ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 485

ตอนที่485สองแฝดถูกลอบสังหาร

“พักนี้คนที่เราไปแย่นั้นก็มีเพียงจางเซียนฮุยเท่านั้นแต่ตอนนี้เขาไม่น่าจะรีบร้อนอะไรยิ่งไปกว่านั้นคือฆ่าฉองเหลาไปก็ไม่ได้เอื้อประโยชน์อะไรกับเขา”หลี่เฉินเย่นพูดกับชูเซี่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเขากลับรู้สึกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับจางเซียนฮุยยังไงอย่างนั้นแต่เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่จางเซียนฮุยทำในตอนนี้ไม่มีประโชยน์อะไรเลยแถมยังเสียแรงเปล่าๆอีกด้วย

“จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในราชสำนักครั้งก่อนตอนนี้เหลียงกุยรอบคอบมากขึ้นไม่รีบร้อนอย่างนี้แน่นอน”ชูเซี่ยก็ได้ปฏิเสธความเป็นไปได้อีกหนึ่งข้อไป

“เป็นไปได้ไหมที่จะเป็นซ่งอวิ๋นลี่พักนี้เขาเงียบจนรู้สึกประหลาดใจ”จูฟางหยวนเตือนด้วยความหวังดีแต่หลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยก็ยังคงส่ายหน้าไม่หยุด

พวกเขาได้เฝ้ามองหลางฟงติ่งทั้งวันทั้งคืนไม่มีที่เคลื่อนไหวที่ผิดแปลกอะไรยิ่งไปกว่านั้นทางคืออ๋องจิ่วและหวั้นเหลียงก็ไม่ได้ส่งข่าวอะไรมาความเป็นไปได้ที่จะเป็นซ่งอวิ๋นลี่ก็ไม่สูงมาก

ฉ่ายเวินรึ

ไม่มีอ๋องจิ่วที่คอยปกป้องไม่มีการป้องกันของทหารหนานจ้าวสามร้อยนายหล่อนก็ทำได้เพียงเต้นอยู่ในตำหนักในยิ่งไปกว่านั้นคือหากต้องการจัดการเด็กสองคนและวิธีที่หล่อนใช้คงหนีไม่พ้นยาพิษ

“ไม่ใช่เฉินหยวนฉิ่งใช่ไหมหลี่เฉินเย่นช่วงนี้เจ้าละเลยโหรวเฟยไปเขาจึงรู้สึกโมโหที่เจ้าละเลยคนที่เขาสนใจมากที่สุดเขาก็เลยจัดการกับคนที่เจ้าสนใจมากที่สุด”จูฟางหยวนคิดไปถึงความเป็นไปได้นี้และผงกหัวตามนิสัยของเฉินหยวนชิ่งแล้วเขาสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้จริงๆ

“ตอนนี้เฉินหยวนชิ่งไม่ลงมือกับจิงม่อหรอก”ชูเซี่ยอธิบายให้หลี่เฉินเย่นและจูฟางหยวนอย่างจริงจัง

“จิงม่อ......”เรื่องที่จริงม่อสนิทกับเฉินหยวนชิ่งนั้นหลี่เฉินเย่นเองก็เคยได้ยินเมื่อได้ยินชูเซี่ยที่พูดด้วยความมั่นใจอย่างนี้หลี่เฉินเย่นพลันรู้สึกไม่ค่อยวางใจรู้สึกว่าการที่ให้จิงม่อเข้าใกล้เฉินหยวนชิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องดีอะไร

“เฉินหยวนชิ่งเพียงแค่ชอบจิงม่อตามประสาผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็กไม่มีอะไรพิเศษเจ้าวางใจเถอะ”ชูเซี่ยพูดขึ้น

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับลูกของตนเองหลี่เฉินเย่นก็ยังคงรู้สึกไม่วางใจดังนั้นตอนที่มองไปทางชูเซี่ยนั้นก็ยังมีสีหน้าของการสอบสวน

“นักลอบสังหารสารถาพหรือยัง”เมื่อคิดว่าคนที่อยู่รอบๆนั้นไม่มีทางลงมือแน่นอนชูเซี่ยกังวลยิ่งขึ้น

หากรู้ว่าอีกฝ่ายคือใครก็เพียงรอการโต้กลับแต่ตอนนี้พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าอีกฝ่ายคือใคร

“ฉองเหลาลงมือหนักไปหน่อยกำลังพยายามชุบชีวตินักลอบสังหารคนนั้นสามารถมีชีวิตหรือไม่......”หลี่เฉินเย่นเองได้เห็นนักลอบสังหารคนนั้นอาการหนักขนาดนั้นเกรงว่า......

“ให้ข้าไปดูหน่อยเถอะ”เมื่อพูดถึงการรักษาชูเซี่ยอยากไปโดนสัญชาตญาณเพราะว่าตอนนี้ความเป็นความตายของนักลอบสังหารคนนั้นสำคัญยิ่งนักเพราะเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของลูกของหล่อน

“ให้ข้าไปเถอะสีหน้าของเจ้าไม่ดีนักพักผ่อนเสียหน่อยเถอะ”ขณะที่ชูเซี่ยกำลังพูดนั้นจูเก๋อหมิงได้ลุกขึ้นยืนแล้ว

ฝีมือของจูเก๋อหมิงก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าตนหากจูเก๋อเองก็ไม่สามารถช่วยได้แล้วถ้าอย่างนั้นตนก็คง......ดังนั้นชูเซี่ยจึงตอบตกลง

“ไปพักในห้องสักพักเถอะครู่เดียวน่าจะยังไม่ได้ผลอะไรพวกเรารอไปก่อน”หลี่เฉินเย่นโน้มน้าวชูเซี่ยด้วยเสียงเบาแต่ความกังวลบนใบหน้าไม่ลดลงแม้แต่น้อย

“ข้าไปอยู่เป็นเพื่อนจิงม่อเจ้าคุยกับฉองเหลาหน่อยแม้เด็กทั้งสองจะแกล้งทำเป็นว่าไม่เป็นอะไรแต่ว่า......”ยังไงเสียก็เป็นการลอบสังหารที่เขย่าขวัญเด็กทั้งสองน่าจะตกใจไม่น้อยเพียงแต่พวกเขาเป็นเด็กดีเกินไปไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วงแต่การที่ลูกๆเป็นแบบนี้พวกเขากลับไม่วางใจมากขึ้น

“สายตาของแม่มีปัญหาหรือเปล่าทำไมถึงตกหลุมรักผู้ชายอย่างเสด็จพ่อได้ไม่รู้จักพลิกแพลงไม่มีเหตุผลสุดโต่ง......”ฉองเหลาพยามคิดหาคำไม่ดีในหัวทั้งหมดมาบรรยายหลี่เฉินเย่นขณะที่พูดนั้นก็ไม่ลืมที่จะดูหลี่เฉินเย่นหนึ่งทีดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองราวกับว่าหลี่เฉินเย่นเป็นศัตรูของเขายังไงอย่างงั้น

“ฉองเหลาระวังคำพูดของเจ้าเจ้าสามารถโมโหได้แต่ไม่สามารถพูดโดยไม่คิดคำเหล่านี้ที่เจ้าพูดมาล้วนไปตกอยู่ที่เสด็จพ่อของเจ้าเจ้าไม่รู้รึว่าเมื่อเขาฟังแล้วจะเสียใจแค่ไหน”ชูเซี่ยเตือนด้วยเสียงต่ำ

“แม่แต่สิ่งที่ข้าพูดไปเป็นความจริงเขาไม่รู้จักพลิกแพลงก็คือ......”ฉองเหลาที่ถูกแม่ตำหนิเต็มไปด้วยความน้อยใจไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนพูดไปเมื่อกี้แม้แต่น้อยกลับยืนหยัดในจุดยืนของตน

“เจ้าบอกแม่มาก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำให้เจ้าไม่ชอบเสด็จไปอีกต่อไปหรือรู้สึกเสด็จพ่อ......”ชูเซี่ยถามขณะที่พูดก็ไม่ลืมที่จะหันไปหัวเราะกับหลี่เฉินเย่นด้วยหลี่เฉินเย่นมักตามใจสองแฝดคิดไม่ออกจริงๆว่ามีเรื่องอะไรที่จะทำให้เขายืนกรานได้ขนาดนี้ทำให้ฉองเหลาคัดค้านได้ขนาดนี้

“แม่ข้าอยากกลับบ้านอยากกลับไปปกป้องท่านและเสด็จพ่อข้า......”ฉองเหลามองดูชูเซี่ยดวงตาเต็มไปด้วยความวิงวอนตาดวงนั้นเปล่งประกายระยิบระยับได้ใจของชูเซี่ยไปเต็มๆและเหลือเพียงความซาบซึ้งใจ

“ไม่ใช่ว่าเสด็จพ่อของเจ้าไม่ให้เจ้ากลับไปเพื่อต้องการปกป้องเจ้าให้ดีต่างหาก”ชูเซี่ยออกหน้าแทนหลี่เฉินเย่นโดนตำหนิเพราะคิดถึงควมปลอดภัยของลูกเขาไม่แม้แต่จะคัดค้านพ่อแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้วจริงๆ

“แต่ข้าจะกลับไป”ฉองเหลายืนกรานเขาใช้คำพูดและสายตาของตนบอกชูเซี่ยว่าเขาได้ตัดสินใจแบบนี้แล้วไม่ใช่การหารือกับพวกเขา

“แม่สัญญากับพวกเจ้าว่าจะพาพวกเจ้ากลับไป”คำตอบที่คิดไว้แต่แรกได้พูดออกมาอีกครั้งทำให้ชูเซี่ยกังวลหนักเข้าไปอีกแต่เรื่องที่ตัดสินใจไปแล้วนั้นไม่สามารถคืนคำพูดได้แล้วล่ะ

ชูเซี่ยพูดอย่างกะทันหันเมื่อฉองเหลาได้ยินใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขแต่หลี่เฉินเย่นกลับไม่เห็นด้วย