ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 648

ตอนที่648ชูเซี่ยเป็นผู้หญิงอย่างไรกัน

การถามอย่างตรงไปตรงมาหากไม่มีการเตรียมพ้อมก็เป็นแค่การเอาใจใส่หากมีการเตรียมตัวมาก่อนหน้านี้ก็จะมีความเป็นไปได้มากมาย

องค์หญิงเวินซือชะงักเธอค่อยๆหันหลังกลับและพูดขึ้นว่า“พี่สะใภ้ที่ข้ามาหาท่านนั้นเพราะมีเรื่องจะคุยกับท่านแต่ถูกเด็กคนนี้......”

ก่อนทั้งคู่จะฉีดหน้ากากของอีกฝ่ายองค์หญิงเวินซือก็ยังต้องสวมหน้ากากแม้สิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดจะเป็นการเสแสร้างก็ตาม

เมื่อครู่เธอรีบร้อนที่จะไปจากที่นี่เพียงแค่ไม่ต้องการแสดงละครกับไท่จื่อเฟยต่อไปแล้ว

ก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเธอไม่เคยกังวลอะไรแต่ตอนนี้ไม่ว่าเธอพูดอะไรก็ต้องไตร่ตรองก่อนแล้วล่ะ

เธอเกลียดความรู้สึกนี้ดังนั้นจึงพยายามหลีกหนี

“เรื่องอะไรกันที่ทำให้เจ้ามาหาข้าดึกๆดื่นๆอย่างนี้หรือองค์รัชทายาท......”พูดถึงองค์รัชทายาทไท่จื่อเฟยสีหน้ากังวลองค์หญิงเวินซือส่ายหน้าอย่างช้าๆและพูดอย่างลำบากใจว่า“พี่สะใภ้ข้ามาเพราะเรื่องงานแต่งของข้า”

สิ้นเสียงขององค์หญิงเวินซือไท่จื่อเฟยพลันยิ้มเธอมองเวินซือด้วยสายตาหยอกล้อและพูดด้วยเสียงเบาว่า“ฝั่งแคว้นเหลียงตกลงเรื่องงานสมรสแล้วรึ”

ไท่จื่อเฟยรอคำตอบขององค์หญิงเวินซือด้วยรอยยิ้มไม่มีใครรับรู้ความแค้นเคืองของเขาในตอนนี้เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านั่นเป็นงานแต่งที่องค์รัชทายาทขอมาให้เธออย่างสุดความสามารถแม้กษัตริย์แคว้นเหลียงนั้นจะยังรักฮองเฮาคนก่อนแต่ก็เป็นคนดีที่หายากเธอเองก็อยากให้หญิงสาวไร้เดียงสาที่อยู่ตรงหน้านี้ได้แต่งงานกับคนดีๆเพียงแต่หากเธอแต่งงานกับกษัตริย์แคว้นเหลียงสิ่งที่ตนหวังนั้น......

ดังนั้นงานแต่งนี้ล่มสลายไปก็ดีเหมือนกัน

เวินซือไม่ได้พูดอะไรตอนี้เธอมองไท่จื่อด้วยความรู้สึกถูกเข้าใจผิดลองใจเสด็จพี่ร่างกายอ่อนเปลี้ยสิ่งที่พูดออกมานั้นมีเพียงคำสองคำดังนั้นเธอจำเป็นลองใจและหวังให้ไท่จื่อเฟยหลุดอะไรออกมา

“อย่างนั้นก็ยินดีกับน้องสาวด้วยถ้าเป็นอย่างนี้พระสาวมีก็สามารถ......”ใบหน้าของไท่จื่อเฟยนั้นหลังจากสติหลุดลอยไปชั่วครู่จู่ๆก็หัวเราะอย่างเบิกบานรอยยิ้มนั้นดูมาจากใจจริงๆ

“เพียงแต่หลี่เฉินเย่นนั้นยังรักฮองเฮาองค์ก่อนอยู่ไม่รู้ว่าหากแต่งงานกันไปเขาจะทำอะไรเจ้าผิดหวังหรือไม่หนึ่งปีมานี้วังหลังของเขาไม่มีผู้หญิงแม้แต่คนเดียว”หลังจากความสุขก็กลายเป็นความกังวล

เมื่อเทียบความกังวลกับความสุขความกังวลมากล้นจริงๆมากจนทำให้ใจคนไหวสั่น

“พี่สะใภ้หมายความว่าถ้าอย่างนั้นหลี่เฉินเย่นอาจไม่ใช่คนดีอะไรสำหรับเสด็จพี่แต่ข้าต้องแต่งงานกับเขาเท่านั้นจึงจะสามารถช่วยเสด็จพี่ได้หากเสด็จพี่ไม่อยู่แล้วจริงๆท่านและเฉิงเอ๋อจึงจะไม่ถึงใครหน้าไหนรังแก”เวินซือนั่งอยู่ข้างๆไท่จื่อเฟยอย่างกำลังคิดอะไรใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

“ความจริงแล้วสิ่งที่ข้าและองค์รัชทายาทต้องการมากที่สุดก็คือน้องสาวมีความสุขเสด็จพี่ของเจ้าเคยบอกข้ามาก่อน”ไท่จื่อเฟยดูออกว่าชูเซี่ยกำลังลังเลพลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลดางตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่อ่อนโยนหากเป็นแต่ก่อนชูเซี่ยอาจหลงไปกับความอ่อนโยนนี้

“อื้มข้ารู้ว่าเสด็จพี่และพี่สะใภ้ดีกับข้าที่สุดในโลกดังนั้นเพื่อเสด็จพี่และพี่สะใภ้ข้าทำได้ทุกอย่างแม้ต้องแลกกับความสุขทั้งหมดก็ตาม”เวินซือพูดอย่างหนักแน่น

ใบหน้าของไท่จื่อเฟยกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้แต่เพียงชั่วครู่เธอก็พลันยิ้มและลูบหัวเธอเรียกเธอว่ายัยโง่

ใบหน้าของเจ้าหญิงก็สั่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

มองดูความจริงใจในดวงตาของไท่จื่อเฟยองค์หญิงเวินซือพลันรู้สึกปวดใจยิ่งนัก

“อื้มเมื่อครู่ข้าเองก็ได้บอกแล้วกษัตริย์แห่งแคว้นเหลียงนั่นไม่ใช่คนดีอะไรว่ากันว่าฮองเฮาองค์ก่อนสละชีวิตเพื่อเขาหลายครั้งก่อนตายก็ไม่ลืมที่จะช่วยเขาจัดการกับองค์หญิงหนานจ้าวไม่อย่างนี้จะมีวันนี้ได้อย่างไร”

ไท่จื่อเฟยรู้สึกโล่งอกและรีบบอกเรื่องที่ตนทราบให้องค์หญิงเวินซือรับรู้เธอต้องการตัดความคิดที่เวินซืออยากแต่งงานกับกษัตริย์แคว้นเหลียงออกอย่างเด็ดขาด

“พี่สะใภ้ท่านเล่าเรื่องฮองเฮาของเขาให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม”เมื่อได้ยินไท่จื่อเฟยพูดถึงเรื่องฮองเฮาของกษัตริย์แคว้นเหลียงพลันเต็มไปด้วยความใคร่รู้จุดประสงค์ที่ตนมาพระตำหนักไท่จื่อเฟยก็เพื่อพาตัวเฉิงเอ๋อไปเธอถือว่าได้บรรลุจุดประสงค์แล้วและได้ยืนยันการคาดคะเนของเสด็จพี่ความจริงแล้วควรรีบออกไปจากที่นี่แต่เมื่อได้ยินไท่จื่อเฟยพูดถึงเรื่องของฮองเฮาองค์ก่อนของกษัตริย์แคว้นเหลียงเธอเองก็อดใจไม่ไหวที่อยากรู้มากกว่านี้

ไม่มีเหตุผลอะไรเลยเมื่อได้ยินเรื่องราวของผู้หญิงที่ยอมสละชีวิตตนเพื่อความรักหลายครั้งในใจของเธอนั้นนอกจากความเคารพแล้วยังรู้สึกถึงความเป็นมิตร

ผู้หญิงลักษณะนั้นหากพวกเธอมีโอกาสได้พบเจอกันน่าจะสามารถเป็นเพื่อนกันได้เพียงแต่ไม่เจอพบกันดังนั้นในใจจึงอยากรู้เรื่องราวของเธอมากกว่านี้

ไท่เฟยจื่อเพียงแค่หัวเราะแต่แววตานั้นไม่เป็นไปตาทที่องค์หญิงเวินซือหวังสิ่งที่ชูเซี่ยทำเพื่อกษัตริย์แห่งแคว้นเหลียงนั้นกว่าปีที่ผ่านมาได้ตายจากไปโดยเป็นที่รู้จักของทุกคนกษัตริย์องค์อื่นๆต่างรู้สึกเสียใจที่ได้ผู้หญิงอย่างชูเซี่ยและผู้หญิงของกษัตริย์อย่างพวกเขาจึงเกลียดผู้หญิงที่ชื่อชูเซี่ยอย่างมาก

“ก็แค่ผู้หญิงที่ตายจากไปแล้วไม่มีอะไรน่าสนใจเลยอีกอย่างกษัตริย์แคว้นเหลียงมีผู้หญิงลักษณะนั้นในครอบครองผู้หญิงคนอื่นอาจไม่อาจไม่เป็นที่สนใจของเขาแล้วล่ะดังนั้นการที่เขาปฏิเสธที่จะแต่งงานสร้างสันติภาพกับน้องสาวก็ถือเปนเรื่องดีอย่างนี้น้องสาวก็จะได้แต่งงานกับขุนนางใหญ่ต่อไปอยู่ข้างๆพี่สะใภ้เมื่อเสียใจพี่ก็จะอยู่ข้างเจ้า......”

ไท่จื่อเฟยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับว่าความสุขนั้นได้มาอยู่ในกำมือขององค์หญิงเวินซือแล้วยังไงอย่างงั้น

องค์หญิงเวินซือยิ้มและผงกหน้าจากนั้นลุกขึ้นยืนและจากลาหากเป็นแต่ก่อนเธอสามารถฝากงานแต่งของตนกับพี่สะใภ้แต่ตอนนี้เธอไม่กล้าแล้วจริงๆ

ไท่จื่อเฟยผู้คิดไม่ซื่อกับพระตำหนักไท่จื่อเธอจะวางแผนอนาคตลักษณะใดให้ตนล่ะ