ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 633

ตอนที่633พลังเพียงหนึ่งเดียว

เมื่อหลี่เฉินเย่นเดินเข้าไปในพระตำหนักที่คุ้นเคยพลันรู้สึกไม่มีแรงกะทันหันฝีเท้าอ่อนแรงจิงโม่ยืนอยู่ด้านหลังเขามองดูเขาเดินไปทางประตำหนักฉ่ายเหว่ยท่าทางโซซัดโซเซนั้นเพียงแค่มองดูก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก

จิงโม่เร่งฝีเท้าเดินไปอยู่ด้านหลังหลี่อว๋นเชียนเธอยืนมือไปจับมือของหลี่เฉินเย่นความสัมผัสนั้นเหงื่อบนฝ่ามือได้ทิ่งแทงเข้าไปในใจจิงโม่ราวกับเข็มเธอควบคุมตนเองไม่ได้อีกแล้วน้ำตาพลันไหลพราก

เสด็จพ่อผู้ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้นั้นของเธอนั้นตอนนี้กลับ......

เพราะแม่เขาไม่มีความน่าเกรงขามของกษัตริย์อีกต่อไปตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่ชายธรรมดาที่ไม่กล้ายอมรับความจริงที่ภรรยาได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วเขาคิดว่าหากตนลดฝีเท้าลงแม่ก็จะยังอยู่ข้างกายเขา

ตอนนี้เขากำลังหลอกตัวเองแต่นอกจากการหลอกตัวเองแล้วเขาไม่มีวิธีอื่นแล้วจิรงๆ

“จิงโม่แม่ของเจ้าจะไม่เป็นอะไรเจ้าจงเชื่อมั่นในแม่ของเจ้าหลายปีมานี้รอดจากความตายมาก็หลายครั้งครั้งนี้เธอก็ไม่อยากจากพวกเราไปหรอกจริงๆนะเจ้าต้องเชื่อมั่นใจแม่ของตัวเอง”หลี่เฉินเย่นพูดด้วยเสียงเบาพร้อมกับน้ำเสียงวิงวอนพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนว่ามีเพียงเหตุผลนี้ที่จะทำให้เขาเชื่อว่าชูเซี่ยยังมีชีวิตอยู่

เขาไม่กล้าคิดเรื่องที่ชูเซี่ยตายไปแล้ว

เขาคิดเหตุผลมาต่างๆนานาและนี่เป็นเหตุผลเดียวที่จะพูดโน้มน้าวตนได้

“เสด็จพ่อท่าน......”จิงโม่พยุงหลี่เฉินเย่นและเดินไปทางพระตำหนักฉ่ายเหซ่ยอย่างช้าๆเธอรวบรวมความกล้าในระหว่างทางครั้งแล้วครั้งเล่าอยากให้เสด็จพ่อยอมรับกับความจริงนี้แต่ความจริงที่แม้แต่เธอเองก็ไม่อยากจะยอมรับเธอจะพูดกับเสด็จพ่อยังไงล่ะ......

“จิงโม่ข้าไม่เป็นอะไรข้าเพียงแต่เหนื่อยแล้วเมื่อครู่ที่อยู่ตรงประตูเมืองเสด็จพ่อเองก็กลัวเหมือนกันกลัวจริงๆเจ้าคิดไม่ถึงใช่ไหมว่าเสด็จพ่อจะอ่อนแดอย่างนี้ข้าน่ะหลายปีมีนี้ได้รับการปกป้องจากแม่ของเจ้ามาโดยตลอด......”หลี่เฉินเย่นรู้สึกได้ถึงความประหลาดใจของจิงโม่เขาพยายามปิดบังความอ่อนแอในใจพลันพูดด้วยเสียงเบามุมปากแขวนด้วยรอยยิ้มขมขื่นเพียงแค่ชูเซี่ยยังอยู่เขาไม่สนใจชื่อเสียงใดทั้งนั้น

“เสด็จพ่อข้ารู้ว่าท่านเหนื่อยแล้ว”เมื่อจิงโม่ได้ยินที่หลี่เฉินเย่นพูดน้ำตาพลันไหลไม่หยุดเธอเข้าใจดีว่าแม้ทหารหนานจ้าวและเหล่ากบฏจะรวมหัวกันล้อมเมืองเสด็จพ่อก็ไม่กังวลและหวาดกลัวเพราะทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขาแต่สิ่งที่เขาไม่สามารถควมคุมได้ในตอนนี้ก็คือชะตาของแม่เขากังวลและหวาดกลัวกับเรื่องที่ถูกล้อมเมืองที่ไหนกันล่ะสิ่งที่ทำให้เสด็จพ่อกังวลได้ในโลกใบนี้มีเพียงแม่เท่านั้น

“แม่ของเจ้าให้กำเนิดองค์ชายน้อยใช่หรือไม่น้องชายของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรเหมือนพวกเจ้าตอนเด็กหรือไม่เจ้ารีบบอกข้าสิแม่ของเจ้าดีใจใหญ่เลยใช่หรือไม่นับตั้งแต่แม่ของเจ้ากลับมาข้าก็หวังให้แม่ของเจ้ามีลูกกับข้าอีกสักคนข้าจะดูแลเธอระหว่างตั้งครรภ์เป็นอย่างดีเฝ้าเธอตอนคลอดดูแลอย่างดีตั้งแต่เด็กเพื่อชดเชยพวกเจ้าที่ตอนคลอดพวกเจ้าข้าไม่ได้อยู่ข้างๆตอนนี้เบื้องบนเข้าข้างข้าเสียจริงมอบลูกให้ข้าและแม่ของเจ้าอีกคน”ขณะที่หลี่เฉินเย่นพูดนี้มุมปากเปี่ยมด้วยรอยยิ้มสุขใจแต่สายตากลับดูวางเปล่าราวกับสูญเสียงโฟกัสไป

จิงโม่ไม่กล้าพูดอะไรอีกไม่ว่าจะเป็นคำปลอบใจหรือความจริงเธอล้วนไม่รู้ว่าควรจะบอกเสด็จพ่ออย่างไรดี......

เธอยอมมองดูเสด็จพ่อจมอยู่กับความฝันที่สวยงามอย่างนี้

“จิงโม่นั่นเป็นน้องชายของเจ้าในอนาคตข้างหน้าทั้งเจ้าและฉองเหลาห้ามรังแกเขาล่ะไม่อย่างนั้นแม่เจ้าจะโกรธเอาเจ้าวางใจเถอะแม้เสด็จพ่อจะรักเขาแต่ก็รักพวกเจ้าเหมือนกันพวกเจ้าล้วนเป็นลูกของเสด็จพ่อและแม่ในใจของเรานั้นพวกเจ้าล้วนเหมือนกัน”หลี่เฉินเย่นพร่ำบ่นน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว

จิงโม่ไม่กล้าพูดอะไรเพียงแต่จับมือที่เต็มไปด้วยเหงื่อของหลี่เฉินเย่นไว้แน่นและเดินไปทางพระตำหนักฉ่ายเหว่ยทีละก้าว

พระตำหนักฉ่ายเหว่ยที่ที่เคยให้ความอบอุ่นแก่พวกเขาตอนนี้กลับกลายเป็นฝันร้ายที่พวกเขาไม่กล้าย่างเข้าไป

แต่ว่าพวกเขาทำได้เพียงเดินไปทางนั้นทีละก้าวเพราะแม่อยู่ข้างในเด็กน้อยที่เพิ่งลืมตามองโลกคนนั้นก็อยู่ข้างใน