ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 62

ตอนที่ 62 สบตา

ชูเซี่ยตวัดสายตาขึ้นมามองก็สบเข้ากับสายพระเนตรที่ล้ำลึกของฝ่าบาทที่ทอดพระเนตรมาที่นาง ทั้งสายตาและน้ำเสียงทำให้ชูเซี่ยรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ดูท่าแล้วคำว่ารับผิดชอบที่พระองค์ตรัสกับนางคงไม่ได้มีความหมายตามตัวสินะ

แต่ในเมื่อพระองค์ไม่ได้ตรัสออกมาตรงๆนางเองก็ไม่รู้ว่าควรเอ่ยอะไรออกไปดีหรือไม่ “หม่อมฉันจะต้องทำสุดความสามารถแน่นอนเพคะ”

เนื่องจากฮองเฮากังวลพระทัยในตัวบุตรชายอย่างยิ่งจึงไม่ได้สนใจในตัวชูเซี่ยมากมายนัก แต่เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างนางและฝ่าบาท พระองค์ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้จึงหันพระพักตร์มาตรัสกับชูเซี่ย “หากเจ้าสามารถรักษาท่านอ๋องให้หายดีได้ ข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม”

“ขอบพระทัยเพคะฮองเฮา!” ชูเซี่ยก้มลงคุกเข่าลงกับพื้น

หลังจากที่ฮ่องเต้และฮองเฮาเสด็จกลับไปแล้ว จูเก๋อหมิงก็เป็นผู้ลงมือปรุงยาด้วยตัวเอง เรื่องทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลี่เฉินเย่นเขาจำเป็นต้องระมัดระวังและรอบคอบอยู่เสมอ

ภายในห้องยามนี้จึงเหลือเพียงโหร่วเฟยและชูเซี่ยเท่านั้น นอกห้องก็มีนางกำนัลและบ่าวรับใช้คอยฟังคำสั่งอยู่

โหร่วเฟยจับมือของหลี่เฉินเย่นไว้ด้วยสีหน้าโง่งม หญิงสาวร่างบางขมวดคิ้วใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ นางหันกลับมามองชูเซี่ยด้วยแววตาคาดหวังก่อนเอ่ยถาม “ท่านอ๋องจะต้องหายดีแน่ใช่หรือไม่”

ชูเซี่ยที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะแปดเซียน หญิงสาวนั่งจิบน้ำชาด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนักจนกระทั่งได้ยินคำถามของโหร่วเฟยก็เงยหน้าขึ้นมามอง “จะต้องหายดีแน่นอนเจ้าค่ะ!”

โหร่วเฟยส่งเสียง ‘อืม’ ออกมา สีหน้าตึงเครียดของนางคลายกังวลลงมาก ก่อนเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาแทบจะกระซิบ “ข้าย่อมรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องหายดีในไม่ช้า ตลอดสามปีมานี้ เขาถูกทำร้ายจนเกิดบาดแผลมากมายนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็รอดปลอดภัยมาได้เสียทุกครั้ง ข้าเชื่อว่าพี่สาวจะต้องคอยคุ้มครองเขาอยู่ตลอดเวลาเป็นแน่”

หัวใจของชูเซี่ยรู้สึกสั่นไหว แต่ไรมาโหร่วเฟยตั้งตนเป็นศัตรูกับนาง เป็นศัตรูกับหลิวหยิงหลงมาโดยตลอด เหตุใดเมื่อฟังนางกล่าวมาเช่นนี้ราวกับว่าอีกฝ่ายไม่ได้ผูกใจอาฆาตกลับนางอีกแล้วเล่า ทั้งยังเรียกหยางลั่งยีว่าพี่สาวอีกด้วย

เมื่อเห็นว่าชูเซี่ยมีสีหน้าสงสัยโหร่วเฟยจึงอธิบายเพิ่มเติม “พี่สาวของข้าก็คือพระชายานิงอันที่เพิ่งเสียชีวิตไปนั่นเอง”

ชูเซี่ยร้อง ‘อ่อ’ ออกมา นางไม่เข้าใจในท่าทีของหลิวมี่เหอแม้แต่น้อย แม้แต่ใบหน้าของนางยามนี้ยังเผลอแสดงสีหน้าโง่งมออกมา

โหร่วเฟยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเลย หญิงสาวเพียงจ้องมองใบหน้าขาวซีดไร้สีเลือดของหลี่เฉินเย่นอยู่เช่นนั้น

ชูเซี่ยรู้สึกไม่สบายใจนัก แต่ที่นางเป็นห่วงไม่ใช่เรื่องอาการของหลี่เฉินเย่น บาดแผลของเขาแม้จะลึกแต่ก็ไม่ได้ทำอันตรายต่ออวัยวะภายในนับว่าโชคดีมาก กอปรกับกำลังภายในที่สูงส่งและร่างกายที่แข็งแรงของเขา ไม่ช้าก็เร็วคงฟื้นขึ้นมา

ที่นางรู้สึกไม่สบายใจก็เพราะทุกอย่างดูไม่เป็นเช่นที่นางคิดเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าทุกคนรู้ว่าหญิงสาวที่มีนามว่าชูเซี่ยมีตัวตนอยู่จริงๆ แต่เป็นนางที่แทบจะไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยด้วยซ้ำ

ชูเซี่ยทบทวนความคิดอย่างตนเองอยู่สักพักจนในที่สุดนางก็เอ่ยถามออกมา “จริงสิเจ้าค่ะ พระชายาที่เสียชีวิตไปแล้วเป็นคนเช่นไรหรือเจ้าคะ ใครใครต่างก็กล่าวว่าท่านอ๋องเสียใจกับการจากไปของพระชายายิ่งนักไม่ทราบว่านางเป็นหญิงสาวเช่นใดกันเจ้าคะ”

โหร่วเฟยถอนหายใจออกมา สีหน้าของนางแลดูเศร้าหมองและสูญเสีย “นางหรือ นับว่าไม่ใช่หญิงสาวที่แสนดีเพียบพร้อมอะไรนักหรอก ทว่าเพียงเพราะต้องการช่วยชีวิตท่านอ๋องถึงกับยอมเสียสละชีวิตของตนเอง ข้าคิดมาตลอดว่าข้ารักท่านอ๋องมากกว่านาง แต่ทุกค่ำคืนข้าได้แต่เฝ้าถามตัวเองว่าหากให้ข้าเป็นผู้เสี่ยงชีวิตช่วยท่านอ๋องข้าจะยอมทำหรือไม่ คำตอบที่ได้ก็คือข้าไม่กล้าเอาชีวิตของตนเองไปแลกอย่างแน่นอน ตั้งแต่เล็กจนโตข้าเคียดแค้นนางมาโดยตลอด นางไม่ใช่หญิงสาวที่ดีแม้แต่น้อยแต่ทุกคนก็รักใครในตัวนาง ท่านพ่อท่านแม่รักนาง ฮองเฮาก็เอ็นดูนาง นางได้คู่หมั้นหมายเป็นถึงท่านอ๋อง ไม่มีผู้ใดรู้หรอกว่าข้ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเพียงใด ข้าเองก็รักใคร่ในตัวท่านอ๋องเช่นกัน แล้วเหตุใดทุกสิ่งที่ดีงามต้องตกเป็นของนางไปเสียหมด ข้าเกลียดนางมาโดยตลอด ข้าพยายามอย่างมากเพื่อจะได้ใกล้ชิดท่านอ๋อง จนในที่สุดท่านอ๋องก็รับปากข้าว่าจะรับข้าเป็นนางสนมของเขา ยามที่ข้าได้แต่งเข้าจวนก็เกิดเรื่องของฉ่ายเวินเข้าเสียก่อน ยามนั้นท่านอ๋องโกรธนางยิ่งนัก ข้าคิดว่าในที่สุดแล้วท่านอ๋องก็จะตกเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียวแล้วเสียอีก แต่ทว่าท้ายที่สุดข้าก็สู้คนที่ตายไปแล้วสักนิดเดียว แม้นางจะตายไปแล้วแต่ข้าก็ไม่มีสิทธิไปแทนที่นางในใจท่านอ๋องได้อยู่ดี”

ชูเซี่ยถามเสียงเบา “แล้วตอนนี้ท่านยังเกลียดนางอยู่หรือไม่”

สายตาของโหร่วเฟยเหม่อมองออกไปไกล หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆพลางส่ายหน้า “ข้าเข้าใจว่าข้าเกลียดนางมาโดยตลอด แต่ทว่าสามปีมานี้ข้านั่งคิดทบทวนเรื่องราวในวัยเด็กของข้าและนางก็ไม่คิดว่านางเป็นศัตรูของข้าอีกต่อไปแล้วล่ะ ความจริงแล้วนางเองก็ดีต่อข้ามากมีอะไรดีๆก็มักจะแบ่งปันให้ข้าตลอด จนกระทั่งวันที่นางตายจากข้าไปข้าถึงได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอง ข้าเคยเกลียดจนอยากให้นางตายๆไปเสีย แต่เมื่อนางตายไปจริงๆเหตุใดข้าจึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้กันนะ ท่านอ๋องกล่าวว่าชั่วชีวิตนี้ไม่ขอแต่งกับหญิงใดอีกแล้ว แม้ว่าข้าจะเป็นเพียงนางสนมในจวนอ๋อง แต่ทว่าชีวิตก็สุขสบายไม่ต่างกับเหล่าหญิงชั้นสูงในวังแม้แต่น้อย แต่ในใจของข้ากลับไม่รู้สึกมีความสุขเลยสักนิด”

ชูเซี่ยรู้สึกสงสารอีกฝ่ายขึ้นมา ความจำของหลิวหยิงหลงนางยังพอจำได้ ในส่วนลึกของจิตใจยังคงจำเรื่องราวในวัยเด็กของสองพี่น้องคู่นี้ได้อย่างลึกซึ้ง และความจำเหล่านั้นทำให้ชูเซี่ยบังเกิดความรู้สึกเมตตาสงสารหลิวมี่เหอขึ้นมา “ถ้าหากพี่สาวท่านรู้ว่าท่านคิดกับนางเช่นนี้ นางจะต้องดีใจมากแน่นอนเจ้าค่ะ!”

โหร่วเฟยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ข้ายังติดค้างคำขอโทษนางอยู่ ถ้าหากว่าไม่ใช่ข้าไปพูดเรื่องเช่นนั้นต่อหน้าท่านอ๋อง นางคงไม่...” นางรีบหยุดคำพูดไว้แค่นั้นราวกับรู้ว่าตัวเองเกือบหลุดคำพูดที่ไม่สมควรออกไปอีกแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

ชูเซี่ยรู้ว่าเมื่อครู่นางจะเอ่ยอะไรออกมา มี่เหอคงพูดจาใส่ร้ายนางต่อหน้าหลี่เฉินเย่น แล้วหลี่เฉินเย่นก็เชื่อเสียด้วย บางทีถ้าหากว่าวันนั้นเขาไม่เตะนางจนไปกระแทกกำแพง ร่างเดิมนางก็คงไม่ถึงฆาตเร็วถึงเพียงนั้น

ฟังจากคำพูดของโหร่วเฟยก็ทำให้ชูเซี่ยรู้สึกเบาใจลงหลายส่วน อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าโหร่วเฟยไม่ได้รู้เรื่องราวของหญิงสาวที่ชื่อชูเซี่ยเลยแม้แต่น้อย หลิวมี่เหอยังนึกมาตลอดว่าพระชายาที่เสียไปนั้นคือหลิวหยิงหลงพี่สาวของนาง

หลี่เฉินเย่นรักใคร่โหร่วเฟยถึงเพียงนี้ หากเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของนางมีหรือจะไม่บอกให้หลิวมี่เหอฟัง เพราะอย่างน้อยหลิวหยิงหลงก็เป็นพี่สาวของนาง นางซึ่งเป็นน้องสาวก็มีสมควรที่จะรู้เรื่องนี้กระมัง

ชูเซี่ยห่างหายไปสามปีมีหรือจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงระหว่างสามปีมานี้

จูเก๋อหมิงเป็นผู้ที่ยกยาเข้ามาด้วยตนเอง ด้านหลังของเขามีองครักษ์คอยอารักขาอยู่หลายนาย แต่ละนายล้วนแต่เป็นราชองครักษ์ส่วนตัวของหลี่เฉินเย่นด้วยกันทั้งสิ้น หลี่เฉินเย่นกลับมาเมืองหลวงครั้งนี้ก็เพราะว่าเขาเพิ่งได้ชัยชนะในสงคราม ฝ่าบาทเพิ่งจะมอบนายกองทหารม้าให้เขากองทัพหนึ่ง ทั้งยังมีฝูงนกอินทรีย์อีกฝูงไว้ใช้ประโยชน์ในกองทัพ เพราะชัยชนะที่ได้มาอีกทั้งรางวัลจากองค์จักรพรรดิ์จึงทำให้ทหารและเหล่าองครักษ์คลายกังวลจนเผลอหละหลวมในด้านความปลอดภัย แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ลอบสังหารจึงทำให้ยามนี้พวกเขาเริ่มกลับมาระมัดระวังรอบคอมมากขึ้น ทั้งยังมารวมตัวกันเฝ้าระวังอยู่ที่จวนอ๋องแห่งนี้กันหมด

ชูเซี่ยเห็นว่าทุกอย่างดูเคร่งเครียดไปหมดจึงเอ่ยถามจูเก๋อหมิง “ยังจับตัวนักฆ่าไม่ได้อีกหรือเจ้าคะ”

จูเก๋อหมิงเอ่ยอย่างหนักแน่น “ยังเลย แต่คาดว่าหน้าจะเป็นคนจากแคว้นศัตรูทางตอนเหนือ ยามนี้เรายังไม่ทราบจำนวนของพวกมันอย่างแน่ชัด แต่แม้ทัพเฉินก็ได้ระดมกำลังพลทหารเฝ้ายามและคอยจับตาดูจวนอ๋องอย่างใกล้ชิดแล้วคาดว่าพวกกลุ่มนักฆ่าคงไม่กล้าย้อนกลับมาอีกแน่”

“ระมัดระวังหน่อยก็ดีนะเจ้าคะ พวกเขาได้โอกาสแล้วครั้งหนึ่งย่อมไม่ยอมรามือง่ายๆแน่ เกรงว่าพวกมันอาจจะกำลังหาทางลอบเข้าจวนอ๋องอยู่ก็เป็นได้นะเจ้าคะ” ชูเซี่ยกล่าว

นายทัพวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยินคำกล่าวเตือนของชูเซี่ยก็ถามจูเก๋อหมิงขึ้นอย่างสงสัย “แม่นางผู้นี้คือ?”

“นางคือท่านหมอในโรงหมอของข้าเอง ครั้งนี้ช่วยท่านอ๋องไว้ได้ทันท่วงทีก็เป็นฝีมือของนาง แม่ทัพเฉินโปรดวางใจ”