ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 590

ตอนที่590จูพี

“จิงโม่เจ้าเอามาได้อย่างไร?เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าเอาอะไรมา?ป้ายเสืยเลยนะเนี้ย”มองดูตราประทับเสือที่ตนอยากได้มาตลอดก็มาอยู่ตรงหน้าซูเหย่นดีใจจนจะเป็นบ้าเขาดีใจจนไปนั่งอยู่ข้างเตียงที่จิงโม่กำลังนอนหลับอยู่จนอยากให้นางตื่นขึ่นมาดีใจกับตัวเอง

ทำงานสำเร็จแล้วจิงโม่รู้สึกแค่ว่าเหนื่อยมากหลายวันมานี้นางไม่ได้นอนเลยเพราะมัวแต่กังวลเรื่องของเฉินหยวนชิงตอนนี้มาถึงที่ๆสามารถนอนได้อย่างสบายใจนางแค่อยากจะนอน

“ของข้าเอามาให้เจ้าแล้วพวกเจ้าดูเอาเองแล้วกันถ้ามีป้ายเสืยนี้แล้วยังไม่สามารถทำให้ทหารสามัคคีปรองดองกันได้ก็เขียนพระราชองค์การปลอมก็เสด็จพ่อข้าขึ้นมาถึงเวลาข้าจะรับผิดชอบทุกอย่างเองเตรียมตัวเถอะและเริ่มออกโจมตีได้ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้เมืองของแคว้นจื่อสวี้มาอย่างน้อยสิบเมือง”จิงโม่พูดอย่างเรียบเฉยแต่คำพูดของนางกลับทำเอาหลีฉางอันและซูเหย่นมีสีหน้าที่แย่ลง

“สิ่งที่ข้าพูดก็เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อคิดอยู่เช่นกันพวกเจ้ามีหน้าที่สู้รบมีเรื่องอะไรข้าจะคอยช่วยพวกเจ้าเอง”จิงโม่เห็นหลีฉางอันและซูเหย่นไม่พูดอะไรก็พูดต่อ

“จิงโม่เจ้ายังเล็กนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เจ้าวางใจได้ยังไงเจ้าก็เอาป้ายเสืยมาได้ข้าก็จะเอาเมืองก็แคว้นจื่อสวี้มาอย่างน้อยสิบเมืองเจ้าวางใจแล้วกลับไปก่อนเถอะรอข่าวดีจากพวกข้าก็พอ”เทียบกับความสุขตื่นเต้นของซูเหย่นหลีฉางอันจะสงบมากกว่า

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือส่งจิงโม่กลับไปรอเฉินหยวนชิงตื่นขึ้นมาก็อาจจะไม่ได้การ

จิงโม่ไปแล้วพวกเขาก็เรียกทุกคนเข้าประชุมหาลือกันตอนนี้พวกเขาไม่มีหลักฐานยืนยันได้ว่าเฉินหยวนชิงมีความเกี่ยวข้องกับแคว้นจื่อสวี้ดังนั้นก็เลยจับเขาไม่ได้มีแต่รีบโจมตีแคว้นจื่อสวี้รอสงครามเริ่มขึ้นแม้เฉินหยวนชิงจะห้ามยังไงก็ไม่ทันแล้ว

ในเวลาเดียวกันพวกเขามีสิ่งที่ต้องทำมากมายงานมากมายก่ายกองเต็มไปหมดทำเอาพวกเขาต้องปวดหัว

“จิงโม่เดี๋ยวข้าไปเรียกฉุนเฟิงชายพวกนั้นมาให้พวกเขาพาเจ้าออกไปเจ้ารีบกลับไปบอกเหตุการณ์ล่วงหน้าต่อฝ่าบาทให้ฝ่าบาทส่งพระราชองค์การมาบอกว่าท่านแม่ทัพผิดต่อหน้าที่ให้เอาอำนาจทางทหารส่งให้ข้าจัดการทั้งหมด”หลรฉางอันบอกกับจิงโม่อย่างจริงจัง

ถ้าไม่มีพระราชองค์การพวกเขาก็ทำอะไรเฉินหยวนชิงไม่ได้……

“ซูเหย่นเจ้ารีบเขียนจดหมายให้พ่อเร็ววันที่ก็เขียนก็ครึ่งเดือนก่อนเร็วเข้า”จิงโม่เป็นเด็กฉลาดคำพูดที่หลีฉางอันบอกอย่างจริงจังนางต้องไม่ลืมแน่พวกเขาก็อยากทำให้เป็นพิธีการแต่กลับไม่มีเวลามากพอแล้วงั้นนางก็จะทำให้พวกเขาสมหวังขอแค่พวกเขาแก้แค้นแทนตัวเองโจมตีแคว้นจื่อสวี้ให้หลาบจำก็พอ

ซูเหย่นไม่เข้าใจแต่พอมองดูของแท้เขาก็ทำตามและไปเขียนจดหมาย

“ใช้ของจูพีได้ไหม?”เห็นซูเหย่นเขียนจดหมายอย่างตั้งใจและส่งมาให้จิงโม่ก็ยกที่เขียนขึ้นมาถึงจะนึกขึ้นได้ว่าของที่เสด็จพ่อใช้มาตลอดคือจูพี

“ช่างเถอะเสด็จพ่ออยู่ตำหนักไฉ่เว่ยก็ไม่ได้ใช้จูพีเอาพูกันมาให้ข้า”จิงโม่สั่งเสียงเบาเหมือนกับว่าซูเหย่นที่เป็นแม่ทัพที่คุมทหารเก้อโจวห้าหมืนกว่านายเป็นข้ารับใช้ของเด็กสาวตัวเล็กคนนี้

“ใช้จูพีเถอะข้าจะรีบไปทำมาแต่ว่าจิงโม่เจ้าแน่ใจนะส่าเจ้าจะทำได้?”หลีฉางอันรู้ว่าจิงโม่จะทำอะไรที่จริงตอนนี้เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดที่ต้องทำในใจเขาลึกๆคิดว่าที่จิงโม่ทำอยู่ก็ถูกเหมือนกัน

จิงโม่มองดูหลีฉางอันนำจูพีมาและเขียนเหมือนที่เสด็จพ่อเขียน

ลายมือเช่นนั้นเหมือนกับลายมือของฝ่าบาทไม่มีผิด

ตัวหนังสือของจิงโม่เหมือนกับฝ่าบาทเป๊ะเลย

“จิงโม่นี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เจ้ากลับไปพักผ่อนดีๆเดี๋ยวตื่นขึ้นมาแล้วกลับเข้าวังไป”คำขอร้องของจิงโม่เขาก็อยากจะตอบตกลงเหมือนกันแต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องทุกอย่างถ้าเป็นไปตามที่คิดคงจะดี

“อืม”จิงโม่ตอบไปอย่างผิดหวังแต่ในใจก็มีแผนการของตัวเองแล้ว

นางจะปล่อยข่าวที่ตัวเองถูกจับตัวไปแคว้นจื่อสวี้ให้พวกเขารู้

แม้นางจะเข้าไปเมืของแคว้นจื่อสวี้แค่สองเมืองแต่ก็รู้จักเส้นทางของที่นั้นดีแล้วนางจะช่วยหลีฉางอันโจมตีเมืองฉางเพียวและเมืองจิงสวินนางจะทำให้ทหารของต้าเหลี่ยงไม่ต้องเฝ้าหน้าเมืองเช่นนั้นอักแล้ว

จิงโม่เชื่อมาตลอดว่าถ้ามีคนมาทำอะไรตัวเองนางก็ไม่มีทางปล่อยไว้เช่นกันดังนั้นจิงโม่คิดว่าถ้าโจมตีแคว้นจื่อสวี้สำเร็จก็จะทำให้ทหารสะใจเช่นกัน

หลีฉางอันเห็นจิงโม่ตอบตกลงสายตากลับเปร่งประกายเหมือนรอคำตอบและยังอยากจะอธิบายให้จิงโม่แต่เห็นท่าทางที่อ่อนเพลียของนางหลีฉางอันก็หยุดพูด

เพราะรู้ว่าจิงโม่เป็นเด็กหัวดื้อถ้าเรื่องความลับนี้ให้นางรู้เข้าก็ไม่รู้ว่านางจะทำอะไรอีก

แม้ครั้งนี้จะขโมยป้ายเสืยมาได้สำเร็จใครจะรู้ว่านางจะทำการใหญ่อะไรอีกเพราะยังไงนางก็เป็นแค่เด็กห้าขวบ

ซูเหย่นมองดูสีหน้าที่ลำบากใจของหลีฉางอันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแต่เขาไม่เหมือนกับหลีฉางอันเพราะตอนนี้เขาอยากเห็นแล้วว่าเฉินหยวนชิงจะต้องรับกรรมอย่างไรบ้าง