ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 529

ตอนที่529มารดาที่สมบูรณ์แบบที่สุด

เมื่อได้ฟังวาจาของชูเซี่ยและหลี่เฉินเย่นฉองเหลาก็มองเห็นว่าในสายตาของจิงโม่มีความรู้สึกแปลกประหลาด

ทุกครั้งที่ถูกทำโทษให้คัดลายมือจิงโม่มักจะคิดหาวิธีอ้อนวอนให้ฉองเหลาช่วยตนเองแต่ทว่าครั้งนี้นางกลับลงมือฝึกฝนด้วยตนเองนี่มันช่าง....

“เพลาที่ข้าคิดถึงท่านแม่ข้าก็จะไปคัดลายมือเช่นนี้ข้าก็จะรู้สึกว่าท่านแม่กำลังลงโทษข้าหลังจากนั้นในใจของข้าจะได้รู้สึกเกลียดและก็จะได้มิคิดถึงอีก”จิงโม่มองใบหน้าผู้คนที่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยอธิบายพลางหัวเราะออกมา

คำอธิบายนี้ถึงแม้ว่า....แต่กลับทำให้ทั้งสามคนวางใจเรื่องราวเช่นนี้จิงโม่สามารถทำได้จริงๆ

“ท่านแม่ข้าเป็นพยานได้ก่อนหน้านี้ที่พระองค์ลงโทษให้พวกลูกคัดลายมือจิงโม่ก็จะบอกให้ลูกช่วยนางเขียนหากท่านแม่มิเชื่อลูกสามารถเลียนแบบลายมือของนางให้ท่านแม่ดู”เมื่อเห็นว่าวาจาที่จิงโม่เอ่ยออกมาแฝงไปด้วยความหมายบางอย่างเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสริม

“ฉองเหลาเจ้า...”

ฉองเหลาส่งยิ้มให้ชูเซี่ยก่อนจะมองไปยังกุ้งมังกรผัดเผ็ด

“ฉองเหลาเจ้าอย่าได้คิดเพ้อเจ้อที่จะเสวยกุ้งมังกรผัดเผ็ดที่ข้าชอบเจ้าเสวยอาหารไหม้เกรียมที่ท่านพ่อทำเถิด”เมื่อเห็นว่าฉองเหลาอ่านนางออกในใจของนางก็เลยรู้ว่าจะถูกทำโทษดังนั้นจึงหันหน้าไปส่งสายตาวิงวอนแก่ฉองเหลาจึงทำให้เขาเลิกที่จะสนใจมัน

“ท่านแม่ข้า...”ฉองเหลาย่นริมฝีปากอย่างน้อยเนื้อต่ำใจถ้าหากเกี่ยวกับเรื่องกินการทำโทษที่ยิ่งใหญ่ของเขาก็คือให้เขามองอาหารมากมายที่น่ากินแต่กลับกินไม่ได้เพียงแค่รู้สึกว่าเพลานี้เขารู้สึกทรมานและผู้ที่บังคับเขาก็คือจิงโม่ก่อนหน้านี้ก็ยังบังคับให้เขารับปากว่าจะเสวยอาหารที่ท่านพ่อทำนี่มันเกินไปแล้วจริงๆ

ชูเซี่ยจ้องมองไปยังท่าทางที่น้อยเนื้อตำใจของฉองเหลานางจึงเอ่ยที่ข้างหูของเขาเมื่อได้ฟังพลันดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมา

หลังจากที่เอ่ยจบฉองเหลาก็วิ่งเข้าไปในครัวอย่างกระตือรือร้นหลังจากผู้ที่ทำให้จิงโม่กดดันเช่นฉองเหลาออกไปจิงโม่ก็รู้สึกว่าความดันอากาศภายในห้องต่ำลงนางก้มศรีษะลงก่อนจะแอบมองไปยังชูเซี่ยโดยมิเงยหน้า

“ท่านแม่ก่อนหน้านี้เป็นเพราะลูกไม่ดีเองเพคะลูก...คิดถึงท่านแม่”ลูกมิคิดว่าท่านพ่อจะให้คนไปตามมิเช่นนั้นก็คงจะมิสั่งให้ผู้คนมิอนุญาตให้รบกวนลูกรู้ว่าการที่ตนเองให้ฉองเหลาคัดลายมือแทนนั้นมันผิดคงจะหลีกเลี่ยงการถูกทำโทษไปไม่ได้”นางทำเพียงออกอุบายหวังว่าท่านพ่อจะเห็นความน่าสังเวชของตนเองแล้วจะอ้อนวอนแทน

“เจ้านี่ก็รู้ว่าเป็นการรังแกน้องชายจำไว้ว่าเจ้าห้ามให้ฉองเหลาคัดลายมือแทนอีกมิเช่นนั้นแม่จะลงโทษเจ้าเพิ่ม”น้ำเสียงอ่อนโยนเรากับน้ำผึ้งเดือนห้าของชูเซี่ยทำให้ความหวาดกลัวในใจของจิงโม่ละลายลง

จิงโม่แทบจะไม่เชื่อใบหูของตนเองนางเงยหน้าขึ้นมองมองแล้วมองอีกเนิ่นนานจึงเอ่ยออกมา“ท่านแม่ไม่ได้รับประทานยาผิดใช่หรือไม่เพคะ?”

ชูเซี่ยจ้องมองด้วยรอยยิ้มแต่กลับไม่ได้พูดอันใดออกมาเพียงแต่ว่าวัตถุประสงค์นั้นชัดเจนมาก

“ข้ารู้ว่าท่านแม่จะให้อภัยข้าท่านแม่คือผู้ที่สวยที่สุดในโลกใบนี้แล้วก็อ่อนโยนที่สุดในโลกใบนี้เลยเพคะ...”เมื่อได้รับการให้อภัยจากชูเซี่ยจิงโม่ก็เอ่ยชื่นชมอย่างเป็นสุขชูเซี่ยก็จ้องมองนางด้วยรอยยิ้มเมื่อได้มองภาพแม่ลูกเช่นนี้ทำให้หัวใจของหลี่เฉินเย่นเป็นสุขตาม

“ท่านแม่นี่คือสิ่งที่ท่านพ่อทำจริงๆหรือเหตุใดจึงมิบอกข้าว่าท่านพ่อก็มีฝีมือเช่นนี้ข้าเอ่ยว่าท่านพ่อมิมีอันใดที่ทำไม่ได้เพียงแค่ได้กลิ่นข้าก็น้ำลายสอแล้วท่านพ่อพระองค์ช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง”ฉองเหลายกสำหรับหม้อต้มปลาขนาดใหญ่เข้ามาอย่างระมัดระวัง

หลี่เฉินเย่นเอ่ยอันใดมิออกแต่ทว่าเขาคิดว่านี่จะต้องเป็นสิ่งที่ชูเซี่ยกำชับให้คนทำไว้เพื่อไว้หน้าของตนเองแก่ลูกๆ

“เสวยน้อยๆหน่อยพวกเจ้ายังเด็กเสวยเผ็ดไปมิดี”เมื่อเห็นฉองเหลายกหม้อปลามาวางไว้บนโต๊ะพลางลงมือเสวยอย่างมูมมามและจิงโม่ก็ลงมือเสวยกุ้งมังกรและในที่สุดชูเซี่ยก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา

“เฉินเย่นช่างแสนดี”เหนือความคาดหมายชูเซี่ยคิดไม่ถึงว่าหลี่เฉินเย่นจะตอบตกลง

“เพราะว่าข้าก็ชอบฟังคำชมเชยของเจ้าราวกับว่าประโยคนี้ของเจ้ามันช่างงดงาม”น้ำเสียงของหลี่เฉินเย่นเป็นปกติแต่ทว่ากลับเต็มไปด้วยความหนักแน่นและความรู้สึกที่แยกไม่ออก

“จิงโม่ข้ารู้สึกว่าพวกเราควรจะไปเสวยที่อื่นท่านแม่เคยพูดแล้วการเป็นก้างขวางคอมันผิดจรรยาบรรณ”

การตอบกลับฉองเหลาของจิงโม่ก็คือการกระทำที่ยกหม้อต้มปลาวิ่งออกไปเมื่อเห็นจิงโม่วิ่งตะบึงออกไปฉองเหลาจึงยกสำรับกุ้งมังกรผัดเผ็ดวิ่งตามนางออกไปบ้างราวกับว่ามีสัตว์ประหลาดอยู่ที่ด้านหลังของตน

หลี่เฉินเย่นจ้องมองภาพบุตรทั้งสองที่หายลับไปในพริบตาเขาก็หันไปหัวเราะกับชูเซี่ยก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบกุ้งน้ำค้างจากนั้นจึงยื่นไปที่ริมฝีปากของชูเซี่ย

“เราเป็นคู่สามีภรรยาที่เก่าแก่แล้ว”ชูเซี่ยอ้าปากเสวยกุ้งน้ำค้างจากนั้นจึงจ้องมองหลี่เฉินเย่นอย่างประหลาดใจ

หลี่เฉินเย่นมิได้เอ่ยอันใดออกมาเขาทำเพียงแค่นำอาหารที่ชูเซี่ยชอบป้อนให้นางและมองดูนางขบเคี้ยวแค่นี้หัวใจของเขาก็เป็นสุขแล้ว

แต่ทว่าในตอนแรกชูเซี่ยยังคงฝืนได้แต่พอกินถึงคำสุดท้ายนางก็ไม่สามารถอดกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

จิตใจของนางยังคงละโมบอยากจะให้สวรรค์ให้เวลาแก่นางมากกว่านี้ให้นางได้เสพสุขความรู้สึกอบอุ่นของชายคนที่นางรักใคร่เช่นหลี่เฉินเย่นได้มากอีกหน่อยแต่ทว่านางเป็นหมอนางรู้ดีเกี่ยวกับร่างกายของตนนาง...