ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 7

ตอนที่7คนร้ายผู้สำเร็จ

ชูเซี่ยเห็นรองเท้าที่สวยงามของตัวเองเปื้อนก็พูดอย่างโมโห“รองเท้าของข้าสกปรกไปหมดแล้ว”

มี่เหอไม่โกรธแค่ยิ้มเบาๆและลุกขึ้นว่า“น้องเข้าใจความหมายของท่านพี่แล้ว”จากนั้นก็ทำความเคารพชูเซี่ยพูดเพิ่มว่า“ในเมื่อท่านพี่ไม่ชอบที่น้องมาไหว้ท่านพี่งั้นน้องขอตัวก่อน”พูดจบก็พาสาวใช้ออกไป

แม่นมกับเสี่ยวจี๋เห็นนางไม่ก่อเรื่องพร้อมกับออกไปก็รู้สึกดีใจมากแม่นมพูดว่า“ยังนึกอยู่ว่านางจะมาทำอะไรที่นี่ที่แท้ก็แค่นี้เอง”

ชูเซี่ยยิ้มขื่นขมว่า“เดิมยังคิดจะออกไปเดินเล่นแต่ตอนนี้น่าจะไม่ได้แล้ว”

เสี่ยวจี๋เปิดม่านประตูขึ้นสั่งให้สาวใช้ที่อยู่นอกห้องเข้ามาทำความสะอาดเมื่อแม่นมได้ยินชูเซี่ยพูดอย่างนี้จึงถามว่า“ทำไมออกไปเดินเล่นไม่ได้เจ้าค่ะท่านหญิงไม่สบายตรงไหนหรือเจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยถอดรองเท้าออกใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดจุดที่มียาเลอะอย่างละเอียดรองเท้าคู่นี้เธอชอบตั้งแต่มองเห็นฝีมือเย็บปักยอดเยี่ยมปักสายแน่นด้วยดอกกุหลาบสีสันสดใสนั้นโผล่ขึ้นเล็กน้อยเมื่อใช้นิ้วมือสัมผัสจะมีความรู้สึกแปลกๆพลางเช็ดพลางพูดว่า“แล้วเจ้าว่านางพาคนมาเยอะขนาดนี้ยังมาขู่ขวัญว่าถ้าข้าไม่ดื่มจะเกิดเรื่องบังคับให้ข้าทิ้งยาชามนั้นให้แตกแสดงว่านางต้องแผนอีกทั้งเมื่อกี้นางก็บอกแล้วว่าแม้ข้าจะเป็นพระชายาเอกแต่อำนาจอยู่ที่นางส่วนคนที่ให้อำนาจนี้ต้องเป็นท่านอ๋องแน่นอนเมื่อกี้นางได้รับความน้อยใจไปและมีสาวใช้เป็นพยานนางต้องไปฟ้องท่านอ๋องแน่ท่านอ๋องรักนางและเกลียดข้าดังนั้นท่านอ๋องต้องมาหาเรื่องข้าแน่นอน”

เสี่ยวจี๋กับแม่นมได้ยินดังนั้นก็ตกใจมากสามวันก่อนตอนที่ท่านหญิงโดนส่งกลับมาก็ใกล้จะเสียชีวิตแล้วโชคดีที่หมอเทพจูเก๋อฝีมือเก่งถึงจะช่วยชีวิตกลับมาได้ตอนนี้เพิ่งตื่นมาถ้าโดนทำร้ายอีกถึงจะเป็นคนเหล็กก็ทนไม่ไหว

“แล้วจะทำไงดีเจ้าค่ะ”เสี่ยวจี๋เม้มริมฝีปากและถามกับชูเซี่ยที่กำลังเช็ดรองเท้าอยู่

ชูเซี่ยขมวดนิ้ว“รอให้ท่านอ๋องมาแล้วค่อยว่ากันมาช่วยดูให้หน่อยว่ายานี้สามารถล้างออกได้หรือไม่”

แม่นมเข้ามาดูแล้วบอกว่า“โอ๊ยท่านหญิงยังสนใจรองเท้าอยู่ทำไมถ้าท่านหญิงอยากได้เดี๋ยวให้ช่างเย็บปักมาทำให้แต่ท่านอ๋องจะมาถึงแล้วท่านหญิงรีบขึ้นบนเตียงนอนแกล้งเป็นป่วยตอนที่ท่านอ๋องมาถึงเห็นเข้าอาจจะเมตตาท่านบ้างไม่มากก็น้อย”

หลี่เฉินเย่นเห็นว่านางหลบได้อย่างคล่องแคล่วและยังกล้าโต้เถียงกับเขาจึงตะลึงไปเล็กน้อยแต่ไม่นานก็เก็บความรู้สึกไว้ยิ้มเย็นชาและพูดว่า“ดีเจ้าอยากทราบสาเหตุงั้นข้าจะบอกให้มี่เหอกับเจ้าเป็นพี่น้องกันเมื่ออยู่ที่บ้านพ่อแม่แต่พวกเจ้าเข้ากันไม่ได้ตั้งแต่เด็กๆตอนนั้นพวกเจ้าอยู่บ้านตนเองข้ายุ่งไม่ได้แต่ที่นี่เป็นตำหนักข้าทุกอย่างต้องทำตามกฏระเบียบของตำหนักมี่เหอเอายามาให้เจ้าเพื่อซ่อมแซมความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องกันและรักษาความเงียบสงบของตำหนักแต่เจ้าตั้งใจจะหาเรื่องทิ้งถ้วยยาที่นางส่งมาแถมยังตบหน้านางด้วยแค่ข้อที่เจ้าตั้งใจทำให้ตำหนักข้าไม่สงบข้อนี้ข้าก็สามารถลงโทษเจ้าได้”

ชูเซี่ยมองไปยังมี่เหอมี่เหอทำตัวเหมือนหวาดกลัวและพูดว่า“ท่านพี่อย่าเข้าใจผิดน้องไม่ได้ไปฟ้องกับท่านอ๋องเพียงแต่พวกสาวใช้ปากมากพบท่านอ๋องรู้สึกเห็นใจน้องจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านอ๋องฟัง”

ชูเซี่ยยิ้มแย้มในแสงแดดเบาบาง“ข้าเข้าใจว่าน้องไม่ใช่คนพูดเพราะว่ายังไงน้องก็จะไม่พูดเรื่องไร้สาระเพื่อใส่ร้ายพี่หรอก”

หลี่เฉินเย่นยิ้มแบบเย็นชา“ใส่ร้ายเป็นการใส่ร้ายหรือไม่เจ้ารู้อยู่แก่ใจ”

ชูเซี่ยเงยหน้าขึ้นมองไปยังหลี่เฉินเย่น“ถ้าท่านอ๋องจะลงโทษข้าข้าก็มีแต่รับไว้อย่างเดียวแต่ข้าไม่อยากให้สาวใช้ที่ปากมากมาทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับน้องสาว”เธอเดินไปถึงข้างหน้าสาวใช้พวกนั้นและพูดด้วยรอยยิ้มสดใส“เมื่อกี้พวกหล่อนบอกว่าข้าตั้งใจเทถ้วยยาของพระชายารองและยังตบหน้าพระชายารองด้วยใช่หรือไม่”