ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 528

ตอนที่528หลี่เฉินเย่นเข้าครัว

“ข้ากับท่านแม่ก็แค่มิอยากทนหิวถ้าหากว่าเจ้ามิอยากเสวยอาหารของห้องอวี้ซ่านวันนี้อาหารที่ท่านพ่อทำล้วนเป็นของเจ้าแต่ทว่าข้ามิอนุญาตให้เจ้าแย่งกุ้งมังกรผัดเผ็ดของข้าจิงโม่ใจกว้างที่จะยกอาหารทั้งหมดที่ท่านพ่อทำให้แก่ฉองเหลาเมื่อได้ยินเงื่อนไขที่น่าสนใจนี้ของจิงโม่ฉองเหลาก็พยักหน้ารับอย่างว่องไวแต่ทว่าเขาลืมไปแล้วว่ากุ้งมังกรผัดเผ็ดก็เป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุดเช่นกัน

“ฉองเหลาเมื่อถึงเวลานั้นเจ้าไม่ได้รับอนุญาติให้เสวยเป็นชายพูดจริงต้องทำจริง”เมื่อจิงโม่เห็นว่าฉองเหลารับปากในใจของนางก็เป็นสุขท่าทางของเขาก็ค่อนข้างมุ่งมั่นเพียงแค่กุ้งมังกรจักสู้อาหารที่ท่านพ่อลงมือทำเองได้อย่างไร

เมื่อเห็นว่าจิงโม่กำลังพิจารณาฉองเหลาใจของนางก็อยากจะช่วยเหลือบุตรชายที่ค่อนข้างหัวอ่อนแต่ทว่าเมื่อมองเห็นดวงตาที่สุขสมของจิงโม่สุดท้ายนางจึงไม่ได้เอ่ยออกไป

หลี่เฉินเย่นเดินหัวเราะเข้ามาที่ด้านในแต่ทว่าดวงตาของเขากับเต็มไปด้วยความจนตรอก

“พระองค์เผาห้องครัวจริงหรือพะยะค่ะ?”แต่ไหนแต่ไรมาฉองเหลามิเคยเห็นท่านพ่อมีใบหน้าที่จนตรอกเช่นนี้เขาจึงเอ่ยถามด้วยความตกใจ

“มิใช่ดอกอาหารทำเสร็จทุกอย่างแล้ว”หลี่เฉินเย่นมองคนจำนวนมากที่จ้องมองเขาจึงส่ายหัวแล้วเอ่ยออกมาอย่างขำขัน

หลังจากเอ่ยจบเขาก็ไม่ได้หันไปมองบุตรสาวและบุตรชายอีกเขาเดินไปด้านหน้าของชูเซี่ยก่อนจะเอ่ยอย่างนุ่มนวล“เจ้าเด็กในท้องดื้อร้ันอีกแล้วหรือ?เหตุใดจึงหลับใหลไปนานถึงเพียงนี้?”

ชูเซี่ยไม่ได้ตอบกลับไปนางเพียงแค่ยิ้มพลางเอ่ย“พระองค์ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเหล่านี้ดูควันบนลำตัวของตนเองเถิด...”

“สามารถทำอันใดให้เจ้าได้บ้างข้าก็เป็นสุขแล้ว”หลี่เฉินเย่นก้มตัวลงพลางจุมพิตไปทีริมฝีปากของชูเซี่ย

ชูเซี่ยคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเช่นนี้ต่อหน้าบุตรทั้งสองนางยื่นมือออกไปผลักเขาออกราวกับว่าหลี่เฉินเย่นคาดเดาไว้อยู่แล้วเขาจึงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนแน่น

ชูเซี่ยรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองนั้นแดงแล้ว

“พระองค์ทั้งสองพอแล้วมิง่ายเลยที่พวกเราจะกลับมาแต่ละครั้งท่านพ่อท่านแม่ยังจะมาให้พวกเราดูการแสดงความรักของพระองค์อีกอายุอานามก็มากแล้วนะเพคะ”การได้เห็นการแสดงความรักของท่านพ่อและท่านแม่ทำให้จิงโม่เอ่ยไปพลางดึงฉองเหลาออกไปเมื่อเดินไปถึงหน้าประตูฉองเหลายังไม่ลืมที่จะหันกลับมาเอ่ย“ท่านพ่อข้าและจิงโม่เปิดโอกาสให้พระองค์แล้วจักต้องรักษาไว้นะพะยะค่ะ”

เพราะวาจาของบุตรทั้งสองทำให้ใบหน้าของชูเซี่ยขึ้นสีแดงระเรื่อนางผละจากอ้อมกอดของหลี่เฉินเย่นก่อนจะเอ่ยเสียงเบา“รีบไปอาบน้ำเถิดเพคะลูกๆกำลังรออยู่”

แต่ทว่าหลี่เฉินเย่นยังมิสบายใจในใจของเขายังคิดเกี่ยวกับคำพูดของจิงโม่เขาจึงกว่าสายตาไปยังชูเซี่ยพลางเอ่ยถามอย่างตั้งใจ“ข้าแก่แล้วหรือ?นางบอกว่าจ้าชราภาพแล้ว”

“พระองค์แก่กว่าพวกเขามากอย่างไรเพคะ”ชูเซี่ยเอ่ยอย่างจริงจังหลี่เฉินเย่นจ้องมองนางก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจนปัญญา

“รีบไปชำระกายเถิดเพคะอีกสักครู่เราไปเสวยอาหารค่ำกัน”ชูเซี่ยหยิบผ้าขนหนูส่งให้หลี่เฉินเย่นก่อนจะเอ่ยกำชับ

“ตกลงเจ้ารอข้าสักเดี๋ยว”หลี่เฉินเย่นรับผ้าขนหนูมาพลางหมุนตัวเดินจากไปความสุขเช่นนี้ทำให้ดวงใจของเขาอบอุ่นนุ่มนวล

เพลาที่หลี่เฉินเย่นออกมาชูเซี่ยก็ออกไปแล้วเขาจึงรีบร้อนวิ่งตามไปเมื่อเห็นนางพูดคุยด้วยรอยยิ้มอยู่ท่ามกลางบุตรทั้งสองเขาก็รู้สึกว่าคนรักและบุตรสาวบุตรชายนั่งอยู่มิไกลพลันความขุ่นเคืองในหัวใจก็หายไปในพริบตา

“ท่านพ่อมิใช่ว่าไม่มีอันใดที่พระองค์มิสามารถทำได้หรือ?เหตุใดพระองค์จึงทำอาหารให้รสชาติแย่เช่นนี้ได้?”เมื่อเห็นหลี่เฉินเย่นเดินเข้ามาคำพูดโอ้อวดก่อนหน้านี้ที่ว่าขอเพียงแค่อาหารที่หลี่เฉินเย่นเป็นคนทำเขาก็จะกินให้หมดกลับเปลี่ยนไปอาหารสีดำสนิทวางอยู่บนโต๊ะนี่คืออาหารจริงหรือ?เขาไม่อยากจะเชื่อว่าท่านพ่อที่มิมีอันใดที่ทำไม่ได้เช่นหลี่เฉินเย่นจักทำอาหารออกมาดำมืดเช่นนี้

“ชูเซี่ยข้าขอโทษข้าเพียงแค่อยากจะให้เจ้าและลูกๆได้เสวยอาหารที่อร่อยแต่ทว่าข้า...ต่อไปนี้ข้าจะเรียนรู้ให้ดีกว่านี้”หลี่เฉินเย่นเอ่ยรับปากกับชูเซี่ยนางหัวเราะออกมาก่อนจะจ้องมองไปยังหลี่เฉินเย่นพลางส่ายหัว

“พระองค์มิต้องลองทำแล้วยังจะดีเสียกว่าเพคะมิเช่นนั้นฉองเหลากับจิงโม่คงจะหนีออกจากบ้านต่อไปนี้หม่อมฉันจะทำให้พระองค์เสวยเองพระองค์อยากเสวยอันใดหม่อมฉันก็จะทำอันนั้น”ชูเซี่ยเอ่ยเสียงเบานางแทบจะข่มความเจ็บปวดในหัวใจของตนไว้ไม่มิดในใจของนางเอาแต่คิดว่าเมื่อใดที่นางจะสามารถทำอาหารให้หลี่เฉินเย่นและลูกๆเสวยได้อีกครั้งเพราะนางมิรู้ว่าเพลาใดจะเป็นวันสุดท้าย

“ถึงแม้ว่าข้าจะชอบอาหารที่เจ้าทำแต่ว่าข้าก็มิอยากให้เจ้าทำงานหนักต่อไปเดี๋ยวข้าจะทำเองเจ้าวางใจเถิด”หลี่เฉินเย่นยืนขึ้นพลางเดินมาที่ข้างกายของชูเซี่ยเขาโอบกอดนางก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างอบอุ่นพลันทั้งตำหนักก็มีแต่ความอบอุ่นนุ่มนวลขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“เพคะเช่นนั้นต่อไปนี้ก็มาแข่งกับข้าแล้วพวกเราก็ทำมันด้วยกัน”ชูเซี่ยประนีประนอมได้โดยง่ายแต่นี่คือความอบอุ่นที่หลี่เฉินเย่นให้แก่ตนเองถึงแม้ว่าความสำเร็จมันจะมีมิมากนักแต่นางก็ควรจะรักษาไว้

“ตกลง”หลี่เฉินเย่นเอ่ยรับปากเขาคิดว่าแม้แต่เรื่องในครัวพวกเขาทั้งสองก็จะสามารถร่วมมือกันได้โดยง่ายพลันหัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้นมา

“รอให้ผ่านไปสักสองวันพวกเจ้าค่อยกลับมาอีกเถิดแม่กับพ่อจะช่วยกันทำอาหารที่อร่อยให้พวกเจ้าเสวย”นึกถึงผู้ที่ทั้งหัวใจเต็มไปด้วยความผิดหวังเช่นฉองเหลาพลันชูเซี่ยก็เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน

“ท่านแม่สามารถให้เจ้าอาเชียนซานไปเรียกลูกมาได้ทุกเวลาขอเพียงแค่มีของอร่อยไม่ว่าจะต้องข้ามน้ำข้ามทะเลลูกก็จะมา”ฉองเหลาเอ่ยรับปากเขาคิดถึงฝีมือในการทำอาหารของชูเซี่ยเป็นอย่างมากแต่ทว่าจิงโมกลับลังเลนางจ้องมองชูเซี่ยก่อนจะเอ่ยออกมา“ลูกก็อยากเสวยอาหารที่ท่านแม่ทำเพคะ”

จิงโม่เพิ่งจะเอ่ยจบก็คิดอันใดได้จึงหมุนศรีษะกลับไปหาชูเซี่ยก่อนจะเอ่ยถาม“โหรวเฟยทำให้เจ้าลำบากหรือไม่?เหตุใดก่อนหน้านี้เชียงซานไปเรียกเจ้ามาแต่นางไม่ยอมให้เจ้ามา?

จิงโม่กว่าสายตาไปยังชูเซี่ยหลังจากนั้นจึงเอ่ยอย่างตั้งใจ“ท่านพ่อโหรวเฟยมิเป็นอันใดเพคะเป็นเพราะว่าข้ากำลังฝึกฝนเขียนหนังสือจึงกำชับมิให้ผู้ใดรบกวน”

เมื่อชูเซี่ยได้ฟังวาจาของจิงโม่พลันใบหน้าของนางก็มีความสงสัยเพิ่มขึ้นนางและหลี่เฉินเย่นจ้องมองจิงโม้แต่ทว่านางมองพวกเขาอย่างสงบราวกับว่าสิ่งที่นางเอ่ยคือความจริง