ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 591

ตอนที่591ไปถวายความตาย

จิงโม่ถูกส่งตัวกลับไปยังนครปักกิ่งในยามที่นางหลับก่อนออกเดินทางหลี่ฉางอันกำชับกับเฉินต้าฮันซ้ำแล้วซ้ำเล่าสำหรับการกำชับพวกเขายืดอกรับประกันว่าอย่างไรเสียก็จะทำหน้าที่ให้สำเร็จอย่างเป็นที่น่าพอใจแต่ทว่าเมื่อจิงโม่ตื่นขึ้นมาเฉินต้าฮันได้เห็นดวงตาที่สดใสคู่นั้นของนางเขาก็รู้สึกผิดหวังที่ให้คำมั่นสัญญาเช่นนั้นกับท่านแม่ทัพหลี

“องค์หญิงน้อยท่านแม่ทัพกำชับให้พวกกระหม่อมส่งพระองค์ไปยังนครหลวงอย่างปลอดภัยเมื่อส่งพระองค์ถึงเบื้องหน้าของฮ่องเต้พวกเราหม่อมถึงจะสามารถกลับไปได้พะยะค่ะ“เฉินต้าฮันจ้องมองจิงโม่อย่างกังวลใจยามสายลมหนาวแห่งฤดูใบไม้ผลิเอ่ยว่าเธอคือองค์หญิงแต่กลับมิได้มีอำนาจขององค์หญิงเลยแม้แต่น้อยแต่ทว่าตอนนี้เมื่อคิดถึงท่านแม่ทัพผู้สูงส่งฝากฝังนางทีละคำเช่นนี้เพลานี้นางมองเห็นความกดดันอย่างมหาศาลจากเขา

“วางใจเถิดข้าจะเชื่อฟัง”จิงโม่เอ่ยไปพลางคลี่ผ้าคลุมใบหน้าของตนไปพลางวันคืนเหล่านี้เพื่อหลบหน้าเฉินหยวนชิ่งนางจึงสวมผ้าคุมหน้าเช่นนี้ทุกวันในใจของนางรู้สึกเกลียดพวกเขาเป็นอย่างยิ่งเพลานี้นางออกมาจากค่ายแล้วนางมิต้องการที่จะปกปิดใบหน้าของตนเองอีกต่อไป

“องค์หญิงน้อยการที่พระองค์เปิดเผยใบหน้าเช่นนี้หากผู้คนพบเห็นเข้าจะมิปลอดภัยพระองค์สวมผ้าคลุมหน้าไว้อย่างเก่าเถิดพะยะค่ะ!”เมื่อเห็นว่าจิงโม่คลี่ผ้าคลุมหน้าออกอย่างไม่สบอารมณ์เขาจึงรีบร้อนเอ่ยโน้มน้าวใจ

เมื่อสักครู่นี้ในเพลาที่จิงโม่กำลังหลับอยู่พวกเขาก็ได้พูดคุยถึงกลยุทธ์กันไว้เรียบร้อยพวกเขามิสามารถนำองค์หญิงผ่านเมืองไปได้อย่างเปิดเผยเช่นนี้นี่มิดีต่อความปลอดภัยของจิงโม่นักพวกเขาจำเป็นจะต้องปลอมตัวเป็นท่านลุงของจิงโม่และเพราะรอยแผลเป็นบนใบหน้าของจิงโม่พวกเขาจึงต้องการพาหลานสาวไปรักษาที่นครหลวง

“มิเป็นไรดอก”เมื่อได้ฟังวาจาเช่นนั้นจิงโม่แทบจะระเบิดมีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าเพลานี้ตนเองรอคอยที่จะได้เปิดเผยใบหน้าแท้จริงของตนเองมากเพียงใดถึงแม้ว่านางมิได้มีใบหน้าที่งดงามเพียงนั้นแต่ก็นับว่าใช้ได้เหตุใดจึงจะมิสามารถเปิดเผยใบหน้าที่งดงามเช่นนี้แต่กลับจะต้องนำผ้าที่ขาดวิ่นมาปกปิดเพื่อออกจากเมืองเพียงแค่คิดจิงโม่ก็รู้สึกอึดอัดแล้ว

“องค์หญิงน้อยพวกกระหม่อมพูดคุยกันไว้ดีแล้วพะยะค่ะพวกกระหม่อมก็คือท่านอาและท่านลุงขององค์หญิง...”เฉินต้าฮันเอ่ยถึงแผนการเสียงเบาแต่กลับทำให้จิงโม่หัวเราะเยาะพลางเอ่ย“ข้าคือรุ่นลูกหลานที่ตกทอดมาหลายชั่วอายุคนมีท่านลุงท่านอาจะพาข้าไปรักษามากถึง20คนเช่นนี้เลยหรือ?”

จิงโม่เอ่ยจบนางก็จ้องมองเฉินต้าฮันด้วยความอึดอัดก่อนจะตะโกนออกไป“เสด็จปู่ของข้ามีบุตรชายเพียงแค่สองคนเท่านั้นเสด็จอาของข้าเพลานี้มิรู้ว่าอยู่ในเมืองหนานเจ้าหรือว่านครหลวงเจิ้นของท่านอ๋อง!”

ดูเหมือนว่าวาจาที่ไม่ตั้งใจของจิงโม่ทำให้ทุกคนเหงื่อตกพวกเขาบอกว่าพวกเขาเป็นท่านลุงและท่านอาขององค์หญิงน้อยนี่ทำให้ค่าของนางถูกลดลงหากนางมิสนใจก็นับว่ามิเป็นไรแต่นางสนใจเช่นนี้ถ้าเช่นนั้นความผิดของพวกเขาก็นับว่าใหญ่หลวงนัก

กล่าวอ้างว่าตนเป็นราชวงศ์...

“องค์หญิงน้อยพวกกระหม่อมมิสามารถให้ผู้ใดรู้ว่าพระองค์คือองค์หญิงพะยะค่ะมิเช่นนั้นการเดินทางจะอันตรายมากพวกกระหม่อมจำเป็นจะต้องส่งองค์หญิงกลับไปอย่างปลอดภัยนี่คือคำสั่งที่ท่านแม่ทัพมอบหมายให้พวกกระหม่อมพะยะค่ะ”หลังจากที่ผู้คนจำนวนมากเก้ๆกังๆอยู่เนิ่นนานเฉินต้าฮันจึงเอ่ยกับจิงโม่

เขารู้สึกว่าองค์หญิงน้อยเป็นผู้ที่มีเหตุผลตลอดมาเหตุใดเรื่องนี้จึง.....

“เฉินต้าฮันเจ้าอย่าลืมว่าที่จะสามารถเป็นทหารได้คือคุณงามความดีของผู้ใดข้าสามารถทำให้เจ้าได้เสวยอาหารที่มีคุณค่าของราชวงศ์และสามารถทำให้เจ้าสูญเสียอาหารนั้นไปพูดอีกอย่างก็คือเพลานี้เจ้ากำลังต่อปากต่อคำกับข้าเจ้ามิกกลัวว่าจะมีได้รับผลประโยชน์หรือ?”

เฉินต้าฮันจ้องมองจิงโม่เขาเงียบไปเนิ่นนานจึงเอ่ยออกมา“ท่านแม่ทัพรับสั่งว่าขอขอเพียงแค่นำตัวพระองค์ส่งกลับนครหลวงอย่างปลอดภัยพวกกระหม่อมก็นับว่าทำความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เขาจะเลื่อนตำแหน่งให้พวกกระหม่อมพะยะค่ะ!”

จิงโม่หัวเราะพลางจ้องมองเฉินต้าฮันก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา“แล้วถ้าข้าบอกว่ามิต้องกลับไปนครหลวงอย่างปลอดภัยแล้วเล่า?”

“มิได้ขอรับ”เฉินต้าฮันรีบร้อนตอบกลับแต่ทว่าถึงแม้นางมิพูดว่ามิต้องกลับนครหลวงอย่างปลอดภัยเพลานี้นางมองพวกเขาเช่นนั้นและพูดคุยกับพวกเขาเช่นนั้นเห็นได้ชัดว่านางต้องการจะก่อเรื่องวุ่นวาย....

“ถ้าเช่นนั้นก็ได้จุดประสงค์ของพวกเราเป็นเอกฉันท์แต่ว่าข้ามีเรื่องบางอย่างต้องทำข้าขอจัดการให้เสร็จก่อนค่อยกลับไปพวกเจ้าจะช่วยข้าได้หรือไม่?”จิงโม่เอ่ยถามด้วยเสียงที่มิดังเท่าใดนักแต่กลับเต็มไปด้วยการบีบบังคับชั่วพริบตาเดียวก็ทำให้ผู้คนเหล่านี้กลับไปสู่คืนวันของฤดูใบไม้ผลิอันเหน็บหนาว

ใช้เวลากับจิงโม่มิค่อยนานเท่าใดนักพวกเขาก็ค้นพบเหตุผลหนึ่งอย่างคือในโลกของจิงโม่แต่ไหนแต่ไรมานางก็ล้วนเอาแต่ใจตนเองเป็นหลัก