ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 514

ตอนที่514การปรากฏตัวของหลี่อวิ๋นลี่

เพียงแต่ว่าผู้คนในตำหนักฉ่านเหว่ยล้วนมิรู้ผู้ที่พวกเขามีกังวลอย่างฉองเหลาเพลานี้เขาอยู่ในตำหนักของหรูกุ้ยเฟยนั้นได้รับความโปรดปรานยิ่งนัก

หรูกุ้ยเฟยมิคิดว่าเพียงไม่นานฉองเหลาก็ยอมย้ายเข้ามายังตำหนักของนางในเพลาที่เขานำของใช้ส่วนตัวตั้งวางลงที่เบื้องหน้าของฉ่ายเวินเขาเอ่ยเสียงนุ่มนวล“ท่านแม่หรูท่านพ่อและท่านแม่ของกระหม่อมไม่ต้องการกระหม่อมแล้วพะยะค่ะขอท่านทรงโปรดยอมรับกระหม่อมเป็นบุตรด้วยเถิดต่อจากนี้กระหม่อมจะเป็นบุตรชายของพระองค์กระหม่อมจะเคารพเชื่อฟังท่านแม่พะยะค่ะ”

น้ำเสียงที่นุ่มนวลเช่นนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ฉ่ายเวินอยากจะได้ยินนางจ้องมองไปยังร่างที่คล้ายคลึงกับหลี่เฉินเย่นเมื่อวัยเยาว์อย่างฉองเหลาพลันหัวใจของนางก็อ่อนลง

เพลานี้นางมิสนใจว่าผู้ใดจะเป็นผู้ให้กำเนิดฉองเหลาออกมาเขาเรียกนางว่าท่านแม่ต่อจากนี้นางจักรับเลี้ยงเขาเป็นบุตรบุญธรรมในนามของตนเอง

ศิษย์พี่รักฉองเหลาเพียงใดนางรู้ดีเมื่อมีฉองเหลาอยู่ในกำมือของนางนางมิเชื่อว่าศิษย์พี่จะยังมีสนใจใยดีตนขอเพียงแค่ศิษย์พี่ปรารถนาที่จะเดินเข้ามาในตำหนักของนางนางก็จะมีวิธีที่จะทำให้ศิษย์พี่เห็นข้อดีของตนเองนางจะสามารถใช้ชีวิตอยู่กับศิษย์พี่ได้อย่างมีความสุข

สำหรับในอนาคตถ้าหากว่านางมีบุตรของตนเองฉองเหลาก็จะต้องให้โอกาสเขาก่อนแต่ก่อนที่นางจะมีบุตรของตนเองนั้นนางจะใช้ประโยชน์จากฉองเหลาให้มากที่สุดทำให้ความสัมพันธ์ของตนเองและศิษย์พี่มีการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดี

และในส่วนของหนานจ้างกับหลี่อวิ๋นลี่จะเป็นเช่นไรนั้นฉ่ายเวินมิได้สนใจแม้ว่าพวกเขาเป็นผู้เดียวที่สามารถให้ฐานะที่โดดเด่นราวกับเจ้าหญิงเช่นนี้แก่นางได้และเป็นผู้ที่มอบชีวิตใหม่ให้นางอีกครั้งหนึ่ง

นางรู้สึกว่าตนเองทำเพื่อหลี่อวิ๋นลี่และหนานจ้าวมามากพอแล้วพวกเขาก็เป็นเพียงการใช้แลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันถ้าหากว่าก่อนหน้านี้มิเคยคิดสมรู้ร่วมคิดกับหลี่เฉินเย่นในการทำร้ายชูเซี่ยและเพื่อเอาชนะใจของศิษย์พี่แล้วล่ะก็เพลานี้นางได้เห็นความล้มเหลวของหลี่อวิ๋นลี่หลายครั้งหลายครานางจึงมิเชื่อว่าเขาสามารถทำให้ตนเองสมปรารถนาได้เพลานี้อย่างไรเสียฉองเหลาก็อยู่ข้างกายของนางนางรู้สึกว่าแทนที่จะเชื่อในหลี่เฉินเย่นมิสู้เชื่อใจตนเองยังดีเสียกว่า

“ท่านแม่ต่อไปนี้กระหม่อมจะเชื่อฟังท่านแม่นิว่าหญิงผู้ใดก็อย่าได้คิดมารังแกพระองค์ที่ตำหนักแห่งนี้อีกทั้งเสด็จย่าด้วยต่อไปนี้หากพระองค์จักไปเยี่ยมเยียนก็พากระหม่อมไปด้วยเสด็จย่าก็จะมิให้ท่านแม่เข้าไปก็มิได้อีกทั้ง....”ฉองเหลาเอ่ยกับฉ่ายเวินเสียงเบา

เขาตระหนักดีถึงประโยชน์ที่เขาสามารถนำมาให้ฉ่ายเวินได้และในการเผยแพร่เกี่ยวกับด้านนี้เขามิต้องลงแรงอันใดมาก

“ดีเจ้าก็วางใจเถิดต่อจากนี้ข้าจะดูแลเจ้าให้ดีจากนี้เจ้าจะมิใช่ผู้ที่มิมีเสด็จตากับเสด็จยายอีกต่อไปเสด็จตาเสด็จยายของเจ้าอยู่ที่หนานจ้าวเมื่อถึงเพลานั้นพวกเขาจะช่วยให้เจ้าได้ขึ้นของบัลลังก์...”เมื่อฉ่ายเวินได้ฟังถ้อยคำของฉองเหลาในใจของนางก็มีความพึงพอใจในตัวบุตรคนนี้มากยิ่งขึ้นจนกระทั่งนางคิดว่าตนเองนั้นเสียหน้าอยู่ต่อหน้าจิงโม่กับฉองเหลาไปแล้วกี่คราสิ่งนี้ล้วนเป็นเป็นเพราะเด็กสาวที่มีแผนการแปลกประหลาดเช่นจิงโม่แต่ทว่าฉองเหลากลับดูเป็นผู้ที่ภักดีและหัวอ่อนยิ่งนัก

ฉองเหลาได้ฟังคำของฉ่ายเวินก็พยักหน้ารับอย่างดีใจแท้จริงแล้วก้นบึ้งของหัวใจกลับรู้สึกเหยียดหยามและมิรู้ว่าผู้ใดบอกหญิงสารเลวผู้นี้ว่าตนเองมิมีเสด็จตาเสด็จยายเสด็จตาเสด็จยายของตนเป็นคนจิ้งกั๋วโฮ่วมีฝีมือในการสงครามที่ยอดเยี่ยมหนานจ้าวจักคิดเปรียบเทียบได้เยี่ยงไรกันเพียงแต่ว่าเพลานี้มิใช่เวลาที่จะโต้เถียงกับฉ่ายเวินฉองเหลายินยอมที่จะเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายอยู่ที่เบื้องหน้าของฉ่ายเวิน

“ท่านแม่เลี้ยงต่อไปนี้กระหม่อมอยู่ได้เพียงแค่กับพระองค์แล้วท่านแม่ของกระหม่อมป่วยหนักเสด็จพี่ก็รังแกกระหม่อมเสด็จพี่นั้นเลวร้ายมากทุกๆครั้งมักจะแย่งของของกระหม่อมยามที่ท่านแม่ทำผัดเผ็ดกุ้งมังกรนางก็ชอบแอบขโมยเสวยจนหมดโดยที่มิบอก...”ฉองเหลาเอ่ยออกมามากมายวาจาของเขาจิงใจจนทำให้ฉ่ายเวินรู้สึกเจ็บปวดนางรู้สึกว่าการมีพี่สาวที่พิลึกพิลั่นเช่นนั้นคงจะเป็นความทุกข์ทรมานของฉองเหลาอย่างมากจิงโม่แย่งชิงในสิ่งที่ควรจะเป็นความสุขของฉองเหลาไป

“เด็กดีต่อไปนี้ข้าจะปฏิบัติดีกับเจ้าจักมิให้เจ้าได้รับความเจ็บปวดเช่นนั้นอีก”ฉ่ายเวินมองเห็นคลาบน้ำตาจากดวงตาของฉองเหลาพลันดวงใจของนางก็เจ็บปวดนางกอบกุมฝ่ามือของเขาใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกว่าวาจาของนางเปล่งออกมาจากหัวใจ

เพลานี้ถ้อยคำที่เอ่ยออกมานั้นเป็นจริงอย่างแน่นอนแต่ทว่านางรู้ดีว่าถ้าหากนางมีบุตรเป็นของตนความจริงใจของนางก็จะเปลี่ยนไป

“ท่านแม่กระหม่อมก็จะรักพระองค์กระหม่อมจะให้ท่านพ่อมาหาพระองค์เชื่อกระหม่อมนะพะยะค่ะ”ในที่สุดเขาก็นำเอาเรื่องราวที่ฉ่ายเวินรอคอยมากที่สุดเอ่ยออกมาใบหน้าของนางเปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างหนักหน่วง

แท้จริงแล้วถ้อยคำมากมายที่ฉองเหลารับปากกับนางล้วนมิสู้ประโยคที่ทำให้นางพอใจที่สุดนี้

“ข้าคิดว่าการมาพบเจ้าในครานี้เจ้าจะยังมีใบหน้าที่อมทุกข์เสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้า...ช่วงเพลานี้ผ่านไปมิเลวหรือ?แต่ข้าก็มิเห็นได้ยินเรื่องราวที่หลี่เฉินเย่นมายังตำหนักของเจ้า”พลันน้ำเสียงที่เอ่ยเสียดแทงประชดประชันของชายผู้หนึ่งก็ดังเข้ามาที่ใบหูของนาง

ฉ่ายเวินหันศรีษะกลับไปก็พบผู้ที่อยู่ในชุดคลุมมังกรทองในเพลากลางคืนกำลังนั่งอยู่มิห่างจากนางมากนัก

การปรากฏตัวโดยมิบอกกล่าวล้วนเป็นนิสัยของหลี่อวิ๋นลี่แต่ทว่าในครั้งนี้กลับทำให้ฉ่านเวินตกใจเป็นอย่างมาก

สาเหตุที่นางตกใจมีสองประการประการแรกคืออาภรณ์ของหลี่อวิ๋นลี่ที่เคลื่อนไหวเกินไปอีกทั้งยังงดงามกว่าอาภรณ์ขององค์หญิงแห่งหนานจ้าวเช่นนางประการที่สองคือท่าทีของเขาถึงแม้ว่านางจะคาดการณ์ไว้แล้วแต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่มีเลศนัยมองมาที่ตนเองของหลี่อวิ๋นลี่ฉ่ายเวินก็ยังคงตะลึงงัน

ผู้คนตระกูลหลี่ล้วนมีผิวพรรณที่ดีใบหน้าของหลี่อวิ๋นลี่นั้นก็นับว่าโดดเด่นในวงตระกูลเพียงแต่หลายปีมานี้ความสนใจของเขาล้วนมีแต่การแก้แค้นเดิมทีมิได้สนใจในการดูแลใบหน้าของตนเท่าใดแต่ทว่าเพลานี้ราวกับเปลี่ยนไปเป็นอีกคน

ขนคิ้วของเขาได้รับการตกแต่งอย่างพิถีพิถันอีกทั้งยังโกนหนวดเคราจนสะอาดหมดจดใบหน้าของเขาแต่งแต้มไปด้วยผงหอมดูแล้วราวกับว่าผิวพรรณของเค้าละเอียดเกลี้ยงเกลามากยิ่งขึ้น

ฉ่ายเวินจ้องมองหลี่อวิ๋นลี่พลางเอ่ยอย่างร้อนอกร้อนใจ“เจ้ามาทำอันใด?เจ้ารู้หรือไม่การที่เจ้าเคลื่อนไหวเข้ามาในวังเช่นนี้ถ้าหากมีผู้ใดพบเจอเข้าเพลานั้นเจ้าและข้า...

หากเป็นแต่ก่อนฉ่ายเวินจักมิสนใจแม้แต่น้อยแต่ทว่าเพลานี้นางรู้สึกว่าอนาคตที่งดงามกำลังอยู่ในกำมือของนางนางมิต้องการที่จะลงไปเกลือกกลั้ววุ่นวายกับหัวขโมยเช่นหลี่อวิ๋นลี่