ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 524

ตอนที่524ยุคสมัยที่สงบสุข

หลายปีต่อมาท่านอ๋องหลี่อวิ่นกังแห่งแคว้นเจิ้นได้เข้ายึดคำสั่งของตาประทับและนำทหารม้ากว่าแสนนายไปออกรบกับหนานจ้าว

ท่านแม่ทัพเฉินหยวนชิ่งนำทหารมากกว่าแสนนายไปไล่ตามที่แคว้นจื่อสวี้และเขตชายแดนของทั้งสองแคว้นในขณะเดียวกันนายทหารกว่าห้าหมื่นนายของกองทัพเก้อโจวนำทัพโดยซูเหย่นเขาต่อให้เฉินหยวนชิ่งให้วิ่งไปยังเขตชายแดนก่อน

เป็นเพราะว่ากองทัพที่ออกรบต้องการกอหญ่าและเมล็ดพืชพันธ์ที่เป็นปัญหาต่างๆหลี่เฉินเย่นรีบร้อนจนมือเป็นระวิงทุกคราที่เขากลับไปยังตำหนักฉ่ายเหว่ยชูเซี่ยก็หลับไปแล้ว

ดูเหมือนว่าชูเซี่ยมิได้กังวลในเรื่องราวของราชวงศ์นางเพียงแค่ทำหน้าที่สนมเอกของวังอย่างสงบสุขชูเซี่ยที่เป็นเช่นนี้ทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกแปลกประหลาดในใจของเขาค่อนข้างอึดอัด

แต่ทว่าเขากลับมิมีเวลาพูดคุยกับชูเซี่ยมากนักการที่จะมานั่งพูดคุยกันกลายเป็นเรื่องฟุ่มเฟือยสำหรับพวกเขา

แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ทุกๆวันหลี่เฉินเย่นก็จะมาที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยทุกๆวันเขาจะมาเอ่ยถามเชียนซานว่าชูเซี่ยทำอันใดคำตอบของเชียนซานนั้นเรียบง่ายและไม่มีกฎเกณฑ์อันใด

การที่เกิดความวุ่นวายเป็นเพราะหนานจ้าวและจื่อสวี้บุกเข้ามาในวังทั้งยังกลายเป็นข้อพิพาทเป็นศัตรูคู่คิดเดียวที่ต้องรับมือกับศัตรูที่นอกแคว้นราชสำนักเช่นนี้ทำให้ดวงใจของหลี่เฉินเย่นมั่นคงมากยิ่งขึ้นและทำให้เขามั่นใจในอนาคตของตนเอง

ถึงแม้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะราบรื่นกว่าที่คาดไว้แต่ในใจของหลี่เฉินเย่นก็ยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อยเขาไม่รู้ว่าความกังวลนี้มาจากที่ใดจนกระทั่งเขาฝันในยามที่หลับอยู่บนเก้าอี้มังกรเขาฝันเห็นว่าชูเซี่ยออกห่างจากต้นอีกครามิว่าเขาจะร้องตะโกนเพียงใดก็มิสามารถหาชูเซี่ยพบอีกต่อไปแล้ว

เพลาที่เขาตื่นขึ้นมาร่างทั้งร่างเต็มไปด้วยเหงื่อที่หนาวเย็นเขาจ้องมองภาพคุ้นเคยที่เบื้องหน้าและคิดถึงผู้ที่อยู่ในตำหนักฉ่ายเหว่ยทันใดนั้นเขาก็มิมีกระจิตกระใจที่จะรอช้าเขารีบวิ่งตะบึงไปยังตำหนักฉ่ายเหว่ยในทันที

แต่เขากลับมีคาดคิดว่าผู้ที่รอเขาอยู่ยังคงเป็นชูเซี่ยที่อยู่ในห้วงนิทรา

“ช่วงนี้นายหญิงของพวกเจ้าขี้เซานักหรือ?เพลาที่เอ่ยถามออกไปดวงใจของเขาก็สั่นสะท้านเขามิสามารถลืมว่าก่อนที่ฉ่ายเวินจะให้ยาชะลอพิษแก่เขาชูเซี่ยมักจะข้ามผ่านในแต่ละวันด้วยการนอนหลับหรือว่า...

“ใช่แล้วเพคะนายหญิงเอ่ยว่าสาเหตุเป็นเพราะการตั้งครรภ์นางเอ่ยว่าเพลานี้บุตรในท้องนั้นโตเร็วมากร่างกายของตนเองมิสามารถตามได้ทันเพคะ”เชียนซานนำวาจาของชูเซี่ยเอ่ยกับหลี่เฉินเย่นอีกหนหนึ่ง

“หมอจูเก๋อมาตรวจวัดชีพจรหรือยัง?เขาว่าอย่างไรบ้าง?ช่วงเวลานี้หลี่เฉินเย่นยุ่งมากเขาไม่ได้เจอกับหมอจูเก๋อเป็นเวลานาน

“หมอจูเก๋อเอ่ยในสิ่งเดียวกันก็คือเด็กคนนี้โตค่อนข้างไวเพคะ”เชียนซานเอ่ยตอบเสียงเบาใบหน้าที่กลัดกลุ้มของหลี่เฉินเย่นมิได้ลดน้อยลงเขานั่งลงที่หัวเตียงของชูเซี่ยเบาๆพลางจ้องมองนางอย่างเงียบเชียบหลายวันมานี้ดวงใจที่บ้าคลั่งของตนก็สงบลงเล็กน้อย

เมื่อเชียนซานเห็นว่าหลี่เฉินเย่นมิออกห่างจากชูเซี่ยนางจึงไปยกสำรับอาหารขึ้นมา

“ฮ่องเต้เพคะพระองค์เสวยอันใดก่อนสักหน่อยเถิดเพคะ”เชียนซานเอ่ยโน้มน้าวใจ

“ชูเซี่ยทำหรือ?”เขาจ้องมองอาหารที่คุ้นตาตรงหน้าพลันดวงใจของเขาก็ประหลาดใจหลายวันแล้วที่ไม่ได้ทานอาหารที่เวินอีทำเขาคิดถึงรสชาติของมันเหลือเกินแต่ทว่าร่างกายของชูเซี่ยในช่วงเวลานี้กลับมิได้แสดงถึงความต้องการ

“มิใช่นายหญิงทำเพคะนายหญิงสอนพ่อครัวให้ทำอาหารเหล่านี้เพื่อที่พวกเขาจะได้ทำให้ฮ่องเต้เสวยนายหญิงยังเอ่ยอีกว่าช่วงเพลานี้พระองค์เหนื่อยเกินไปทำให้ซูบผอมลงไปมากเพคะ”นี่ล้วนเป็นความห่วงใยของชูเซี่ยทั้งหมดล้วนเข้าสู่โสตประสาทของเชียนซานทั้งนี้ที่นางเอ่ยให้หลี่เฉินเย่นฟังเพียงแค่อยากให้เขารู้ว่าชูเซี่ยเป็นห่วงเขาทุกเวลาถึงแม้ว่าเพลาที่เขาได้พบกับชูเซี่ยล้วนเป็นเวลาที่นางกำลังหลับไหลก็ตาม