ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 555

ตอนที่ 555 ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

“เฉินเย่น ข้ามีอีกหลายเรื่องที่อยากคุยกับเจ้า เจ้าไปส่งหลันกุ้ยเฟยก่อนเถอะ ข้าจะรอเจ้ากลับมา” ชูเซี่ยเห็นหลี่เฉินเย่นน้ำตาไหล พลันรู้สึกปวดใจยิ่งนัก เธออยู่กับหลี่เฉินเย่นมานานหลายปี เห็นเขาน้ำตาไหลเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งก็เพื่อตน

ชูเซี่ยเช็ดน้ำตาให้หลี่เฉินเย่นเบาๆ จากนั้นส่งหลี่เฉินเย่นและหลันกุ้ยเฟยออกไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อหลันกุ้ยเฟยได้ยินการตัดสินใจของชูเซี่ยแล้วพลันชะงักไปด้วย ไม่มีใครไม่รักชีวิตของตน ไม่มีใครไม่อยากมีชีวิตต่อ เธอเคยเห็นคนมากมายที่ดั้นด้นที่จะมีชีวิตต่อ แต่ไม่เคยเห็นใครที่กล้าที่จะเผชิญกับความเป็นความตายอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ เธออยากพูดอะไรเสียหน่อย แต่กลับพูดอะไรไม่ออก หลายครั้งที่มีท่าทีจะพูดแต่สุดท้ายก็หยุดไป

ก่อนหน้านี้เธอเคยสงสัยว่าทำไมคนๆนั้นถึงไม่สามารถลืมชูเซี่ยไปได้ ตอนนี้เธอเข้าใจดีแล้ว ชูเซี่ยคุ้มค่ากับการที่ทำให้คนลืมไม่ลง ไม่เพียงแต่คนๆนั้น ไม่เพียงแต่ฝ่าบาท ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ของตนก็อาจมีชื่อของชูเซี่ยปรากฎอยู่บ่อยๆเหมือนกัน แม้หล่อนจะปรากฏในชีวิตตนไม่บ่อยนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตที่เหลือของเธอมีแต่ความอบอุ่น

“หากเลือกที่จะไม่ตายได้ ถ้าหากสามารถเลือกได้ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ มีคนมากมายที่ต้องการให้เจ้ามีชีวิตต่อ” หลันกุ้ยเฟยหันหลังมาอย่างกะทันหันขณะที่เดินไปถึงปากประตูพระตำหนักฉ่ายเหว่ย และพูดกับชูเซี่ยทั้งน้ำตา

ชูเซี่ยยิ้มและผงกหัว เธอก็รักชีวิตของตนเองเหมือนกัน แม้จะมีชีวิตต่อแค่หนึ่งวัน เธอก็จะสามารถอยู่ข้างๆหลี่เฉินเย่นเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน

ชูเซี่ยรู้สึกว่าตนเองก็โลภไม่น้อย เธอยึดติดกับความรู้สึกอบอุ่นตอนที่ได้อยู่กับหลี่เฉินเย่น

เพียงแต่ พระเจ้าไม่เอ็นดูเธอเลยสักนิด หลี่เฉินเย่นเพิ่งเดินออกไป ว่านสู่นก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน เป็นจดหมายจากหลี่ฉางอัน เนื้อหาจดหมายเขียนถึงสถานการณ์โรคระบาดในกองทัพ และอาการคลายคลึงที่ลู่หนี่ เสี่ยวเชี่ยนเป็นในตอนนี้ก็ได้แพร่ระบาดในกองทัพเก้อโจวแล้ว

นอกจากเรื่องนี้แล้ว เนื่องจากสภาพร่างกายของทหารเก้อโจวในตอนนี้ทำให้เรื่องที่หลี่ฉางอันที่ต้องการโค่นราชบัลลังก์นั้นต้องเลื่อนออกไป เฉินหยวนชิ่งยังไม่มีท่านทีที่จะเริ่มสงคราม แคว้นจื่อสวี้เองก็ไม่เคยมีประวัติเริ่มสงครามก่อน ราวกับว่าแค่แม่ทัพใหญ่เฉินหยวนชิ่งออกโรง พวกเขาก็หยุดทุกการเคลื่อนไหวทันทียังไงอย่างนั้น

“เจ้าสำนัก ควรตอบผู้อาวุโสหลี่ว่าอย่างไรดี ท่านดูรีบร้อนอย่างมาก” ว่านสู่นถาม

ว่านสู่นรู้แผนการของชูเซี่ยตั้งนานแล้ว แล้วรู้ว่าที่ตนพูดแบบนี้ออกไป เพราะต้องการชีวิตของชูเซี่ย แต่เรื่องมันเกี่ยวข้องกับทหารเก้อโจว เป็นกองทัพที่ชูเซี่ยแลกมาด้วยชีวิตของตน

“ว่านสู่น เขียนจดหมายไปหาหลี่ฉางอัน ให้ช่วยสืบว่าเฉินหยวนชิ่งและแค้วจื่อสวี้ได้ร่วมมือกันหรือไม่ ข้ารู้สึกว่าเวลาออกทัพของแคว้นจื่อสวี้เหมาะเจาะเกินไป และการกระทำของเฉินหยวนชิ่งเองก็น่าสงสัยมาก พรุ่งนี้ให้ส่งจดหมายไปพร้อมกับยาแก้พิษ”

“เจ้าสำนัก ร่างกายของท่าน......” ว่านสู่นรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย ยาสำหรับคนห้าหมื่นคน อาจทำให้ชูเซี่ยถึงแก่ชีวิตก็ได้

“ข้าไม่เป็นอะไร สองสามวันมานี้ข้าและอันหรันได้ศึกษาตัวยาแล้วล่ะ ใช้เลือดไม่มากนัก” ชูเซี่ยรู้ว่าว่านสู่นกังวลเรื่องอะไร แต่ยังมีหลายเรื่องที่เธอยังไม่ได้ทำ ดังนั้นเธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ แม้ต้องสูญเสียเลือดครึ่งหนึ่งของร่างกายก็ตาม

“เรื่องนี้ห้ามบอกฝ่าบาท” ชูเซี่ยสั่ง ว่านสู่นทำได้เพียงผงกหัว แม้ฝ่าบาทจะเห็นชอบกับการตัดสินใจของชูเซี่ยแล้ว แต่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้ ไม่ถึงที่สุด ฝ่าบาทไม่อนุญาตให้ทำเรื่องที่ต้องทำร้ายเจ้าสำนักแม้แต่เรื่องเดียว ดังนั้นตอนนี้เขากำลังหาวิธีแก้พิษอื่นๆ

“แต่อย่างไรเสียฝ่าบาทก็ต้องทรงทราบ เขาใส่ใจท่านเจ้าสำนักขนาดนี้......” ว่านสู่นพูดเสียงเบา แต่คิดไม่ถึงว่าขณะที่เธอพูดว่าหลี่เฉินเย่นก็ได้เดินกลับมาแล้ว

ที่หลี่เฉินเย่นพูดในท้องพระโรงนั้น ชูเซี่ยรู้ตั้งนานแล้วล่ะ เธอซาบซึ้งถึงการปกป้องตนของหลี่เฉินเย่น และซาบซึ้งในความรักที่เขามีต่อเธอ แต่ชูเซี่ยอยากด่าหลี่เฉินเย่นสักยกจริงๆ เธอดั้นด้นที่จะมีชีวิตต่อ แต่เขากลับวิ่งหาความตาย การมีชีวิตเป็นสิ่งสวยงามมากเพียงใด......

“จำคำพูดของเจ้าไว้ แต่โหรวเฟยยังไม่มีความผิด ไม่ว่าจะอยู่ในชาติที่แล้วหรือชาตินี้ หล่อนต้องการเพียงเจ้าคนเดียว เจ้าต้องดีกับหล่อนเสียหน่อย แม้จะไม่ได้ชอบหล่อน ก็ต้องดีกับหล่อนเพื่อเห็นแก่พี่ชายของหล่อน แม้เฉินหยวนชิ่งจะทะนงตัว แต่ก็เป็นคนว่านอนสอนง่าย เพียงแต่เจ้าปฏิบัติดีต่อน้องสาวของเขา เขาก็จะภักดีเจ้าอย่างแน่นอน” ชูเซี่ยพูดด้วยเสียงเบา นี่เป็นเรื่องที่เธอคาดหวังมากที่สุด หากตนไม่อยู่แล้ว หลี่เฉินเย่นปฏิบัติกับโหรวเฟยดีเสียหน่อย ถ้าอย่างนั้นใจที่อคติของเฉินหยวนชิ่งก็ไม่จะมีอีก

ชูเซี่ยรู้สึกว่าความขุ่นเคืองทั้งหมดในใจของเฉินหยวนชิ่งนั้นเกิดเพราะตนเอง เพียงแค่ตัวเองตาย คนตายก็เหมือนไฟดับ ไม่ว่าความขุ่นเคืองนั้นจะมากมายเพียงใดก็ต้องสลายไป

“เจ้าพูดถึงเขาทำไมกัน เขามันไอ้เวรคนหนึ่ง ในอนาคตข้างหน้าข้าจำต้องจัดการกับเขาอย่างแน่นอน” หลี่เฉินเย่นไม่ชอบที่ชูเซี่ยพูดถึงเฉินหยวนชิ่ง โดยเฉพาะความละอายใจในขณะที่พูดถึงเฉินหยวนชิ่ง

“เจ้าน่ะ.......” ชูเซี่ยมองดูหลี่เฉินเย่นที่มีท่าทางโกรธกริ้ว พลันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

หลี่เฉินเย่นไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองดูชูเซี่ย ในดวงตาของเขา ในใจของเขา มีเพียงชูเซี่ยคนเดียวเท่านั้น

ก่อนหน้านี้คิดอยากอยู่ด้วยกันจนชั่วฟ้าดินสลาย อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า แต่ตอนนี้คิดว่า เพียงแค่ได้อยู่ด้วยกัน ได้พูดคุยกัน ก็เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตแล้ว

หากก่อนหน้านี้ตนไม่เข้าใจ หลังจากนี้ตนก็อาจไม่ได้ครอบครองแล้ว