ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 556
สรุปบท ตอนที่ 556 คำตำหนิของจูหยวนฟาง: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปตอน ตอนที่ 556 คำตำหนิของจูหยวนฟาง – จากเรื่อง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
ตอน ตอนที่ 556 คำตำหนิของจูหยวนฟาง ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดยนักเขียน ลิ่วเยว่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 556 คำตำหนิของจูหยวนฟาง
หลี่เฉินเย่นรู้ดีว่าเรื่องที่ชูเซี่ยพูดในตอนนี้ มีบางเรื่องที่เธอคิดอยู่ตลอดเวลา ตัวอย่างเช่นเรื่องลูก มีบางเรื่องที่เธอพะวงอยู่ในใจแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ตัวอย่างเช่นเรื่องของเฉินหยวนชิ่ง ตอนนี้เขาอยู่ไกลหมื่นลี้พร้อมกองทัพ แม้รู้ว่าเขามีใจคิดทรยศ แต่ก็ทำได้เพียงปลอบใจตัวเอง เพียงแค่ปฏิบัติดีกับโหรวเฟยเสียหน่อย ทุกอย่างก็จะดีขึ้น และยังมีฉ่ายเวิน......
แต่ความสามารถของพวกเขามีขีดจำกัด เวลาก็มีจำกัด สิ่งที่พวกเขาสามารถจัดการได้ก็มีจำกัด
ชูเซี่ยฝากอนาคตทั้งหมดไว้กับเขา แต่เขา......
เขาไม่อยากอยู่โดยไม่มีชูเซี่ยอีกแล้ว ช่วงเวลาเงียบเหงาที่ไม่มีชีวิตชีวาดั่งน้ำวนเหล่านั้น สามารถทำให้เขาจมลงไปได้ตลอดเวลา ทำให้ตัวเองหายใจไม่ออก เขาไม่กล้ารื้นฟื้นการมีชีวิตอยู่ในลักษณะนั้นอีก นั่นเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตเขา ดังนั้น เขายอมเป็นคนเห็นแก่ตัว
เขากอดชูเซี่ยไว้ ความรู้สึกทั้งหมดที่มี คำพูดหวานซึ้งทั้งหมดที่มี และอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดที่มีล้วนถูกปลดปล่อยออกมาในการกอดครั้งนี้
“ข้ายังมีเรื่องต้องทำ เจ้าพักผ่อนเถอะ เสร็จธุระแล้วข้าจะกลับมา” หลี่เฉินเย่นพูดจบก็ลุกขึ้นและเดินจากไป แม้มีความสุขกับช่วงเวลาที่ได้อยู่กับชูเซี่ย แต่เขาก็ยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่วางใจ เขาเลือกที่จะเป็นคนเห็นแก่ตัวแล้ว เรื่องที่เขาต้องทำตอนนี้คือทำให้ตนเองไม่ดูน่าเกียจเกินไป ไม่ให้เรื่องที่ตนต้องพบเจอไปเกิดกับฉองเหลาอีกครั้ง
เมื่อหลี่เฉินเย่นออกจากพระตำหนักฉ่ายเหว่ย ลู่กงกงก็มาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาอย่างรีบร้อน เขามองดูลู่กงกง แล้วพูดแค่ว่า “รู้ตัวคนทำแล้วรึ”
“ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยไม่คิดว่าศิษย์คนนั้นจะ......” ลู่กงกงคุกเข่าอยู่ตรงพื้นและไม่กล้าแม้แต่มองหน้าหลี่เฉินเย่น เขารู้ว่าลูกศิษย์ที่ตนไว้ใจได้สร้างปัญหาแก่ฝ่าบาทใหญ่เพียงใด โดยเฉพาะตอนนี้ที่เจ้าสำนักชูเซี่ยที่ไม่สามารถรับประกันการมีชีวิตต่อได้ ศิษย์ทรยศคนนั้นของเขาก็คือต้นกำเนิดของเรื่องราวทั้งหมด
หากไม่มีคนสั่งให้เขาวางยาไทเฮา ชูเซี่ยก็จะไม่กลับมา ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาทก็ยังคงเป็นฝ่าบาทครึ่งปีก่อนหน้า แม้จะเย็นชา แม้จะเงียบเหงา แต่ก็ไม่ต้องเผชิญกับการที่คนที่รักต้องตายจากไป......
“ฝ่าบาท ท่านฆ่าข้าเสียเถอะ” ลู่กงกงไม่รู้ว่าจะไถ่โทษอย่างไรดี เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปคนหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำลายฝ่าบาทของตน และทำลายเจ้าสำนักชูเซี่ย
“เรื่องนี้ไม่โทษเจ้า พวกเขาต้องการใช้คนข้างกายข้า หากไม่ใช่ลูกศิษย์ของเจ้าก็ต้องเป็นคนอื่นเหมือนกัน แต่โชคดีที่ไม่เป็นเจ้า” หลี่เฉินเย่นพูดด้วยเสียงเบา น้ำตาก็ลู่กงกงไหลพรากออกมา
“ฝ่าบาท แม้ข้าน้อยต้องตายก็ไม่มีวันทรยศท่าน ท่านเป็นคนช่วยชีวิตข้าน้อย ข้าน้อย......” เพราะคำพูดของหลี่เฉินเย่น ความรู้สึกละอายในใจลู่กงกงหนักกว่าเดิม ความเมตตาของฝ่าบาทที่มีต่อเขาในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกเศร้าโศกกว่าการถูกปฏิบัติอย่างโหดร้ายเสียอีก
“ถามสิ่งที่เขาเคยทำให้ละเอียด และดูว่ามีปัญหาอะไรที่ได้แก้ไขไปแล้วบ้างก็เพียงพอแล้วล่ะ ต่อไปนี้จะรับใครเป็นศิษย์ต้องระวังกว่านี้ อย่าไปติดกับคนอื่นอีก” หลี่เฉินเย่นมอบหมายหน้าที่เสร็จก็เดินตรงไปทางห้องทรงพระอักษร เซียวเซี่ยงพวกเขารออยู่ที่นั่นนานแล้ว
ลู่กงกงรีบลุกขึ้นและตามหลี่เฉินเย่นไป เขาไม่ได้พูดอะไร แต่คิดในใจแล้วว่า ต่อไปนี้จะไม่รับลูกศิษย์อีก......
แต่ความรู้สึกละลายที่มากมายเพียงใดก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้ ชูเซี่ยกลับมาที่เมืองหลวง และตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับความตาย
หลี่เฉินเย่นคุยกับเซียวเซี่ยงจางซือคงพวกเขาในห้องทรงพระอักษรทั้งคืน ตอนออกไปก็เจอกับจูฟางหยวน แต่จูฟางหยวนไม่ได้ทำการคำนับตอนที่เห็นหลี่เฉินเย่น เพียงแต่ยื่นมือออกไปตบหน้าหลี่เฉินเย่นหนึ่งที
หลี่เฉินเย่นยอมถูกตบโดยดี สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้น จูฟางหยวนเป็นเพื่อนที่ชูเซี่ยแคร์มากที่สุด ที่เขาตบตนก็เพื่อชูเซี่ย ตนทำผิดต่อชูเซี่ย ดังนั้นการที่ถูกจูฟางหยวนกระทำแบบนี้ก็เป็นสิ่งที่สามารถเข้าใจได้
บ้านเมืองอยู่ได้เพราะหลี่เฉินเย่น และมาจากการปกป้องของชูเซี่ยในช่วงนี้ด้วย พวกเขาเชื่อว่า เห็นแก่บ้านเมือง เห็นแก่ฉองเหลาที่ยังเด็ก หลี่เฉินเย่นจะปรับเปลี่ยนความคิด
หลี่เฉินเย่นมองดูเงาด้านหลังของจูฟางหยวนที่เดินจากไป นิ่งไปพักใหญ่
พวกเขาต่างรู้ดีว่า การมีชีวิตต่อยากกว่าการตายไปเสียอีก
ชูเซี่ยน่ะ ชูเซี่ย เจ้ารู้แล้วใช่ไหมว่าข้าไม่สามารถอยู่ข้างเจ้าได้ แม้แต่จูฟางหยวนเจ้าก็เป็นคนให้เขามาใช่ไหม หลี่เฉินเย่นไม่รู้มาก่อนว่า ชูเซี่ยจะมีช่วงที่ใจร้ายอย่างนี้ แม้แต่จะให้เขาตายเป็นเพื่อนเธอก็ยังไม่ยอม
แต่ถ้าไม่มีชูเซี่ยแล้ว ชีวิตอีกยาวไกลที่ยังเหลืออยู่นี้ ชีวิตที่เงียบเหงานี้ เขาจะผ่านมันไปได้อย่างไร
ชูเซี่ย เป็นโรคระบาดในชีวิตเขา เพียงแต่หลังจากที่โรคนี้หายแล้ว เขารู้สึกเชื่อมั่นในความรัก และได้สูญเสียความรักไปอย่างสมบูรณ์
“ชูเซี่ย เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ข้า......” หลี่เฉินเย่นถอนหายใจเบาๆ พูดจบ ก็เดินตรงไปที่พระตำหนักฉ่ายเหว่ย
รอบๆถูกความเย็นครอบคลุม มีเพียงการนึกถึงชูเซี่ยในใจเท่านั้น เขาจึงจะรู้สึกถึงความอบอุ่นในร่างกาย ราวกับว่านั่นเป็นเชื้อเพลินในใจเขา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...