ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 6

ตอนที่6จงใจใส่ร้าย

มี่เหอคิดว่านางแกล้งทำเป็นใจเย็นๆเพราะก่อนหน้านี้ในจวนจิ้งโก๋วพี่สาวคนนี้โด่งดังด้านความเอาแต่ใจจองหองคาดไม่ถึงเลยว่าหลังเข้ามาในตำหนักอ๋องแล้วได้เรียนรู้ความอดทนไปเธอยิ้มและแอบดึงแขนเสื้อกลับพูดว่า“พี่สาวสนใจกับเรื่องการเย็บปักตั้งแต่เมื่อไหร่”

ชูเซี่ยหันหน้าไปด้านข้างใคร่ครวญแล้วพูดว่า“ไม่ใช่สนใจกับเย็บปักถักร้อยข้าแค่สนใจกับวิธีการเย็บเข็ม”สำหรับศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดคือทำการผ่าตัดที่สมบูรณ์แบบซึ่งรวมถึงขั้นตอนสุดท้ายการเย็บเข็ม

มี่เหอยิ้มเบาๆแล้วไปนั่งตรงข้ามชูเซี่ยวิเคราะห์ดูชูเซี่ยและพูดว่า“ตั้งแต่ท่านพี่แต่งเข้าตำหนักอ๋องก็ไม่เคยกลับบ้านสักทีและป่วยพอดีในวันที่น้องแต่งเข้ามาจึงไม่ได้ดื่มน้ำชาของน้องความจริงในใจน้องหวาดระแวงอยู่เสมอแม้ว่าท่านอ๋องบอกว่าไม่จำเป็นเพราะว่าพี่สาวอยู่ตำแหน่งพระชายาเอกแต่ไม่มีอำนาจจริงทุกคนที่อยู่ในตำหนักนี้รู้แค่พระชายาหราวคนเดียวก็พอแต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรน้องก็ต้องส่งน้ำชามาให้ท่านพี่แต่พอดีท่านพี่ไม่สบายน้องจึงต้มยามาแทนชาขอให้ท่านพี่หายดีไวๆ”พูดจบก็สั่งให้สาวใช้ส่งยามาวางบนโต๊ะและพูดเพิ่มเติมว่า“ลืมบอกท่านพี่เรื่องหนึ่งคือท่านอ๋องช่วยตั้งชื่อหราวมาให้น้องไม่ทราบว่าท่านพี่รู้สึกไพเราะดีหรือไม่”

ชูเซี่ยมองดูถ้วยยาที่อยู่บนโต๊ะยานั้นยังมีไอร้อนขึ้นมากลิ่นดอกคำฝอยทิเบตกระจายทั่วห้องยานี้มีผลในการส่งเสริมการไหลเวียนของเลือดและขจัดภาวะปวดท้องประจำเดือนแต่ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่เพิ่งหายจากอาการป่วยหลังจากนอนป่วยมานานความเจ็บป่วยนั้นยังอยู่ในร่างกายดื่มได้แต่ซุปอุ่นๆเท่านั้นส่วนดอกคำฝอยทิเบตนั้นเป็นธาตุเย็นและไม่เหมาะที่จะให้ผู้หญิงกินอย่างมากโดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่เคยคลอดลูกมาก่อนแต่ถ้าไม่ใช่เพื่อการรักษาโรคเธอไม่เห็นด้วยกับผู้หญิงที่ดื่มดอกคำฝอยทิเบต

ความทรงจำในสมองบอกกับเธอว่าร่างกายหลิวหยิงหลงไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็กๆป่วยตลอดทั้งปีถ้าดื่มยานี้ต้องตายแน่

“งั้นวางไว้ที่นี่ก่อนเดี๋ยวข้าค่อยดื่ม”ชูเซี่ยตั้งใจไม่ตอบคำถามสุดท้ายของนางและพูดอย่างใจเย็นตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามี่เหอเป็นพันธมิตรหรือศัตรูแล้วแต่เรื่องของตัวเองเธอก็ยังไม่รู้ชัดเจนเวลานี้จึงไม่ควรไปมีปัญหากับนางอีกอดทนไปก่อนจะเป็นอะไรได้

“หากยาเย็นแล้วมันจะไม่สามารถออกฤทธิ์ได้ดีท่านพี่รีบดื่มยาเถิด”มี่เหอตอบช้าๆแม้จะเป็นการเสนอให้เธอดื่มยาใบหน้าไม่มีความกังวลราวกับว่าชูเซี่ยจะดื่มหรือไม่นางก็ไม่สนใจ

ชูเซี่ยตอบรับไปเงยหน้ามองไปยังแสงแดดนอกหน้าต่างเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเดือนไหนได้แค่เดาว่าน่าจะหลังวันไหว้พระจันทร์เป็นฤดูที่เย็นสบายเธอหันถามมี่เหอว่า“ยาที่น้องส่งมาวันนี้เป็นยาอะไรหรือเหมาะกับการรักษาอาการข้าหรือไม่”

มี่เหอยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า“คำถามท่านพี่ช่างน่าขันจริงๆหรือท่านพี่คิดว่าน้องจะใส่ยาพิษฆ่าพี่ตนเองหรือนี่เป็นยาชูกำลังท่านพี่เพิ่งหายป่วยยังไงก็ต้องกินยาชูกำลังเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น”