินเย่นปกป้องชูเซี่ยอย่างนี้ทางหนึ่งเขาก็รู้สึกโล่งใจอีกทางหนึ่งรู้สึกว่าตนเองถูกละเลย

“ชูเซี่ยข้าจะไปแล้วหลายปีมานี้ข้ารู้สึกยังไงต่อเจ้าเจ้าน่าจะเข้าใจดีแต่แสดงความรักอย่างไม่หยุดต่อหน้าข้าอย่างนี้พวกเจ้านี่มัน......จริงๆ”

ก่อนหน้านี้เห็นว่าพวกเขาเพิ่งได้พบกันอีกครั้งเขาจึงอดทนไว้แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าตนไม่สามารถทนต่อไปได้แล้ว

“จูฟางหยวนข้ายังไม่ได้เอาเรื่องเจ้าเลยชูเซี่ยฝากเด็กๆไว้กับเจ้าให้เจ้าปกป้องพวกเขาเจ้าปกป้องอย่างนี้รึ”ราวกับว่าหลี่เฉินเย่นมองไม่เห็นความเศร้าโศกในใจของจูฟางหยวนพลันตำหนิเบาๆ

“ตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในสถานะที่ไม่มีใครไม่รู้จักใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะลงมือกับเด็กสองคนเมื่อครู่ฉองเหลายังบอกว่าจิงม่อโง่เจ้าคิดว่าเจ้าโง่คนไหนจะลงมือเด็กในตอนนี้”จูฟางหยวนถามอย่างจนปัญญษ

แม้คำที่จูฟางหยวนใช้ค่อนข้าง......แต่หลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยก็ไม่สามารถที่จะไม่ยอมรับว่าคนที่ลงมือในตอนนี้เป็นคนโง่จริงๆ

ไม่พูดถึงเรื่องแพ้สงครามและมีความเป็นไปได้ที่จะถูกศัตรูโจมตีถ้าทำดีก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรถ้าทำไม่ดีจะเป็นการเอื้อประโยชน์ให้ผู้อื่นอีกต่างหาก

“เฉินเย่น เจ้าคิดว่าจะเป็นเจ้าโง่คนไหน”ชูเซี่ยถามหลี่เฉินเย่นด้วยเสียงเบาขณะที่พูดเธอพลันรู้สึกว่าคำว่าเจ้าโง่นี้เหมาะกับคนที่อยู่เบื้องหลังจริงๆ