ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 556

ตอนที่ 556 คำตำหนิของจูหยวนฟาง

หลี่เฉินเย่นรู้ดีว่าเรื่องที่ชูเซี่ยพูดในตอนนี้ มีบางเรื่องที่เธอคิดอยู่ตลอดเวลา ตัวอย่างเช่นเรื่องลูก มีบางเรื่องที่เธอพะวงอยู่ในใจแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ตัวอย่างเช่นเรื่องของเฉินหยวนชิ่ง ตอนนี้เขาอยู่ไกลหมื่นลี้พร้อมกองทัพ แม้รู้ว่าเขามีใจคิดทรยศ แต่ก็ทำได้เพียงปลอบใจตัวเอง เพียงแค่ปฏิบัติดีกับโหรวเฟยเสียหน่อย ทุกอย่างก็จะดีขึ้น และยังมีฉ่ายเวิน......

แต่ความสามารถของพวกเขามีขีดจำกัด เวลาก็มีจำกัด สิ่งที่พวกเขาสามารถจัดการได้ก็มีจำกัด

ชูเซี่ยฝากอนาคตทั้งหมดไว้กับเขา แต่เขา......

เขาไม่อยากอยู่โดยไม่มีชูเซี่ยอีกแล้ว ช่วงเวลาเงียบเหงาที่ไม่มีชีวิตชีวาดั่งน้ำวนเหล่านั้น สามารถทำให้เขาจมลงไปได้ตลอดเวลา ทำให้ตัวเองหายใจไม่ออก เขาไม่กล้ารื้นฟื้นการมีชีวิตอยู่ในลักษณะนั้นอีก นั่นเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตเขา ดังนั้น เขายอมเป็นคนเห็นแก่ตัว

เขากอดชูเซี่ยไว้ ความรู้สึกทั้งหมดที่มี คำพูดหวานซึ้งทั้งหมดที่มี และอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดที่มีล้วนถูกปลดปล่อยออกมาในการกอดครั้งนี้

“ข้ายังมีเรื่องต้องทำ เจ้าพักผ่อนเถอะ เสร็จธุระแล้วข้าจะกลับมา” หลี่เฉินเย่นพูดจบก็ลุกขึ้นและเดินจากไป แม้มีความสุขกับช่วงเวลาที่ได้อยู่กับชูเซี่ย แต่เขาก็ยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่วางใจ เขาเลือกที่จะเป็นคนเห็นแก่ตัวแล้ว เรื่องที่เขาต้องทำตอนนี้คือทำให้ตนเองไม่ดูน่าเกียจเกินไป ไม่ให้เรื่องที่ตนต้องพบเจอไปเกิดกับฉองเหลาอีกครั้ง

เมื่อหลี่เฉินเย่นออกจากพระตำหนักฉ่ายเหว่ย ลู่กงกงก็มาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาอย่างรีบร้อน เขามองดูลู่กงกง แล้วพูดแค่ว่า “รู้ตัวคนทำแล้วรึ”

“ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยไม่คิดว่าศิษย์คนนั้นจะ......” ลู่กงกงคุกเข่าอยู่ตรงพื้นและไม่กล้าแม้แต่มองหน้าหลี่เฉินเย่น เขารู้ว่าลูกศิษย์ที่ตนไว้ใจได้สร้างปัญหาแก่ฝ่าบาทใหญ่เพียงใด โดยเฉพาะตอนนี้ที่เจ้าสำนักชูเซี่ยที่ไม่สามารถรับประกันการมีชีวิตต่อได้ ศิษย์ทรยศคนนั้นของเขาก็คือต้นกำเนิดของเรื่องราวทั้งหมด

หากไม่มีคนสั่งให้เขาวางยาไทเฮา ชูเซี่ยก็จะไม่กลับมา ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาทก็ยังคงเป็นฝ่าบาทครึ่งปีก่อนหน้า แม้จะเย็นชา แม้จะเงียบเหงา แต่ก็ไม่ต้องเผชิญกับการที่คนที่รักต้องตายจากไป......

“ฝ่าบาท ท่านฆ่าข้าเสียเถอะ” ลู่กงกงไม่รู้ว่าจะไถ่โทษอย่างไรดี เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปคนหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำลายฝ่าบาทของตน และทำลายเจ้าสำนักชูเซี่ย

“เรื่องนี้ไม่โทษเจ้า พวกเขาต้องการใช้คนข้างกายข้า หากไม่ใช่ลูกศิษย์ของเจ้าก็ต้องเป็นคนอื่นเหมือนกัน แต่โชคดีที่ไม่เป็นเจ้า” หลี่เฉินเย่นพูดด้วยเสียงเบา น้ำตาก็ลู่กงกงไหลพรากออกมา

“ฝ่าบาท แม้ข้าน้อยต้องตายก็ไม่มีวันทรยศท่าน ท่านเป็นคนช่วยชีวิตข้าน้อย ข้าน้อย......” เพราะคำพูดของหลี่เฉินเย่น ความรู้สึกละอายในใจลู่กงกงหนักกว่าเดิม ความเมตตาของฝ่าบาทที่มีต่อเขาในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกเศร้าโศกกว่าการถูกปฏิบัติอย่างโหดร้ายเสียอีก

“ถามสิ่งที่เขาเคยทำให้ละเอียด และดูว่ามีปัญหาอะไรที่ได้แก้ไขไปแล้วบ้างก็เพียงพอแล้วล่ะ ต่อไปนี้จะรับใครเป็นศิษย์ต้องระวังกว่านี้ อย่าไปติดกับคนอื่นอีก” หลี่เฉินเย่นมอบหมายหน้าที่เสร็จก็เดินตรงไปทางห้องทรงพระอักษร เซียวเซี่ยงพวกเขารออยู่ที่นั่นนานแล้ว

ลู่กงกงรีบลุกขึ้นและตามหลี่เฉินเย่นไป เขาไม่ได้พูดอะไร แต่คิดในใจแล้วว่า ต่อไปนี้จะไม่รับลูกศิษย์อีก......

แต่ความรู้สึกละลายที่มากมายเพียงใดก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้ ชูเซี่ยกลับมาที่เมืองหลวง และตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับความตาย

หลี่เฉินเย่นคุยกับเซียวเซี่ยงจางซือคงพวกเขาในห้องทรงพระอักษรทั้งคืน ตอนออกไปก็เจอกับจูฟางหยวน แต่จูฟางหยวนไม่ได้ทำการคำนับตอนที่เห็นหลี่เฉินเย่น เพียงแต่ยื่นมือออกไปตบหน้าหลี่เฉินเย่นหนึ่งที

หลี่เฉินเย่นยอมถูกตบโดยดี สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้น จูฟางหยวนเป็นเพื่อนที่ชูเซี่ยแคร์มากที่สุด ที่เขาตบตนก็เพื่อชูเซี่ย ตนทำผิดต่อชูเซี่ย ดังนั้นการที่ถูกจูฟางหยวนกระทำแบบนี้ก็เป็นสิ่งที่สามารถเข้าใจได้