ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 646

ตอนที่646เฉิงเอ๋อ

“องค์หญิงอย่ากังวลไปเลยหลานน้อยฉลาดอย่างนี้ไม่ถูกพาตัวไปแน่นอน”เสวียนเอ๋อเองก็กังวลใจเหมือนกันที่ไม่พบเฉิงเอ๋อแต่เมื่อเห็นองค์หญิงได้สูญเสียสติไปแล้วเธอจึงรีบพูดปลอบ

องค์หญิงเวินซือไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่หาทุกซอกทุกมุมที่มีความเป็นไปได้ที่จะรองรับตัวเด็กคนหนึ่งได้และน้ำตาได้ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอเคยรับปากพี่ชายว่าจะดูแลเฉิงเอ๋อให้ดีแต่ตอนนี้พี่ชายกำลังจะตายเฉิงเอ๋อก็ได้หายไปตนจะเผชิญหน้ากับพี่ชายอย่างไรหากเสด็จพ่อรู้เข้าท่านจะเสียใจมากเพียงใดส่วนเฉิงเอ๋อนั้นจะถูกปฏิบัติอย่างไรล่ะเวลานั้นองค์หญิงชูเซี่ยรู้สึกโลกของตนพังไปหมดแล้ว

“เสวียนเอ๋อรีบให้คนของเราไปหาแล้วก็จับพวกนักฆ่าที่ประตูมาให้ข้าข้าไม่เชื่อว่าจะหาคนที่อยู่เบื้องหลังไม่เจอ”เพียงเวลาสั้นๆความวุ่นวายใจขององค์หญิงเวินซือก็ได้หายไปเธอชัดน้ำตาและสั่งการอย่างใจเย็น

เมื่อได้ฟังที่องค์หญิงพูดเสวีนเอ๋อก็รีบหาคนไปปฏิบัติตามและตอนที่ดูห้องที่ว่างเปล่านั่นเององค์หญิงเวินซือราวกับว่าได้ถูกดึงวิญญาณออกจากร่างเธอยืนนิ่งอยู่ในห้องคิดถึงความเป็นไปได้มากมายที่เฉิงเอ๋อถูกพาตัวไป

“เจ้าอย่าร้องไห้ไปเลยอี้เอ๋อเฉิงเอ๋ออยู่ที่นี่เจ้าเคยสัญญากับเฉิงเอ๋อแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ตอนนี้เจ้าดูเหมือนแมวเหมียวเลย”องค์หญิงเวินซือรู้สึกว่าขาของตนถูกร่างเล็กๆนุ่มๆกอดไว้สัมผัสอันอบอุ่นนั้นทำให้เธอสบายใจในที่สุดเธอย่อตัวลงมองดูเฉิงเอ๋อที่ยิ้มให้ตนพลันยืนมองไปอุ้มเขาขึ้นมาในอ้อมแขน

“เฉิงเอ๋อเจ้าเกือบทำให้น้าหัวใจวายเจ้าไปซ่อนตัวที่ไหนมาเจ้าเกือบทำให้น้าหัวใจวายตายแล้วรู้ไหม”ชูเซี่ยถอนหายใจยาวและถามเฉิงเอ๋อด้วยเสียงเบา

“ข้าไปซ่อนในห้องน้ำเมื่อข้าได้ยินเสียงก็รีบเข้าไปซ่อนตัวพวกเขาเห็นว่าในห้องข้าไม่มีคนอยู่คิดว่าข้าไม่อยู่จึงค้นทั่วห้องพวกเขาคิดไม่ถึงว่าข้าจะไปซ่อนตัวในห้องน้ำน้าอี้เอ๋อข้าฉลาดใช่ไหมล่ะเสด็จแม่เคยบอกว่าข้าเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดดังนั้นข้าปลอดภัยดีน้าอย่าร้องไห้ไปเลยท่านไม่ได้ทำอะไรผิดอย่าร้องอย่าร้อง”เฉิงเอ๋อพูดเสียงเบาและไม่ยืมที่จะยื่นมือไปช่วยเช็ดน้ำตาให้องค์หญิงเวินซือเห็นองค์หญิงเวินซือร้องไห้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมา

“เด็กดีน้าไม่เป็นอะไรน้าแค่เป็นห่วงเจ้ามากไปคราวหลังต้องจำไว้ว่าหากเจอสถานการณ์อย่างวันนี้อีกต้องซ่อนให้ดีคนฉลาดมักมีหลายทางหากมีโอกาสน้าจะขุดอุโมงค์ให้เจ้าถึงตอนนั้นเจ้าก็จะสามารถลอดผ่านอุโมงค์ตรงไปยังห้องของน้าน้าจะปกป้องเจ้าเอง”องค์หญิงเวินซือพูดเสียงเบาในหัวก็เริ่มคิดว่าจะปรับเปลี่ยนห้องของเฉิงเอ๋ออย่างไรเพื่อให้เขามีที่ซ่อนตัวมากกว่านี้

“คุณน้าเด็กน้อยต่างหากที่จะร้องไห้ท่านร้องไห้ท่านก็คือเด็กน้อยดังนั้นต่อจากนี้ให้เฉิงเอ๋อปกป้องท่านเถอะ”เฉิงเอ๋อพูดกับเวินซืออย่างจริงจังองค์หญิงเวินซือซาบซึ้งจนอุ้มเขาขึ้นไม่มีใครเห็นรอยยิ้มของเฉิงเอ๋อในตอนนี้

เขาชอบคุณน้าชอบเวลาที่น้าอุ้มเขาอย่างนี้ชอบเวลาที่น้ากังวลในเรื่องของเขา

“เอาล่ะไม่ร้องแล้วล่ะเราไปดูข้างนอกกันว่าจับคนร้ายเหล่านั้นได้หรือยังครั้งนี้ต้องถามให้รู้ว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลัง”องค์หญิงเวินซือพูดจบพลันจูงมือเฉิงเอ๋อเดินออกไป

นักลอบสังหารเหล่านั้นเห็นเวินซือจูงมือเด็กน้อยเดินออกพลันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

พวกเขาหาเขาอยู่นานแต่ก็ต้องเดินออกมาพร้อมความผิดหวังแต่มีคนมาพบเสียก่อนจากนั้นก็มีการสู้กันเกิดขึ้นในตอนที่พวกเขาถูกจับนั้นเองพวกเขากลับเห็นคนที่พวกเขาตามหาเดินออกมาจากห้องที่พวกเขาเพิ่งเข้าไปค้น