ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 636

ตอนที่636วิกฤตการณ์

“หลี่อวิ๋เชียนเจ้าบอกข้าสิตอนนี้ใครเป็นฝ่ายชนะ”หลี่อวิ๋นลี่เห็นหลี่เฉินเย่นเดินเข้าไปในท้องพระโรงอย่างผาเผยพลันทำให้เขารู้สึกขมขื่นใจยิ่งนักเขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไปขณะที่พูดนั้นก็ไม่ลืมห่อผ้าเล็กๆในมือ

“เราแพ้กันทั้งคู่”เสียงของหลี่เฉินเย่นไม่ดังนักแต่ดังพอที่จะทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นประหลาดใจ

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาถกกันว่าใครแพ้ใครชนะ

หลี่อวิ๋นี่ชะงักจากนั้นมองหลี่เฉินเย่นด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นอย่างบ้าคลั่งว่า“ถึงตอนนี้เจ้าก็ยังไม่ยอมรับอีกรึแค่ข้าต้องการเจ้าก็ต้องมอบตราประทับนั้นมาอย่างว่าง่ายเจ้ายังกล้าพูดว่าเราแพ้กันทั้งคู่งั้นรึข้าแพ้ที่ไหนกันเห็นได้ชัดว่าข้าชนะแล้วเจ้าแพ้แล้วเจ้าแพ้กับผู้หญิงของตนแพ้ในผืนแผ่นดินของบรรพบุรุษเจ้าต่างหากที่เป็นคนแพ้”

หลี่อวิ๋นลี่พูดจบพลันมองหลี่เฉินเย่นอย่างได้ใจหลายปีมานี้เขารอการเผชิญหน้ากับหลี่เฉินเย่นตลอดเรื่อยมา

เขาเคยคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้อย่างนับไม่ถ้วนแต่คิดไม่ถึงว่าตอนท้ายชัยชนะนี้จะมีกลิ่นของความเงียบ

ชัยชนะที่เขาเคยคิดคือการนำทัพทหารนับหมื่นบุกเข้ามาในเมืองหลวงหลี่เฉินเย่นจะมีสภาพดั่งสุนัขหลงฝูงจากนั้นส่งตราประทับมาให้ตนอย่างสั่นเทา

แต่ว่าทุกอย่างกลับกลายเป็นสภาพอย่างวันนี้

หากตนไม่ได้เก็บเชื้อไวรัสโรคระบาดก่อนหน้านี้ไว้ตอนนี้เขาอาจไม่รู้ถูกฆ่าตายที่ไหนแล้วล่ะ

เขาเล่นกับใจใจใช้วิชาอาคมก็รู้อยู่แล้วว่าแม้ตนจะได้รับตราประทับแห่งอาณาจักรก็ครองบัลลังก์ได้ไม่นาน

แต่เขารู้สึกไม่ยอมทำไมตนทรมานมาหลายปีบัลลังก์นี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเงาเห็นได้ชัดว่าหลี่เฉินเย่นสู้ตนไม่ได้สักเรื่องแต่สามารถนั่งในท้องพระโรงได้อย่างมั่นคง

เขาไม่ยอมเขาริษยา

อิจฉาหลี่เฉินเย่นที่สามารถครองแผนดินนี้อิจฉาหลี่เฉินเย่นที่มีขุนพลผู้จงรักภักดีมากมายอย่างนี้อิจฉาหลี่เฉินเย่นที่มีผู้หญิงที่สามารถทำได้ทุกอย่างและทำลายทุกๆแผนการของตน

เพราะฉะนั้นคำที่หลี่เฉินเย่นบอกว่าแพ้กันทั้งคู่เหมือนเป็นชนวนระเบิด

ราวกับว่าการตะโกนเสียงดังเช่นนี้จึงจะพิสูจน์ชนะของตนได้จึงจะพิสูนจ์ให้ทุกคนได้เห็นว่าตนไม่ได้แพ้

“หลี่อวิ๋นลี่หลายปีมานี้เจ้าดิ้นรนอย่างนี้เพื่ออะไรกันแน่”หลี่เฉินเย่นมองหลี่เฉินเย่นและถามขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

หลี่อวิ๋นลี่ไม่รู้จะตอบอย่างไร

หากความแพ้ชนะวัดจากสิ่งที่ได้รับตนได้รับอะไรบ้างล่ะคิดไปคิดมาเกียรติยศในตอนนั้นความมั่งคั่งในตอนนั้นกำลังพลในตอนนั้นล้วนกลายเป็นอดีตไปแล้ว

สุดท้ายแล้วสิ่งที่เขาได้รับมีเพียงเชื้อไวรัสที่จะทำให้ผู้คนเป็นโรคระบาดนอกจากนี้ก็ไม่มีสิ่งอื่นใด......

“หลี่เฉินเย่นเจ้าก็ไม่ได้ดีไปข้าเจ้าไม่ได้ปกครองประเทศตามอุดมคติของตนไม่สามารถยื้อผู้หญิงที่ตนรักไว้ได้เจ้าเองก็ไม่มีอะไรเหมือนกันเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาหัวเราะเยาะข้า”คำพูดของหลี่เฉินเย่นทำอะไรหลี่อวิ๋นลี่ไมได้เขาพยายามตั้งสติ

แต่หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็รู้ตัวแล้วว่าหลี่เฉินเย่นเก่งกว่าตน

และไม่รอให้หลี่เฉินเย่นและคนอื่นๆไหวตัวทันเขาก็ยื่นมือออกไปเตรียมที่จะสลัดห่อผ้าในมือ

หลี่เฉินเย่นและคนอื่นๆเห็นว่าหลี่อวิ๋นลี่กำลังจะทำอะไรโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาล้วนมองไปที่เขาอย่างเคร่งเครียดโดยเฉพาะหลี่เฉินเย่น

และพูดอย่างครึ่งเครียดว่า“หลี่อวิ๋นลี่เจ้าอย่าทำอะไรซี้ซั้วมีไรอะไรเราสามารถคุยกันได้”

หลี่อวิ๋นลี่เริ่มรู้สึกกลัวเขาคิดว่าเมื่อครู่เขาควรเหลือทางออกให้ตัวเองสักทาง

แต่มารู้สึกเสียใจเอาตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วล่ะ

มือของหลี่อวิ๋นลี่ได้จับมุมหนึ่งของห่อผ้าไว้แน่นเพียงเขาเคลื่อนย้ายแขนเพียงเล็กน้อยคนสวนมาในนั้นล้วนถูกเชื้อนั้น

ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าหลี่อวิ๋นลี่ชนะแล้วล่ะมีเงาดำหนึ่งลอยมาจากฟ้าชี้ไปทางหลี่อวิ๋นลี่และพูดขึ้นว่า“ไอ้คนชั่วร้ายทำร้ายประชาชนด้วยวิชากระจอกของตนวันนี้ข้าจะกำจัดเจ้าเพื่อมวลชน”

หลี่เฉินเย่นมองดูอาจารย์ในชุดลัทธเต๋าสีดำใจสั่นจนไม่สามารถควบคุมได้เหมือนว่าเขาได้กลับไปเมื่อหกปีที่แล้วอีกครั้งตอนที่ทุกคนล้วนเชื่อว่าชูเซี่ยได้ตายจากโลกไปแล้วเขาได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วช่วยวชูเซี่ยให้มีชีวิตอีกครั้ง

วันนี้เขามาในเวลาเหมาะเจาะเสียจริง

หลี่เฉินเย่นเกือบจะลืมไปแล้วว่าสถานการณ์ในท้องพระโรงในตอนนี้สำคัญกว่าเขามองดูนักบวชคนนั้นทื่อๆราวกับว่าเห็นผู้ช่วยชีวิตตน

แต่นักบวชผู้นั้นไม่ได้หันมองหลี่เฉินเย่นเลยเพียงสบัดแขนเสื้อของตนทันใดนั้นท้องพระโรงเสียงลมลุกลามและหลังคาก็ถูกพัดไปกับลมนี้