ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 629

ตอนที่629เจอกันนอกเมือง

ทหารทุกนายต่างอึ้งกันมากพวกเขาไม่คิดเลยว่าระหว่างที่ทหารสองฝ่ายเผชิญหน้ากันเด็กทั้งสองกลับไม่เอาทหารไปป้องกันตัวเลยสักนายแต่กลับเดินไปหาพวกนั้นทีล่ะก้าวๆ

หลี่อวิ๋นลี่ยังคงอึ้งกับการตายของฉ่ายเวินอยู่รอเขาเห็นจิงโม่กับอานเหยียนออกไปนอกเมืองและเดินไปทางเฉินหยวนชิ่ง

“จับตัวจิงโม่เอาไว้นางรนหาที่ตายเองมีแต่นางที่จะทำให้หลี่เฉินเย่นยอมแพ้จับตัวนางเอาไว้เร็วเข้า”หลี่อวิ๋นลี่ตะโกนสั่งไป

พอเห็นจิงโม่เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าฉ่ายเวินก็ตายไปแล้วตัวเองก็อาจจะตายเช่นกันเขาก็ไม่มีทางทำให้หลี่เฉินเย่นอยู่เป็นสุขแน่นอนถ้าจะตายเขาก็จะฆ่าทุกคนให้ตายพร้อมเขาให้หมด

และคนที่หลี่เฉินเย่นเป็นห่วงและสนใจมีเพียงชูเซี่ยสิ่งที่หลี่เฉินเย่นเหลือก็มีแต่ลูกๆของเขาดังนั้นตอนนี้จิงโม่ก็รนหาที่ตายเอง

เขาจะพลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร

“ปกป้ององค์หญิง”ทหารหนานจ้าวเริ่มเคลื่อนไหวตามคำสั่งหลี่เฉินเย่นเพราะลูกสาวของเขากำลังอยู่ท่ามกลางศัตรูอยู่พอเห็นว่าพวกเขาจะจับตัวจิงโม่เขาก็สั่งทหารตัวเองไป

เขาพูดชัดเจนมากถ้าทหารหนานจ้าวกล้าทำอะไรจิงโม่พวกเขาก็จะยิงธนูใส่ทุกคน

จิงโม่รู้สึกว่าบรรยากาศรอบกายเปลี่ยนไปแต่นางก็ไม่สนใจนงเดินไปทางเฉินหยวนชิ่งเรื่อยๆอย่างไม่เกรงกลัว

นางเชื่อว่าตัวเองจะต้องปลอดภัยไม่ว่าจะเป็นเพราะเสด็จพ่อที่อยู่ด้านหลังหรือตรงหน้าที่เป็นเฉินหยวนชิ่ง

หลี่อวิ๋นลี่ไม่น่ากลัวถึงเพียงนั้น

พอทหารด้านบนกำลังจะยิงธนูเฉินหยวนชิ่งก็สั่งไปด้วยแรงเฮือกสุดทายว่าปกป้ององค์หญิงจิงโม่

“ท่านแม่ทัพองค์หญิงจิงโม่นั้นเป็นลูกสาวของชูเซี่ยนะนาง……”เฉินหยวนชิ่งพูดจบทหารที่อยู่ข้างเขาก็พูดขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจการกระทำของเฉินหยวนชิ่งถ้าตอนนี้ปกป้ององค์หญิงจิงโม่งั้น……

“ชูเซี่ยคือชูเซี่ยองค์หญิงจิงโม่คือองค์หญิงจิงโม่”เฉินหยวนชิ่งพูดไป

นางเดินมาอย่างสงบโดยไม่เกรงกลัวอะไรนางเดินมาเหมือนกำลังเดินชมดอกไม้ท่ามกลางทหารนับแสน

มองดูท่าทางของจิงโม่เฉินหยวนชิ่งที่มีความรู้สึกโมโหรำคาญจากเมื่อหลายวันก่อนก็หายไปทันทีและแผลที่อกดูเหมือนจะหายเจ็บไปด้วยเขาลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะและรอจิงโม่เดินมา

มองดูร่างตัวเล็กเดินมาหาตัวเองอย่างช้าๆทำให้ใจเขาสงบลงไปได้เยอะมาก

เพราะคำสั่งของเขาทหารกบฏที่อยู่ด้านนอกก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองพึ่งทะเลาะกับจิงโม่พวกเขาปกป้องจิงโม่โดยการล้อมรอบตัวนางเอาไว้ทหารหนานจ้าวอยากจะโจมตีคงจะยากไม่ว่าจะเป็นทหารของหลี่เฉินเย่นหรือทหารของเฉินหยวนชิ่งก็เป็นการโจมตีที่ยากมาก

“บาดเจ็บแล้วรักษาหายแล้วจากนั้นก็หายกันเจ้าช่างคิดเสียจริง”เฉินหยวนชิ่งไม่คิดว่าจิงโม่จะพูดเช่นนี้แต่ก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้

“ถ้าท่านไม่ช่วยข้าบังธนูนี้เชียนซานกูกูก็ช่วยข้าอยู่ดีข้าไม่บาดเจ็บหรอกดังนั้นข้าติดค้างท่านแค่ธนูดอกเดียวไม่ใช่ชีวิตแต่ถ้าท่านจะคิดอีกข้าก็จะตอบแทนท่านอย่างงามด้วยอย่างอื่นรอท่านแพ้ศึกนี้ข้าจะรักษาชีวิตท่านไว้”

“เจ้าแน่ใจว่าข้าจะแพ้งั้นเหรอ?ถ้าข้าชนะล่ะ?”เฉินหยวนชิ่งมองดูจิงโม่ที่พูดอย่างมั่นใจในตัวเองเหมือนลืมไปแล้วว่าตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ท่ามกลางสงคราม

“ถ้าท่านชนะข้าก็จะเป็นเฉลยท่านอยากให้ข้าเป็นเช่นนั้นเหรออยากให้ข้าเป็นทาสรับใช้ก็ไม่เป็นอะไรกับข้าหรอกเพราะยังไงข้าก็เคยใช้ชีวิตอยู่ในแคว้นจื่อสวี้”จิงโม่พูดเรื่องของตอนนั้น

เฉินหยวนชิ่งไม่อยากได้ยินเรื่องจิงโม่ที่เคยโดนคนของแคว้นจื่อสวี้จับตัวไปนั้นเป็นความผิดพลาดของเขาและเป็นความรู้สึกผิดของเขาด้วย

“แต่นี้ก็เป็นแค่ตัวเลือกนึงแม่ทัพเฉิ่นเลือกที่จะยอมแพ้ก็คิดเสียว่าท่านโดนคนพวกนั้นล่อลวงโทษของคนพวกนี้ก็จะหายไปไม่คิดอะไรท่านก็ได้ผลดีไปด้วย”จิงโม่พูดแล้วยิ้มเหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับชีวิตคนนับพันพวกนี้เลย

“เจ้าก็มั่นใจแล้วว่าข้าจะต้องแพ้ใช่ไหม?”เฉินหยวนชิ่งพูดกับจิงโม่อย่างอารมณ์เสียเขายอมรับว่าเด็กตรงหน้าเหมือนกับอวี่จู๋มากแต่วันนี้กลับไม่เหมือนกับอวี่จู๋เลยภายในใจอวี่จู๋เขาเป็นคนที่ชนะศึกตลอดแต่จิงโม่กลับคิดว่าเขาจะต้องพ่ายแพ้กับศึกนี้

“แม่ทัพเฉิ่นข้าพูดเท่านี้ท่านไปคิดดีๆเถอะข้าจะต้องไปแล้วแน่นอนท่านก็สั่งคนของท่านจับตัวข้าไปก็ได้เพื่อขู่เสด็จพ่อของข้า”จิงโม่พูดกับเฉินหยวนชิ่งและยิ้มให้ให้เขาส่งท้าย

“เจ้าก็คิดว่าข้าจะแพ้ถึงได้พูดเช่นนี้ใช่ไหม?คนของข้าปกป้องเจ้าได้ถึงหน้าประตูเมืองเท่านั้นคนของหลี่อวิ๋นลี่เป็นยังไงข้าไม่สนใจข้าหวังว่าจะได้สู้รบกับหลี่เฉินเย่นอย่างเป็นทางการก็คิดเสียว่าเพื่อน้องสาวของข้า”เฉินหยวนชิ่งพูดจบก็หันไปเขาไม่อยากเห็นจิงโม่เดินจากไปเพราะขอแค่คิดในใจเขาก็มีแต่ความเสียดาย