ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 512
สรุปบท ตอนที่512พวกเจ้าทำได้ดีมาก: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปตอน ตอนที่512พวกเจ้าทำได้ดีมาก – จากเรื่อง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
ตอน ตอนที่512พวกเจ้าทำได้ดีมาก ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดยนักเขียน ลิ่วเยว่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่512พวกเจ้าทำได้ดีมาก
เมื่อยามที่ชูเซี่ยตื่นขึ้นมาอีกครั้งจากการหลับใหลก็ได้พบกับใบหน้าที่เย็นชาและตึงเครียดของหลี่เฉินเย่นและใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของจิงโม่
ชูเซี่ยแตะที่หน้าผากของตนมิมีอาการป่วยไข้และมิได้รู้สึกปวดศีรษะดังนั้นนางคงจะสลบไปเพราะความอ่อนล้าหลี่เฉินเย่นและจิงโม่มิควรโศกเศร้าถึงเพียงนั้น
"มิใช่ว่าข้าฟื้นขึ้นมาแล้วหรือ?เหตุใดพวกเจ้าทั้งสอง..."ชูเซี่ยถอนหายใจอย่างจนปัญญาแต่มิสามารถเอ่ยคำปลอบโยนออกมาได้
"ท่านแม่ฉองเหลามิต้องการพระองค์แล้วเพคะ"จิงโม่ได้ยินเสียงถอนหายใจของชูเซี่ยพลันนางก็เช็ดน้ำตาออกจากหางของตนพลางเอ่ยกับชูเซี่ยอย่างจริงจังตั้งใจ
ชูเซี่ยจ้องมองไปยังจิงโม่อย่างมิเข้าใจในความหมายจากนั้นไม่นานนางก็เอ่ยเสียงเบา"เขาทอดทิ้งมารดาเช่นข้าหรือ?ข้าทำอันใดให้เขามิพอใจหรือ?"
เมื่อเห็นใบหน้าที่สวยงามอ่อนช้อยของจิงโม่ใจของชูเซี่ยก็อ่อนลงแต่เห็นได้ชัดว่านางมิได้นำคำพูดของจิงโม่มาใส่ใจในเพลาที่อยู่ที่เมืองหนานซานพี่น้องคู่นี้ก็มักจะเล่นแสดงละครกันเช่นนี้เพียงแค่นางทำสิ่งที่พวกเขามิชอบใจพวกเขาก็จะทอดทิ้งมารดาเช่นนี้
หลี่เฉินเย่นมองรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของชูเซี่ยพลันหัวใจของเขาก็เจ็บปวดเขาปกป้องผู้หญิงที่ตนเองรักใคร่ที่สุดได้ไม่ดีพอแม้กระทั่งบุตรที่นางเฝ้ารักใคร่ทะนุถนอมก็ไปอยู่ที่ตำหนักของผู้อื่นเขามิรู้ว่าตนเองควรจักเอ่ยออกมาเช่นไรรู้สึกราวกับในปากของตนเต็มไปด้วยต้นหวงเหลียนก็ไม่ปาน
"ท่านแม่ครานี้มิใช่ความผิดของพระองค์ฉองเหลาเขา..."
"อืมเพลานี้นับว่าเจ้ารู้ความนักเจ้ามิได้มิต้องการแม่เช่นเดียวกับฉองเหลามิเช่นนั้นแม่คงเศร้าโศกนัก"ชูเซี่ยเอ่ยอย่างเงียบเชียบและอ่อนโยนพลางหัวเราะและพูดคุยกับจิงโม่
จิงโม่ถูกมารดาของตนเอ่ยแทงใจดำเข้าแล้วนางรู้ผิดชอบชั่วดีที่ใดกันนางถูกฉ่ายเวินทอดทิ้งต่างหากมิเช่นนั้นผู้ที่มิต้องการมารดาในเพลานี้ก็คงเป็นนาง
"ท่านแม่ครานี้มิใช่อย่างที่พระองค์คิดเพคะฉองเหลาต้องการถูกอุปถัมภ์ในนามของหรูกุ้ยเฟยเขา..."จิงโม่เหลือบไปมองที่หลี่เฉินเย่นเมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของหลี่เฉินเย่นที่มิคิดจะเอ่ยอันใดออกมาในที่สุดนางจึงสูดหายใจเข้าลึกๆและเอ่ยกับชูเซี่ย
และเมื่อชูเซี่ยได้ฟังคำพูดของจิงโม่นางตะลึงงันพลางจ้องมองไปยังหลี่เฉินเย่นหลี่เฉินเย่นพยักหน้าเบาๆให้นาง
เพลานี้ชูเซี่ยถึงเข้าใจดีว่าความหมายที่ฉองเหลามิต้องการนางแล้วมิใช่การละเล่นในวัยเด็กแต่เขาต้องการถูกรับเลี้ยงดูในนามของหรูกุ้ยเฟย
"พระองค์ก็เห็นด้วยหรือเพคะ?"ชูเซี่ยจ้องมองไปยังหลี่เฉินเย่นและคำตอบในใจของเขาก็ชัดเจนแล้วเพียงแต่ว่านางมิอยากที่จะเชื่อว่าหลี่เฉินเย่นจะยอมเสียสละลูกชายของตนเพื่อตนเอง
หลี่เฉินเย่นมีสนมมากมายเพียงใดบุตรทั้งสองของพวกเขารู้ดีที่สุดสิ่งนี้ทำให้ชูเซี่ยสงสัยเกี่ยวกับพิษในร่างกายของตนนางจ้องมองไปยังหลี่เฉินเย่นเพื่อรอให้เขาเอ่ยปากออกมา
“พวกเจ้าทำได้ดีมาก”ชูเซี่ยจ้องมองจิงโม่กล่าวถึงฉ่ายเวินด้วยอารมณ์ที่โกรธเกรี้ยวดวงตาของนางยังคงไว้ซึ่งความอ่อนโยนแต่ทว่าคำพูดของนางกลับทำให้จิงโม่และหลี่เฉินเย่นตกตะลึงพวกเขาจ้องมองชูเซี่ยอย่างมิอยากจะเชื่อ
พวกเขาต่างก็พร้อมที่จะรับมือกับความโกรธเกรี้ยวของชูเซี่ยอีกทั้งพวกเขายังคิดมาดีแล้วว่าถ้าหากสีหน้าท่าทางของชูเซี่ยเด็ดขาดแน่วแน่พวกเขาทั้งสองก็จะนำตัวฉองเหลากลับมาจากตำหนักของหรูกุ้ยเฟยพวกเขาคิดถึงทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้แต่สิ่งเดียวที่มิได้คิดก็คือการที่ชูเซี่ยเห็นด้วยกับวิธีการของฉองเหลา
“ท่านแม่พระองค์หมายความว่าพวกเราควรจะปกป้องท่านพ่อหรือว่าเรื่องที่ฉองเหลาไปพระตำหนักของหรูกุ้ยเฟยเพคะ?จิงโม่มิค่อยแน่ใจนางมิคิดว่าเรื่องที่ตนเองทำนั้นจะสามารถได้รับคำชมเชยจากท่านแม่ดังนั้นในเพลานี้นางจึงภาคภูมิใจเล็กน้อยและมิอยากจะเชื่อหูของตนเอง
“เฉินเย่นหม่อมฉันกำลังกลุ้มใจว่าทำอย่างไรจึงจะส่งฉองเหลาให้ฉ่ายเวินได้คิดมิถึงว่า...”ใบหน้าของชูเซี่ยประดับไปด้วยรอยยิ้มหลี่เฉินเย่นจ้องมองชูเซี่ยอย่างมิอยากจะเชื่อหูของตนเองชูเซี่ยหมายความว่าอย่างไรกัน?นางสนับสนุนการให้ฉองเหลาไปเสี่ยงอันตรายหรือ?นางก็รู้ดีถึงการวางตัวของฉ่ายเวินเหตุใดจึงสามารถปล่อยให้ฉองเหลาไปอยู่กับฉ่ายเวินที่นั่น？
“ชูเซี่ยเจ้าเคยพูดว่ามิว่ามีเรื่องอันใดก็จะมิปิดบังข้าเพลานี้เจ้า...”หลี่เฉินเย่นเอ่ยถามลองเชิงออกไปเขาจ้องมองชูเซี่ยอย่างไม่วางตาเป็นเชิงบอกให้ชูเซี่ยมองออกจากใบหน้าของเขาว่าเขาต้องการคำตอบ
“เฉินเย่นฉองเหลาสามารถปกป้องตนเองได้เพคะแม้แต่ยาพิษที่ร้ายแรงที่สุดของฉ่ายเวินก็มิสามารถทำอันใดเขาได้พูดอีกอย่างก็คือรูปร่างหน้าตาฉองเหลาเหมือนพระองค์ในวัยเยาว์ฉ่ายเวินชอบพอเขามากแล้วมันจะมีอันใดที่มิดีต่อเขาเล่าเพคะ!”
ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะตรงกันข้ามในบัดดลเดิมทีหลี่เฉินเย่นและจิงโม่กังวลว่าชูเซี่ยจะรับความจริงที่ฉองเหลาถูกหรูกุ้ยเฟยรับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมมิได้แต่ทว่าเพลานี้กลับกลายเป็นรู้สึกสบายใจต่อการกระทำของพวกเขา
เหตุการณ์กลับตาลปัตรนี้มาเร็วเกินไปพวกเขายังมิทันคิดถึงวิธีรับมือเมื่อได้ฟังคำพูดของชูเซี่ยหลี่เฉินเย่นและจิงโม่สองพ่อลูกก็ลอบจ้องตากันแต่สายตาของฝ่ายตรงข้ามกลับมิมีคำตอบที่พวกเขาต้องการค้นหา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...