ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 592

ตอนที่592เผชิญหน้ากับเฉินหยวนชิ่ง

“ฉันถูกผู้คนจากแคว้นจื่อสวี้ทิ้งไว้ให้อยู่ในเมืองซ่างลี่สองวันนั้นมันช่าง....”ราวกับว่าจิงโม่คิดถึงสิ่งที่น่าเศร้าที่อยู่ในหัวใจของนางหลังจากเอ่ยจบนางก็ไม่ลืมที่จะถอนหายใจออกมา

“พวกเขารังแกพระองค์ใช่หรือไม่พะยะค่ะ?พวกสัตว์ร้ายที่แคว้นจื่อสวี้ไม่เคยมองประชาชนคนธรรมดาอย่างพวกเราอยู่ในสายตาแต่คาดไม่ถึงว่าจะ...”เมื่อเฉินต้าฮันเห็นท่าทีที่เศร้าเสียใจของจิงโม่จึงรู้สึกทุกข์ทรมานใจเขาเอ่ยถามอย่างห่วงใย

“องค์หญิงต้าเหลียงที่สง่างามถูกถูกย้ายให้ไปอยู่ที่แคว้นอื่นก็นับว่าแย่แล้วอีกทั้งยังกินมิอิ่มนอนมิดีและ...”จิงโม่ก้มศรีษะลงนางเข้าใจแล้วว่ากลยุทธ์ดังกล่าวเป็นอะไรที่เหมาะสมขอเพียงแค่ตนเองปฏิบัติการต่อไปคนที่รักใคร่เป็นห่วงตนเองเหล่านี้ก็จะพานางผ่านเข้าไปยังเมืองซ่างลี่

“องค์หญิงน้อยข้าน้อยจะพาพระองค์ไปสักรอบในเมื่อพวกเขากล้าคุกคามพระองค์พวกข้าน้อยก็ควรจะเตรียมพร้อมสำหรับการแก้แค้นที่ดุเดือดครั้งนี้พวกข้าน้อยจะทำให้พวกเขาละลึกถึงไปอีกนานทำให้พวกเขารู้แจ้งว่าผู้ใดล้อเล่นด้วยได้ผู้ใดล้อเล่นด้วยมิได้”เฉินต้าฮันจ้องมองจิงโม่พลางเอ่ยอย่างหนักแน่น

จิงโม่มิคิดว่าเพียงแค่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้เฉินต้าฮันโอนอ่อนตามนางรู้ว่าเฉินต้าฮันดีต่อตนเองมากจึงทราบซึ้งใจจนน้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นมิอยู่

น้ำตาของจิงโม่ทำลายความกลัดกลุ้มใจของทุกคนได้สำเร็จในสายตาและหัวใจของพวกเขาเพลานี้สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ชีวิตของตนเองแต่กลับเป็นเกียรติยศและความอัปยศอดสูขององค์หญิงน้อย

ไม่มีผู้ใดรู้ดีไปกว่าพวกเขาว่าองค์หญิงน้อยนั้นเฉลียวฉลาดเพียงใดและไม่มีผู้ใดกังวลใจเกี่ยวกับเกียรติยศและความอัปยศอดสูของหญิงน้อยเท่าพวกเขา

ดังนั้นพวกเขาจึงยินยอมที่จะต่อสู้แม้ว่าชีวิตของพวกเขาอยู่ในความเสี่ยงแต่ทว่าคำสั่งของหญิงน้อยต้องมาก่อนและถึงแม้พวกเขาจะต้องตายไปครอบครัวของพวกเขาก็จะได้รับการปฏิบัติอย่างดีเท่านี้ก็นับว่าเพียงพอแล้ว

“พวกเจ้าวางใจเถิดข้าจะรักษาชีวิตดวงน้อยของข้าให้ดีถ้าหากไม่มีความเข้าใจเต็มที่ข้าจะมิยอมนำพวกเจ้าไปถวายความตายอย่างเด็ดขาด”จิงโม่เอ่ยออกมาเสียงเบานางจ้องมองผู้คนที่กำลังโกรธแค้นที่เบื้องหน้าอย่างซาบซึ้งใจ

“องค์หญิงน้อยพะยะค่ะพระองค์รับสั่งมาเถิดพวกข้าน้อยจะต้องทำอันใดบ้าง?”เมื่อชายร่างสูงคนหนึ่งเห็นใบหน้าที่บึ้งตึงของผู้คนที่เบื้องหน้าก็รีบเอ่ยออกมา

“เปลี่ยนเส้นทางไปยังแคว้นซ่างลี่”จิงโม่เอ่ยเสียงเบาความเปี่ยมสุขในดวงตาของนางปรากฏออกมา

“พะยะค่ะ!”ผู้คนจำนวนมากพร้อมใจกันตอบรับเฉินต้าฮันอุ้มจิงโม่ขึ้นก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังแคว้นซ่างลี่

เพลาที่เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่ของแคว้นซ่างลี่ฟ้ายังมิทันสว่างจิงโม่ก็นำพวกเขาแอบย่องเข้าไปยังมุมหนึ่งของกำแพงเมืองเมื่อเห็นว่าตนเองปกปิดรูดีแล้วความดีใจก็เปล่งประกายออกมาจากในดวงตาของนาง

“เฉินเหล่าเอ้อเจ้าส่งคนกลับไปส่งข่าวที่ค่ายบอกพวกเขาว่ายุ้งฉางของเมืองซ่างลี่ถูกเผาหมดแล้วเจ้าให้หลี่ฉางอันดำเนินการอย่างสบายๆ”จิงโม่เอ่ยกับเฉินต้าฮันด้วยรอยยิ้ม

เฉินต้าฮันจ้องมองจิงโม่แล้วก็เข้าใจในทันทีว่าพวกเขาจะต้องทำเรื่องอันใดเขาเอ่ยกับองค์หญิงน้อย“พระองค์ช่างเก่งกาจยิ่งนักมิคิดว่าพระองค์จะสามารถคิดวิธีการนี้ได้แต่ทว่าเรื่องการเผายุ้งฉางนั้นให้ผู้คนของข้าน้อยทำเถิดพะยะค่ะแล้วพระองค์ก็กลับไปส่งข่าวที่ค่าย”

เพลาที่เฉินต้าฮันเอ่ยกับจิงโม่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปลื้มปิติเขามิคิดว่าจิงโม่จะมีความตั้งใจที่จะทำลายยุ้งฉางเช่นนี้

แคว้นจื่อสวี้และต้าเหลียงมิเหมือนกันถึงแม้ว่ากองกำลังทหารของแคว้นจื่อสวี้จะไปตั้งมั่นอยู่ที่นอกเมืองแต่ทว่าด้านหลังของแคว้นติดกับเมืองซ่างลี่พวกเขาจึงพึ่งพายุ้งฉางของเมืองซ่างลี่

เนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับอาหารของกองกำลังทหารนับ10,000นายดังนั้นเมืองสร้างนี่จึงได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนามาตลอดถ้าหากว่าต้องการเผายุ้งฉางคงจะเป็นอันใดที่ยากและอันตรายไม่น้อยเลยทีเดียว

ดังนั้นความหมายแฝงของเฉินต้าฮันก็คือให้จิงโม่ส่งพวกเขาเข้าไปในเมืองซ่างลี่ก็พอแล้วพวกเขาวางแผนที่จะปฏิบัติการอย่างแท้จริง

อย่างไรเสียจิงโม่ก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น

“เฉินเหล่าเอ้อเจ้าลืมอีกแล้วหรือว่าในบรรดาพวกเรานี้ผู้ใดเอ่ยคำสั่งได้?”