ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 635

ตอนที่635ยังมีความหวัง

“พวกเจ้ารีบไปได้แล้วฉองเหลาปกป้องเสด็จย่าพี่สาวและน้องชายให้ดี”หลี่เฉินเย่นตบไหล่ของฉองเหลาหนึ่งทีฉองเหลาผงกหน้าจากนั้นจับมือของจิงโม่แล้วเดินจากไป

หลี่เฉินเย่นมองดูก้อนนิ่มๆในอ้อมแขนและส่งให้ไทเฮาอย่างอ่อนโยนพลันกระซิบว่า“เสด็จแม่รบกวนท่านช่วยดูแลเด็กทั้งสามด้วย”

“เจ้าวางใจเถอะชูเซี่ยดูแลลูกของข้าอย่างไรข้าก็จะดูแลลูกของเธออย่างนั้น”ไทเฮาพูดจบก็กอดเด็กแน่นพลันหันหลังไปอย่างอาลัยอาวรณ์จากไปพร้อมฉองเหลาและจิงโม่

พวกเขาต่างไม่อยากเดินจากไปเพราะชูเซี่ยยังอยู่เพราะหลี่เฉินเย่นยังอยู่

แต่พวกเขาจำเป็นต้องเดินจากไปเพราะพวกเขาไม่ควรเป็นภาระของหลี่เฉินเย่นอีก

“เสี่ยวลู่จื่อจัดการย้ายหรงท่ายกุ้ยเฟยพวกเขาด้วย”หลี่เฉินเย่นสั่งการด้วยเสียงเบา

หากพระราชวังแห่งนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องเกิดหายนะอย่างแน่นอนถ้าอย่างนี้คนที่เขาใส่ใจล้วนต้องย้ายออกจากที่นี่ในเวลาแรก

“เสี่ยวลู่จื่อให้ลู่หนิงพาคนของเราไปเตรียมตัวให้เชียนซานพาคนของพรรคมังกรเหินซ่อนตัวตรงทางเข้าอุโมงค์แล้วก็ไปแจ้งท่านอ๋องแห่งแคว้นเจิ้นและเฉินซูพวกเขาว่าหลังจากที่หลี่อวิ๋นลี่เข้าวังมาแล้วให้รีบเข้าไปในอุโมงค์จอมพลใหญ่ทุกท่านให้มารวมตัวกันที่ประตูพระตำหนักฉ่ายเหว่ย”

“รีบให้คนไปส่งข่าวรีบจัดการให้เรียบร้อย”เมื่อหลี่เฉินเย่นพูดจบก็ได้เปลี่ยนความสนใจไปที่ร่างกายของชูเซี่ยอีกครั้งเขามองชูเซี่ยด้วยรอยยิ้มจางๆและพูดเบาๆว่า“ก่อนหน้านี้เจ้าเองที่คอยปกป้องข้าและไม่ได้ถามความยินยอมจากข้าด้วยความจริงแล้วข้าสามารถปกป้องตนเองได้แต่เจ้ามักจะคิดว่าข้าอ่อนแอเกินไปวันนี้ข้าจะแข็งแกร่งให้เจ้าดูสักครั้งหากชาติหน้ามีจริงเจ้าไม่ต้องเข้มแข็งอย่างนี้เจ้าเพียงแค่มีชีวิตอยู่ต่อให้ข้าได้รักเจ้าก็เพียงพอแล้วล่ะ”

“ชูเซี่ยเจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่หลังจากวันนี้แล้วไม่มีใครหน้าไหนขัดขวางข้าได้อีกต่อไปเจ้าดีใจกับข้าใช่หรือไม่แต่ข้าไม่รู้สึกดีใจเลยเพราะหลังจากวันนี้ไปข้าก็ต้องตัวคนเดียวจริงๆแล้วข้าสูญเสียกระทั่งเจ้าชูเซี่ย”

“ชูเซี่ยเจ้าน่าจะได้ยินที่ข้าพูดใช่หรือไม่ถ้าอย่างนั้นเจ้ารอดูนะข้าจะทำให้คนที่ทำร้ายเจ้าตายไม่มีที่ให้ฝังเป็นยังไงเขาทำร้ายเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่าข้าอยากกำจัดเขาตั้งนานแล้วแต่คิดไม่ถึงว่าต้องเป็นวันนี้”

หลี่เฉินเย่นบ่นพึมพำมีท่าว่าอยากยกใจของตนให้ชูเซี่ยทั้งใจแต่ชูเซี่ยนั้นไม่ได้ยินเสียงอ่อนโยนของเขาอีกแล้วเขานอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆเหมือนครั้งก่อนๆที่สลบไปมีเพียงหลี่เฉินเย่นที่กำลังจับมือของเธอที่จะรู้ว่าร่างกายของเธอเย็นไปหมดแล้ว

มืออันอุ่นของเขาจับแล้วจับอีกก็ไม่มีทางทำให้เธออุ่นขึ้นมาแม้แต่น้อย

“ชูเซี่ยอาจารย์ของเจ้าเคยพูดว่าเรามีความสัมพันธ์นานนับหลายภพหลายชาติไม่รู้ว่าจะได้พบเจ้าในชีวิตนี้อีกหรือไม่”หลี่เฉินเย่นพูดอย่างขมขื่นความสัมพันธ์นานนับหายภพชาติที่อาจารย์ของชูเซี่ยเคยพูดนั้นตอนนี้ได้กลายเป็นแรงพลักดันของเขาแม้ชีวิตของทั้งสองไม่สามารถมาบรรจบกันได้เขาก็จะใช้คำๆนี้มาหลอกตัวเอง

“ชูเซี่ยหลังจากวันนี้ไปข้าจะแข็งแกร่งมากกว่านี้สามารถปกป้องเจ้าได้อย่างแน่นอนเจ้าไม่ต้องปวดหัวกับข้าอีกต่อไปดังนั้นหากเป็นไปได้เข้ามาในชีวิตข้าอีกสักครั้งเถอะอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นได้ไหม”คำพูดของหลี่เฉินเย่นเปี่ยมไปด้วยคำวิงวอนแต่ยังไงเสียคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ใบหน้าอันซีดเซียวนั้นร่างกายที่ผอมแห้งนั้นดูแล้วเหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วที่ไรชีวิตชีวา

หลี่เฉินเย่นยื่นมือไปจับใบหน้าของชูเซี่ยใบหน้าที่เขาคุ้นเคยและเป็นรูปลักษณ์ที่สวยที่สุดในใจเขา