ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 542

ตอนที่542ความกังวลของอานเหยียน

เสี่ยวเชี่ยนกินยาเสร็จชูเซี่ยกับอานเหยียนก็ไม่ได้ไปไหนอานเหยียนมองดูเสี่ยวเชี่ยนอย่างตื่นเต้น

เพราะยังไงนาอีกชนิดนั้นเป็นความคิดของเขาเขาไม่มั่นใจเลยว่าจะได้ผลไหม

ผ่านไปหลายนาทีเหมือนเวลาหยุดนิ่งไปเสี่ยวเชี่ยนมองดูท่าทางของชูเซี่ยและอานเหยียนก็พูดขึ้นว่า:“หัวหน้าถ้าครั้งนี้ข้าไม่ตายข้าอยากออกจากวังช่วยทำงานให้พรรคมังกรเหิน”

“ได้”ชูเซี่ยตอบไปอย่างไม่ลังเลจากนั้นก็มองเสี่ยวเชี่ยนต่อผ่านไปสักพักนางก็วัดชีพจรให้เสี่ยวเชี่ยน

“หัวหน้าข้าอยู่ในวังนี้ก็ไม่มีอะไรให้เสียดายแต่ข้าเป็นห่วงท่านท่านเป็นคนดีมาก”เสี่ยวเชี่ยนพูดขึ้นอีกครั้งชูเซี่ยก็แค่พยักหน้าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความตายของเสี่ยวเชี่ยนและเกี่ยวข้องกับราษฎร์เก้อโจวตอนนี้ชูเซี่ยไม่มีกระจิตกระใจฟังเสี่ยวเชี่ยนพูดเลยและที่เสี่ยวเชี่ยนพูดเช่นนี้เพราะนางไม่อยากให้ชูเซี่ยกับอานเหยียนเคร่งเครียด

“หัวหน้าท่าน……”เสี่ยวเชียนกำลังจะพูดต่อแต่นางรู้ว่าตอนนี้ไม่ว่านางจะพูดอะไรชูเซี่ยคงไม่อยากฟัง

พอผ่านไปสองชัวโมงเสี่ยวเชี่ยนก็พูดกับชูเซี่ยอย่างตื่นเต้น:“หัวหน้าตอนนี้ข้าไม่เจ็บหัวแล้วเหมือนข้าไม่มีน้ำมุกไหลแล้ว”

เสี่ยวเชี่ยนทำตาอย่างตื่นเต้นมองดูชูเซี่ยยิ้มอย่างสดใสเหมือนตะวันยามเช้า

อานเหยียนกับชูเซี่ยมองตากันทั้งสองคนตื่นเต้นและดีใจมากอานเหยียนรีบไปวัดชีพจรให้เสี่ยวเชี่ยนเขาทำหน้าดีใจมากขึ้นเรื่อยๆเขาหันกลับไปมองชูเซี่ยชูเซี่ยก็รู้แล้วว่าผลเป็นยังไง

“อานเหยียนเจ้ารีบออกวังไปกับเชียนซานถอนพิษให้หลวี่หนิง”ชูเซี่ยรีบสั่งในใจก็คิดว่าถ้าหลวี่หนิงก็ดีแล้วงั้นยาถอนพิษนี้ก็ต้องรีบส่งไปให้ในเก้อโจวพอคิดเช่นนี้นางก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเยะมาก

ชูเซี่ยรอจนอานเหยียนกลับมาแต่ไม่คิดว่าอานเหยียนกลับมาและทำหน้าซีดเผือดมองดูชูเซี่ยและพูดอย่างตะกุกตะกักว่า:“อาจารย์แม่ทัพหลวี่หนิงอาการหนักมากเขาอ้วกเป็นเลือดเยอะมากตอนนี้ชีพจรก็วุ่นวายมากวุ่นวายจน……”

อานเหยียนไม่กล้าพูดต่อไปชีพจรเช่นนั้นเป็นชีพจรที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนเลย……

“ข้าจะรีบออกวัง”ชูเซี่ยไม่คิดว่าหลวี่หนิงจะเป็นเช่นนี้นางรีบพาอานเหยียนและรีบออกจากวังไปหาลู่หนองเชียนซานกอดหลวี่หนิงไว้และร้องไห้

ตอนที่หลวี่หนิงโดนคนของหลี่อวิ๋นลี่พาไปแล้วกลับมาถึงตอนนี้แม้นางกับหลวี่หนิงแต่งงานกันแล้วแต่ก็ไม่เคยได้ใช้ชีวิตที่เหมือนคู่รักเลย

ก่อนหน้านี้นางคิดว่าขอแค่หลวี่หนิงมีชีวิตอยู่ทั้งสองอยู่ด้วยกันก็ดีมากแล้วแต่ไม่คิดว่า……

นางกลัวหลวี่หนิงจะจากตัวเองไปจริงๆ……

ก่อนหน้านี้นางเป็นคนผิดเองที่ไม่ดูแลความสัมพันธ์นี้ไว้ดีๆตอนนี้นางเข้าใจแล้วแต่กลัวว่าหลวี่หนิงจะไม่ให้โอกาสนี้กับนางอีก……

แม้ร่างกายหลวี่หนิงจะอ่อนแอแต่สายตาที่เขามองเชียนซานนั้นกลับหวานอ่อนละมุนเขาไม่อยากตายไปแบบนี้เขาเคยสาบานว่าจะอยู่ข้างเชียนซานตลอดไป

นิรันดร์น่าจะนานกว่านี้แต่ไม่ใช่ตอนนี้……

พอได้ยินเสียงจากด้านหลังพวกเขาสองสามีภริยาก็รีหันไปทันทีพอเห็นชูเซี่ยเชียนซานก็รีบเก็บความรู้สึกเสียใจเอาไว้นางยิ้มให้กับชูเซี่ยและพูดเสียงเบาว่า:“รบกวนหัวหน้าอีกแล้ว”

“เชียนซานครั้งนี้เป็นความผิดของข้าเองข้าไม่ควร……”

คำตอบชัดเจนแล้วเลือดของชูเซี่ยใช้กับตัวยาได้และของอานเหยียนไม่ได้

คำตอบนี้ชูเซี่ยคิดได้นานแล้ว

แม้จะรู้ว่าคำตอบคืออะไรชูเซี่ยก็ยังไม่วางใจนางตะโกนไปด้านนอกว่า:“ว่านสู่นว่านสู่นพวกเจ้ามานี้ก่อนสิ”

อานเหยียนรู้ว่าชูเซี่ยจะทำอะไรเขารีบเอาเลือดของว่านสู่นกับว่านเฉียงมาและไปเอาเลือดของผู้ชายมาจำนวนนึงจากนั้นก็รีบกลับมาทดลองผลที่ออกมาเขาไม่พอใจมาก

เพราะมีแต่เลือดของชูเซี่ยที่จะถอนพิษได้

“อานเหยียนเจ้ารีบวิ่งไปบ้านลู่เอาเลือดของข้าให้หลวี่หนิงเป็นยาถอนพิษ”ตอนที่ชูเซี่ยสั่งอานเหยียนนางก็หยิบมีดขึ้นมาอีกครั้งกำลังจะกรีดไปที่แขนตัวเอง

“อาจารย์นี้……”อานเหยียนลำบากใจมากแม้ยาที่หลวี่หนิงใช้จะใช้เลือดไม่เยอะแต่ครั้งนี้มีคนเป็นโรคเยอะมากแม้การแพทย์อาจารย์จะเยี่ยมยอดแต่จะใช้เลือดตัวเองช่วยผู้คนเยอะขนาดนั้นอาจารย์อาจจะตายได้

ดังนั้นอานเหยียนคิดว่าที่ควรจะทำคือเก็บเรื่องนี้เป็นความลับถ้าทุกคนไม่รู้ว่าเลือดของชูเซี่ยช่วยคนได้อาจารย์ของเขาก็จะปลอดภัย

ไม่ว่าหลวี่หนิงหรือว่าราษฎร์เก้อโจวสำหรับอานเหยียนนั้นก็เป็นคนนอกไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวกับเขาแต่อาจารย์เป็นคนใกล้ชิดของเขาและเป็นคนที่เขาเคารพนับถือเขาจะให้อาจารย์โดดลงไปท่ามกลางกองไฟไม่ได้

“อาจารย์ให้เวลาข้าหน่อยข้าจะหาทางแก้ไขโรคนี้ให้ได้ท่านไม่ต้องทำเช่นนี้ท่าน……”อานเหยียนพูดกับชูเซี่ยอย่างอ้อนวอน

ชูเซี่ยมองดูอานเหยียนและนางก็ยิ้มที่มุมปากอย่างอ่อนโยนแต่คำพูดนางก็เหมือนเดิม:“เด็กดีฟังอาจารย์พูดนะ”