ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 549

ตอนที่549ภายในที่ประชุม

แต่ว่าหลี่เฉินเย่นไม่ทันได้คิดว่าแม้หลวี่หนิงจะเป็นคนนำทหารไปทหารกองหน้ากับทหารของพรรคมังกรเหินก็ต้องออกไปพร้อมกันก็มีข่าวลืออีกอย่างกระจายทั่วทั้งถนน

ชูเซี่ยสามารถถอนพิษได้โรคร้ายนี้จะทำร้ายทุกคนได้

เทียบกับเรื่องที่หลี่อวิ๋นลี่เป็นคนร้ายข่าวลือเรื่องนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่ในความกลัวผวาต่างก็หาความหวังได้อีกครั้งพวกเขาดีใจและบอกต่อๆกันพวกเขาชมชูเซี่ยอย่างดีใจและรอชูเซี่ยส่งยานี้ให้ทุกคนเพื่อช่วยทุกคนที่กำลังประสบภัย

แต่ว่าพวกเขาก็รอยาอยู่แต่ก็รอตั้งนานก็ไม่มีให้สักที

มีบางคนเริ่มสงสัยว่าชูเซี่ยยังไม่ได้คิดค้นเรื่องยากลัวว่าจะล่าช้าอีก

แต่ไม่นานก้มีข่าวลืออีกว่ายาของชูเซี่ยส่งผลร้ายต่อร่างกายนางดังนั้นนางก็เลยเก็บซ่อนยาเอาไว้

ข่าวลือนี้เริ่มเข้าใกล้ความจริงมากขึ้นและเรื่องนี้เป็นเพราะว่า“โรคร้าย”ความกลัวยิ่งอยู่ก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆเฟมือนทุกคนจะรู้ว่าชูเซี่ยทำเพื่อตัวเองไม่ยอมช่วยประชาชน

ยังมีขุนนางที่ต้องการให้ชูเซี่ยเสื่อมเสียบอกว่าชูเซี่ยไม่สมควรจะเป็นหัวหน้าของพรรคมังกรเหินนางไม่สมควรจะได้อู่ใกล้กับฝ่าบาทช่วยฝ่าบาทวางแผน

ในสายตาทุกคนชูเซี่ยควรจะส่งวิธีการรักษาออกมาแต่ว่าทุกคนก็รู้ว่าสิ่งที่ทำร้ายชูเซี่ยฝ่าบาทจะไม่ทำ

แน่นอนขุนนางก้รู้ว่าหลี่เฉินเย่นเป็นฝ่าบาทที่ดีเขาไม่มีทางมองดูประชาชนตายไปต่อหน้าต่อตาแน่

ดังนั้นราชสารตอบโต้ขอร้องยิ่งอยู่ก็ยิ่งเยอะขึ้นทุกวันพวกเขาเชื่อว่าหลี่เฉินเย่นจะต้องยอมสักวัน

แต่ว่าหลี่เฉินเย่นก็ทำเป็นไม่เห็นราชสารพวกนั้นเขารู้ว่าที่ชูเซี่ยยังไม่ลงมือเพราะนางมีเหตุผลของตนเองเขายอมรอต่อไปได้

เขายังคิดที่จะอยากรอไปตลอดกาลเช่นนี้ชูเซี่ยก็ไม่ต้องออกไปจากเขา

หลี่เฉินเย่นทำแบบนี้คิดว่าขุนนางพวกนี้จะรู้บ้างแต่ไม่คิดว่าราชสารที่ด่าทอชูเซี่ยก็มีมากขึ้นเหมือนกับน้ำท่วมและท่วมสูงขึ้นเรื่อยๆจนเหนือหัวของเขาเหมือนจะทำให้เขาจมน้ำตายไปให้ได้

สุดท้ายหลี่เฉินเย่นทนไหวก็อารมณ์เสียภายในที่ประชุมเขาโยนราชสารลงไปกองเต็มพื้นและถามว่า:“พวกเจ้าจะเอายังไง?อยากจะกดดันข้าเหรอไง?ข้าบอกไว้ก่อนเลยนะว่าวันที่ชูเซี่ยตายข้าไม่มีวันอยู่ต่อแน่”

หลี่เฉินเย่นพูดอย่างโมโหคำเดียวทำเอาทุกคนไม่กล้าพูดอีกเลย

พวกเขากดดันชูเซี่ยให้ไปตายเพราะประชาชนได้ด่าทอต่อว่าชูเซี่ยว่าไม่เห็นแก่ประชาชนแต่ว่าพวกเขาไม่กล้ารับโทษที่กดดันฝ่าบาทจนตาย

“ฝ่าบาทกระหม่อมไม่ได้จะกดดันหัวหน้าชูเซี่ยกระหม่อมแค่อยากให้หัวหน้าส่งวิธีรักษามา”เหลียงกุยพูดเสียงเบาในน้ำเสียงมีความเกรงกลัวแฝงอยู่แต่สายตาที่สะใจของเขากลับซ่อนเอาไว้ไม่อยู่

ใช่พวกเขาอยากให้ชูเซี่ยตายชูเซี่ยตายแล้วหรูกุ้ยเฟยเด็กคนนั้นก็มีสิทธิ์ได้ขึ้นครองราชย์ขอแค่ชูเซี่ยตายฉองเหลาก็เสียที่พึ่งพิงไปถึงเวลาถ้าเหลียงเฟยคลอดลูกชายถึงเวลานั้น……

ตระกูลเหลียงก็จะได้อยู่อย่างมีหน้ามีตามียศอำนาจโอกาสเช่นนี้เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร

“มีแต่เลือดของหัวหน้าชูเซี่ยที่จะเป็นยาเข้าไปกระตุ้นยาอีกชนิดได้ถ้าอยากถอนพิษให้คนพวกนั้นหัวหน้าชูเซี่ยก็ต้องเอาเลือดในร่างกายออกมาให้นี้ก็เท่ากับเอาชีวิตนางไปเลย?”หลี่เฉินเย่นพูดช้าๆคำพูดน้ำเสียงของเขานั้นเศร้าใจมากทำให้คนได้ยินแล้วก็อดสงสารไม่ได้

ตอนที่หลี่เฉินเย่นพูดความจริงออกมาคนในที่ประชุมก็ต่างตกตะลึงกันยกใหญ่

พวกเขาไม่คิดว่าความจริงเป็นเหมือนกับข่าวลือ

แต่ว่าต่อมาพวกเขาก็เริ่มกังวลมากขึ้นความรู้สึกของฝ่าบาทที่มีต่อชูเซี่ย

ถ้าเป็นเช่นนี้โรคร้ายนี้คงต้องชะลอออกไปถึงเวลาะพวกเขาก็มีแค่ทางตายท่างเดียวที่เดินไปได้

“ขอพระองค์ทรงคิดคำนึงถึงชีวิตของประชาชนก็ต้องเสียสละหัวหน้าชูเซี่ยเพียงคนเดียว”เหลียงกุยพูดเป็นคนแรกไม่ว่าเพื่อความโลภของตัวเองหรือชีวิตของตัวเองเขาก็รู้สึกว่าควรจะขอฝ่าบาทไปเช่นนี้

“ฝ่าบาทท่านเหลียงพูดถูกใช้ชีวิตหัวหน้าชูเซี่ยเพียงคนเดียวเพื่อแลกกับชีวิตคนทั้งมวลนี้เป็นสิ่งที่หัวหน้าชูเซี่ยควรภาคภูมิใจขอพระองค์ทรงนึกถึงประชาชนด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาทพรรคมังกรเหินกำลังจงรักภัคดีต่อฝ่าบาทอยู่ตอนนี้หัวหน้าพรรคมังกรเหินก็ถึงเวลาตอบแทนเสียสละด้วยชีวิตตัวเองขอพระองค์ทรงอย่าคิดถึงตัวเองเลย”

“……”

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ฝ่ายของเหลียงกุยขุนนางทุกคนที่กลัวตายต่างก็ออกมาพูดกันหมดหวังให้ฝ่าบาทคิดถึงประชาชนเสียสละคนที่ตัวเองรัก

มีแต่เซียวเฉิงเซียงจางซือคงจูฟางหยวนทุกคนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่มองดูหลี่เฉินเย่นที่ทำหน้าเศร้าขึ้นทุกที

พวกเขารู้ว่าผลจะเป็นยังไงไม่ต้องหลี่เฉินเย่นพูดชูเซี่ยก็เลือกเองได้

ชูเซี่ยหญิงที่มีเมตตาใจดีจนไม่กล้าทำร้ายใครนางไม่เห็นแก่ตัวเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองแน่ยิ่งไปกว่านั้นประเทศนี้เป็นของหลี่เฉินเย่นนางรักหลี่เฉินเย่นมากนางไม่มีทางทำให้หลี่เฉินเย่นทำให้ประชาชนเกลียดเขาแน่นอน?

หลี่เฉินเย่นปล่อยให้ขุนนางพูดแต่เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรท่าทางของเขาทำเอาขุนนางที่กลัวตายก็ไม่กล้าออกมาพูดเพราะพวกเขาไม่รู้ตอนนี้หลี่เฉินเย่นคิดอะไรอยู่กันแน่

ภายในที่ประชุมเงียบกริบมาก

หลี่อวีเชียนทำหน้าเย็นชานั่งมองขุนนางพวกนั้นเงียบๆและคำพูดที่พวกเขากดดันเขากับชูเซี่ยตายเขามองดูพวกเขาด้วยสายตาที่รังเกียจสะอิดสะเอียนรอยยิ้มนั้นเหมือนกับเข็มที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของคน

“ข้าครองราชย์มานานห้าปีทำดีมาตลอดไม่เคยผิดกฏที่สืบทอดมาไม่เคยทำให้ประชาชนต่อตกอยู่ในอันตรายแต่ไม่คิดว่าพอมาวันนี้ขุนนางของข้ากดดันให้ข้าฆ่าหญิงที่ข้ารักออกไปตายข้าแค่อยากจะอยู่กับนางไปจนแก่เฒ่าข้าพูดก่อนว่าถ้านางตายไปข้าก็ไม่มีวันอยู่คนเดียวแน่นอนมีข้าอยู่ก็ไม่มีใครมาทำร้ายนางได้พวกเจ้าอยากจะฆ่าฮ่องเต้ก่อกบฏก็มาเลย”

ซอวี่เชียนพูดด้วยอารมณ์โกรธมากทั้งโมโหทั้งเศร้ารวมกันหมดคำพูดของเขาไม่มีใครล้าตอบโต้อีกเลย

จูฟางหยวนได้ยินคำพูดของหลี่เฉินเย่นก็เศร้าขึ้นมาก่อนหน้านี้เขาพูดกับชูเซี่ยตลอดว่าผู้หญิงช่างน่ารำคาญเพื่อควารักแล้วถึงกับยอมไปตายตอนนี้เขารู้แล้วว่าชูเซี่ยทำแบบนี้เพื่อหลี่เฉินเย่นก็คุ้มค่าแล้ว

ชายที่ยอมคิดถึงชีวิตตัวเองสำคัญเท่ากับคนรักถึงจะน่าฝากชีวิตไว้ด้วย

จูฟางหยวนที่ไม่เคยเข้าใจเรื่องความรักวันนี้เขาได้รับบทเรียนแล้ว

“ฝ่าบาทกระหม่อมแค่คิดเพื่อประชาชนแม้ทุกคนจะว่าข้าว่าไม่จงรักภัคดีกระหม่อมก็จะบอกว่าเสียสละหนึ่งคนเพื่อคนเป็นพันนี้เป็นสิ่งที่ฝ่าบาทควรจะทำมากกว่า”

ภายในที่ประชุมที่เงียบกริบก็มีเสียงของเหลียงกุยดังขึ้นมาเขาพูดอย่างมั่นใจคำพูดของเขาทำให้คนอยากลุกขึ้นมาพูดบ้างแต่พอเขาพูดเสร็จเทียบกับคำพูดของหลี่อวีเชียนจะมีแรงผลักดันมากกว่า

หลี่เฉินเย่นยิ้มและมองไปทางเหลียงกุยเขารู้ว่าเหลียงกุยคิดอะไรอยู่

ดีมากเขาคงอยากให้หลานตัวเองได้ขึ้นครองราชย์อยากให้ตระกูลเหลียงได้อยู่อย่างมีหน้ามีตาจริงๆเลย……ทำไมเขาชอบฝันกลางวันเหลือเกิน

นอกจากเหลียงกุยก็ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาพูดอีกเลยมีคำพูดของหลี่เฉินเย่นพูดดักไว้ก่อนไม่มีใครกล้าออกมาพูดอย่างเหลียงกุยเลยและไม่อยากรับโทษที่กดดันฝ่าบาทจนตาย