ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 57

ตอนที่ 57 พูดความจริงหลังเมามาย

‘ชูเซี่ย ชูเซี่ย...’ ในใจของหลี่เฉินเย่นพร่ำเรียกชื่อนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเจ็บปวด เรื่อยๆไม่ยอมหยุด นางมาอยู่ข้างกายของเขาแล้วแท้ๆ นางคือของขวัญที่ดีที่สุดที่เบื้องบนส่งมาให้แก่เขา แต่ทว่าเป็นเขาเองที่ทำเรื่องผิดพลาดอย่างไม่อาจให้อภัยได้

ท่านอุปราชเอ่ยขึ้น “ข้ารู้สึกขอบคุณในตัวของหญิงสาวผู้นั้นเหลือเกิน ในชีวิตของหยิงหลง นางเป็นเด็กสาวที่เอาแต่ใจและดื้อรั้น ภายในวังหลวงอันกว้างใหญ่เห็นจะมีก็แต่ฮองเฮาที่รักและเอ็นดูนาง แต่ทว่าหญิงสาวคนนี้กลับใช้ชีวิตและความสามารถของนางพิสูจน์และสร้างชื่อเสียงให้แก่หยิงหลงของข้า ยามนี้หากมีผู้ใดเอ่ยถึงชื่อหลิวหยิงหลงก็ล้วนนึกถึงคุณงามความดีที่นางทำทั้งสิ้น”

ไม่ว่าใครก็มองออกว่านางเป็นสตรีที่ดี ยกเว้นเขา!

หลังจากที่ท่านอุปราชเดินทางกลับไปแล้วเขาก็กลับเข้าไปเก็บตัวในเรือนหรูอี้อีกสามวันสามคืน ย่างเข้าวันที่สี่ท่านอ๋องก็ยอมออกมาจากเรือนหรูอี้ในที่สุด ยามที่ชายหนุ่มออกมาท้องฟ้าวันนั้นเป็นสีเทาไร้ชีวิตชีวา แสงแดดอบอุ่นในสาทรฤดูไม่มีให้เห็นอีกต่อไป เหมันต์ฤดูใกล้เข้ามาแล้ว

เสี่ยวจี๋และมามาร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่หลายวัน แต่ทว่าก่อนชูเซี่ยตายเคยมอบหมายเรื่องบางเรื่องให้พวกนางไปจัดการ พวกนางไม่มีทางลืมโดยเด็ดขาด จึงจำเป็นต้องไปจัดการเรื่องพวกนั้นให้เรียบร้อยเสียก่อน

ทางด้านแม่ของเสี่ยวฉิง ชูเซี่ยได้สั่งให้หมอหลวงเข้าไปดูอาการนางตั้งแต่แรกแล้ว อีกทั้งยังมอบเงินให้แก่พวกนางก้อน

หนึ่ง ชูเซี่ยรู้สึกผิดต่อเสี่ยวฉิงมาโดยตลอดเพราะนางรู้สึกว่าสาเหตุที่เสี่ยวฉิงต้องตกงานมาจากตัวนางเอง ดังนั้นนางจึงบอกกับมามาว่าหากเสี่ยวฉิงยินดีจะกลับมาทำงานที่จวนก็ให้พานางกลับมาด้วย

มามาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้หลี่เฉินเย่นฟัง แรกเริ่มเดิมทีหลี่เฉินเย่นก็ไม่เชื่อแม้แต่น้อย เขานึกมาตลอดว่าเสียวฉิง

และมี่เหอร่วมมือกันใส่ร้ายชูเซี่ย ชูเซี่ยสมควรรังเกียจและเมินเฉยเสี่ยวฉิงจึงจะถูก แต่เมื่อลองส่งคนไปสืบเรื่องราวให้กระจ่างเขาก็ได้ทราบว่าชูเซี่ยเคยส่งหมอหลวงไปตรวจดูอาการมารดาของเสี่ยวฉิงมาแล้วจริงๆ เนื่องจากเป็นความปรารถนาของชูเซี่ย เขาจึงไม่ลังเลที่จะรับเสี่ยวฉิงกลับมาทำงานรับใช้ในจวนอ๋อง ให้หญิงสาวเข้ามาทำงานในเรือนหรูอี้ไม่จำเป็นต้องรับใช้ใครอื่นอีก

เมื่อเสี่ยวฉิงทราบว่าชูเซี่ยตายไปแล้วก็ร้องไห้ออกมา สาวใช้ทุกคนในเรือนต่างก็รับรู้ถึงความดีงามและความทุ่มเทของ

นายหญิงของพวกตน แต่ทว่าเป็นหญิงสาวในนามหลิวหยิงหลงเท่านั้น ไม่ใช่ชูเซี่ย

ราวกับว่าในครั้งหนึ่งในจวนไม่เคยมีหญิงสาวชื่อชูเซี่ยมาก่อน

หลี่เฉินเย่นส่งรถเข็นกลับไปให้บิดาของเสี่ยวฉิงเพื่อให้เขาทำการซ่อมแซมประกอบมันขึ้นมาใหม่ แต่ทว่าต่อให้จะ

ประกอบและเชื่อมมันเข้ามาใหม่อย่างไรก็ยังเห็นร่องรอยการทำลายมาได้อย่างชัดเจน ก็เหมือนกับหลี่เฉินเย่นในเวลานี้ แม้ว่าภายนอกจะดูเหมือนเดิมกับเก่าก่อน ทว่าภายในจิตใจของเขากลับแตกสลายไปไม่มีชิ้นดีนับตั้งแต่วันที่ชูเซี่ยตายจากเขาไปแล้ว

เนื่องจากการเสียชีวิตของพระชายานิงอันทำให้ภายในวังงดจัดงานเฉลิมฉลองรื่นเริงใดๆทั้งสิ้น ไทเฮาก็เสียพระทัยจนล้มป่วย พระองค์ดึงมือของฮองเฮามากุมไว้ “พวกข้าต่างก็ติดค้างนางเหลือเกิน เด็กน้อยคนนั้นรู้เรื่องและเฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้ หากไม่มีนางเย่เอ๋อและอานเหยียนก็คงไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ อีกทั้งขาของเฉินเย่นก็คงไม่สามารถเดินได้อีกตลอดชีวิต ข้านึกถึงวันเหล่านั้น วันที่เด็กน้อยคนนั้นเข้าวังมา นึกถึงยามที่นางเจรจาเจื้อยแจ้วกับทุกคนก็ทำให้ข้ารู้สึกปวดใจ ยามนั้นเฉินเย่นใจร้ายกับนางเพราะเรื่องฉ่ายเวินยิ่งนัก ยามนี้หากตีข้าให้ตายข้าก็ไม่มีวันเชื่อว่าหยิงหลงจะเป็นคนทำร้ายฉ่ายเวิน ไม่น่าเล่าว่ายามที่นางเข้าวังก่อนหน้าจึงดูไม่มีความสุขนัก นั่นคงเป็นเพราะตลอดเวลาที่นางออกเรือนไปอยู่จวนอ๋องก็คงไม่เคยพบเจอความสุขเลยกระมัง”

ฮองเฮาก็เศร้าพระทัยเหลือจะเอ่ย พระองค์เห็นหลิวหยิงหลงตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ทอดพระเนตรเห็นนางตั้งแต่เป็นตุ๊กตากระเบื้องเดินได้จนถึงวันที่เติบใหญ่มาเป็นลูกสะใภ้ของพระองค์ พระองค์รักและอดทนต่อเด็กสาวคนนี้มาเสมอแม้ว่าจะมีหลายครั้งหลายคราที่นางทำให้พระองค์ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ภาพลักษณ์ยามที่นางออดอ้อนเชื่อฟังก็ไม่เคยจางหายไปจากพระทัยของพระองค์แม้แต่น้อย ซึ่งนั่นทำให้ไม่ว่านางจะทำผิดพลาดอะไรพระองค์ก็ยังคงให้อภัยนางอยู่เสมอ ยามที่นางเข้าวังมารักษาอาการให้พระชายาเจิ้นหยวน พระองค์ไม่ได้อยู่ในวังด้วยแต่ก็ได้ยินว่านางทำให้ผู้คนต่างตกตะลึงในฝีมือการแพทย์ของนางยิ่งนัก ซึ่งนั่นก็ทำให้พระองค์เริ่มเอะพระทัยว่าจริงๆแล้วเด็กสาวคนนั้นอาจไม่ใช่หลิวหยิงหลงที่พระองค์เคยรู้จักอีกแล้ว

ดูเหมือนว่าการคาดเดาของพระองค์คงอีกไม่นานที่ความจริงจะเปิดเผยออกมา

หลี่เฉินเย่นเดินทางเข้าวังในวันเทศกาลเฉินเย่นชิวเพื่อถวายพระพรเสด็จพ่อเสด็จแม่ แต่เนื่องด้วยพระชายานิงอันเพิ่งถึงแก่กรรมทำให้ในวังร่วมไว้อาลัยให้นางหนึ่งปีเต็ม ปีนี้เหล่าเชื้อพระวงศ์จึงทำเพียงร่วมโต๊ะสังสรรค์กันเท่านั้น หลี่เฉินเย่นพาหลิวมี่เหอเข้ามาในวังพร้อมเขาด้วยเช่นกัน นับตั้งแต่ชูเซี่ยตายไปหลิวมี่เหอก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แม่นางจะไม่ชอบหลิวหยิงหลงมาโดยตลอดแต่ทว่ายามที่พี่สาวของนางตาย หญิงสาวก็ทรุดลงกับพื้นและปล่อยโฮออกมาอย่างไม่สนใจสิ่งใด ความโศกเศร้าในใจของนางดูเหมือนจะไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าหลี่เฉินเย่นเลยสักนิด

หลายต่อหลายคนเข้าใจว่านางเสแสร้งแกล้งทำเพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานางกับหลิวหยิงหลงไม่เคยลงรอยกันแม้แต่น้อย ทว่ามีเพียงตัวนางที่รู้ดีว่านางไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเลยสักนิด ความเจ็บปวดที่นางแสดงออกมาล้วนออกมาจากใจจริงของนางทั้งสิ้น

แม้แต่หลี่เฉินเย่นก็ไม่เชื่อมั่นในตัวนาง ยามที่ชูเซี่ยเสียชีวิตไปแล้วเขาไม่อนุญาตให้นางเข้าใกล้ศพก็พี่สาวเลยสักครั้ง

ยามที่หลิวมี่เหอคุกเข่าเคารพศพอยู่นั้นหลี่เฉินเย่นก็ไล่ตะเพิดนางออกไปอย่างไม่ใยดี ในยามนั้นเขาไม่ต่างกับคนบ้าเสียสติ ชายหนุ่มเกลียดชังตนเองที่ชูเซี่ยต้องตายเพราะเขาและก็พาลมาเกลียดหลิวมี่เหอที่เป็นคนคอยพูดจายุแยงด้วย

ยามค่ำคืนหลี่เฉินเย่นดื่มสุราไปเยอะมาก เขาเห็นภาพยามที่อ๋องเจิ้นหยวนและพระชายาอยู่ด้วยกันอย่างรักใคร่กลม

เกลียวก็ไม่อาจทนเห็นภาพตรงหน้าได้ ช่างเป็นภาพที่ขัดหูขัดตาเขายิ่งนัก ราวกับว่าเขาไม่อาจทนเห็นผู้ใดมีความสุขได้อีก

ความสุขเช่นนี้เดิมทีเขาก็เคยมีมันมาก่อนเช่นเดียวกัน อ๋องเจิ้นหยวนเห็นน้องชายของตนดื่มสุราหนักเกินไปก็พยายามห้ามปราม หลี่เฉินเย่นในยามนี้บอบบางเหมือนแก้ว ไม่ว่าถูกกระทบตรงส่วนใดก็ล้วนเจ็บปวด

อ๋องเจิ้นหยวนเองก็ลำบากใจ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ พระชายาเจิ้นหยวนจับมือของสวามีอย่างให้กำลังใจพลางก้มลงเอ่ยกระซิบ “หากเขายังทำใจไม่ได้ ท่านก็ให้เขาดื่มสุราหน่อยเถิด โหร่วเฟยกล่าวกับข้าว่ายามที่เขาอยู่ในจวนแทบจะไม่แตะต้องสุราเลยแม้แต่น้อย ไม่กล้าดื่มเพราะกลัวจะประคองสติตนเองไม่ได้”

หรงเฟยที่นั่งอยู่ด้านข้างได้ยินเข้าก็สงสาร นางกวาดตามองอ๋องเจิ้นหยวนครั้งหนึ่ง ใบหน้ามีสีหน้าของความลำบากใจ

ปะปนอยู่

ยามที่ชูเซี่ยรักษาอาการของอานเหยียนจนดีแล้ว นางเคยกล่าวคำพูดประโยคหนึ่ง เป็นประโยคที่นางไม่เคยลืมเลือน “การที่สองสามีภรรยากันได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างร่มเย็นเป็นสุขก็ถือเป็นเรื่องที่ดีงามที่สุดแล้วเพคะ ยังจะมองหาสิ่งอื่นใดอีกเล่า หากพระชายาเจิ้นหยวนไม่อยู่แล้ว ชีวิตของอ๋องเจิ้นหยวนก็คงจบเช่นกัน หรงเฟยโปรดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนด้วยเถิดเพคะ”

ยามนั้นข้างกายไม่มีใครจึงไม่มีผู้ใดอื่นได้ยินคำกล่าวนั้นของนางอีก

ยามนั้นนางไม่ได้ส่งเสียงหรือเอ่ยคำพูดใดออกไป เพราะว่ามีเพียงนางที่ทราบดีกว่าใครว่าถ้วยยาที่นางส่งให้เย่เอ๋อดื่มยามคลอดนั้นเป็นนางเองที่วางยาพิษลงไปในถ้วย ยามนั้นร่างกายของเย่เอ๋อถูกพิษอยู่ก่อนแล้ว หลังจากคลอดอานเหยียนออกมาร่างกายนางก็ย่ำแย่ต่อให้นางถูกพิษเพิ่มไปอีกก็ย่อมไม่มีผู้ใดสาวมาถึงตัวของนาง

หลี่เฉินเย่นไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรออกมา เขาพร่ำเอ่ยอยู่เช่นนั้นซ้ำๆโดยที่แม้แต่ตนเองก็ไม่ทันได้ยั้งคิด ภายในห้องยิ่งมาก็ยิ่งมีผู้คนมากขึ้น ไทเฮา ฮ่องเต้ ฮองเฮา หรงเฟย อ๋องเจิ้นหยวนและพระชายา ทุกคนล้วนอยู่ภายในห้องนี้กันทั้งหมด

เดิมทีหลิวมี่เหอก็อยู่ภายในห้องเช่นเดียวกัน แต่เมื่อนางได้ยินประโยคพร่ำบอกจากเขาที่เอ่ยถึงหลิวหยิงหลงก็ทำให้นางรู้สึกโศกเศร้าจนต้องหลบออกมาร้องไห้ข้างนอก

เขาเอาเพ้อถึงผู้หญิงคนนั้น จากนั้นก็อาเจียนออกมาด้วยความเมามาย ภาพเบื้องหน้าของเขา ราวกับว่าเขากำลังเห็น

หญิงสาวที่คำนึกอยู่ทุกเสี้ยวลมหายใจของตนกำลังส่งยิ้มให้เขา พร้อมเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง “ข้าชื่อชูเซี่ย!”

ทุกคนในที่นี้ต่างก็มีสีหน้าหนักอึ้ง ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ไปเชิญท่านอุปราชและท่านราชครูเข้าวังมาโดยทันที

ภายในห้องอักษร ไทเฮา ฝ่าบาท อ๋องเจิ้นหยวนและหรงเฟยต่างก็อยู่

เมื่อท่านอุปราชและท่านราชครูมาถึงก็ให้เข้าพบทันที เวลาผ่านไปนาน ระหว่างนี้ฝ่าบาทไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้า

ออกห้องอักษรโดยเด็ดขาด

เรื่องที่คุยกันในห้องอักษรไม่อนุญาตให้แพร่งพรายออกไปโดยเด็ดขาดเนื่องจากเป็นรับสั่งจากฝ่าบาท ผู้ใดแพร่งพรายผู้นั้นต้องโทษประหาร

เพราะเหตุนี้ หญิงสาวนามว่าชูเซี่ยจึงมาปรากฎตัวที่เมืองหลวงเงียบๆและก็จากไปเงียบๆเช่นเดียวกัน

ฝ่าบาทส่งเอ่ยขึ้นอย่างอาลัย “สตรีประหลาด โชคร้ายเหลือเกิน มิฉะนั้นข้าก็คงมอบยศถาบรรดาศักดิ์ให้แก่นางไปแล้ว จะมีตำแหน่งใดเหมาะกับนางบ้างหรือไม่นะ”

ไทเฮาเป็นผู้นับถือในพระพุทธเจ้ามาเนิ่นนาน เงียบไปนานจึงจะค่อยๆตรัสออกมาอย่างอาลัยอาวรณ์ “อามิตตาพุทธ ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสวรรค์จะประทานสิ่งที่ล้ำค้าเช่นนี้มาให้แก่พวกข้า”

“นี่ก็อธิบายได้แล้วสินะเพคะว่าเหตุใดเฉินเย่นที่ไม่เคยชื่นชอบในตัวหยิงหลงมาก่อนจึงได้เกิดหลงรักนางขึ้นมา แท้จริงแล้วพวกนางต่างเป็นคนละคนกัน เช่นนั้นแล้วแท้จริงหยิงหลงเป็นอะไรตายกันแน่นะเพคะ” ฮองเฮายังมีจุดที่พระองค์ไม่เข้าใจอยู่

ไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบได้ มีเพียงหลิวหยิงหลงตัวจริงที่ทราบ แต่ทว่าท่านอุปราชรู้แจ้งอยู่แก่ใจว่าเป็นเพราะบุตรสาวของตนไม่ได้รับความรักจากสวามีของตนอีกทั้งบิดามารดาแท้ๆของตนเองยังเห็นชอบให้น้องสาวออกเรือนมาใช้พระสวามีร่มกันกับนาง หยิงหลงรู้ว่าโดยตลอดว่าท่านอ๋องรักใคร่ชอบพอในมี่เหอ ดังนั้นเมื่อมี่เหอแต่งเข้ามาในจวนและได้รับความรักและความเอาใจใส่ของท่านอ๋อง นางจึงไม่อาจทนได้อีกต่อไป

ท้ายที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจจบชีวิตที่ท้อแท้สิ้นหวังของตนลง ทำให้หญิงสาวที่มีนามว่าชูเซี่ยสบโอกาสเข้ามาอยู่ในร่างของนางได้ ใช้ชีวิตอยู่ในร่างของหลิวหยิงหลงมานานถึงสองเดือน เพียงแค่ช่วงระยะสั้นๆเพียงสองเดือนกลับเปลี่ยนแปลงชีวิตของผู้คนได้มากถึงเพียงนี้ น่าเสียดายเหลือเกินที่หญิงสาวนามว่าชูเซี่ยไม่อาจรักษาร่างนี้ไว้ได้นาน