ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 516

ตอนที่516การควบคุมโอรสสวรรค์เพื่อบัญชาการเจ้าผู้ครองแคว้น

ฉ่ายเวินและหลี่อวิ๋นลี่สบตาซึ่งกันและกันและในที่สุดพวกเขาก็หัวเราะออกมาเพียงแต่ว่าความว่างเปล่าที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของพวกเขายังคงเป็นความทรยศหักหลังต่อกันของพวกเขาทั้งสองฝ่าย

“อย่างไรเสียพวกเราก็ร่วมมือกันแล้วเจ้ามิจำเป็นจะต้องเอาชีวิตของข้า”ฉ่ายเวินฝืนยิ้มออกมาในใจของนางรู้แล้วว่าจะค้นหาพิษในร่างกายของตนได้อย่างไรแต่ทว่าในเพลานั้นใจของนางสับสนเป็นอย่างมากนางเพียงหวังว่าคำพูดของหลี่อวิ๋นลี่จะชี้นำทางให้นางสักเล็กน้อย

“แล้วเจ้ามิต้องการชีวิตของข้าแล้วหรือ?หลี่อวิ๋นลี่เอ่ยถามกลับไปเสียงเบาแต่ทว่าดวงตาที่จ้องมองไปยังฉ่ายเวินกลับเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

ถ้าหากมิใช่เพราะในเพลานี้ตนเองยังมิแน่ใจว่าฉ่ายเวินลงมือขั้นตอนใดกับตนเขาจะเอาชีวิตของนางเสียตอนนี้แต่ชัดเจนว่าเพลานี้เขายังมิสามารถทำเช่นนั้นได้

ทั้งสองฝ่ายนิ่งเงียบและจ้องตากันอีกครั้งในดวงตาของพวกเขาทั้งสองรู้อยู่แก่ใจโดยมิต้องป่าวประกาศ

“นำยาถอนพิษมาให้ข้า”หลี่อวิ๋นลี่เอ่ยออกมาน้ำเสียงของเขาเป็นการออกคำสั่งฉ่ายเวินเงยหน้าขึ้นนางยิ้มพลางจ้องมองหลี่อวิ๋นลี่ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“เหตุใดเล่า?”

“เจ้าคิดว่าข้าจะเอาชีวิตของเจ้ามิได้หรือ?คิ้วของหลี่อวิ๋นลี่ยับยู่ยี่ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดุเดือดฝ่ามือหนาจับข้อมือของนางไว้แน่นพยายามควบคุมความโกรธที่กำลังจะปะทุออกมา

ฉ่ายเวินจ้องมองหลี่อวิ๋นลี่พลางยิ้มอย่างขมขื่นและในที่สุดนางจึงเอ่ยออกมาอย่างเชื่องช้า“เจ้าวางใจได้ข้ามิกล้าเอาชีวิตเจ้านิสัยใจคอของเจ้านั้นข้ารู้ดีข้าย่อมมิกล้าเข้าไปยุ่ง”

“ถ้าเช่นนั้นข้า...”หลี่อวิ๋นลี่ครุ่นคิดถึงความผิดปกติในช่วงนี้ของเขาพลางจ้องมองฉ่ายเวินด้วยความสงสัย

“ข้าพูดความจริง”สายตาของฉ่ายเวินมีความจริงใจใบหน้าของนางเคร่งขรึม

“ข้ามิเชื่อ”หลี่อวิ๋นลี่กดเสียงต่ำมุมปากของเขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายความเหี้ยมโหดบนใบหน้ามิลดน้อยลง

“ร่างกายของเจ้าเองย่อมชัดเจนที่สุดข้าเพียงแค่รู้สึกว่าช่วงนี้เจ้าเปลี่ยนไปราวกับดูแลตัวเองมากยิ่งขึ้นดังนั้นข้าจึงพยายามเอ่ยลองเชิงเจ้าเท่นนั้นรอบกายของเจ้ามีแต่ผู้ที่มีความสามารถหากข้าไปวางยาเจ้าคงมิต้องรอให้วางยาพิษดอกตัวข้าเองก็คงจักมิมีชีวิตแล้วข้ารู้อันใดควรอันใดไม่ควร”ฉ่ายเวินเอ่ยเสียงเบาน้ำเสียงของนางเอ่ยออกมาอย่างจนปัญญา

หลี่อวิ๋นลี่จ้องมองฉ่ายเวินด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกราวกับว่ากำลังพินิจพิเคราะห์ว่าคำพูดของนางจริงหรือเท็จ

หลางฟงติ่งมีหมอที่เก่งกาจเจ้าสามารถให้พวกเขามาวัดชีพจรของเจ้าได้เจ้าไม่ได้ถูกวางยาพิษจริงๆข้าเพียงแค่หยอกล้อเจ้าเล่นเท่านั้นฉ่ายเวินถูกหลี่อวิ๋นลี่จ้องมองจนรู้สึกอึดอัดนางมองหลี่อวิ๋นลี่ราวกับต้องการขอให้ยกโทษให้ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

มีการวิงวอนขอร้องอยู่ในน้ำเสียงของนางในดวงตาก็คลอไปด้วยน้ำตาราวกับว่ากำลังเสียใจและผิดหวังเป็นอย่างมาก

วาจาของฉ่ายเวินทำให้อารมณ์เคร่งเครียดของหลี่อวิ๋นลี่ลดน้อยลงไปสามวันก่อนหน้านี้หมอหลวงเพิ่งจะมาวัดชีพจรให้เขาหมอหลวงเอ่ยว่าร่างกายของเขามิมีความผิดปกติอันใด

ที่ฉ่ายเวินเอ่ยเป็นเรื่องจริง

ถึงสัญชาตญาณจะบอกเขาว่ามิควรเชื่อฉ่ายเวินแต่ทว่าเพลานี้นอกจากการเชื่อใจนางก็มิมีวิธีอันใดอีก

“ทางที่ดีเจ้ามิควรทำอันใดตามอำเภอใจมิเช่นนั้นข้าจะมิปล่อยเจ้าไปแน่!”หลี่อวิ๋นลี่เอ่ยกระซิบอย่างข่มขู่ฉ่ายเวินยืนคอตกราวกับผู้ที่ทำความผิด

“การที่ข้าเอ่ยหยอกล้อเจ้าเช่นนี้ก็ทำให้ข้าตื่นตระหนกจนแทบสิ้นสติแล้วข้าจะกล้าทำตามอำเภอใจได้เยี่ยงไรพูดอีกอย่างก็คือมิว่าข้าจะอยู่ที่ใดก็มิสามารถหลบหนีออกไปจากสายตาของเจ้าได้ข้าจะกล้าทำเรื่องไม่ดีต่อเจ้าได้เยี่ยงไร?”ฉ่ายเวินเอ่ยเสียงเบาหลี่อวิ๋นลี่สบถออกมาในลำคอพลันความกัดกลุ้มในหัวใจของเขาก็ยิ่งลดน้อยลง

เพราะว่าตั้งแต่ฉ่ายเวินได้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งนางก็อยู่ภายใต้การดูแลของคนของเขามาโดยตลอดนางไม่มีท่าทีที่ส่อให้เห็นว่าจะวางยาพิษเขาจริงๆ

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหลี่อวิ๋นลี่กลับสู่โหมดปกติฉ่ายเวินจึงโล่งใจได้นางจึงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง“ถ้าเช่นนั้นแล้วสารพิษในร่างกายของข้าเล่า?ก็เป็นของปลอมใช่หรือไม่?”

ในหัวใจของฉ่ายเวินมีความหวังว่าจะเป็นเช่นนั้นแต่ทว่าใบหน้าของนางกำลังจะเน่าเปื่อยจริงๆใบหน้าเดิมสามารถใช้ได้เป็นเวลาถึงหนึ่งปีแต่ทว่าเพลานี้เพียงแค่สองเดือนก็ดูจะเป็นไปไม่ได้

“เค้ามิได้มีเยื่อใยต่อเจ้าเลยแม้แต่น้อยแต่เจ้ากลับรักเขาอย่างสุดซึ้งพวกเจ้าทั้งสองช่างน่าสนใจเสียจริง”หลี่อวิ๋นลี่มิชอบที่ฉ่ายเวินรักใคร่หลี่เฉินเย่นในเมื่อรู้ว่าฉ่ายเวินนั้นรักใคร่หลี่เฉินเย่นและสิเน่ห์หาต่อหลี่เขาเพียงใดแต่ทว่าจิตใจที่ขมขื่นของตนที่ได้รับกลับมามีเพียงความอาฆาตพยาบาทที่ติดอยู่ในความทรงจำนี่จึงจะเรียกได้ว่าเป็นการประชดประชันดูถูกที่ยิ่งใหญ่

“นี่เป็นเรื่องของข้ามิเกี่ยวกับเจ้าเจ้าจำไว้ให้ดีว่ามิสามารถทำร้ายเขามิเช่นนั้นต่อให้ต้องตายข้าก็จักมิปล่อยเจ้าไป!”

แต่ทว่าเขารู้ว่าจักต้องระมัดระวังทุกกระเบียดนิ้วรอให้เขาได้ทุกอย่างสมปรารถนาเขาจะมิให้หนทางมีชีวิตอยู่แก่หลี่เฉินเย่น

“ทางที่ดีเจ้าจำคำของตนเองไว้มิเช่นนั้นข้า...”ยังมิทันเอ่ยจบนางเพียงแค่มองไปยังหลี่อวิ๋นลี่ด้วยความหมายแฝงบางประการ

หลี่อวิ๋นลี่จ้องมองฉ่ายเวินเช่นกันก่อนหน้านี้เรื่องที่ฉ่ายเวินเอ่ยออกมายังคงติดตราตรึงอยู่ในใจของเขาราวกับว่าเดิมทีแล้วฉ่ายเวินมิได้เชื่อใจในตนเองเขาก็มิเชื่อใจนางเช่นกัน

เขาเพียงแค่หวังว่าตนเองจะมิได้ถูกวางยาพิษจริงๆมิเช่นนั้นฉ่ายเวินจักต้องตายโดยมิมีหลุมฝังศพ

“พูดมาเถิดเจ้าอยากให้เขาทำอันใด?”

ก่อนหน้านี้ที่ฮ่องเต้หนานจ้าวให้สาน์สตราตั้งแก่เจ้าเจ้ามีสองฉบับใช่หรือไม่?เอามันออกมาหนึ่งฉบับและขอให้หลี่เฉินเย่นแต่งตั้งฉองเหลาเป็นองค์รัชทายาท”หลี่อวิ๋นลี่เอ่ยออกมาเสียงเบา

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกว่าท่านพ่ออยากจะให้บุตรของข้าอยู่ทางฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของเมือง”ฉ่ายเวินเอ่ยเสียงเบา

“ท่านพ่อของเจ้าก็สามารถเปลี่ยนความตั้งใจได้หลี่อวิ๋นลี่เอ่ยด้วยรอยยิ้มฉ่ายเวินจ้องมองเขาอย่างเฉยเมยในหัวใจของนางเกลียดชังเขาเป็นอย่างมากฮ่องเต้หนานจ้าวจักเปลี่ยนความตั้งใจได้อย่างไรเห็นได้ชัดว่าเป็นเขา...

“เจ้าคิดจักทำอันใดกันแน่?”ฉ่ายเวินไม่เข้าใจเล็กน้อยเพียงเวลาไม่กี่เดือนก็เปลี่ยนความตั้งใจมันเป็นเพราะอะไรกันแน่?

“เรื่องราวของการควบคุมโอรสสวรรค์เพื่อบัญชาการเจ้าผู้ครองแคว้นเช่นนี้เจ้าว่าเป็นอย่างไรบ้าง?ข้ามิอยากเป็นฮ่องเต้แล้วข้าอยากเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน”หลี่อวิ๋นลี่เอ่ยออกมาช้าๆฉ่ายเวินจ้องมองเขาในใจของนางตกตะลึงเป็นอย่างมาก