ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 487

ตอนที่487อยู่ข้างกายพวกเจ้ามาโดยตลอด

หลี่เฉินเย่นเองก็ตะลึงกับท่าทีที่เฉินหยวนชิ่งมีต่อจิงม่อเห็นเขาไม่รบกวนการนอนหลับของจิงม่อในที่สุดก็รู้สึกวางใจและเดินออกมาจากห้องของจิงม่ออย่างช้าๆ

แต่ไม่คิดว่าหลังจากเขาเดินออกมาไม่นานเฉินหยวนชิ่งก็ได้ตามออกมายังไม่ได้คำนับก็พลันถามขึ้นว่า“ใครเป็นคนทำเรื่องนี้”

“ไม่รู้”หลี่เฉินเย่นตอบแต่คิดไม่ถึงว่าเขาเพิ่งพูดจบใบหน้าของเฉินหยวนชิ่งก็มีความโหดร้ายเพิ่มเข้ามาเขามองดูหลี่เฉินเย่นพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า“เจ้าที่เป็นถึงพ่อปกป้องหล่อนอย่างนี้รึหากเจ้าไม่สามารถปกป้องหล่อนได้เขาจะปกป้องเอง”

เมื่อเฉินหยวนชิ่งพูดจบก็พลันชะงักเขาคิดไม่ถึงว่าตนเองจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาเขาเพียงเพราะรู้สึกโมโหที่หลี่เฉินเย่นหาคนร้ายไม่เจอแต่ไม่รู้ว่าตนเองทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้

“ลูกสาวของข้าข้าปกป้องเองได้ไม่รบกวนแม่ทัพเฉินแล้วล่ะอีกอย่างแม่ทัพเฉินมีคนที่ต้องปกป้องแล้ว”คำพูดของหลี่เฉินเย่นนั้นไม่มีความเมตตาใดๆแม้ว่าเขาก็ตะลึงกับความสนใจที่เฉินหยวนชิ่งมีต่อจิงม่อก็ตาม

“คนที่ข้าต้องปกป้องก็เป็นผู้หญิงของเจ้าเหมือนกันเจ้าไม่สามารถปกป้องได้แม้แต่ลูกสาวของตนข้าจะวางใจที่จะส่งน้องสาวให้เจ้าได้อย่างไรกัน”เมื่อฟังคำพูดโจมตีของหลี่เฉินเย่นเฉินหยวนชิ่งเริ่มรู้สึกดูหมิ่นคำพูดแต่ละคำก็ไม่สำรวมเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เคาคบหลี่เฉินเย่น

“แม่ทัพเฉินหากเฉินอวี่จู๋รู้ว่าเจ้าปฏิบัติกับสามีของเธอเช่นนี้เธอจะเสียใจหรือไม่”ชูเซี่ยทนท่าทีบีบบังคับคนอื่นของเฉินหยวนชิ่งเสียงของชูเซี่ยเบามากแต่สิ่งที่พูดออกนั้นทำให้เฉินหยวนชิ่งโมโหยิ่งนัก

“เธอต้องรู้ว่าข้าหวังดีต่อเธอ”เฉินหยวนชิ่งพูดด้วยเสียงสูงชูเซี่ยเพียงแค่มองเขาด้วยรอยยิ้มจางๆ

ชูเซี่ยรู้ดีถึงความรักที่เฉินอวี่โหรวมีต่อหลี่เฉินเย่นดังนั้นเมื่อเธอสังเกตเห็นถึงความไม่เห็นหัวและความโกรธเคืองที่พี่ชายของตนมีต่อหลี่เฉินเย่นนั้นต้องพูดเตือนอย่างแน่นอนต้องไม่มีความสุขเป็นแน่แท้

เห็นปฏิกิริยาของเฉินหยวนชิ่งในตอนนี้ระหว่างพวกเขาพี่น้องสองคนน่าจะมีการทะเลาะกันเกิดขึ้นหลายครั้ง

“สิ่งที่เจ้าคิดว่าหวังดีต่อเธอแต่เธอกลับไม่รู้สึกว่าเป็นความหวังดีเรื่องของจิงม่อก็เช่นกันหากตอนนี้หล่อนยังตื่นอยู่เจ้าถามเธอได้ว่าต้องการให้เจ้าปกป้องเธอหรือต้องการให้เสด็จพ่อของเธอปกป้องเธอคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่รึ”ชูเซี่ยพูดับเฉินหยวนชิ่งด้วยเสียงเบาแม้ไม่หวังให้เขากลับตัวกลับใจแต่มีเฉินอวี่จู๋เขาก็ต้องเกรงกลัวบ้างไม่ถึงขั้นต่อต้านหลี่เฉินเย่นหรอก

เฉินหยวนชิ่งไม่ได้พูดอะไรเขารู้ว่าจิงม่อจะเลือกใครแม้พ่อแม่ของจิงม่อไม่ได้ดีอย่างที่เขาคิดแต่ใจก็ลูกก็ต้องไปทางพ่อแม่คนที่เชื่อใจเขามีเพียงน้องสาวเท่านั้น

“แม่ทัพเฉินหากอยากมีความสัมพันธ์ที่ดีกับน้องสาวไม่ลองทำตามสิ่งที่เธอต้องการล่ะบางทีอาจได้รับชัยชนะทั้งคู่”ชูเซี่ยยังคงพูดด้วยเสียงเบาราวกับว่าไม่ได้พูดออกมาจากใจจริงแต่หลี่เฉินเย่นที่เป็นผู้ฟังกลับกังวลยิ่งนักส่วนเฉินหยวนชิ่งก็ไม่ได้สนใจคำพูดของชูเซี่ยแม้แต่น้อย

เฉินหยวนชิ่งคิดว่าตนเป็นคนที่เข้าใจชูเซี่ยที่สุดผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและโหดร้ายอย่างหล่อนจะพูดเรื่องที่เอื้อประโยชน์แก่น้องสาวของตนได้อย่างไรกันดังนั้นเขาไม่มีความเห็นต่อคำแนะนำของชูเซี่ยและไม่เคยสนใจเลย

“เรื่องที่ชูเซี่ยถูกลอบสังหารในครั้งนี้ฝ่าบาททรงให้ข้าไปจัดการเถอะ”เฉินหยวนชิ่งหันไปมองหน้าหลี่เฉินเย่นพลันร้องขอด้วยเสียงเบา

ยังคงไม่มีความเคารพใดๆเมื่อพูดจบเขาก็จ้องหลี่เฉินเย่นอยู่อย่างนั้นราวกับว่ากำลังขู่

“มอบหมายเรื่องนี้ให้แม่ทัพเฉินเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วรบกวนแม่ทัพเฉินแล้วล่ะข้าและฝ่าบาทจะรอฟังข่าวดี”ชูเซี่ยเห็นสีหน้าของหลี่เฉินเย่นยังคงเย็นเยือกไม่ได้ตอบอะไรเป็นเวลานานพลันพูดขึ้นอย่างร้อนรน

“พวกเจ้ารอฟังก็พอใครกล้าแตะเจ้าตัวเล็กข้าจะเอาชีวิตของคนนั้น”คำพูดของเฉินหยวนชิ่งนั้นหนักแน่นทรงพลังและแฝงไปด้วยความโมโหในใจเขา

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกว่าแม่ทัพเฉินแล้วล่ะ”ชูเซี่ยยังพูดไม่จบเฉินหยวนชิ่งก็รีบเดินจากไปเขาเองก็ไม่เข้าใจตนเองว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไปและได้พูดอะไรไปขณะที่อารมณ์ฉุนเฉียวทำให้ตนเดินออกจากพระตำหนักอ๋องแห่งแคว้นเจิ้นและถูกลมต้นฤดูหนาวพัดอยู่อย่างนั้นเขาก็ยังคงตะลังและไม่ค่อยเข้าใจทำไมหลังจากที่เจอเรื่องของจิงม่อแล้วเขากลายเป็นคนไม่มีสติดขนาดนี้

ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกเดียวกันที่เขาได้ข่าวของอวี่จู๋เมื่อหลายปีก่อน

เหลือเพียงความเสียใจเขาเสียใจที่ตนไม่ได้ปกป้องจิงม่อให้ดี

จิงม่อเป็นใครไม่สำหรับสำหรับเขาเขาเพียงอยากปกป้องเธอก็เหมือนที่ตนเคยปกป้องอวี๋จู๋อย่างไม่สนความเป็นความตายตนเองเมื่อหลายปีก่อน