ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 634

ตอนที่634ปล่อยเขาเข้ามา

คำพูดของจิงโม่ทำให้หลี่เฉินเย่นไม่กล้าหนีความจริงอีกต่อไปเขาจับมือของจิงโม่เดินเข้าไปในพระตำหนักฉ่ายเหว่ยอย่างช้าๆเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมาเขาเบาฝีเท้าลงอย่างเคยชินราวกับว่ากลัวไปรบกวนการพักผ่อนของชูเซี่ย

แต่เมื่อรู้ตัวว่าการกระทำของตนนี้คนที่นอนอยู่ข้างในไม่สามารถรับรู้ได้อีกแล้วเขาอยากร้องไห้อีกครั้ง

แต่เขาร้องไห้ไม่ได้ไม่ได้......

ไทเฮากำลังอุ้มเด็กน้อยและนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้างเตียงชูเซี่ยเห็นหลี่เฉินเย่นเดินเข้ามาหน้าของเธอแสดงความดีใจ

หลี่เฉินเย่นสามารถกลับมาได้เรื่องถูกล้อมเมืองน่าจะจัดการแล้วล่ะ

เพียงแต่ยังสุขไม่ทันใดน้ำตาก็พลันไหลพราก

ไทเฮาจำสิ่งที่หลี่เฉินเย่นพูดก่อนไปได้แต่ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว......

“เฉินเย่นข้า......”ไทเฮายืนขึ้นอย่างเคร่งเครียดไม่อยากให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกเสียใจแต่คนตายเป็นคนที่เขารักมากที่สุดในชีวิตนี้ไม่ว่าจะใช้คำปลอบโยนใดก็ไร้ซึ่งพลังอยู่ดี

“เสด็จแม่ให้ข้าได้อุ้มลูกเสียหน่อย”หลี่เฉินเย่นเก็บความเศร้าโศ้กไว้ในใจและพูดขึ้นอย่างเรียบๆขณะที่พูดนั้นเขาก็ได้ยื่นมือออกไปไทเฮาส่งเด็กไปในมือของเขา

หลี่เฉินเย่นกลั้นน้ำตาไว้มองดูลูกอ่อนในอ้อมอกตนทั้งย่นทั้งน่าเกียจดูไม่ออกว่าเหมือนชูเซี่ยหรือเหมือนตนแต่เขาหายใจอย่างช้าๆและนอนหลับอย่างสงบตอนที่มองนั้นรู้สึกใจได้สงบลง

“ชูเซี่ยเจ้าเก่งมากลูกของเราแข็งแรงมาก”หลี่เฉินเย่นโน้มตัวลงพร้อมลูกในอ้อมแขนพลันกระซิบข้างหูชูเซี่ยความจริงแล้วเขาอยากบอกให้ชูเซี่ยลืมตาขึ้นมากกว่าลืมตามาดูลูกของพวกเขาแต่คำพูดนั้นติดอยู่ในลำคอยังไงก็พูดไม่ออก

เพราะเขารู้ว่าคำร้องขอของตนยังไงก็ต้องพบกับความผิดหวัง

ไทเฮาเห็นท่าทางของหลี่เฉินเย่นที่มองชูเซี่ยพลันมีเสียงสะอึกจิงโม่คว้ามือของไทเฮาทั้งน้ำตาและเขย่าเบาๆ

ตอนนี้คนที่เส้าใจที่สุดคือเสด็จพ่อของเขาเขาสามารถกลั้นน้ำตาได้ไทเฮาก็ควรจะเลือกที่จะเข้มแข็ม

เมื่อฉองเหลาเห็นสถานการณ์นี้ก็ได้วิ่งมาข้างๆไทเฮาเด็กทั้งสองเฝ้าอยู่ข้างๆไทเฮาอย่างว่าง่ายเพื่อให้ใจที่โศ้กเศร้าของไทเฮานั้นได้รับการปลอบโยน

“เด็กดีเจ้าวางใจเถอะเด็กทั้งสามนี้ข้าจะเลี้ยงดูอย่างดีจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกพวกเขาเจ้าวางใจเถอะ”ไทเฮาบูบหัวของเด็กทั้งสองและพูดต่อหน้าร่างกายของชูเซี่ย

“เสด็จแม่หลังจากงานศพแล้วท่านสลายวังหลังเถอะข้ามีองค์ชายสององค์หญิงหนึ่งเพียงพอแล้วล่ะ”หลี่เฉินเย่นพูดเสียงเบาคำพูดเปี่ยมไปด้วยความเศร้าโศกไม่สามารถปฏิเสธได้

ไทเฮาตอบรับเงียบๆเธอเข้าใจดีว่านี่ที่สิ่งที่หลี่เฉินเย่นอยากทำเพื่อชูเซี่ยตลอดเรื่อยมาแต่ทั้งหมดนี้มันสายไปแล้ว......

น้ำตาร่วงลงอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้......

การสูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่าหลี่เฉินเย่นคิดว่าตนจะชินชากับการสูญเสียแบบนี้แต่ครั้งนี้ก็ยังคงทิ่มแทงหัวใจ

เขาเข้าใจดีครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหนๆก่อนหน้านี้

เขากำลังจะสูญเสียชูเซี่ยไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมา