ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 527

ตอนที่527การต่อล้อต่อเถียงของพี่น้อง

ผู้คนที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยมิมีผู้ใดรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างทางดังนั้นเพลาที่ฉองเหลาพบกับจิงโม่เขาก็ปล่อยออกมาอย่างประชดประชัน“จิงโม่พี่นั้นช่างใจจืดใจดำเสียจริงไปอยู่ที่นั่นตั้งหลายวันถึงเพียงนี้มิรู้จักกลับมาเยี่ยมท่านแม่ท่านแม่คิดถึงพวกเราเป็นอย่างมาก”

“นี่ตราบใดที่ข้ายังสุขสบายท่านแม่ก็จักวางใจพระองค์มิสนใจว่าข้าจักมาหรือมิมาเยี่ยมนางดอก”จิงโม่เอ่ยออกมาอย่างมิเห็นด้วยราวกับว่าท่านพ่อและท่านแม่มิได้อยู่ในใจของนางจริงๆ

“ช่างมิรู้จักบาปบุญคุณโทษเสียจริง”

“แล้วเจ้ามีมโนธรรมนักหรือท่านพ่อยังมิทันได้บัญชาการเจ้าก็รีบวิ่งแจ้นไปยังตำหนักของหรูกุ้ยเฟยเสียแล้วเจ้านี่ช่างรู้จักบาปบุญคุณโทษเสียจริง”จิงโม่กล่าวหาฉองเหลาและเอ่ยโต้ตอบอย่างเด็ดขาดในใจของนางรู้ว่าฉองเหลาไปหาฉ่ายเวินเองดังนั้นจะเป็นการบีบบังคับให้ท่านพ่อบัญชาการแต่ก็ปล่อยให้พวกเขาต้องเสียเวลาในการอยู่ร่วมกันอีกถึงสองสามวัน

“ข้าทำเพื่อยาถอนพิษของท่านแม่ข้า...”การต่อล้อต่อเถียงกันนั้นฉองเหลาหาที่เปรียบกับจิงโม่มิได้อย่างสมบูรณ์ดังนั้นเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเขาก็ทนต่อปากต่อคำอีกไม่ไหว

“ข้าก็มีความยากลำบากเช่นกันเจ้าก็รู้ว่าข้าทุกข์ยากแล้วเหตุใดจึงมิคิดถึงข้าเจ้านี่จริงๆเลย...”เมื่อเห็นว่าฉองเหลายอมแพ้ในใจของนางก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้

ฉองเหลามิกล้าเอ่ยอันใดออกมาอีกเขาเข้าใจถึงพละกำลังในการโต้เถียงของจิงโม่หากว่าเขายังกล้าที่จะยั่วยุนางต่อไปผู้ที่มิรู้จักบาปบุญคุณโทษจะกลายเป็นตนเองเสียเอง

“ท่านแม่ยังบรรทมอยู่เจ้าก็ยังส่งเสียงดังช่างเป็นผู้ที่มิรู้จักบาปบุญคุณโทษเสียจริง!”จิงโม่เอ่ยตำหนิฉองเหลาจิงโม่นำความไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษมาสวมไว้ที่ศีรษะของฉองเหลาได้สำเร็จ

ถึงแม้ว่าฉองเหลารู้สึกมิชอบใจก็ต้องยอมรับโชคชะตาของตนเช่นนั้นพวกเขาก็จะทะเลาะกันต่อไปแล้วก็จะเสียงดังจนทำให้ท่านแม่ตื่นขึ้นมาจริงๆ

“จิงโม่เจ้าซูบผอมลงไปเยอะมาก”ภายในห้องนอนเงียบลงไปชั่วขณะหนึ่งฉองเหลาเอ่ยกันจิงโม่อย่างเป็นห่วงเป็นใย

“ข้าควบคุมน้ำหนัก”จิงโม่เอ่ยอธิบายนางต้องการจะบอกกับฉองเหลาอีกว่าที่นี่อาหารของท่านแม่ล้วนไม่มีวิธีที่จะควบคุมน้ำหนักแต่นางก็กลัวว่าฉองเหลาจะเอ่ยถามว่าแล้วที่ตำหนักโหรวเฟยมิมีอันใดที่น่ากินหรือดังนั้นนางจึงมิได้อธิบายออกไป

โชคดีที่ฉองเหลาก็มิได้เอ่ยถามต่อเขาเพียงเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค“ซูบผอมอย่างกับไม้กระดานดีตรงใดจริงๆเลย...”

“ดีกว่าที่จะอ้วนท้วนเจ้าดูร่างกายของเจ้าเถิดมีแต่ไขมัน...”จิงโม่มองฉองเหล่าอย่างประเมินค่าแต่แท้จริงแล้วนางก็มิได้ซูบผอมไปกว่าฉองเหลาสักเท่าใดนัก

“ข้า...”ฉองเหลาถูกพี่สาวปฏิเสธทั้งใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์เขาอ้วนท้วมถึงเพียงนั้นที่ใดกันเขาเพียงแค่อ้วนเล็กน้อยเล็กน้อยเท่านั้น...

“เจ้าก็ควรจะควบคุมน้ำหนักเสียบ้างมิเช่นนั้นรอให้เจ้าได้เป็นองค์รัชทายาทเก้าอี้มังกรตัวใหญ่ก็จะมิสามารถรับน้ำหนักของเจ้าได้อีกทั้งเพลาที่จักต้องปีนบันไดขึ้นไปก็จะต้องออกแรงเยอะ...”จิงโม่เอ่ยพรรณนาถึงอนาคตของฉองเหลาออกมาน้ำเสียงของนางนุ่มนวลแต่กลับทำให้สีหน้าของฉองเหลาเปลี่ยนแปลงไป

“ข้ามิได้อ้วนถึงเพียงนั้นเสียน้อยและข้าก็จักมิควบคุมน้ำหนักข้า...”ในหัวสมองของฉองเหลาฉายภาพที่จิงโม่พรรณนาถึงเขาเขารู้สึกว่าตนเองในรูปร่างเช่นนั้นช่างน่าสังเวชจริงๆดังนั้นเขาจึงรับปากเสียงเบา

“อือเพลานี้ก็เร่งรีบควบคุมน้ำหนักทุกอย่างยังทันอยู่”จิงโม่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงเพลาที่ฉองเหลาซูบผอมเช่นเดียวกับตนเองท่านพ่อและท่านแม่ก็จะมิรู้สึกว่าตนเองนั้นได้รับความกล้ำกลืนฝืนทนถ้าเป็นเช่นนั้นคงจะดีมาก

ในเพลาที่ชูเซี่ยตื่นขึ้นมาข้างกายของนางเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของจิงโม่และฉองเหลานางรู้สึกเลือนลางเล็กน้อยราวกับว่าอยู่ในความฝัน

ในช่วงเวลานั้นนางทำได้เพียงอยู่ในฝันจึงจะสามารถรู้สึกได้ว่าบุตรทั้งสองคนอยู่รอบๆกายของนางเพราะว่าในฝันมีบุตรทั้งสองนางจึงมิอยากที่จะตื่นขึ้นมา

แต่ทว่าเมื่อได้ฟังคำของพวกเขาได้ฟังฉองเหลาที่กำลังทำให้จิงโม่ตกใจนางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ท่านพ่อจักไปเผาหลังครัวเพื่ออันใดกัน?”

“ช่างโง่เขลาเสียจริงท่านพ่อไปหลังครัวก็จะต้องไปทำอาหารอย่างไรเล่าดังนั้นเขามิสามารถเผาห้องครัวให้วอดวายได้”ฉองเหลามาถึงก่อนเขาจึงได้พูดคุยกับท่านพ่อแล้วเขาจึงรู้ว่าท่านพ่อไปจัดเตรียมอาหารที่หลังครัว

จิงโม่เข้าใจได้ในทันทีพลันนาวก็เอายกับฉองเหลา“แต่ทว่าท่านพ่อสามารถเผาหลังครัวได้จริงๆ”

“เป็นไปมิได้”ฉองเหลาเชื่อใจท่านพ่อเป็นอย่างมากเพราะในใจของเข้าเชื่อมั่นอย่างสูงสุดว่ามิมีอันใดที่หลี่เฉินเย่นทำไม่ได้

เพลานี้ชูเซี่ยยืนอยู่ข้างเดียวกับจิงโม่นางเอ่ยกำชับเสียงเบา“พวกเจ้าไปบอกที่หลังครัวบอกให้พวกเขานำอาหารของตำหนักฉ่ายเหว่ยมาทำด้วยกัน”

“เจ้าอาเชียนซานบอกพวกเขาทำสันในหมูเปรี้ยวหวานที่ข้าชอบด้วยอีกทั้งกุ้งน้ำค้างแล้วก็...”สุดท้ายจิงโม่มิได้นำกุ้งมังกรผัดเผ็ดเอ่ยออกมาแต่ทว่าในดวงตาของเขากลับปรากฏความละโมบออกมา....

“บอกให้พวกเขาทำกุ้งมังกรผัดเผ็ดด้วยจำไว้ว่ามิต้องเผ็ดมาก”วาจาของชูเซี่ยเพิ่งจะเอ่ยออกมาจิงโม่ก็อุทานออกมาอย่างตื่นเต้นท่านแม่ของนางช่างรู้ใจนางเสียจริงขอท่านแม่ทรงพระเจริญ

“ท่านแม่เห็นร่างกายที่ซูบผอมของเจ้าจึงอนุญาตให้เจ้าเสวยได้”ชูเซี่ยเอ่ยกลับเสียงเบาฉองเหลามองดูมารดาและบุตรสาวที่เอ่ยกระซิบกระซาบกันพลันใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

เขาก็อยากเสวยกุ้งมังกรผัดเผ็ดเช่นกันแต่ทว่าเขาอยากเสวยอาหารที่ท่านพ่อลงมือทำมากกว่าเขาเชื่อว่ามิมีอันใดที่เป็นไปไม่ได้ท่านพ่อจักต่องทำให้ตนเองประหลาดใจ

ดังนั้นเค้าจึงพยายามต่อต้านอาหารกุ้งมังกรผัดเผ็ดเขาเอ่ยออกมาเบาๆ“ท่านแม่หากท่านพ่อรู้ว่าท่านแม่รับสั่งให้ห้องอวี้ซ่านทำอาหารท่านพ่อจะโกรธเกรี้ยวเอาได้นะพะยะค่ะ”