ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 505

ตอนที่505ชูเซี่ยฟื้นแล้ว

ตอนนี้สมองของเขาโล่งมากไม่มีความรู้สึกที่อยากจะศึกษายาพิษเลย

อานเหยียนรู้ว่ายาพิษนี้เป็นพิษที่ทั้งชีวิตเขาเจอแล้วเป็นยาที่ยากที่สุดแม้เขาจะต้องผิดกับสัญญาตัวเองก็จะต้องช่วยชูเซี่ยไว้ให้ได้

มองดูอัหรันทำหน้ารู้สึกผิดแม้หลี่เฉินเย่นจะรีบแต่ก็ใจอ่อนลงอีกครั้งเขาจับหัวอานเหยียนเบาๆและพูดว่า:“เจ้าทำดีที่สุดแล้วอาจารย์เจ้าจะต้องชื่นชมในตัวเจ้าเป็นแน่”

อานเหยียนก็ไม่พูดอะไรเขารู้ว่าอาจารย์ให้กำลังใจเขามาตลอดแต่ว่าอาจารย์โดนยาพิษเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย……

“เด็กดีเจ้ารอก่อนรออาจูเก๋อมารอเขาจะพูดอย่างไร”ตอนนี้ความหวังเดียวของหลี่เฉินเย่นคงจะเป็นจู๋เก๋อแต่เขาก็เข้าใจว่าพิษของชูเซี่ยคงถอนไม่ได้แล้วจูเก๋อหมิงเกรงว่าจะ……

เขายังคงหวังว่าจูเก๋อหมิงทำได้เขาไม่อยากให้เก๋อเอ๋อได้เปรียบบไม่อยากมากๆด้วย

“เสด็จลุงจิงโม่กังวลอาการของอาจารย์ข้าจะแบอกกับนางก่อน”อานเหยียนไม่อยากอยู่ที่นี้ต่อไปเขารู้สึกว่าในห้องมีบรรยากาศที่อึดอัดอม้เขาจะช่วยอาจารย์ไว้ไม่ได้แต่จิงโม่กับฉองเหลาพวกเขาไม่เหมือนคนปกติสิ่งที่เขาทำไม่ได้แต่พวกเขากลับทำได้

“ได้เจ้าไปเถอะเดี๋ยวกลับมาฟังผลของอาจูเก๋อกันหมอหลวงคนอื่นๆด้วยล่ะ”หลี่เฉินเย่นพนักหน้าแต่ก็ไม่ลืมที่จะพูดเตือนเขาแน่ใจว่าถ้าเวิ่อนี้ตื่นอยู่นางก็ต้องพูดเช่นนี้

อานเหยียนตอบตกลงและรีบวิ่งออกไปเขาไม่กล้าให้หลี่เฉินเย่นเห็นว่าตอนนี้เขากำลังร้องไห้อยู่เขารู้ว่าถ้าอาจารย์ตื่นอยู่จะต้องพูดอย่างเดียวกับเสด็จลุงแน่นอน

อานเหยียนไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้ในใจเช่นนี้เลยเขาเกลียดที่ตัวเองเรียนไม่มากพอ

เกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง……

อานเหยียนร้องไห้และพุ่งเข้าไปในห้องของจิงโม่จิงโม่กับฉองเหลามองดูอานเหยียนพวกเขาไม่เคยเห็พี่อานเหยียนร้องไห้เลยสักครั้ง

“พี่อานเหยียนพี่ร้องไห้เพราะแม่ของข้าเหรอ?”ฉองเหลารีบหันไปถามพูดแล้วก็มองอานเหยียนอย่างนั้นด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

“ท่านแม่เป็นอะไร?ท่านแม่……”จิงโม่รู้สึกว่าผิดปกติเขาลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากมองดูอานเหยียนด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“อาจารย์โดนยาพิษห้าเดือนกว่าแล้วข้าถอนพิษไม่ได้”อานเหยียนเช็ดน้ำตาและพูด

จิงโม่กับฉองเหลาก็ตกใจพวกเขามองตากันแต่จิงโม่ตกใจจริงฉองเหลากลับทำสายตาที่น่ากลัว

“ใครเป็นคนวางยา?”เด็กสองคนถามขึ้นพร้อมกันแต่คำตอบที่พวกเขาได้คือความเงียบของอันหัรน

“ฉองเหลารีบไปหาฉ่ายเวิน”จิงโม่พยายามจะยืนขึ้นมาแต่สุดท้ายก็เข่าอ่อนลงบนเตียงทุกครั้งนางตะโกนให้ฉองเหลา

“นางเคยตกลงกับพวกเราสองข้อ”เห็นฉองเหลาทำหน้ามึนงงจิงโม่ก็มองตาเขาและดุเขา

“ข้าจะรีบไป”ฉองเหลาเข้าใจแล้วว่าจิงโม่หลายความว่าอย่างไร

“พี่อานเหยียนก็ไปด้วยกันเถอะไม่แน่จะหายอถอนพิษในวังนางได้”เห็นอานเหยียนยังยืนอยู่อย่างนั้นจิงโม่ก็ทนไม่ได้และสั่งไป

เห็นอานเหยียนกับฉองเหลาทำหน้าตามึนงงจิงโม่ก็ปวดหัวมากนางกังวลกับตระกูลหลี่มากเลย

แน่นอนนางส่ายหัวและถอนหายใจและลืมไปแล้วว่านางก็เป็นคนของตระกูลหลี่

ระหว่างที่ฉองเหลากับอานเหยียนกำลังไปตำหนักกุ้ยเฟยจูเก๋อหมองกับหมอหลวงคนอื่นๆก็ไปที่ตำหนักไฉ่เว่ยแล้ว

“จูเก๋อผู้คนบอกว่าเจ้าเป็นหมอเทพจูเก๋อเจ้าช่วยข้าคิดหน่อยเจ้าต้องช่วยชูเซี่ยนะเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่มีนางไม่ได้”

แม้รู้ว่าจูเก๋อพยายามเต็มที่แล้วหลี่เฉินเย่นก็ยังพูดในใจเขายังมีความหวังมาตลอดถ้าเกิดว่ามีวิธีการจริงล่ะ?

จูเก๋อหมิงไม่อยากจะพูดเขาเลือกที่จะเงียบและยืนข้างหลี่เฉินเย่นตอนนี้หลี่เฉินเย่นทั้งกลัวและกังวลหลี่เฉินเย่นเสียใจและรู้สึกผิดเขาก็เหมือนกัน

ตอนนี้ถ้าจะเอาชีวิตเขาถอนพิษให้นางได้เขาก็ยอม

ในตำหนักไฉ่เว่ยเงียบมากบรรยากาศที่เงียบครึมทำเอาตำหนักเย็นเฉียบจนกระทั่งมีเสียงหมอหลวงตะโกนว่า:“ท่านหมอชูเซี่ยตื่นแล้ว”

หลี่เฉินเย่นรีบเข้าไปหาชูเซี่ยมองดูนางลืมตาขึ้นมาและยิ้มให้นางหลี่เฉินเย่นเหมือนโดนมีดกรีดที่หัวใจก็ไม่ปานแต่ก็ยังพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้และพูดว่า:“ตื่นแล้วเหรอตื่นแล้วก็ดี”

พอรู้ว่าเวิ่นี้ตื่นขึ้นมาเขาก็เตรียมใจว่าชูเซี่ยจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกดังนั้นตอนนางลืมตาขึ้นมาก็พูดกับหลี่อวีเชียนก็เป็นของขวัญที่สวรรค์มอบให้แล้ว

ดังนั้นคำพูดมากมายเขาพูดแค่ว่า:ตื่นมาก็ดีแล้ว

ชูเซี่ยไม่รู้ว่านางสลบไปนางรู้สึกว่านางหลับลึกมากพอตื่นมาก็เจ็บหัวมาก

“น้ำ”ชูเซี่ยรู้สึกว่าคอแหบนางพูดอย่างยากลำบาก

หลี่เฉินเย่นได้ยินก็รีบส่งน้ำให้นางเขาพยุงชูเซี่ยขึ้นจากนั้นก็ให้ชูเซี่ยพิ่งหัวเตียงไว้เขาก็รีบส่งน้ำให้นางดื่ม

“ไม่ต้องข้าทำเอง”ชูเซี่ยไม่ชินกับท่าทางที่ระมัดระวังของหลี่เฉินเย่นแต่พอนางพูดจบก็ต้องตกใจเพราะในห้องมีหมอหลวงเต็มไปหมดและยังมีจูเก๋อหมิงอีก