ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 624

ตอนที่624แผนของชูเซี่ย

ไทเฮารู้ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่โอกาส

“เสด็จย่าท่านแม่ตายแล้วฉ่ายเวินเป็นคนฆ่านาง”ฉองเหลาเห็นไทเฮามองไปที่ตัวเองโดยที่ขอบตาเต็มไปด้วยน้ำตา

“เสด็จย่าควรจับตัวนางไว้ก่อนนะเจ้าคะน่าจะเป็นประโยชน์มากกว่า”จิงโม่กับฉองเหลาตอนนี้ก็กำลังอยู่ข้างเตียงของชูเซี่ยนางจับมือชูเซี่ยที่เย็นเฉียบเอาไว้แน่นและพูด

“จับหญฺงชั่วร้ายคนนี้เอาไว้ค้นตัวด้วยในตัวนางมีสิ่งของที่ทำร้ายคนได้ทุกเมื่อ”ไทเฮามองไปทางชูเซี่ยแต่ก็ยังไม่ลืมออกคำสั่ง

ทหารพรรคมังกรเหินอยากฆ่าฉ่ายเวินตั้งนานแล้วตอนนี้พอได้รับคำสั่งจากไทเฮาก็รีบลงมือทันที

และตอนนี้ไทเฮาก็รู้สึกเช่นเดียวกับเด็กๆรีบไปข้างตัวชูเซี่ยพอเข้าใกล้ชูเซี่ยแล้วนางก็ถอยออกมานางกลัวว่าคำตอบที่ได้คือชูเซี่ยตายไปแล้วจริงๆ

คนที่อยู่ที่นี้ก็รู้ว่าแม้ฉ่ายเวินไม่ฆ่าชูเซี่ยก็ไม่มีความหวังที่จะรอดแล้ว

แต่ฉ่ายเวินกลับแทงนาง

“เด็กดีของแม่ลืมตาขึ้นมามองหน้าแม่สักครั้งเถอะเดี๋ยวเฉินเย่นก็กลับมาแล้ว”ไทเฮาเดินเข้าไปหานางในที่สุดนางยื่นมือไปสัมผัสตรงหน้านางร่างกายนางเย็นเฉียบไม่มีลมหายใจอยู่เลย

“เด็กดีตื่นขึ้นมามองหน้าแม่สิเจ้ายังบอกว่าจะใช้วิชาแพทย์ตัวเองมารักษาข้าให้ข้ามีอายุยืนยาวอยู่เลยเจ้าไปตอนนี้แม่จะทำอย่างไรเล่า?เจ้ากับเฉินเย่นจะเป็นอย่างไร?ลูกๆทั้งสามคนของเจ้าล่ะ?”ไทเฮาพูดพรึมพร่ำร่ำไห้เสียใจน้ำตานางไหลออกมาเป็นทางอาบแก้มทั้งสองข้าง

“ชูเซี่ยตอนนี้เชียนกำลังเจอเหตุวุ่นวายเจ้าต้องลุกขึ้นมาช่วยเขาสิชูเซี่ยเจ้ารีบลุกขึ้นมาเถอะแม่รู้ว่าเจ้าคงไม่ยอให้เขาต้องเจอเหตุอันตรายหรอกดังนั้นเจ้าต้องช่วยเขาตอนนี้เจ้าต้องตื่นขึ้นมาช่วยเขาสิขอแค่เขาเห็นเจ้าต้องมีวิธีแก้แน่นอนเจ้าตื่นขึ้นมาคุยกับเขาหน่อยเถอะ”ไทเฮาไม่เช็ดน้ำตาที่อาบแก้มสองข้างนางมองชูเซี่ยและพูดขอร้องให้นางฟื้นแต่คำพูดที่โศกเศร้าของนางทำเอาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“เสด็จย่าท่านอย่าเสียใจไปเลยอาจารย์ท่าน……”อานเหยียนออกมาจากด้านหลังของจูเก๋อหมิงและเข้าไปปลอบเสด็จย่าแต่พอเขาพูดจบน้ำตาที่ควบคุมมานานก็ไหลออกมาเช่นกัน

ฮวงไทเฮาจิงโม่ฉองเหลาอานเหยียนจูเก๋อหมิงเย่เอ๋อจูฟางหยวนและทุกคนเข้ามาในห้องและมองหญ้งสาวที่นอนอยู่บนเตียงแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน

ใบหน้าขาวซีดแทบไม่มีโอกาสจะฟื้นขึ้นมาแล้ว

แต่ครั้งก่อนพวกเขาไม่กล้าขอร้องให้ชูเซี่ยฟื้นขึ้นมาแต่ตอนนี้……

อานเหยียนก็เข้าไปเตรียมอุปกรณ์เย็บแผลและเดินไปที่เตียงช้าๆจากนั้นก็จัดการเย็บแผลชูเซี่ยเบาๆเขาไม่พูดแต่น้ำตาก็ไม่หยุดไหลเสียที

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างร้องไห้ไทเฮาเสียลูกสะใภ้ที่ดีไปฉองเหลากับจิงโม่เสียแม่ตัวเองไปจูฟางหยวนจูเก๋อหมิงและทุกคนต่างเสียเพื่อนไปเขาเสียอาจารย์อันเป็นที่รักไปอาจารย์ของเขาเป็นอาจารย์ที่ดีมีหลายครั้งที่นางช่วยชีวิตเขาและยังเป็นแม่บุญธรรมของเขาอีก

ตอนนี้อานเหยียนเกลียดตัวเองที่เรียนวิชาแพทย์น้อยไปแม้ทุกคนจะชมว่าเขาเรียนเก่งเรียนเร็วแต่เขาก็ยังคิดว่าตัวเองเรียนน้อยไปตอนนี้สิ่งที่เขาทำไดก็มีเพียงเย็บแผลให้อาจารย์ใช้วิธีที่อาจารย์เคยสอนเขา

“อาจารย์ข้าเย็บแผลเช่นนี้ถูกหรือไม่?ท่านลุกขึ้นมาดูหน่อยเถอะบอกกับอานเหยียนหน่อยได้หรือไม่?”