ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 521

ตอนที่521เป็นเช่นนี้นับว่าดีมาก

“เพียงแค่ท่านพี่ของข้ายอมเป็นผู้นำทัพออกรบเจ้าก็จักยอมนำบุตรของเจ้ามาให้ข้าใช่หรือไม่?หลังจากไม่เอ่ยอันใดออกไปเนิ่นนานในที่สุดเฉินอวี่โหรวก็รวบรวมความกล้าและเอ่ยออกมาถึงแม้นางรู้ว่าการถามคำถามเช่นนี้ออกไปนั้นมันโหดร้ายยิ่งนัก

“มิเพียงแค่บุตรของข้าเท่านั้นคนรักของข้าข้าก็ยกให้เจ้าขอเพียงแค่ท่านพี่ของเจ้าทำสงครามกับแคว้นจื่อสวี้และได้รับชัยชนะเมื่ออถึงเพลานั้นตำแหน่งราชินีและนายหญิงของพรรคมังกรเหินก็จะเป็นของเจ้า”คำกล่าวของชูเซี่ยเต็มไปด้วยความจริงใจ

ถ้าหากสามารถทำให้เฉาถังสงบสุขสามารถทำให้หลี่เฉินเย่นเป็นกษัตริย์ของประเทศได้ดังใจปรารถนาจักให้นางละทิ้งสิ่งใดนางก็เต็มใจ

เฉินอวี่โหรวตะลึงงันเล็กน้อยก่อนที่ชูเซี่ยจะมาที่นี่นางได้เตรียมใจไว้แล้วว่าทั้งชีวิตนี้นางคงมิมีวาสนาต่อฮ่องเต้แต่ทว่าพอชูเซี่ยมาและหยิบยื่นแป้งหมี่ให้แก่นางทำให้นางรู้สึกถึงอนาคตที่งดงามราวกับภาพวาดที่กำลังจะผลิบานของตน

“ท่านพี่ของข้าจักต้องทำได้เป็นแน่...”เมื่อได้รับการรับปากจากชูเซี่ยนางรู้สึกสับสนอลหม่านนางจ้องมองชูเซี่ยหลายครั้งหลายคราที่นางไม่รู้ว่าเฉยอันใดออกไป

“เจ้ายังคงรักฮ่องเต้ใช่หรือไม่?ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะต้องช่วยเขาปกป้องเจียงซานแห่งนี้”เมื่อเห็นว่าเฉินอวี่โหรวยังคงลังเลนางจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา

โลกของผู้หญิงนั้นมิเคยง่ายดายเลยเพียงแค่รักใครคนหนึ่งก็พร้อมจะยอมตายและมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขาและตนเองกับเฉินอวี่โหรวก็เป็นผู้หญิงเช่นนั้นแต่ทว่าผู้ที่พวกนางตกหลุมรักคือหลี่เฉินเย่นเขาเป็นถึงกษัตริย์ของประชาชนดังนั้นความรักของพวกเขามิใช่เพียงความรู้สึกของชายและหญิงเท่านั้นพวกนางยังต้องช่วยกันปกป้องประชาชนและร่วมกันช่วยเขาแก้ปัญหา

นี่คือสิ่งที่เฉินอวี่โหรวมิเคยทำมาก่อนแต่นี่ก็เป็นสิ่งที่นางจะต้องก้าวเท้าไปข้างหน้า

เพราะว่าคนที่นางรักคือหลี่เฉินเย่น

ดังนั้นเจ้าจงไปโน้มน้าวใจท่านพี่ของเจ้าให้ปกป้องอาณาเขตเพื่อฮ่องเต้เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะได้เป็นท่านลุงขององค์รัชทายาท...”เรื่องเล่าหลังจากนั้นชูเซี่ยมิได้เอ่ยออกมาอันใดคือการทุ่มเทให้แคว้นอันใดคือคนเพียงคนเดียวทำเพื่อคนนับหมื่นคนอันใดคือครอบครัวคุณนางตาเหลียง...

“เจ้าจะต้องตายจริงหรือ?”เพราะการพรรณนาของชูเซี่ยทำให้ดวงตาของเฉินอวี่โหรววาวโรจน์พลันนางก็จ้องมองชูเซี่ยราวกับเพิ่งได้สติขึ้นมา

มิเพียงแค่พูดเปล่าชูเซี่ยยังวาดภาพอนาคตที่แสนงดงามของนางแต่ทว่าอนาคตนี้ล้วนเป็นเพราะการตายของชูเซี่ย

ถ้าหากชูเซี่ยยังมีชีวิตอยู่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้จะมิมีวันเป็นจริง

หลังจากที่เอ่ยถามออกไปเฉินอวี่โหรวก็ตะลึงงันนางจ้องมองชูเซี่ยอย่างละอายใจหลังจากนั้นจึงก้มศีรษะลงและมิได้เอ่ยอันใดออกมาอีก

ชูเซี่ยรู้ดีว่าเฉินอวี่โหรวกำลังซาบซึ้งใจ

คำพูดของชูเซี่ยก่อนหน้านี้อย่าว่าแต่เฉินอวี่โหรวเลยแม้แต่หญิงทุกคนในโห้วกงแห่งนี้ล้วนซาบซึ้งใจมิต้องพูดถึงอนาคตที่งดงามดอกเพียงแค่การได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้นั่นก็คือสิ่งที่พวกนางปรารถนาอยากจะได้รับมาโดยตลอด

“เจ้ารับประกันได้หรือว่าฮ่องเต้จะโปรดปรานข้า?ข้า...”พลันเฉินอวี่โหรวก็เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัยยามที่นางเอ่ยออกมานางจ้องมองชูเซี่ยในดวงตาของนางเปี่ยมไปด้วยความสุข

“สิ่งนี้ข้ามิสามารถรับประกันได้ความรู้สึกเป็นเรื่องของบุคคลสองคนแต่ข้าสามารถรับประกันได้ว่าข้าจักมิมีทางเข้ามายุ่งย่ามเป็นอันขาด”ชูเซี่ยเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นเฉินอวี่โหรวยังคงเป็นสาวน้อยที่รักหลี่เฉินเย่นอย่างโง่งมเฉินอวี่โหรวต้องการให้เขามีความสุขทั้งชีวิตแต่สิ่งนี้เป็นสิ่งที่นางมิสามารถรับประกันได้จริงๆสิ่งที่นางสามารถทำได้คือขอร้องให้หลี่เฉินเย่นดูแลเฉินอวี่โหรวให้ดีและสิ่งที่นางสามารถทำได้ก็คือนำความอาลัยอาวรณ์ที่หลี่เฉินเย่นมีให้ตนใส่ลงไปที่ข้างกายของเฉินอวี่โหรว

นี่คือขีดจำกัดที่นางสามารถทำได้

“ข้ารู้ว่าข้ามิควรร้องขอมากเกินไปข้าจะทำให้ดีที่สุดข้าสามารถทำได้...เจ้าวางใจเถิดข้าสามารถทำให้ฮ่องเต้โปรดปรานข้ารักข้าได้ข้าสามารถ...”ราวกับว่าเฉินอวี่โหรวกำลังเอ่ยพึมพำกับตนเองและราวกับว่ากำลังรับปากกับชูเซี่ย

เพียงแต่ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องในภายภาคหน้ามิได้เกี่ยวข้องอันใดกับชูเซี่ยอีกต่อไป

แต่เพียงแค่คิดว่าหลี่เฉินเย่นจะต้องจูงมือผู้อื่นอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าในใจของชูเซี่ยก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศกทุกข์ทรมาน

เขาจ้องมองไปที่โหรวเฟยด้วยความโมโหก่อนเอ่ยออกมาทีละคำอย่าวชัดเจน“เจ้าไปบอกเฉินหยวนชิ่งมิต้องหวังที่จะได้ตัวฉองเหลาข้าจะออกคำสั่งให้ฉองเหลากลับไปเป็นบุตรบุญธรรมของหรูกุ้ยเฟยต่อไป”

เมื่อมองเห็นสายตาที่เป็นปฏิปักษ์ของหลี่เฉินเย่นพลันหัวใจที่สงบของนางก็สั่นไหวขึ้นแต่ทว่าเพลาที่จ้องมองหลี่เฉินเย่นอุ้มชูเซี่ยไว้ในอ้อมแขนและเดินจากไปในหัวใจของนางก็กระโดดขึ้นไปในก้อนเมฆอีกครา

ฮ่องเต้เป็นกังวลเกี่ยวกับชูเซี่ยแล้วมันอย่างไรเล่า?เพราะสุดท้ายชูเซี่ยก็ต้องตายอยู่ดี

หลี่เฉินเย่นมิมีอารมณ์ที่จะสนใจโหรวเฟยเขาต้องทนมองชูเซี่ยสลบไสลลงไปต่อหน้าต่อตาของตนซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลี่เฉินเย่นมิกล้าลังเลอันใดอีกแล้วถึงแม้ว่าเขาจะต้องตัดฉองเหลาทิ้งไปก็จะต้องทำให้ชูเซี่ยมีชีวิตอยู่ต่อได้ขอเพียงแค่นางยังมีชีวิตอยู่ถึงจะสามารถถอนพิษได้ถึงจะสามารถนำตัวฉองเหลากลับมาได้ขอเพียงแค่ชูเซี่ยมีชีวิตอยู่หัวใจของเขาจึงจะสมบูรณ์เค้าจึงจะมีกระจิตกระใจที่จะรับมือกับสถานการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นเขาจึงจะสามารถมีเรี่ยวแรงกำลังเปลี่ยนแปลงจุดจบที่น่าเศร้าสลดนี้

ดังนั้นเขาจะต้องช่วยชีวิตชูเซี่ยก่อนขอเพียงแค่นางหายดีทุกอย่างก็จะสามารถเป็นไปได้

เมื่อส่งตัวชูเซี่ยกลับไปที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยแล้วหลี่เฉินเย่นก็ออกคำสั่งให้นำตัวฉองเหลากลับไปเป็นบุตรบุญธรรมภายใต้นามของหรูกุ้ยเฟยเช่นเดิมเหตุผลก็คือเพื่อบำรุงขวัญหรูกุ้ยเฟยและเพื่อแสดงความปรารถนาดีต่อหนานจ้าว

ฉ่ายเวินจึงต้องทำตามคำสัญญาของตนหลักจากรับสั่งของฮ่องเต้นางก็ส่งยาชะลอพิษมายังตำหนักฉ่ายเหว่ย

หมอเทพจูเก๋อตรวจสอบยานั้นเป็นเวลานานก่อนจะวางใจนำมันไปให้ชูเซี่ยในเวลาเพียงไม่นานชูเซี่ยก็ตื่นจากการหลับใหลนางมิรู้สึกถึงอาการปวดศีรษะที่ยืดเยื้อมานานหลายวันชูเซี่ยพอจะคาดเดาได้ว่าหลี่เฉินเย่นใช้ฉองเหลาเพื่อแลกกับยาชะลอพิษนี้

“ข้าขอโทษถ้าให้เลือกระหว่างเจียงซานกับเจ้าข้าเลือกได้เพียงเจ้าเท่านั้นข้า...”การที่เขานำฉองเหลาส่งไปเป็นบุตรบุญธรรมของฉ่ายเวินอีกครานั้นจะต้องมีผู้คนจำนวนมากกร่นด่าตนเองแต่แล้วมันอย่างไรเล่าเพราะเขาไม่กล้าคิดว่าถ้าหากมิมีชูเซี่ยแล้วเจียงซานจะมีความหมายอันใดกับตนเอง

“มิเป็นอันใดเพคะข้าเข้าใจ”ชูเซี่ยกอบกุมฝ่ามือของหลี่เฉินเย่นเบาๆน้ำเสียงของนางนุ่มนวลมิได้มีความโกรธเกรี้ยวอย่างที่หลี่เฉินเย่นคาดเดาไว้

เขาจ้องมองชูเซี่ยอย่างตกตะลึงชูเซี่ยส่งยิ้มให้เขานางเอ่ยเพียงหนึ่งประโยค“ภายใต้สถานการณ์ที่วุ่นวายเช่นนี้ข้ามิสามารถถูกยาถอนพิษทำให้วอกแวกได้เป็นเช่นนี้ดีแล้วเพคะ”