ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 511

ตอนที่511การเคลื่อนไหวของฉองเหลา

"วางใจเถิดพ่อของพวกเจ้ามิได้อ่อนแอพ่อก็ยังเป็นท่านพ่อของเจ้าเสมอและรักได้เพียงท่านแม่ของเจ้าเท่านั้น"หลี่เฉินเย่นค้อมตัวลงพลางลูบไปที่ศีรษะของจิงโม่เบาๆ

“แต่ว่าท่านพ่อเพคะหญิงสาวผู้นั้นต้องการเพียงพระองค์ไม่มีทางแล้วเพคะหม่อมฉันทำได้เพียงนำตัวอนุชาให้กับนางเท่านั้น”จิงโม่เห็นใบหน้าของหลี่เฉินเย่นประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆทำให้หัวใจเป็นกังวลดูเหมือนว่านางจนปัญญาแต่กลับเอ่ยออกมาอย่างจริงจังตั้งใจ

"ท่านพ่อพระองค์มีหญิงคนรักอยู่แล้วจึงมิสามารถอยู่กับนางได้แต่ทว่าฉองเหลาไม่มีดังนั้นหม่อมฉันจึงมอบฉองเหลาให้แก่นางฉองเหลามีความสามารถที่เหนือชั้นหญิงผู้นั้นจึงมิสามารถทำอันใดเขาได้"จิงโม่เอ่ยเบาๆในขณะที่เอ่ยก็พยักหน้าไปพร้อมกันราวกับว่าค่อนข้างโปรดปรานความคิดความเข้าใจนี้ของตน

"เจ้ากำลังเอ่ยอันใด?"หลี่เฉินเย่นเพิ่งตระหนักถึงความหมายที่จิงโม่เอ่ยเขาจ้องมองไปยังจิงโม่ด้วยดวงตาที่ตื่นตระหนก

เมื่อคืนวานบุตรสาวของเขาได้รับบาดเจ็บวันนี้บุตรชายของเขาก็....

“ท่านพ่อเพคะเช่นนั้นถ้าหากว่ากุ้ยเฟยมิมียาถอนพิษของท่านแม่นางก็มีเพียงยาชะลอพิษและนางเอ่ยว่ามิควรปล่อยให้ท่านแม่ใช้ยาถอนพิษตามอำเภอใจมิฉะนั้นแม้แต่ยาถอนพิษดั้งเดิมก็จักมิสามารถถอนพิษของท่านแม่ได้นางต้องการใช้วิธีนี้เพื่อทำให้ท่านพ่อกลายเป็นคนของนางหม่อมฉันกับฉองเหลามิต้องการให้เป็นเช่นนั้นดังนั้นพวกหม่อมฉัน..."

"พวกเจ้าทำอันใดหรือ?"หลี่เฉินเย่นเห็นว่าจิงโม่เอาแต่เลี่ยงที่จะตอบคำถามเขาความไม่สบายใจในหัวใจของเขาจึงเริ่มเพิ่มพูนขึ้นโดยเฉพาะสิ่งที่เกี่ยวข้องกับฉ่ายเวินเกี่ยวข้องกับบุตรชายและบุตรสาวของเขาเขาจะมิกังวลได้อย่างไร

"นางรับปากว่าจะนำยาชะลอพิษมาให้พวกหม่อมฉันแต่เงื่อนไขคือ..."จิงโม่ยังมิกล้าเอ่ยนางแทบจะจินตนาการได้ว่าถ้าหากนางเอ่ยออกไปนางจะต้องเผชิญกับพายุฝนที่ร้ายแรงเพียงใด

"เงื่อนไขที่นางกับข้ากล่าวถึงนั้นข้ารู้ดีแต่พ่อขออภัยพวกเจ้าพ่อมิสามารถทำได้สิ่งเดียวที่ทำให้พ่อสนใจในเวลาหลายปีมานี้มีเพียงท่านแม่ของพวกเจ้าเท่านั้นข้ามิอาจทำสิ่งที่ทำให้ท่านแม่ของพวกเจ้าเสียใจ"หลี่เฉินเย่นคิดว่าผลลัพธ์ที่ฉ่ายเวินจะเสนอแก่เขาเป็นเช่นนั้นเขาจึงชิงเอ่ยปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเสียก่อน

เขารักชูเซี่ยรักเสียยิ่งกว่าชีวิตของเขาเองเขาจะมิทำอันใดที่จะเป็นการสบประมาทความรักของพวกเขาในเมื่อมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตของชูเซี่ยเขาก็มิเต็มใจที่จะก้าวไปยุ่ง

บางทีในตอนสุดท้ายเขาอาจจะประนีประนอมแต่ทว่าตอนนี้เขายังต้องการที่จะลองต่อสู้ดูสักตั้ง

หลังจากผ่านไปห้าปีในยามที่ข้าได้พบกับชูเซี่ยอีกคราที่ด้านหลังของข้าก็มีคนกลุ่มนึงส่งเสียงหัวเราะเยาะอยู่ก่อนแล้วเขาไม่เพียงทรยศชูเซี่ยในทางกายเขามิอนุญาตให้ตนเองทำเช่นนั้นอีก

"ท่านพ่อเพคะมิใช่เงื่อนไขอย่างที่พระองค์คิดเรื่องราวเช่นนั้นพวกหม่อมฉันก็มิมีทางเห็นด้วยสิ่งที่หม่อมฉันรับปากก็คือ..."จิงโม่กล่าวอธิบายด้วยความตื่นตระหนกแต่ทว่ายิ่งนางอยากเอ่ยออกมามากเท่าใดนางก็ยิ่งพูดมิออกเท่านั้น

"กุ้ยเฟยต้องการนำตัวฉองเหลาไปฝากเลี้ยงในนามของนางนางคิดว่าในภายภาคหน้านางจะสามารถเป็นราชินีได้และแม้ว่าพระองค์จะมิมีวันชอบนางนางก็สามารถนอนในโรงศพเดียวกันกับพระองค์ได้เพคะ"จิงโม่เอ่ยอย่างระมัดระวังนางจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลี่เฉินเย่นและเห็นใบหน้าที่มืดมนขึ้นเรื่อยๆของเขา

"ท่านพ่อมิต้องกังวลไปเพคะหม่อมฉันเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้แล้วฉองเหลามิใช่คนโง่เมื่อถึงเวลานั้นนางต้องการเป็นราชินีก็ให้นางเป็นไปเพคะแล้วค่อยเปลี่ยนพระตำหนักราชินีของนางเป็นตำหนักหลึงกงจนกระทั่งได้ฝังลงไปกับพระองค์พระองค์เพียงต้องร่างราชโองการไว้ก่อนที่จะสวรรคตโดยบอกว่าพระองค์มิต้องการถูกฝังไปกับหญิงชั่วช้าผู้นี้และเมื่อถึงเพลานั้นฉองเหลามิสามารถไม่ทำตามพระประสงค์ของพระองค์เพคะ”จิงโม่ช่วยหลี่เฉินเย่นคิดหาวิธีอย่างระมัดระวังนางหวังว่าสิ่งนี้จะเบี่ยงเบนความสนใจของหลี่เฉินเย่นไปได้

หัวใจสำคัญที่นางเอ่ยในครั้งนี้คือการนำตัวฉองเหลาไปฝากเลี้ยงในนามของกุ้ยเฟยมิใช่การเตรียมการที่จะใช้ชีวิตกับกุ้ยเฟยในภายภาคหน้า

แต่อย่างไรก็ตามจิงโม่รู้สึกว่ามีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่จะทำให้ท่านพ่อมิโกรธมีเพียงวิธีนี้ท่านพ่อจึงจะ...