ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 647

ตอนที่647ไท่จื่อเฟยมีปัญหา

ตอนที่องค์หญิงเวินซือออกจากจากคุกใต้ดินนั้นสีหน้าเยือกเย็นความผิดหวังในดวงตายังไงก็ปิดไม่อยู่

เธอเดินไปทางตำหนักองค์รัชายาทอย่างเร่งรีบที่นั่นอาการขององค์รัชทายาทไม่สามารถรักษาได้แล้ว

ได้ยินเสียงฝีเท้าขององค์หญิงเวินซือเขาหันศีรษะอย่างช้าๆมองน้องสาวตัวเองอย่างอ่อนโยนพลันทำให้องค์หญิงเวินซือรู้สึกเจ็บปวด

พี่ชายของเธออ่อนโยนกับเธอมาโดยตลอดเขาเป็นเหมือนลมในฤดูใบไม้ผลิเขาเป็นเหมือนน้ำในฤดูใบไม้ผลิคอยช่วยเหลือเธอคอยปกป้องเธอจนตอนนี้ที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้อีกแล้วแต่ก็ยังคงสนใจในทุกสิ่งอย่างของเธอ

“เสด็จพี่ข้ามารักษาท่าน”ถูดมองด้วยสายตาขององค์รัชทายาทเวินซือพลันรู้สึกหวั่นใจเธอใช้รอยยิ้มปกปิดความรู้สึกของตนและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

องค์รัชทายาทเพียงมองดูองค์หญิงเวินซืออยู่อย่างนั้นเหมือนว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด

“เฉิง......เฉิงเอ๋อ......”เป็นเวลาอยู่นานเขาจึงพูดคำเฉิงเอ๋อสองพยางค์นี้ออกมาอย่างยากลำบากเมื่อองค์หญิงเวินซือได้ยินพลันจับมือของเขาแน่นและพูดเบาๆว่า“เสด็จพี่เฉิงเอ๋อไม่เป็นอะไรข้าให้เขาไปหาไท่จื่อเฟยแล้วล่ะ”

องค์รัชทายาทมองดูองค์หญิงเวินซูแววตาร้อนรนและตามด้วยการส่ายหน้า

“เสด็จพี่ท่าน......”องค์หญิงเวินซือไม่รู้ว่าทำไมเสด็จพี่จึงได้ร้อนรนอย่างกะทันหันเธอจ้องมององค์รัชทายาทแต่องค์รัชทายาทไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แต่ในดวงตานั้นมีความร้อนรนที่ไม่เคยมีมาก่อน

“เสด็จพี่อย่างร้อนรนไปเลยข้าฝังเข็มให้ท่านก่อนท่าน......”เวินซือเห็นองค์รัชทายาทอาการหนักกว่าเดิมใบหน้าแดงก่ำเธอรีบนำเข็มเงินออกมาแต่องค์รัชทายาทได้แต่ส่ายหน้าความร้อนรนในตาเป็นเหมือนมีดเล่มหนึ่งสามารถฟันคนให้ขาดได้ตลอดเวลา

เวินซือไม่สามารถเดาความคิดของเสด็จพี่ได้แม้พวกเขาจะเป็นพี่น้องกันแต่เธอออกไปร่ำเรียนศาสตร์แพทย์เป็นเวลานานกว่าสิบปีกลับวังไม่บ่อยนักหากไม่ใช่เพราะว่าองค์รัชทายาททรงประชวรหนักเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะอยู่ที่ใด

สิ่งที่เธอต้องทำก็คือยื้อชีวิตขององค์รัชทายาทไว้และดูแลเฉิงเอ๋อผู้ซึ่งเป็นลูกของเขาให้ดีเขาดูออกคนที่เสด็จพี่เป็นห่วงที่สุดก็คือเฉิงเอ๋อ

ในดวงตาขององค์รัชทายาทยังคงเต็มไปด้วยความร้อนรนแต่จะว่าไปแล้วเขาทำได้เพียงปล่อยให้เวินซือฝังเข็มให้ตนเมื่อเขาใจเย็นลงจึงส่งสัญญาณให้องค์หญิงเวินซือให้เธอไล่พวกบ่าวออกไปก่อนเวินซือเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อรอให้พวกเขาออกไปกันแล้วเธอถึงจะมองไปทางองค์รัชทายาทองค์รัชทายาทสีหน้าซีดเซียวและพูดขึ้นอย่างยากลำบากว่า“ไท่จื่อเฟย......ไว้ใจ......ไม่......ได้”

เมื่อองค์รัชทายาทเวินซือเหนียนพูดจบพลันหายใจหอบความกังวลในดวงตาก็จางหายไปและถูกแทนด้วยความว่างเปล่า

“ข้าจะไปพาเฉิงเอ๋อกลับมาเสด็จพี่พักผ่อนเถอะ”องค์หญิงเวินซือรู้เหตุผลขององค์รัชทายาทดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นยืนในทันทีพลันหันหลังและเดินจากไป

องค์รัชทายาทมองดูเงาด้านหลังขององค์หญิงเวินซือความสับสนและจนปัญญาที่ติดอยู่ในใจนานหลายวันก็ค่อยๆจางหายไปแต่ก็เพียงชั่วครู่เขาตกอยู่ในอาการโคม่าอีกครั้ง

ตอนนี้องค์รัชทายาททรงมีอาการโคม่าบ่อยขึ้นเรื่อยๆตอนนี้เขากำลังพยายามจะบอกทุกอย่างที่ตนทราบให้เวินซือได้รับรู้แต่คำที่เขาพูดได้เริ่มมีขีดจำกัดแล้ว

มีเวลาไม่มากแล้วแต่ว่าเขายังมีสิ่งที่ทำใจไม่ได้และวางใจไม่ได้อีกมากมายเขาทำใจไม่ได้ที่ต้องจากเฉินเอ๋อไปและยังคงเป็นห่วงเวินซือ

เฉิงเอ๋อคือคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจสละชีวิตตนและให้เขามาเวินซือเป็นน้องสาวที่เขารักและเอ็นดูแต่เด็กแต่ว่าตอนนี้จวนจะอายุยี่สิบแล้วยังไม่ได้แต่งงาน......

แต่ว่าสิ่งที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้ช่างน้อยเหลือเกิน......

เขายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำยังมีหลายสิ่งที่อยากพูดแต่ว่าเขา......

ดังนั้นเขาจึงให้คุณน้าช่วยปิดบังเพียงแต่เพิ่งผ่านไปสองวันคุณน้าก็บอกเรื่องนี้กับเสด็จแม่แล้วนี่ทำให้เขารู้สึกเสียหน้า

มองดูเด็กที่กำลังโกรธองค์หญิงเวินซือพลันรู้สึกโล่งอกเธอพูดกับเฉิงเอ๋ออย่างภาคภูมิใจว่า“หากเจ้าไม่แย่งพี่สะใภ้ของข้าข้าก็จะเป็นน้าสาวที่ดีที่สุดของเจ้าพี่สะใภ้เป็นของข้าเพียงคนเดียว”

การที่องค์หญิงพูดอย่างอาฆาตแค้นนั้นทำให้รู้สึกอะไรบางอย่างเธอยังเป็นเด็กที่ยังไม่โตมิเช่นนั้นไม่เป็นเหมือนเฉิงเอ๋อหรอกที่สนใจกับความรักที่คนอื่นมีต่อตน

แต่กับนิสัยอย่างนี้ขององค์หญิงเวินซือนี้ไท่จือเฟยเพียงแค่ยิ้มมุมปาก

องค์หญิงน้อยที่ถูกฮองเฮาและองค์รัชทายาททรงตามใจคนนี้เรียนศาสตร์แพทย์กับอาจารย์ในโรงพยาบาลบนดอยแต่เด็กรู้เรื่องค่อนข้างน้อยรู้เพียงแค่ว่าใครดีกับเธอเธอก็จะดีกับคนๆนั้นดังนั้นการพูดอย่างนี้ในฐานะน้าไม่ผิดอะไรเลย

“แต่เฉิงเอ๋อต้องการเสด็จแม่”เฉิงเอ๋อมองดูองค์หญิงเวินซืออย่างขมขื่นแต่องค์หญิงเวินซือกลับโน้มตัวลงและพูดว่า“หากเจ้าต้องการเสด็จแม่ถ้าอย่างนั้นก็จะไม่ได้น้าแล้วนะพรุ่งนี้น้าก็จะออกไปจากพระตำหนักไท่จื่อ......”

เฉิงเอ๋อตกใจกับคำพูดขององค์หญิงเวินซือแม้เขายังเด็กแต่ก็รู้ดีว่าคนที่เสด็จพ่อต้องการมากที่สุดก็คือคุณน้าหากคุณน้าไปจริงๆเสด็จพ่ออาจ......

ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเองก็ชอบคุณน้าเหมือนกันทำใจไม่ได้ที่น้าจะจากไป

“ถ้าอย่างนั้นเฉิงเอ๋อนอนกับน้าแต่น้าห้ามพูดเรื่องที่เฉิงเอ๋อฉี่รดบนที่นอนอีกเป็นอันขาดเฉิงเอ๋อโตแล้วอายเป็น”เฉิงเอ๋อก้มหน้าลงพยายามพูดเสียงต่ำราวกับว่าหากทำอย่างนี้ก็จะไม่มีใครได้ยินเรื่องที่เขาฉี่รดบนที่นอนยังไงอย่างงั้น

“เจ้าเด็กบ้าต้องอย่างนี้สิไปกับน้าเถอะ”องค์หญิงเวินอิ้ยิ้มให้เฉิงเอ๋ออย่างภาคภูมิใจพลันลุกขึ้นและพร้อมจะเดินจากไป

เฉิงเอ๋อเดินตามเธออย่างว่าง่ายท่าทางของทั้งสองทำให้ไท่จื่อเฟยสติหลุดลอยเมื่อองค์หญิงเวินซือกำลังจะออกไปจากพระตำหนักเธอจึงพูดขึ้นว่า“เวินซือที่เจ้ามาที่นี่กลางดึกเพื่อต้องการพาเฉิงเอ๋อไปงั้นรึ”